Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 23
ผู้ดูแลเฉินสั่งให้สาวใช้ 2-3 คน เข้าไปในห้องพาสาวใช้ผู้เสียสละและเคราะห์ร้ายคนนั้นออกมาเพื่อไปหาหมอ หลังจากนั้นจึงเดินนำสาวใช้ที่เหลือเข้าไปในห้องอีกครั้ง กุนกุนขอยอมตายแทนที่จะไปเดินอยู่ข้างหน้ากลุ่มคนพวกนั้นตอนนี้เธอจึงหลบไปเดินอยู่หลังสุดและก้มหน้าต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้
“หยวนกุนกุน” เสียงเรียกของเจ้าของบ้านทำให้เธอพยามยามทำตัวลีบกว่าเดิม เธอเบียดเข้าไปหาเฉินเจียทิงที่ยืนอยู่ข้างๆตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เจียทิงสะกิดไปที่เอวของกุนกุนทำให้สาวน้อยเข้าใจและยอมรับชะตากรรมจึงตัดสินใจเดินฝ่ากลุ่มสาวใช้เพื่อออกไปยืนต่อหน้าฮาวเหยียนเชอผู้น่ากลัวอีกครั้ง
ด้านฮาวเหยียนเชอก็อารมณ์ดีทันทีที่เห็นลูกบอลของเขาเดินมาหาท่าทางของเธอเหมือนรอรับโทษประหารอยู่ แต่เขากลับเคาะโต๊ะเป็นจังหวะเพิ่มความกดดันและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
“ไข่ออมเล็ตของฉันอยู่ไหน”
“คือ คือมันหล่นไปแล้วค่ะ ฉันขอโทษอย่าเพิ่งโกรธเลยนะคะ”
“ไปทำมาให้ฉันใหม่แล้วถ้ากระเพาะของฉันไม่ยอมรับอาหารของเธอฉันจะสั่งให้คนดูแลเธออย่างดี”
“ดูแลฉัน ยังไงคะ”
“ก็แค่พวกเขาจะโบยเธอนะสิ” ฮาวเหยียนเชอพูดคำว่าโบยออกมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิดมีแต่รอยยิ้มมุมปากแบบปิศาจที่ส่งมาให้กุนกุน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมปิศาจแบบเขาถึงยังมีชีวิตอยู่
“แล้วถ้ากระเพาะของคุณบอกว่าอาหารของฉันมันอร่อยละคะ จะเกิดอะไรขึ้น ??”
“ฉันจะยกโทษให้กับความผิดของเธอ” กุนกุนส่งยิ้มให้ฮาวเหยียนเชอพร้อมกับคิดในใจว่าการทำอาหารนี่มันเป็นงานถนัดของฉันเลยนะ
“อีกเรื่องนึง ถ้าหากครั้งต่อไปฉันเรียกเธอแล้วเธอเดินมาช้าเหมือคลานมา ฉันจะตัดขาเธอซะจะได้คลานสามใจดีมั้ย ?”
คุณเฉินที่ยืนถัดมาจากหยวนกุนกุนเห็นท่าทีของฮาวเหยียนเชอก็มองออกว่าเขากำลังทำตัวเหมือนเด็กๆ เห็นได้ชัดว่าเขาปฏิบัติกับหยวนกุนกุนต่างออกไปจากคนอื่น
13 นาทีต่อมา หยวนกุนกุนเดินถือถาดอาหารทีเธอตั้งใจทำเข้ามาในห้องด้วยความภูมิใจ เธอกล้าพอที่จะวางถาดไว้ด้านหน้าฮาวเหยียนเชอและตัดออมเล็ตออกมาเป็นชิ้นพอดีคำ ใช้ส้อมจิ้มขึ้นมาและยกไปที่ปากของเขาราวกับกำลังจะป้อน
“ลองชิมดูสิคะ พ่อบอกว่าฉันทำอาหารได้อร่อยมาก” ฮาวเหยียนเชอเหลือบตามองหยวนกุนกุนที่เอาส้อมมาจ่อที่ปากเขา เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เธอคิดอะไรอยู่ถึงกล้าทำแบบนี้ เมื่อกุนกุนตั้งสติขึ้นมาได้ว่าไม่ได้อยู่ที่บ้านและเธออยู่ต่อหน้าใครตอนนี้ก็หุบยิ้มทันที วางส้อมลงบนจานและเดินถอยหลังห่างออกไปจากโต๊ะ ก้มหัวลงพยายามเก็บมือที่กำลังสั่นอยู่ เธอลืมไปสนิทเลยว่าเธอไม่ได้อยู่กับครอบครัวที่รัก
ฮาวเหยียนเชอตัดสินใจใช้ส้อมจิ้มออมเล็ตขึ้นมาเข้าปากแล้วเคี้ยวช้าๆ เขารู้ว่ากุนกุนกำลังแอบมองเขาอยู่
“อืม..ก็ไม่เลว” ฮาวเหยียนเชอเริ่มตักอาหารจานอื่นที่กุนกุนทำมาให้ ท่าทางของเขาทำให้กุนกุนยิ้มได้อีกครั้งเธอรู้สึกดีมากที่เขาไม่ได้รังเกียจฝีมือการทำอาหารของเธอ เจ้าของบ้านนั่งจัดการอาหารบนโต๊ะลงไปในกระเพาะของเขาอย่างรวดเร็ว วางส้อมและหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาพูดว่า
“ฉันอยากกินอีก” กุนกุนรีบพยักหน้าทันทีเธอวิ่งไปที่ห้องครัวและกลับมาพร้อมอาหารชุดใหม่ที่อยู่บนถาด
วันนี้เองที่หยวนกุนกุนได้กลายเป็นตำนานของคฤหาสน์หลังนี้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฮาวเหยียนเชอทานอาหารถึง 3 ชุดในมื้อเดียว
P.S. เสน่ห์ปลายจวักมัดใจเจ้านายมั้ยคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น