Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 41
กุนกุนเดินตามฮาวเหยียนเชอออกมาที่สวน
เธอแทบจะตะลึงทันทีที่เห็นตอนนี้มันแทบจะเหมือนสวรรค์สำหรับเธอจริงๆ
ในสวนมีต้นไม้สูงที่เพิ่งปลูกใหม่ บ่อน้ำ รูปปั้นต่างๆและสนามเด็กเล่นขนาดย่อมๆที่มีสไลเดอร์ตั้งอยู่ด้วย
“นายน้อย
ฉันอยากลองเล่นสไลเดอร์นั่นจังเลยค่ะ”
กุนกุนขออนุญาตด้วยเสียงตื่นเต้น
“ก้นของเธอมันพอดีกับสไลเดอร์นั่นหรือไง”
กุนกุนลองกะขนาดของเธอดูและใช่มันใหญ่เกินไป
“คุณพูดถูก......”
กุนกุนเลยต้องตัดใจพาเสี่ยวหยวนไปเล่นที่สไลเดอร์แทนเธอ “เสี่ยวหยวน อ่า... เธอน่ารักจริงๆเลย ฉันจะเข้าไปพาตัวอื่นมาเล่นด้วย”
“กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ฮาวเหยียนเชอบอกหลังจากพอใจที่เห็นกุนกุนชอบสวนที่เขาสั่งให้คนทำขึ้น
“นายน้อยคะ
ฉันอยากจะพาพวกเพื่อนๆมันมาเล่น.......เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ ฉันคิดว่านายน้อยต้องหิวแน่ๆ
เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” กุนกุนรีบกลับคำพูดทันทีเมื่อเห็นแววตาของเขา
เธอเดินเข้าไปจับมือฮาวเหยียนเชอและพากันเดินเข้าไปพร้อมกัน
“นายน้อย
ไปสร้างสนามเด็กเล่นนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ พวกมันต้องชอบมากแน่ๆมีที่เล่น ที่กิน
ที่นอน ที่ดีขนาดนี้” ฮาวเหยียนเชอเงียบยังไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
“คุณไม่คิดว่าตอนนี้ฉันฉลาดขึ้นมากเหรอคะ
นายน้อย?” ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจจะตอบคำถามตอนนี้เขาโฟกัสแค่มือของกุนกุนที่จับมือของเขาอยู่
ตอนนี้เขารู้สึกว่าอยากจับมือเธอแบบนี้ตลอดไป
หลังทานอาหารเช้าเสร็จฮาวเหยียนเชอก็ยืนดูกุนกุนออกไปเล่นกับพวกสัตว์เลี้ยงของเธอที่สวนจากทางหน้าต่างของห้องทำงาน
เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงยอมให้กุนกุนเลี้ยงเจ้าพวกนั้นแถมยังสร้างสนามเด็กเล่นให้พวกมันอีก
หรือว่าเป็นเพราะเขาไม่อยากให้เธอผิดหวังในตัวเขา เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้จริงๆ
รู้แค่ว่าเขากำลังทำตัวแปลกขึ้นทุกวันๆ
ฮาวเหยียนเชอรู้สึกผ่อนคลายเมื่อเห็นรอยยิ้มของกุนกุน
สิ่งที่น่ากลัวคืออยู่ดีๆเขาฝันถึงเธอเมื่อคืน ก่อนหน้าที่จะพบกับเธอ
เขาไม่เคยมีความฝันมาก่อนนับตั้งแต่จำความได้
แล้วทำไมการฝันครั้งแรกของเขาถึงต้องฝันเห็นยัยลูกบอลข้าวแบบเธอด้วยล่ะ เมื่อมองออกไปข้างนอก
ยัยลูกบอลของเขายังคงเล่นกับสัตว์เลี้ยงของเธออย่างมีความสุขอยู่ที่สวน
เธอกลิ้งลงไปบนพื้นหญ้า
นั่นทำให้กระโปรงของเธอเปิดขึ้นมาจนเขาสามารถเห็นกางเกงชั้นในลายการ์ตูนของเธอ
ฮาวเหยียนเชอขมวดคิ้วเมื่อเห็นเฉินเจียทิงกับเฉินเจียเหวินช่วยกันดึงกุนกุนขึ้นมา
ทั้งคู่หยิกแก้มของกุนกุนคนละข้าง เขาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเพื่อทำงานต่อ
แต่ความคิดกลับวนไปที่กุนกุน
การที่ทุกคนในบ้านต่างก็หลงรักทั้งไม่เว้นแม้กระทั่งคุณเฉินผู้ดูแลบ้านกับเจียทูที่ปกติออกจะรังเกียจผู้หญิงด้วยซ้ำ
ก็ไม่สามารถต้านทานความน่ารักสดใสของเธอได้
เขาพยายามเตือนตัวเองว่ากุนกุนจะอยู่ที่นี่แค่ 3ปี
เท่านั้นหลังจากนี้เขาก็จะได้รับอิสระตามที่พ่อสัญญาไว้
หรือว่าเขาต้องการดูแลเธอไปตลอด 3 ปีนี้ ? ไม่ ...เขาส่ายหน้ากับตัวเอง
กุนกุนจะเป็นแค่สาวรับใช้ของเขาแค่นั้น
เช้าวันต่อมา หยวนกุนกุนเดินไปปลุกฮาวเหยียนเชอที่ห้องนอน
“นายน้อย
ตื่นได้แล้วค่า” ฮาวเหยียนเชอลืมตาขึ้นมาและเลี่ยงที่จะสบตากับเธอ
เขาเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที
“เช้านี้มีเกี๊ยวทอดกับนมถั่วเหลือง
คุณสนใจมั้ยคะ ?”
“อืม..” ฮาวเหยียนเชอส่งเสียงตอบรับในลำคอและล้างหน้าต่อ
กุนกุนยิ้มให้เขาและเดินหันหลังกลับไปที่เตียงนอนเขาเพื่อจัดเก็บให้เรียบร้อย
ฮาวเหยียนเชอเดินออกมมาจากห้องน้ำเห็นกุนกุนกำลังจัดการกับที่นอนของเขาเลยถามว่า “หยวนกุนกุนเมื่อคืนเธอเอาพวกมันมานอนที่ห้องของเธอหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ
ก็เพราะคุณสั่งฉันไว้ไงคะ”
“แน่ใจนะ??”
“แน่ใจค่ะ
ถ้าฉันโกหกขอให้ฉันกลายเป็นหนอนเลย”
ฮาวเหยียนเชอส่งยิ้มให้กับคำตอบของเธอ
แต่กุนกุนกลับคิดว่าเขากำลังแยกเขี้ยวใส่เธอซะมากกว่า
ตกดึก
ฮาวเหยียนเชอลอบเดินไปที่ห้องนอนสีชมพู และเพราะเขามีความสามารถมองเห็นท่ามกลางความมืด ดังนั้นเมื่อเปิดประตูเข้าไปและกวาดตามองรอบห้องก็ไม่เจอใครนอนอยู่บนเตียงสีชมพูหลังนั้น
ยัยลูกบอลของเขากล้ามากที่หลอกเขาและหนีไปที่สวนกับเจ้าพวกนั้น
ฮาวเหยียนเชอเดินออกจากห้องและมุ่งไปที่สวนทันที
ณ มุมหนึ่งของสวนมีเต้นท์เล็กๆกางอยู่ พร้อมกับตะเกียงที่วางอยู่ข้างหน้า
ในนั้นหยวนกุนกุนกำลังนอนกอดเสี่ยวหยวนไว้แน่น
เธอนอนไม่หลับเพราะเรื่องเล่าน่ากลัวที่ ยี่ทูเล่าให้เธอฟัง
P.S. นายน้อยใจป้ำ
อิอิ ตอนนี้เป็นพาร์ทของนายน้อยเกือบเต็มๆเลย นางยังคงไม่รู้ใจตัวเองต่อไป ?
แต่อาการที่แสดงออกไม่ใช่เลยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น