Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 33
ยี่ทูที่ได้ยินเสียงเจ้านายก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงและดึงกุนกุนให้ลุกขึ้นมานั่งด้วย
“ยี่ทู วิธีการเรียกคนของนายคือต้องนอนลงไปบนเตียงแบบนั้นด้วยเหรอ”
ฮาวเหยียนเชอถามเสียงเรียบพลางจ้องหน้าของกุนกุน ยี่ทูเองก็ฉลาดพอที่จะไม่ตอบอะไรออกมาตอนนี้เพราะเขารู้ว่าหาพูดอะไรขึ้นมาฮาวเหยียนเชอจะต้องโมโหมากกว่าเดิมแน่ๆ หยวนกุนกุนที่ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเรียบร้อยแล้วพยายามหลบเลี่ยงการมองหน้าฮาวเหยียนเชอเพราะเธอยังโกรธอยู่ที่เขาไม่ยอมให้เธอกลับบ้าน
ฮาวเหยียนเชอเดินเข้ามาถึงเตียงและบีบคางของเธอไว้บังคับให้หันกลับมามองหน้าเขา
“เธอเหงามากนักหรือไงแค่ฉันไม่ให้เธอไปเจอหน้าครอบครัวถึงขนาดต้องล่อลวงยั่วยวนผู้ชายรอบๆตัวเลยเหรอ?”
“ยั่วยวน??” กุนกุนถามกลับด้วยความสับสนคำๆนี้ไม่เคยมีอยู่ในหัวของเธอ
“ก็แล้วพวกเธอสองคนทำอะไรกันอยู่บนเตียงล่ะ อย่าบอกฉันนะว่าแค่เล่นหมากรุก?”
“พวกเราแค่เล่นหมากรุก” หญิงสาวกัดฟันตอบช้าๆ
“เธอกล้าเรียกว่าเล่นหมากรุกยังงั้นเหรอให้เขาขึ้นไปทับอยู่บนตัวเธอเนี่ยนะ เล่นหมากรุกบ้าอะไรกัน ฮะ!!”
“ปล่อยฉันนะคุณทำฉันเจ็บ” อารมณ์ของฮาวเหยียนเชอทำให้แรงบีบที่คางของกุนกุนมากขึ้นตามไปด้วย
เมื่อได้ยินเสียงของกุนกุนเขาจึงปล่อยมือจากคางของเธอและหันไปเรียกผู้ดูแลเฉินที่รออยู่หน้าประตูห้อง
“ป้าเฉินเข้ามา !!” คุณเฉินเมื่อได้ยินเสียงตวาดของเจ้านายก็แทบจะวิ่งเข้ามาในห้องนอนของกุนกุนทันที
“พาเธอไปขังที่ห้องมืด”
“นายน้อย !!!” ทั้งคุณเฉินและยี่ทูร้องเรียกเจ้านายเสียงดังด้วยความตกใจ
“อย่าลืมสถานะของพวกเธอ พวกเธอไม่มีสิทธิ์มาตั้งคำถามหรือต่อต้านคำสั่งของฉัน”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” กุนกุนเดินไปจับแขนเสื้อของฮาวเหยียนเชอแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงอยากขังฉันไว้ในห้องมืด?”
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจสัมผัสนั้นเขาปัดมือเธอออกอย่างเย็นชาก่อนจะพูดว่า
“เธอสร้างปัญหานี้ขึ้นมาเอง เธอไม่ได้รับอนุญาตให้มาล่อลวงยั่วยวนคนของฉัน”
“คุณกำลังไม่มีเหตุผล”
“มาเอาตัวเธอไปได้แล้ว” ฮาวเหยียนเชอสะบัดหน้าไปอีกทางไม่สนใจคำตัดพ้อของกุนกุน
คุณเฉินจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย เธอเดินมาประคองเอวของกุนกุนไว้เพื่อนะพาเดินออกไป
“ฉันไปเองได้ค่ะ” หญิงสาวร่างกลมรับไม่ได้กับความไม่มีเหตุผลของเจ้านายหนุ่มตรงหน้า เธอพยายามเบี่ยงตัวออกและก้าวเดินออกจากห้องไปด้วยความมั่นใจ
แต่ไม่กี่วินาทีต่อมากุนกุนก็ต้องเดินกลับมาที่ห้องของเธอและเดินไปจับมือของคุณเฉินไว้ก่อนจะพูดว่า
“ป้าเฉิน ฉันไม่รู้ทางไปที่จะต้องไปค่ะ” ทั้งห้องเงียบสนิทไม่มีใครกล้าหัวเราะออกมากับท่าทางใส่ซื่อของเธอ
“ไปได้แล้ว!!!” ฮาวเหยียนเชอกันมาตวาดอีกครั้ง คุณเฉินจึงจูงมือพากุนกุนไปที่ห้องมืดด้วยตัวเอง
เมื่อหญิงสาวไปแล้วฮาวเหยียนเชอจึงหันกลับมาจ้องยี่ทูด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพังประตูอย่างแรง
เมื่อนายน้อยออกจากห้องไปแล้วบอดี้การ์ดทั้งสองคนแถบจะถอนหายใจพร้อมกัน
“ยี่ทู นายคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้มันน่าสบายใจมากนักหรือไงถึงยังยิ้มระรื่นอยู่ได้” เจียทูเอ่ยปากออกมาถามเพื่อนข้างๆที่ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“แล้วมันไม่ดี ?”
“นายคิดว่ากุนกุนจะทำยังไงเมื่อเธอไปอยู่ในห้องมืด”
“เดี๋ยวก่อนนะเจียทูนายทำฉันแปลกใจ ทำไมนายทำเหมือนว่านายกำลังเป็นห่วงคนอื่นอยู่โดยเฉพาะเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ” เจียทูไม่ตอบคำถามนั้นทำให้ยี่ทูกล้าแหย่เพื่อนมากขึ้น
“กุนกุนจะรู้ตัวมั้ยนะว่าเธอมีความสามารถมากมายขนาดนี้ ถึงขนาดมัดใจนายน้อยได้แถมยังทำให้เจียทูคนที่ด้านชาและเกลียดผู้หญิงมาตลอดพากันเป็นห่วงเธอได้ขนาดนี้ ฮ่าๆ”
เจียทูไม่สนใจคำแหย่ของเพื่อน ส่วนยี่ทูเองไม่กล้าไปกวนอารมณ์เพื่อนอีกเขาทำแค่ตบไหล่เจียทู “อย่าห่วงไปเลยฉันพนันกับนาย 10,000 เหรียญเลย ว่านายน้อยจะต้องไปอุ้มกุนกุนกลับมาที่ห้องก่อนพรุ่งนี้เช้า”
“งั้นฉันพนัน 100,000 เหรียญ ว่านายน้อยจะไปรับกุนกุนกลับมาก่อนห้ามทุ่มคืนนี้” เจียทูตอบอย่างใจเย็น
“โอเค !! ดีล !! เฮ้ เจียทู นายก็ไม่ได้โง่เหมือนกันนี่น่า ฮ่าฮ่า” แน่นอนว่าเขาทั้งสองรู้ว่ากุนกุนสำคัญกับเจ้านายน้อยมากแค่ไหน เจียทูส่ายหน้าให้กับตัวสร้างปัญหาอย่างยี่ทูและพากันเดินออกไป
ส่วนยี่ทูที่เดินตามออกไปพูดกับตัวเองเบาๆว่า “กุนกุน อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่สร้างสถานการณ์ให้เธอ เพราะพี่เป็นห่วงเธอต่างหากไม่ได้คิดจะแกล้งเธอเหมือนนายน้อยเลย” เขาได้แต่ยืนลูบอก พร้อมกับบอกตัวเองย้ำๆไปตลอดทาง
P.S. พี่บอดี้การ์ดทำอะไรไม่ถามความสมัครใจของกุนกุนหน่อยเหรอคะ 5555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น