Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 79
ตกดึกคืนนั้น
ฮาวเหยียนเชอเปิดประตูห้องที่เพิ่งเปลี่ยนบานใหม่เข้ามาในห้องนอน
เขาเห็นยัยข้าวปั้นนอนเล่นอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มถูกเตะไปกองไว้อยู่ที่ปลายเตียง
ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ดีเหลือเกิน พอกุนกุนได้ยินเสียงเปิดประตู
เธอก็รีบลุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นฮาวเหยียนเชอ
ก็ตั้งใจส่งยิ้มให้แต่เขากลับเมินเฉยเดินเลยไปที่ห้องน้ำก่อนจะปิดประตูกระแทกเสียงดัง
กุนกุนลุกจากเตียงเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องน้ำที่ปิดอยู่
เธอไม่รู้จะพูดหรือทำอะไรให้เขาหายโกรธ
แต่ฮาวเหยียนเชอที่ยืนอยู่หลังประตูก็รู้สึกได้ว่า
ยัยข้าวปั้นยืนอยู่หน้าห้องน้ำเขารอสักพักเมื่อเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร
เขาเลยเปิดประตูออกมาก่อนจะมองเธออย่างเย็นชา
“เธออยากจะเข้าห้องน้ำหรือไง
ฮะ?”
กุนกุนส่ายหน้าปฏิเสธ เธอผิดหวังที่ฮาวเหยียนเชอมองเธออย่างเย็นชา
ไหล่ทั้งสองข้างของเธออตกลงอย่างน่าสงสาร เธอหมุนตัวตั้งใจจะเดินกลับไปที่เตียง
ท่าทางที่น่าสงสารของเธอทำให้ชายหนุ่มยอมใจอ่อน
“ออกไปบอกให้ใครต้มไข่มาให้ฉันหน่อย”
เขาพูดก่อนจะปิดประตูห้องน้ำลงอีกครั้ง
สาวน้อยรีบหันกลับมาที่ประตูและตะโกนถามเสียงสดใสว่า
“คุณอยากได้ไข่ต้มหรือไข่ทอดคะ
แล้วอยากได้ไข่กี่ใบคะ ?” เธอยกมือเตรียมจะเคาะประตูห้องน้ำแต่ฮาวเหยียนเชอเปิดออกมาซะก่อน
“ไข่ต้ม!!” เสียงตวาดของเขาทำให้เธอรีบร้อนเดินออกไปนอกห้องเพื่อหาตัวช่วยเธอเรื่องไข่ต้ม
หลังจากที่ยัยเด็กโง่ออกไป
ฮาวเหยียนเชอก็พ่นลมหายใจอย่างแรงและกระแทกประตูปิดเพื่อทำธุระส่วนตัว
หยวนกุนกุนกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับชามที่มีไข่ต้มหลายฟอง
เธอเห็นฮาวเหยียนเชอกำลังนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียง
“มานี่ซิ” เธอเดินถือชามไปหาเขาที่เตียง ฮาวเหยียนเชอรับชามไข่ต้มนั้นมาก่อนจะดึงเธอให้นั่งลงบนเตียงข้างๆเขาหยิบไข่ต้มขึ้นมาคลึงที่แก้มให้เธอ
จังหวะนี้ทำให้กุนกุนได้มีโอกาสพิจารณาเครื่องหน้าที่ได้รูปไปหมดทุกส่วนของเขา
ไม่ว่าจะเป็นโครงหน้า ดวงตา จมูก หรือ ปาก
ทุกอย่างที่รวมกันเพียงพอที่จะพูดได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่สวยมากจริงๆ
เธอมองไปก็คิดถึงคำที่ป้าเฉินพูดกับเธอ ผู้ชายที่ดูดีคนนี้เหรอที่ชอบเธอ ?
เขาชอบเธอจริงๆ ? เธอเป็นคนพิเศษสำหรับเขา ?
แค่คิดก็ทำให้เธอเผลอยิ้มโง่ๆออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เธอยิ้มอะไร”
“นายน้อยคะ
ฉันเป็นคนพิเศษสำหรับคุณเหรอคะ?”
“ใช่
เธอเป็นคนพิเศษมากที่สุดในโลกเลยล่ะ” ฮาวเหยียนเชอตอบพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยความเจ้าเล่ห์
“จริงเหรอคะ?”
“เธอน่ะเป็นเด็กที่โง่ที่สุดที่ฉันเคยเจอ
คนอื่นไม่สามารถเทียบ IQ ของเธอได้เลย”
จบประโยคของเขา
แก้มที่บวมอยู่แล้วก็บวมกว่าเดิมซะอีก เมื่อกุนกุนเป่าลมในปากบ่งบอกความไม่พอใจ
แต่ฮาวเหยียนเชอไม่ได้สนใจเด็กงอนตรงหน้า
เขาตีหน้านิ่งทั้งที่ในใจชอบใจที่แกล้งเธอได้
เขาคลึงไข่ต้มที่ปอกเปลือกแล้วที่แก้มเธอจนกระทั่งไข่เริ่มคลายความร้อนออก
จากนั้นก็ยืนใส่มือให้เธอ
“อ่ะ นี่รางวัล”
กุนกุนที่เหม่อลอยอยู่ก็ส่งใข่ในมือเข้าปาก
กัดไปครึ่งหนึ่งและเคี้ยวเบาๆ ในขณะที่ฮาวเหยียนเชอก็ทายาที่แก้มให้เธอ
หลังจากเคี้ยวไปได้สักพักเธอก็ยื่นไข่ต้มอีกครึ่งหนึ่งไปที่ปากของฮาวเหยียนเชอ
“ไม่อร่อยเลยค่ะ”
เขาเลิกคิ้วขึ้น
สายตาของเขาเหมือนถามกลับไปว่าเธอเห็นเขาเป็นถังขยะงั้นเหรอ
เมื่อเหลือบมองไปเห็นว่าฮาวเหยียนเชอยังคงไม่พอใจเธออยู่
กุนกุนเลยได้แต่กินอีกครึ่งนึงเอง เมื่อฮาวเหยียนเชอทายาเสร็จก็เดินไปล้างมือ
สาวน้อยได้จังหวะเธอรีบคายไข่ต้มทิ้งขยะและใช้ทิชชู่ปกปิดเอาไว้พร้อมกับเอื้อมหยิบน้ำที่โต๊ะข้างเตียงมาบ้วนปากเธอ
จากนั้นก็นั่งรอเขาอยู่เงียบๆ
ฮาวเหยียนเชอเดินกลับมาที่เตียงปิดไฟและนอนลงข้างเธอเงียบๆ
ทำให้กุนกุนต้องเอนนอนลงตาม ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอใช้มือเล็กๆสะกิดที่เอวเขาเบาๆ
“นายน้อย
ทำไม...วันนี้คุณไม่กอดฉันละคะ?”
ฮาวเหยียนเชอหลับตานอนนิ่งไม่ตอบ
“กอดฉันหน่อยสิคะ”
“ไม่”
“คุณจะกอดหรือไม่กอดคะ”
“ไม่!!” ถึงน้ำเสียงจะเข้มขึ้นแต่ในใจยิ่งอารมณ์ดี
“ก็ได้งั้นฉันกอดคุณเอง”
เธอพูดจบก็เขยิบไปใกล้แล้วกอดเขาเอง
ท่ามกลางความมืดกุนกุนไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มอย่างพอใจของฮาวเหยียนเชอได้แน่นอน
“เธอไม่อยากจะแก้แค้นให้เขาแล้วเหรอไง”
เพราะความนุ่มนิ่มของยัยข้าวปั้นทำให้เสียงที่ถามออกไปนุ่มขึ้นกว่าตอนแรกเยอะ
“ป้าเฉินอธิบายให้ฉันฟังว่าไม่เคยมีใครสัมผัสร่างกายของคุณได้
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพี่ตู” เธอพึมพำอยู่ที่หน้าอกเขา
“เฮอะ!!” ฮาวเหยียนเชอแค่นเสียงเยาะเย้ยในลำคอ
นี่เธอก็ยังไม่รู้ความหมายที่แท้จริงอยู่ดีสินะ
“ที่ฉันสัมผัสตัวคุณได้เพราะฉันเป็นคนพิเศษของคุณ
ใช่มั้ยละคะ” เธอพูดอย่างภูมิใจ
“แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่ามีใครสามารถแตะต้องตัวฉันได้อีกนอกจากเธอ?”
“ไม่รู้ค่ะ” กุนกุนส่ายหัวทำให้ผมเธอที่คลอเคลียอยู่บนหน้าอกเค้าสั่นไหวตามไปด้วย
ฮาวเหยียนเชอหลงใหลกับสัมผัสแบบนี้มากที่สุด
“ก็พวกสัตว์ต่างๆ
เธอรู้มั้ยว่ามันหมายความว่าไง?” เสียงที่เจ้าเล่ห์ของเขาทำให้กุนกุนเงยหน้าออกมาจากหน้าอกและสบสายตากับเขาที่มองเธออยู่แล้ว
“หมายความว่าไงคะ?”
“ก็เธอน่ะ
ไม่ต่างจากสิงสาราสัตว์พวกเลยไงล่ะ” ฮาวเหยียนเชอเฉลยคำตอบให้เธอด้วยสายตาที่อ่อนลง
P.S. อีพระเอกปากร้าย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น