Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 60 You’re Mine
ฮาวเหยียนเชอเห็นสีหน้าที่เขินอายและแก้มที่แดงของเธอก็อดแกล้งไม่ได้
เขาใช้นิ้วชี้เขี่ยแก้มเธอเล่นเบาๆ
“เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงจูบเธอ”
ฮาวเหยียนเชอถามเสีบพร่าในขณะที่หน้าของทั้งสองห่างกันแค่คืบรับรู้ลมหายใจของอีกฝ่ายได้ชัดเจน
“เพราะ....เพราะว่าฉันเอาเปรียบคุณค่ะ”
กุนกุนตอบเสียงอ้อมแอ้มเธอแทบจะคุมสติของตัวเองไม่ได้หลังจากจูบ 2
ครั้งของเขาก่อนหน้านี้
“ผิด....
เพราะเธอเป็นของฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะจูบเธอเมื่อไหร่ก็ได้ที่ถ้าฉันต้องการ”
เขาตอบอย่างเอาแต่ใจก่อนจะก้มลงจูบเธอย้ำๆอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ”
ฮาวเหยียนเชอเลื่อนไปกระซิบข้างหูก่อนจะกลับมาจ้องหน้าเธอ
แม้ว่าสีหน้าของจะนิ่งแต่แววตากลับเต้นระริกด้วยความตื่นเต้น เสียดายที่กุนกุนไม่ได้สังเกตเห็นเธอแค่มองหน้าที่เย็นชาของเขาและรู้สึกว่าเธอเชื่อเขาไม่ได้
“มองหน้าฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง”
ฮาวเหยียนเชอถามเมื่อเห็นเธอทำหน้าเหมือนครุ่นคิดกับสิ่งที่เขาพูดแต่เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“บอกฉันมาว่าเธอคิดอะไรอยู่”
“ทำไมคุณต้องโกหกฉันด้วยละคะ
ถ้าคุณไม่ได้เกลียดฉันทำไมคุณต้องทำให้ฉันเจ็บปวดกับคำพูดของคุณด้วยแถมยังชอบทำร้ายร่างกายฉันอีก”
“ฉันโกหกเธอ?”
กุนกุนไม่ได้ตอบคำถามทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องสูดหายใจลึกๆ
“เธอนี่ฉลาดจริงๆนะ
ใช่ ฉันเกลียดเธอแล้วไม่ได้เกลียดธรรมดาด้วย ทำไมเธอจะทำอะไรฉันได้ถ้าฉันจะแกล้งเธอหรือเขกหัวเธอน่ะ”
กุนกุนตาลุกวาวด้วยความโกรธทำให้ฮาวเหยียนเชอก้มลงไปกัดหูเธอแรงๆ
1 ที
“โอ๊ย!!” เขายังคงแหย่เธอต่อไปด้วยการจ้องตาเหมือนจะหาเรื่อง
“หือ??
เธอมีอะไรจะพูดหรือไง” เธอส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมทั้งกัดริมฝีปากตัวเองไว้
“ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆเหรอ”
หญิงสาวพยักหน้าลง ฮาวเหยียนเชอเลยกัดหูเธออีกข้าง
เขาอารมณ์ดีจริงๆที่เห็นเธอเริ่มต่อต้านเขานิดๆ
“ไม่ว่าเธอจะมีความเห็นอะไร
มันไม่จำเป็น ฉันตัดสินใจแล้วว่าเธอเป็นของฉัน
เธอก็แค่ยอมให้ฉันแกล้งเธอแบบนี้ต่อไป อีกอย่างร่างกายของเธอก็เป็นของฉัน”
ฮาวเหยียนเชอวางมือลงบนตำแหน่งหัวใจของเธอ “.....และตรงนี้ก็ด้วยเป็นของฉันเหมือนกัน
เข้าใจมั้ย” กุนกุนทำตาโตทันทีเมื่อจบประโยคท่าทางของเธอเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่เขาบอกเมื่อกี้
“เธอไม่เข้าใจหรือไง?”
ฮาวเหยียนเชอยังคงใช้วิธีการของตัวเอง
เขาก้มลงไปกัดแก้มสีแดงๆข้างซ้ายและทิ้งรอยฟันเอาไว้ (ไอ้นายน้อยสาย S !!!!)
“โอ๊ย!!” กุนกุนยกมือปิดแก้มของเธอและร้องไห้ออกมา คนบ้าทำไมชอบแกล้งเธอนักนะ
“ตกลงว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจ?”
เขาอารมณ์อย่างที่สุดต่างจาก 1 เดือนที่ผ่านมา
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
คำตอบของหญิงสาวเป็นเหตุให้ฮาวเหยียนเชอยิ้มกว้างออกมาและกัดแก้มด้านขวาของเธออีกข้าง
ทำให้ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างของเธอมีรอยฟันของเขาประทับตราจองไว้อยู่
เธอรีบเอามือปิดแก้มทั้งสองข้างของตัวเองและสะอื้นออกมา
“อย่าส่งเสียงดังออกมานะ”
ลอบกัดแก้มสองข้างของเธอยังไม่เธอยังขู่เธออีก กุนกุนเลื่อนเอามือที่ปิดแก้มมาปิดปากของตัวเองแทน
ฮาวเหยียนเชอเห็นรอยฟันของตัวเองบนแก้มทั้งสองข้างก็หัวเราะออกมา
ในขณะที่หัวของกุนกุนได้แต่คิดว่าเขาคงเกลียดเธอจริงๆถึงขนาดกัดแก้มเธอแบบนี้
ยิ่งทำให้น้ำตาเธอไหลออกมา เขาเลยยกมือขึ้นมานวดแก้มยุ้ยของหญิงสาว
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอร้องไห้นะ”
กุนกุนเลยกัดริมฝีปากเธอไว้ไม่ให้มีเสียงสะอื้น
แต่ฮาวเหยียนเชอก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้งเพราะเขาได้ยินเสียงกระเพาะของเธอดังขึ้น
“เธอหิวเหรอ?”
กุนกุนสายหน้าแทนคำตอบ
ฮาวเหยียนเชอส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นเขาลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะดึงเธอขึ้นมาให้นั่งลงบนตักเขา
“ถ้าหิวก็รีบพูดออกมาดีๆ”
“ฉันหิวค่ะ”
กุนกุนตอบเสียงเบาด้วยท่าทางที่น่ารักโดยไม่รู้ตัว
นั่นทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องดึงเธอมาจูบอีกครั้งจนกระทั่งเธอหายใจไม่ออกและเสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมาอีกรอบ
“หึหึ
เหมือนว่าน้ำลายของฉันคงไม่ทำให้เธออิ่มได้”
เขากระซิบเสียงเบาที่ข้างหูเธอตั้งใจแกล้งด้วยการพ่นลมหายใจรดต้นคอของเธอ
ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ และเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์สั่งอาหารขึ้นมาให้กุนกุน
โดยมหญิงสาวนั่งพิงอกเขาเพื่อรออาหาร มีอย่างนึงที่เธอเห็นด้วยกับที่เขาบอกคือ
น้ำลายของเขาไม่ทำให้อิ่มได้จริงๆ
P.S. อร๊ายยยยย -///////-
อยากเป็นกุนกุนกันมั้ยคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น