Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 43
“แต่เธอไม่ชอบอาบน้ำ”
“ใครบอกกันคะ?”
ฮาวเหยียนเชอมองหน้าเธอเงียบๆ
“อ้อ..
เมื่อกี้ฉันก็พูดโกหกไปงั้นเอง ฉันแค่ไม่อยากถูกจับกิน ความจริงฉันชอบอาบน้ำมากเลยนะคะ
ถ้าไม่เชื่อคุณลองดมดูก็ได้นะคะ” ฮาวเหยียนเชอไม่ตอบคำถามแต่ชะโงกหน้าไปกัดที่แก้มของกุนกุนแทน
“โอ๊ย” จนได้ยินเสียงร้องของเธอนั่นล่ะฮาวเหยียนเชอถึงยอมปล่อยแก้มกุนกุน
“ฉันไม่ได้โกหกนะคะฉันชอบอาบน้ำจริงๆ”
“แม่ของเธอสอนวีธีการชักจูงผู้ชายให้มานอนเป็นเพื่อนเธอด้วยหรือไง?”
ฮาวเหยียนเชอถามเสียงเย็น
“เปล่าค่ะ
แต่คืนนี้ฉันกลัวจริงๆนะคะ พี่ตูก็ไม่ได้อยู่ที่นี่
นายน้อยฉันขอร้องนอนเป็นเพื่อนฉันแค่คืนนี้คืนเดียวได้มั้ยคะ”
“อะไรนะ
เพราะเขาไม่อยู่ที่นี่ เธอถึงมาขอให้ฉันนอนเป็นเพื่อนเธองั้นเหรอ
เธอกำลังจะบอกว่าปกติเธอก็นอนกับเค้าเหรอฮะ !! ” กุนกุนมองฮาวเหยียนเชอด้วยสายตาที่เสียใจ
“ลุกขึ้นเลยนะอย่ามาทับฉันไว้แบบนี้”
หยวนกุนกุนลุกขึ้นนั่ง
เธอลืมไปได้ไงว่าเธอเป็นแค่สาวใช้ของเขา ทำไมเขาต้องมาสนใจด้วยว่าเธอจะกลัวอะไร
เธอไม่ควรจะลืมว่าเขาเป็นเจ้านายไม่ใช่เพื่อนของเธอ
เธอกระเถิบไปนั่งที่มุมเต็นท์รวมกับพวกเพื่อนของเธอ
ฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นนั่งมองกุนกุนที่มีน้ำตาคลอๆ เขานั่งจ้องหน้ากุนกุนสักพักท่ามกลางบรรยากาศที่แปลกๆ
มีแค่เสียงร้องไของเธอที่ดังอยู่ในเต็นท์
“มานี่สิ..”
กุนกุนค่อยๆคลานไปหาเขา ฮาวเหยียนเชอดึงแขนเธอให้ลงนอนบนถุงนอนและคร่อมตัวเธอเอาไว้เพื่อจูบเธออีกครั้ง
เขาไม่สามารถปฏิเสธรสชาติหวานจากจูบนี้ได้
ฮาวเหยียนจูบกุนกุนเธอต้องส่งเสียง
คลางออกมาเบาๆ
ในขณะที่มือของเคลื่อนไปใต้ชุดนอนของเธอและกอบกุมหน้าอกของเธอไว้เบาๆ
“อ๊ะ..นายน้อย”
กุนกุนที่ถูกจูบจนแทบไม่มีอากาศหายใจร้องเสียงเบาออกมา
ฮาวเหยียนเชอถึงได้ผละออกมาอย่างเร็วเหมือนร่างกายของถูกแผดเผาอยู่
แต่ถึงแม้จะหยุดจูบนั้นแล้วแต่ก็ยังคงจ้องหน้ากุนกุนที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเยิง
ชุดนอนถูกร่นขึ้นมาและยับยู่ยี่ด้วยมือของเขา ฮาวเหยียนเชอถึงกับติดกับดักหลงเสน่ห์ดวงโตกลมโตของเธอที่มองเขาอยู่
ชายหนุ่มพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อดับอารมณ์ภายใน
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากกินยัยข้าวปั้นตรงหน้าจริงๆ อยากรู้ว่าเธอจะมีรสชาติยังไง
หน้าตาน่ารักของเธอเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาอยากแกล้งเธอไปมากกว่านี้
เขาตัดสินใจดึงชุดนอนของเธอลง พร้อมกับลุกขึ้นมาและดึงตัวเธอให้ขึ้นมาด้วยกันและพิงตัวเธอที่หน้าอกของเขา
จากนั้นก็กอดเธอแน่นจนแทบจะจมลงไปในอก
“นายน้อย......”
“เงียบซะ
ที่ฉันจูบเธอถือเป็นค่าตอบแทนที่สมเหตุสมผล”
“อ๋ออ
คุณกำลังจะบอกว่า คุณยอมนอนเป็นเพื่อนฉันที่นี่ใช่มั้ยคะ” ฮาวเหยียนเชอหันไปสบตาที่ไร้เดียงสาของเธอที่ทำให้เค้าติดกับดัก
“ขอบคุณมากนะคะนายน้อย”
เธอขอบคุณจากใจในขณะมือที่อยู่บนหน้าอกเขาก้อพลางจับเสื้อเขาเล่นไปเรื่อย
“นายน้อยฉันมีคำถามอยากถามคุณสักข้อ
คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันซ่อนพวกมันไว้ที่ห้องของคุณ”
“กลิ่นของพวกมัน”
ฮาวเหยียนเชอตอบและมองมือของเธออย่างพอใจ
“กลิ่นแบบไหนคะ?”
เขาไม่ตอบและหลับตาลง
“แต่คนดูแลของพ่อแม่ฉันคอยดูแลความสะอาดพวกมันเป็นอย่างดีเลยนะคะฉันว่ามันไม่น่าจะมีกลิ่นได้นะคะ”
เมื่อเห็นว่าเขาหลับตาและไม่ตอบคำถามของเธอ
กุนกุนเลยเอานิ้วจิ้มหน้าอกเขาเพื่อเรียก “นายน้อยลืมตามาก่อนสิคะ”
เมื่อเขายอมลืมตาขึ้นมาเธอเลยหัวเราะคิกด้วยความพอใจ
“หรือว่าจมูกของคุณมีความสามารถพิเศษในการดมกลิ่นเหรอคะ?”
คำถามของเธอทำให้เขาต้องหลับตาลงอีกครั้ง
“นายน้อยถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ
คุณน่าสงสารมากเลยนะคะ”
P.S. อยากกินข้าวปั้นเหรอคะ
นายน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น