Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 158 - 2/2
“ส่วนผมชื่อ
หนานกงหยวน เธอเรียกฉันว่า ลุงกงหยวนแล้วกัน”
“ห๊ะ!! ลุงเหรอคะ ฉันคิดว่าต้องเรียกคุณว่าพี่ชายซะอีก”
“ฉันอายุ 40 แล้วล่ะ
เธอยังจะเรียกฉันว่าพี่ชายได้อีกเหรอ” หนานกงหยวนพูดไปยิ้มไปอย่างเอ็นดู
“40! คุณลุงเป็นปิศาจหรือเปล่าคะ
ทำไมหน้าถึงเด็กแบบนี้”
“ฮะฮ่า หนูนี่พูดตรงจริง
ลุงอายุ 40 แล้ว”
หนานกงหยวนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนมีสายใยบางอย่างระหว่างเขากับหญิงสาวตรงหน้า
หรือเขาจะรักเธอแล้ว
“ลุงกงหยวน ลุงจะดูแลพวกเราที่เป็นเด็กกำพร้าได้มั้ยคะ?”
หลิวเปาเอาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสนิทสนมกับเขา
แถมยังคิดว่าเขาต้องปกป้องเธอได้ หนานกงหยวนถึงกับตกใจกับข้อเสนอของเธอ
หญิงสาวสองคนตรงหน้าเขาก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรก
แล้วทำไมถึงขอร้องให้เขารับเลี้ยงพวกเธอ
“คุณลุงรู้มั้ยคะ
ว่าเด็กกำพร้าที่น่ารักอย่างพวกเรา ต้องใช้ชีวิตอย่างน่าเวทนามากแค่ไหนบนท้องถนน
หรือว่าลุงอยากเห็นพวกเราไปเป็นหัวขโมย ปล้น ฆ่า เพื่อความอยู่รอดบนโลกกว้างนี้
ถ้าพ่อแม่ของพวกเราที่อยู่บนสวรรค์เห็นพวกเราได้รับความลำบากแบบนี้
พวกท่านต้องตายตาไม่หลับแน่ๆ”
เปาเปาแต่งเรื่องขึ้นสดๆร้อนๆ
พร้อมแสดงท่าทางน่าสงสารประกอบการชักจูงหนานกงหยวน
“ฮะฮ่า เอาล่ะๆ
ลุงตกลงจะรับเลี้ยงดูแลพวกเธอสองคนเอง”
“คุณลุงแค่ต้องให้อาหารกับที่พักกับเราแค่นั้นก็พอค่ะ
ไม่จำเป็นต้องให้เงินกับพวกเรา”
หนานกงหยวนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
กับความเผด็จการของหญิงสาวตรงหน้า
“เปาเปา
ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ” กุนกุนที่ยืนเงียบอยู่นาน
พูดคุยเมื่อเสียงกระเพาะเธอร้องขออาหาร
“คุณลุงคะ
พี่สาวฉันหิวแล้วล่ะค่ะ” เปาเปาหันไปบอกหนานกงหยวนทันทีหลังจากได้ยินเพื่อนสาวงอแง
“พี่สาว?
นี่เธอเป็นน้องงั้นเหรอ ?”
“ใช่ค่ะ
คุณลุงอาจจะไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้โตเร็วและฉลาดมากแค่ไหน”
หนานกงหยวนไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดและกล้าหาญขนาดนี้มาก่อนจริงๆ
“ตกลงว่า
คุณลุงเรียกหนูว่า เปาเปา แล้วก็พี่สาวหนูว่า กุนกุน นะคะ”
หลิวเปาต้องเก็บอาการตื่นเต้นไว้ข้างในอย่างเต็มที่
เธอรู้สึกว่าหนานกงหยวนนี่ล่ะที่จะทำให้พวกหล่อนสบาย ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่
หนานกงหยวนพาทั้งสองกลับมาที่คฤหาสน์
หลิวเปาคิดได้ทันทีว่าเธอเจอกับคนรวยจริงๆเข้าให้แล้ว ผู้ชายคนนี้ทั้งหล่อ สุภาพ
และรวยมาก เขาจะเลี้ยงดูภรรยาของตัวเองยังไงกันนะ
ในห้องนอนที่รับแขก
หลิวเปานั่งเฝ้ากุนกุนที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง
“เชอ....” กุนกุนละเมอ
หลิวเปารู้สึกผิดขึ้นมาที่พากุนกุนหนีมาด้วยกัน
กุนกุนคิดถึงฮาวเหยียนเชอตลอดเวลา ยกเว้นแค่ตอนกินข้าวเท่านั้น เธอรีบส่ายหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป
ใช่แล้ว! ผู้ชายทั้งสามคนต้องได้รับบทเรียนที่จะต้องปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น
หลิวเปาออกไปเดินเล่นที่สวนรอบนึงและกลับขึ้นมาบนห้องก็พบว่า
กุนกุนยังคงนอนอยู่ เธอเลยเดินไปปลุกเพื่อนให้ตื่น
“กุนกุน ตื่นๆ
ตื่นได้แล้ว บ้านเธอไฟไหม้น่ะ”
“………………..”
“กุนกุน ตื่นๆ
ตื่นได้แล้ว ก้นเธอกำลังถูกไฟไหม้”
“………………..”
“กุนกุน ตื่นๆ
ตื่นได้แล้ว ได้เวลาอาหารแล้ว”
“หืมมม ที่ไหน?”
หลิวเปารู้สึกทึ่งกับกระเพาะอาหารของกุนกุนมากจริงๆ
หลังมื้อเช้าผ่านไปด้วยดีหนานกงหยวนพาผู้หญิงสามคนในการดูแลออกไปข้างนอกเพื่อไปดูการเล่นดนตรีสด
ในกลุ่ม 3 คนนั้นประกอบไปภรรยาเขา เปาเปาและกุนกุน
ทำให้มีกลุ่มของผู้ดูแลหลายสิบคนล้อมรอบตัวพวกเธอในขณะที่อยู่ในลาสเวกัส
เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนดังและร่ำรวยเพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องเตรียมพร้อมเผื่อไม่ให้เกิดการลักพาตัวหญิงสาวทั้งสาม
“คุณเหนื่อยหรือเปล่าที่รัก?”
หนานกงหยวนหันไปถามเสี่ยวลู่จู ภรรยาที่อยู่ข้างๆ
แถมยังเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้อย่างอ่อนโยน “พวกเรากลับบ้านกันดีกว่ามั้ย
พรุ่งนี้ค่อยออกมาใหม่ก็ได้”
“พวกเรายังไหวค่ะ”
ทั้งสามคนพูดออกมาแทบจะพร้อมกัน
แม้ว่าเหล่าบอดี้การ์ดจะอยากให้พวกหล่อนกลับบ้านมากแค่ไหน
ก็คงจะห้ามเจ้านายที่เทิดทูนภรรยาขนาดหนักไม่ได้
แถมยังแปลกใจที่หนานกงหยวนดูแลเด็กสาวทั้งสองคนเป็นอย่างดีเหมือนลูกสาวของตัวเอง
“หมูน้อย
ร่างกายของเธอไม่ค่อยแข็งแรง ผมอยากให้พวกเรากลับไปพักผ่อนที่บ้านจะดีกว่า
แล้วผมสัญญาว่าพรุ่งนี้จะพาทุกคนออกมาเที่ยวอีกครั้ง”
“แต่ฉันยังอยากเดินเล่นอยู่เลย”
เสี่ยวลู่จูไม่เหมือนผู้หญิงอายุ
35 ปีที่แต่งงานแล้วเลยสักนิด คนนอกมักจะคิดว่า
หล่อนกับหนานกงหยวนเป็นคู่รักวัยรุ่นเสมอๆ
หลงหลิวเปารู้สึกอิจฉาคนรอบตัวของเธอจริงๆที่มีชื่อเล่นน่ารักๆ
ทั้งเฟิงตูตู หยวนกุนกุน เสี่ยวลู่จู ไม่ว่าจะเป็น ยัยลูกบอล ข้าวปั้นน้อย
แล้วนี่ยังมีหมูน้อยอีก
“ลุงกงหยวนคะ
วันนี้ลุงพาพวกเราไปอีกที่นึงได้มั้ยคะ” หลิวเปาถามแทรกขึ้นมา
“หนูอยากจะไปไหนล่ะ?”
“ไปหอดูดาวกันได้มั้ยคะ?”
มีหรือที่เขาจะปฏิเสธความต้องการของเปาเปาได้
หนานกงหยวนพาสามสาวไปที่หอดูดาวทันที
ที่หอดูดาวนี้เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงในลาสเวกัส
เป็นแลนด์มาร์คที่ทุกคนต้องมา เพราะที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ความบันเทิง
และร้านอาหารอย่างครบครัน
และที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่หลิวเปาฝันไว้ว่าอยากจะมาสักครั้ง
“เปาเปา
เชอเขา............” กุนกุนที่นั่งซึมมาตลอดทาง
หันไปหาเปาเปาทันทีเพราะว่า.....
“กุนกุน ฉันบอกแล้วไง
ว่าเกมส์นี้เราจะไม่ยอมแพ้” หลิวเปาพูดกับเพื่อนเสียงแข็ง
“เปล่าฉันไม่ได้จะบอกให้ยอมแพ้
แต่ฉันหมายถึงเชอ...ตรงนั้น”
ฮาวเหยียนหมิงและซูอันหลัวออกมาตามหาภรรยาที่หายไปของพี่ชาย
และเป็นเพราะฮาวเหยียนหมิงได้กลิ่นตัวของพี่ชายและกลิ่นของพี่น้องตระกูลหลงจากที่ไหนสักที่
เขาแน่ใจทันทีว่ากุนกุนจะต้องอยู่แถวนี้เพราะพี่ชายเขายอมให้กุนกุนเข้าใกล้ได้เพียงคนเดียว
แต่กุนกุนที่เข้าใจผิด
เห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้ เธอร้องไห้ออกมาทันที
และไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ได้เลย
มันเจ็บปวดมากที่เห็นสามีของเธอมากับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่เธอ
แต่เปาเปากลับไม่เชื่อว่าฮาวเหยียนเชอจะยอมให้คนอื่นที่ไม่ใช่กุนกุนเข้าใกล้
เธอเลยมองไปที่ดวงตาของคนที่คล้ายกับฮาวเหยียนเชอ และเขาคนนั้นมีดวงตาสีเทา! ไม่ใช่นั่นไม่ใช่ฮาวเหยียนเชอเพราะปิศาจบ้าคนนั้นีดวงตาสีม่วงที่เป็นเอกลักษณ์
เปาเปาหัวเราะกับตนเองสงสัยว่าสวรรค์จะเล่นตลกกับกุนกุนแล้ว
นี่มันฮาวเหยียนหมิงชัดๆ
ส่วนคนที่หน้าเหมือนพี่ชายอย่างกับโคลนนิ่งก็เดินมาหาหญิงสาวทั้งสองพร้อมกับภรรยา
เขาค่อนข้างเซอร์ไพรส์ที่เห็นกุนกุนมากับหนานกงหยวน บุคคลที่มีอิทธิพลของที่นี่
“สวัสดีครับลุงกงหยวน
ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณลุงสบายดีนะครับ” ฮาวเหยียนหมิงเข้าไปทักกับคนที่มีชื่อเสียงอย่างนอบน้อม
“สบายดี แล้วเธอล่ะ?”
หนานกงหยวนตอบพลางยิ้มให้กับชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ไปทั่วลาสเวกัสอย่างอารมณ์ดี
“สบายดีเหมือนกันครับ
เอ่อ คุณลุงผู้หญิงสองคนนี่เป็นลูกสาวของลุงเหรอครับ?”
“ฮะฮะ ไม่ใช่หรอก
เด็กที่น่ารักทั้งสองคนนี้เป็นแขกของฉันน่ะ”
“อ๋ออ ครับ
น่ารักจริงๆ!”
กุนกุนยืนมองทั้งสองคนตาไม่กระพริบ
เธอจำได้แล้วว่าผู้หญิงที่เขามาเข้าด้วยคือคนเดียวกับที่เธอเจอที่ห้องนั่งเล่น
ทำไมฮาวเหยียนเชอถึงทำเหมือนไม่รู้จักเธอแบบนี้ล่ะ
“กุนกุน
หนูร้องไห้ทำไมจ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่า”
เสี่ยวลู่จูหันไปเห็นน้ำตาของกุนกุนก็ตกใจ
“เชอ...คุณ..”
หญิงสาวที่กำลังเข้าใจผิดอย่างแรงพยายามเปล่งเสียงเรียกสามีของเธอ
“คุณลุงคะ
เปาเปากำลังไม่สบาย พวกเรากลับบ้านกันเลยมั้ยคะ แล้วค่อยมาใหม่วันหลัง”
เปาเปารู้ทันทีว่าเธอกำลังจะโดนพากลับบ้านในไม่ช้านี้
เธอเลยต้องรีบพากุนกุนออกจากสถานที่นี้โดยเร็ว
“เปาเปา
ไม่เห็นต้องรีบเลย”
ฮาวเหยียนหมิงมองไปที่สองสาว
และเขาแน่ใจว่าพวกเธอเป็นคนที่เขาตามหา
“แหม
วัยรุ่นก็แบบนี้ล่ะมั้ง ใจร้อนจริงๆ งั้นลุงกลับก่อนละกันนะ”
หนานกงหยวนเอ่ยลาฮาวเหยียนหมิงและพาภรรยาพร้อมด้วยสองสาวกลับบ้านทันที
ฮาวเหยียนหมิงหันมายิ้มให้ซูอันหลัว
“อันอัน ดูเหมือนว่า
พวกเรากำลังจะมีความดีความชอบแล้วล่ะ”
แต่ซูอันหลัวไม่สนใจสามีที่ชอบตีสองหน้าเก่งแบบเขา
ที่บ้านเขารังแกเธอตลอดทั้งวัน
แต่พอมาอยู่ข้างนอกกลับทำตัวเป็นสามีที่สุภาพอ่อนโยน น่าหมั่นไส้นัก!
“โอ้ ดูสิ
เด็กเจ้าปัญหาของผมยังโกรธอยู่เหรอเนี่ย?”
“ฉันอยากจะแจ้งตำรวจจับโจรราคะตรงหน้าฉันซะที!!”
“ทำไมที่รักของผม
วันนี้ดูก้าวร้าวจังล่ะ”
“ก้าวร้าวงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นล่ะ
มีแต่คุณนั่นแหละ ฉันเกลียดคุณ!”
“มันเป็นความผิดของคุณต่างหากที่ไปเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น’
ซูอันหลัวแทบจะถอนหายใจออกมา
เธอเคืองเขาอยู่เลยกวนโมโหไปว่า
“ถ้าฉันยังอยากจะไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นอีกล่ะ?”
“ก็ถ้าเป็นแบบนั้น่ล่ะก็
คุณเตรียมใจไว้ได้เลย เพราะผมจะไม่ให้คุณได้ก้าวขาออกจากบ้านอีกแน่ๆ” ฮาวเหยียนหมิงมองเธอด้วยแววตาที่จริงจัง
P.S. แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้ //
เห้ออออ กว่าจะจบ ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ละคู่ที่ออกมาชอบแย่งซีน พระนางจริงๆ
