Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 38
หยวนกุนกุนลอบขนเหล่าสัตว์เลี้ยงไปที่ห้องนอนของฮาวเหยียนเชอ
ซึ่งโชคดีที่ห้องของฮาวเหยียนเชอกว้างใหญ่มาก
เธอเลือกชั้นวางหนังสือที่ไกลจากเตียงนอนมากที่สุด ซึ่งลิ้นชักล่างสุดว่างและกว้างพอสำหรับสัตว์เลี้ยงทั้ง
5 ตัวของเธอพอดิบพอดี
เธอนำผ้ามาปูวางไว้ให้พวกมันนอนและวางถาดน้ำและอาหารสำหรับพวกมันลงไปด้วย
"อยู่ที่นี่เงียบๆนะ
อย่าทำเสียงดัง ตอนกลางคืนพี่สาวจะมารับพวกเธอกลับไปนอนที่ห้องของพวกเรานะ"
กุนกุนรีบวิ่งกลับมาที่ห้องนอนสีชมพูของเธอทันที
ทันเวลาก่อนที่เฉินเจียเวินจะมาหาเธอที่ห้อง
“กุนกุน
นายน้อยกลับมาแล้ว เขาเรียกหาเธออยู่นะ”
พูดจบเจียเวินเปิดประตูเข้ามาพอดี
“นายน้อยกลับมาเร็วจังเลยนะคะ” กุนกุนเองแอบปาดเหงือที่หน้าผากเธอตื่นเต้นและเหนื่อยมาก
“ไปหานายน้อยกันเถอะ
อย่าให้เขาคอยนาน”
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะคะ
รอแป๊บนึง” กุนกุนหันไปหยิบปิ่นโตอาหารที่แม่เธอฝากมาให้ฮาวเหยียนเชอและเดินตามเจียเวินไปที่ห้องทำงานของเจ้านาย
“นายน้อยกลับมาแล้วเหรอคะ”
กุนกุนเอ่ยเสียงทักสดใสพร้อมวางกล่องปิ่นโตอาหารลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา
“นี่มันคืออะไร”
“แม่ของฉันทำอาหารฝากมาให้คุณเป็นค่าสินบน
เอ้ย ไม่ใช่ค่ะฉันหมายถึงแม่ทำอาหารมาให้เป็นของขวัญค่ะ”
กุนกุนเปิดกล่องอาหารออกมาและพยายามจะใช้มือหยิบซาลาเปาทอดออกมาให้ฮาวเหยียนเชอ
แต่เขาตีมือของเธอซะก่อนและหยิบซาลาเปากลับไปใส่ลงในกล่องเหมือนเดิม
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะคะ
คุณมาตีมือฉันทำไมเนี่ย”
“ไปล้างมือก่อน”
“แล้วทีคุณล่ะ
ฉันก็ไม่เห็นคุณล้างมือเหมือนกัน”
ฮาวเหยียนเชอส่งเสียงฮึในลำคอก่อนจะเดินนำกุนกุนไปห้องน้ำทำให้เธอต้องเดินตามเขาไปล้างมือด้วย
เมื่อล้างมือเสร็จกุนกุนวิ่งกลับมาที่โต๊ะของเขาโดยมีฮาวเหยียนเชอเดินตามมานนั่งลงที่เดิม
เธอหยิบซาลาเปาขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ฮาวเหยียนเชอจ้องตาไม่กระพริบ
กุนกุนเลยต้องส่งยิ้มไปให้เขาและยื่นซาลาเปาไปที่ปากของฮาวเหยียนเชอแทนที่จะใส่ปากของตัวเอง
ฮาวเหยียนเชออ้าปากกัดซาลาเปาลูกนั้นก่อนจะค่อยๆเคี้ยวและพิจารณารสชาติก่อนจะกลืนลงท้อง
“แม่เธอทำอาหารได้ดีกว่าเธอซะอีก”
“แน่นอนค่ะ
แม่ของฉันต้องเก่งกว่าฉันอยู่แล้ว” กุนกุนตอบเสียงเบา
เธอหยิบซาลาเปาขึ้นมาอีกลูกก่อนใส่เข้าปากตัวเอง
เธอเคี้ยวเสียงดังแถมยังเพลินเพลินกับอาหารของแม่เธอโดยไม่สนใจใคร ฮาวเหยียนเชอที่มองเธออยู่พลันคิดขึ้นมาว่านี่เธอกำลังกินพวกเดียวกันเองอยู่
“เธอกับซาลาเปาเกิดมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน
ทำไมเธอกินพวกเดียวกันเองล่ะ” จบประโยคยี่ทูที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ต้องแอบหัวเราะให้กับมุขตลกของเจ้านายเงียบๆ
กุนกุนไม่เข้าใจความหมายในประโยคนั้นของฮาวเหยียนเชอ
เธอไม่สนใจสิ่งที่เขาพูดเดินไปหยิบกล่องอาหารและถือไปยื่นให้เจียทูกับยี่ทูแทน
“พี่เจียทู พี่ยี่ทู
ลองชิมดูสิคะ แม่ของฉันทำมาเผื่อพี่ๆด้วยเหมือนกัน” เร็วเท่าความคิดฮาวเหยียนเชอเอื้อมมือไปเคาะหัวกุนกุนทันที
“นี่เดี๋ยวก่อนคุณมาตีหัวฉันทำไม”
ฮาวเหยียนเชอไม่พูดอะไรเพียงแค่หยิบกล่องอาหารจากมือของกุนกุนมาและกินซาลาเปาที่อยู่ในมือของเธอ
“เหลือให้ฉันบ้างสิคะ
ฉันก็อยากกินเหมือนกันนะ” ฮาวเหยียนเชอปิดกล่องอาหารทันทีและส่งสายตาเตือนไปให้กุนกุน
ทำให้เธอต้องส่งยิ้มอ้อนให้ทันทีและซาลาเปารีบจับมือเขาอีก
“แฮ่ๆ คือฉันหมายถึง
อาหารกล่องนี้แม่ของฉันทำมาเพื่อนายน้อยเลยค่ะ” กุนกุนรีบประจบ
“ไปล้างมือเธอซะมันสกปรก”
ฮาวเหยียนเชอสั่งพลางดึงมือของเขาออกมา
กุนกุนยอมเดินไปล้างมือแต่ปากก็ยังบ่นไปตลอดทาง
“ทำไมพวกนายสองคนถึงมองฉันแบบนี้”
ฮาวเหยียนเชอหันไปหาเรื่องบอดี้การ์ดทั้งสองคน
“นายน้อยรู้สึกยังไงตอนกินซาลาเปาลูกนั้นครั้งแรกเหรอครับ”
ยี่ทูเสี่ยงตายถามออกไป
“ออกไปได้แล้ว”
ฮาวเหยียนเชอสั่ง
“ครับนายน้อย”
เจียทูและยี่ทูต้องกลั้นขำและรีบเดินออกไป
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจเสียงหัวเราะของสองัวนั้นที่ปล่อยหัวเราะเต็มที่เมื่อออกไปข้างนอกแล้ว
เขาเปิดกล่องอาหารอีกครั้งและจ้องซาลาเปาพวกนั้นด้วยสายตาครุ่นคิด
เขาสงสัยว่าถ้าได้ลองกินซาลาเปาเดินได้คนนั้นรสชาติจะอร่อยเหมือนเจ้าซาลาเปาที่อยู่ในกล่องที่เขาได้ชิมมั้ยนะ
P.S. ตกลงนางอยากกินอะไรกุนกุนหรือซาลาเปา
5555+
หลายคนบอกกุนกุนฉลาดน้อยจังลูกก ผู้แปลก็คิดว่านางออกจะซื่อ(บื้อ)
เหมือนกัน 555+
แต่แม่พระเอกเคยบอกไว้ว่าคนอย่างฮาวเหยียนเชอไม่ได้ต้องการผู้หญิงฉลาด
แค่ต้องการผู้หญิงจิตใจดีแบบกุนกุน (แม้บางครั้งนางจะใจดีเกินไป)
มารออ่านตอนจบของคู่นี้กันนะคะ ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น