Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 111
ฮาวเหยียนเชอรับรู้พฤติกรรมและท่าทีที่เปลี่ยนไปของกุนกุน
เขาไม่อยากจะโมโหเธอเลยทำได้แค่เก็บความกระอักกระอ่วนและความไม่สบายใจไว้
การเปลี่ยนแปลงของกุนกุนเหมือนเป็นจุดเล็กๆที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงในอนาคต
เปรียบได้กับทฤษฎีผีเสื้อกระพือปีก
เขาไม่สามารถระบายความโกรธของตัวเองลงกับกุนกุนได้
เพราะฉะนั้นคนที่รับกรรมโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่คือเหล่าพนักงานที่บริษัทและสาวใช้ที่บ้าน
ทั้งหมดต่างโดนลูกหลงกันถ้วนหน้า บางคนถึงกับเข้าวัดสวดมนต์ขอพรกับเทพยดาให้มาใส่ผีร้ายที่สิงอยู่ในตัวเจ้านายพวกเขา
ตกดึกคืนนั้น
ฮาวเหยียนเชอก็เดินเข้ามาในห้องนอนเป็นปกติ
เขามองกุนกุนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนเตียงด้วยอาการเฉยเมย
พอเห็นเขาเดินเข้ามา เธอก็ลงจากเตียงและพูดเสียงเรียบว่า
“คุณอยากจะอาบน้ำมั้ยคะ?”
“อืม” พูดจบฮาวเหยียนเชอก็เดินนำไปที่ห้องน้ำโดยมีหญิงสาวที่ร่างกายแข็งแรงขึ้นแล้วเดินตามไปเงียบๆ
เธอเดินไปจัดการเปิดน้ำใส่อ่าง รอจนน้ำเต็ม
และทดสอบอุณหภูมิน้ำเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินออกไปโดยไม่สบตากับฮาวเหยียนเชอแม้แต่น้อย
1 ชั่วโมงต่อมา ฮาวเหยียนเชอเดินออกมาจากห้องน้ำ
ตรงมานั่งลงบนเตียง กุนกุนลุกจากการนอนอยู่บนเตียงมาเป็นคุกเข่าด้านหลังเขา
และหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้
ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าสัมผัสจากกุนกุนเปลี่ยนไป
นับตั้งแต่วันที่พวกเขาทะเลาะกัน เธอก็ไม่เถียงและหาเรื่องคุยกับเขาอีก
ไม่อ้อนขอขนมหวาน ไม่ร้องไห้
และปฎิบัติกิจวัตรประจำวันระหว่างเธอกับเขาปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่แปลกไปคือเธอเหมือนตุ๊กตาที่ไร้วิญญาณ
แต่จะให้เขาลุกขึ้นมาโวยวายเธอก็ทำไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดอีก
เวลาผ่านไปทั้งอาทิตย์มันเหมือนมีระเบิดเวลาอยู่ในตัวฮาวเหยียนเชอที่รอวันจะระเบิดออกมา
5 นาทีต่อมา กุนกุนก็เช็ดผมให้เขาเสร็จ
เธอเก็บไดร์ลงลิ้นชักและถือผ้าขนหนูไปใส่ในตะกร้า
จากนั้นก็เดินกลับมานอนลงที่อีกฝั่งของเตียง
“คุณจะนอนหรือยังคะ?”
“ยัง”
“งั้นฉันขอดูโทรทัศน์ต่อได้มั้ยคะ?”
ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ตอบเขาทำเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น
“ได้ใช่มั้ยคะ?” ไม่รอให้เขาตอบกุนกุนขยับตัวเองไปที่ขอบเตียง
ทำให้เกิดระยะห่างของเธอกับเขาอีก
และก็หยิบรีโมตโทรทัศน์ขึ้นมากดโดยไม่สนใจผู้ชายข้างๆ
ชายหนุ่มที่โดนเมินได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
เขาบอกตัวเองให้อดทนกับเธอให้มาก เมื่อเห็นว่าเธอยังคงไม่สนใจเขา
เลยเดินไปที่ตู้เย็นในห้องและหยิบพุดดิ้งออกมายื่นให้กุนกุน
“ขอบคุณค่ะนายน้อย เอ่อ.....เชอ”
ฮาวเหยียนเชอคิดถึงเสียงหวานของเธอที่เรียกชื่อเขาจริงๆ
เขากำหมัดแน่นและค่อยๆกระเถิบตัวเองเข้าหาเธออีกครั้ง
แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า
เธอจะกล้าลุกจากเตียงไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเพื่อกินพุดดิ้งของเธอ
โดยให้เหตุผลที่ชวนให้ปวดหัวว่า
“ฉันจำได้ว่าคุณเคยสั่งไม่ให้ฉันทานอาหารบนเตียง”
ฮาวเหยียนเชอมีความรู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำอธิบายของเธอ
เขาป้อนอาหารให้เธอบนเตียงมาแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แล้วจู่ๆเธอก็นึกจะมาเคร่งขรัดกับกฎระเบียบพวกนี้นะเหรอ
เธอลืมไปหรือว่าเธอเองนั่นล่ะ
ที่เป็นคนทำลายกฎ ทำลายข้อห้ามของเขาทั้งหมด
แล้วยังพาเขาแหกกฎของตัวเองอีกต่างหาก
ชายหนุ่มนึกแต่อยากให้เวลาย้อนไปช่วงที่พวกเขามีความสุขด้วยกัน
เขาได้แต่มองเธอจัดการพุดดิ้งอยู่ที่ข้างเตียง
จากนั้นก็โยนถ้วยเปล่าทิ้งขยะ เดินไปล้างมือและแปรงฟันอีกที
ก่อนจะเดินกลับมานอนลงบนของเตียงที่เดิม
“ฉันจะนอนแล้วนะคะ
คุณปิดโทรทัศน์ได้เลยนะคะ ถ้าคุณต้องการ” ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มและหลับตาลง
“หยวนกุนกุน!!”
เสียงตะโกนของเขาทำให้กุนกุนตกใจจนผลัดตกเตียง
ฮาวเหยียนเชอเองก็ตกใจเช่นกัน เขารีบวิ่งข้ามเตียงไปอุ้มเธอขึ้นมา
ก่อนจะกดเสียงไม่ให้ตะคอกเธอถามว่า
“เธอต้องการอะไร?”
โชคไม่ดีที่ตอนสะดุ้งจนตกเตียงเมื่อสักครู่
หน้าผากของเธอกระแทกพื้นจนปูดนิดๆ แต่เขากลับทำหน้าเหมือนเธอเป็นคนผิด
เธอต่างหากไม่ใช่เหรอที่ต้องถามว่าเขาต้องการอะไรจากเธออีก
“บอกฉันมาว่าเธอต้องการอะไร”
“ฉันไม่ได้ต้องการอะไร”
“งั้นก็ยิ้มให้ฉัน”
ฮาวเหยียนเชอที่คร่อมตัวเธออยู่จับมุมปากทั้งสองข้างของเธอให้ยกขึ้น
กุนกุนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องบังคับให้เธอทำอะไรแปลกๆแบบนี้ด้วย
แต่เธอก็บังคับตัวเองให้ฉีกยิ้มกลับไปให้
“เธอเรียกการยิงฟันแบบนี้ว่ายิ้มหรือไง”
กุนกุนฉีกปากของตัวเองให้กว้างขึ้นไปอีก
แต่แน่นอนว่านั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่มาจากใจทำให้ตอนนี้มันดูแข็งกระด้างปราศจากอารมณ์
ซึ่งทำให้ฮาวเหยียนเชอพ่นไอเย็นออกมา
“ไม่ใช่แบบนี้
ยิ้มให้เหมือนกับที่เธอเคยทำ”
หญิงสาวทนไม่ไหวแล้ว เธอร้องไห้ออกมา
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่า ห้ามร้องไห้”
ฮาวเหยียนเชอประคองใบหน้าเธอให้หันมาสบตาเขา กุนกุนยิ่งมองดวงตาสีม่วงนั้นก็ยิ่งร้องไห้ออกมา
เธอทุบหน้าอกเขาเพราะต้องการระบายอารมณ์
“ฮือออ ฉันไม่อยากยิ้ม !!! คุณไม่เข้าใจหรือไง ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ฉันจะทำได้แล้ว
คุณจะมาเรียกร้องอะไรจากฉันอีก หรือเห็นความทุกข์ของฉันเป็นเรื่องสนุกสำหรับคุณ
ถ้าคุณไม่อยากเจอหน้าฉันอีก ก็แค่โทร.ไปหาพ่อฉันให้เขามารับฉันกลับบ้าน
บอกพวกท่านไปว่าคุณเกลียดฉัน ไม่มีเหตุผลเลยที่คุณต้องมาบังคับและทำกับฉันแบบนี้
ฮือออ”
P.S. ดูการง้อของอิเชอ 5555+
รู้สึกเหนือยใจมากเลยเฮอ~~~
ตอบลบนี่เหรอง้อบ้านเองดิเชอ คุยกันดีๆ ไม่ได้รึไง ส่วนอิตูทําเ_ยและทิ้งระเบิดหนีไปปารีสอย่างไม่สํานึกเลย ทําความร้าวฉาวสนุกดีไหมละ เห็นพวกแกสองคนทําแต่ละอย่าง ไม่อยากให้กุนกุนได้กับใครเลย (ตูเกลียดพวกแกสองคน เห็นแก่ตัวอ่ะ)
ตอบลบนี่เหรอง้อบ้านเองดิเชอ คุยกันดีๆ ไม่ได้รึไง ส่วนอิตูทําเ_ยและทิ้งระเบิดหนีไปปารีสอย่างไม่สํานึกเลย ทําความร้าวฉาวสนุกดีไหมละ เห็นพวกแกสองคนทําแต่ละอย่าง ไม่อยากให้กุนกุนได้กับใครเลย (ตูเกลียดพวกแกสองคน เห็นแก่ตัวอ่ะ)
ตอบลบเอาแล้ววววว กุนกุนระเบิดแล้วเว้ยเฮ้ย!!
ตอบลบสม
ตอบลบเฮ้อ...เพลียใจกับอิเชอมาก
ตอบลบอยากให้กุนกุนหนีไปอยุ่ที่อื่นให้ไม่มีใครหาเจอนานๆเหมือนแม่จริงๆ ไอ้เซอต้องให้มันสำนึกบ้าง ทำเหี้ยแล้วไม่ขอโทดง้อไรก็ไม่ทำ ไอ้ตูนี่อีกคนบอกรักๆแต่ที่มันทำนี่ทำร้ายกุนกุนทั้งนั้น แล้วก็ชิ่งหนี
ตอบลบอยากเห็นตอนอ้อนจะขนาดไหนกันน่ะ
ตอบลบคือถ้าเป็นกุนๆน่ะหนีเถอะลูกอย่าอยู่กับมันเลยย สุ้ๆค่ะไรท์
ตอบลบสม
ตอบลบขออีกตอนได้ไหมค่ะไรท์
ตอบลบขอบคุณค่ะ
ตอบลบแบบนี้เรียกว่าง้อ????