บทที่ 117

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 117

วันต่อมา กุนกุนตื่นมาด้วยอาการที่ไม่สดใสเหมือนเดิม เพราะฮาวเหยียนเชอไม่อยู่บ้าน เธอลุกจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเชื่องช้าและเบื่อหน่าย เวลาที่เขาไม่อยู่บ้านอะไรๆก็ดูน่าเบื่อสำหรับเธอไปหมด จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องทานอาหาร

“สาวน้อยยย นี่มันเกือบจะเที่ยงแล้วนะ เมื่อคืนนายน้อยทำเธอเหนื่อยมาสินะ” 

ฉี่ทูเอ่ยแซวสาวน้อยทันทีที่เห็นเธอเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้องอาหาร  กุนกุนยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา

“ใช่ค่ะ เมื่อวานเชอพาฉันออกไปเที่ยวข้างนอกทั้งวัน ทั้งที่ร้านอาหาร สวนสนุก ไหนจะสวนสัตว์อีก ฉันรู้สึกสนุกนะคะ แต่ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกันค่ะ”

ฉี่ทูหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆแล้วก้มหน้าจัดการจานสเต็กของตัวเองต่อ เขาควรจะรู้ว่ากุนกุนเป็นผู้หญิงประเภทที่หาเรื่องแหย่แล้วไม่สนุก

“กุนกุน เธอตื่นแล้วเหรอ อยากทานอะไรจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปเตรียมให้” ป้าเฉินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับทักทายสาวน้อย

กุนกุนหันหน้าไปทางต้นเสียงและส่งยิ้มประจบไปให้ “วันนี้ฉันขอทำอาหารทานเองได้มั้ยคะ?”

“ไม่ได้จ๊ะ นายน้อยสั่งไว้แล้วไง ว่าไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปในครัวอีก”

ป้าเฉินรีบขัดคอแถมยังยกคำสั่งของเจ้าของบ้านมาเป็นเครื่องยืนยันอีกต่างหาก

“แต่วันนี้เชอไม่อยู่บ้านนี่คะ”

“นั่นยิ่งไม่ได้เลยจ๊ะ ยิ่งนายน้อยไม่อยู่ก็ยิ่งห้ามเข้าไปในครัว รออยู่นี่ล่ะ ป้าจะไปบอกให้เด็กทำอาหารให้เธอ”

ป้าเฉินกดไหล่บางของเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม และรีบเดินไปสั่งการในห้องครัวด้วยตนเอง

สาวน้อยที่รู้สึกไม่ดั่งใจก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ที่ฮาวเหยียนเชอไม่ยอมให้เธอเข้าครัวทำอาหารอีก เลยนั่งเท้าคางกับโต๊ะ แล้วทำหน้าเบื่อ

“นี่สาวน้อย ทำไมนายน้อยของเธอถึงไม่ยอมให้เธอเข้าครัวล่ะ” ฉี่ทูถามเมื่อเห็นสีหน้าตลกๆของเธอ

“ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันค่ะ ความจริงแล้วตอนแรกที่ฉันมาที่นี่ ก็มีหน้าที่ทำอาหารทั้ง 3 มื้อ ให้กับเชอ แต่หลังจากที่มีแก๊สระเบิดในห้องครัว เชอก็ไม่ยอมให้ฉันทำอาหารหรือเข้าครัวอีกเลยค่ะ อีกอย่างเขาบอกว่า เขากลัวว่าฉันจะแกล้งวางยาพิษในอาหารของเขา พี่ฉี่ทูคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอคะ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบแกล้งฉันหรือโมโหร้าย แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายเขาหรอกนะคะ”

ชายหนุ่มที่นั่งฟังเธออธิบายอย่างตั้งใจ ยิ้มบางๆ เมื่อฟังเหตุผลจากปากเธอ ถ้าคิดตามที่เธอบอกก็คงไม่มีใครสงสัยเลยด้วยซ้ำ แถมยังเข้าใจอีกว่าทำไมฮาวเหยียนเชอถึงออกคำสั่งไม่ยอมให้กุนกุนเข้าครัวอีก จะมีก็แต่เจ้าตัวนี่ล่ะ ที่ความรู้สึกช้าไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่คนเดียว

“พี่ฉี่ทู เป็นเพื่อนสนิทกับเชอเหรอคะ” กุนกุนชวนเขาคุยบ้างเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป

“ตามทฤษฎีแล้ว เขาเป็นเจ้านาย ส่วนฉันเป็นแค่คนรับใช้ต่างหาก” ฉี่ทูตอบหน้าระรื่นพร้อมยกแก้วไวน์แดงจิบอย่างสบายอารมณ์

“หือ ?? พี่นะเหรอคะ คนรับใช้ พี่ดูไม่เหมือนเลยนะคะ”

“ยังมีอีกหลายเรื่องที่เธอยังไม่รู้ เด็กฉลาดน้อยอย่างเธอ สมควรแล้วที่จะต้องอยู่ใต้ปีกของใครสักคนที่สามารถปกป้องเธอได้” ฉี่ทูวางแก้วเปล่าลงและเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอ

“นี่พี่จะบอกอะไรให้ พี่ก็มีน้องสาวที่เป็นพวกฉลาดน้อยเหมือนเธอคนนึงนะ”

“เป็นน้องสาวแท้ๆเลยเหรอคะ?”

“อืม... เธอเป็นน้องสาวฝาแฝดชื่อ ฉีเชวียยี่”

“พี่เชวียยี่ คงต้องเป็นผู้หญิงที่สวยมากแน่ๆ ใช่มั้ยคะ”

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”

“ก็พี่เชวียยี่เป็นฝาแฝดกับพี่ฉี่ทูไงคะ ต้องสวยมากเลยจริงมั้ยคะ”

“นี่เธอกำลังประจบประแจงพี่อยู่หรือเปล่า ฮ่าฮ่า”

“เปล่าค่ะ ฉันพูดเรื่องจริงนะคะ” กุนกุนเชิดหน้าขึ้นเล็กๆ แถมยังทำหน้าจริงจังมากอีกต่างหาก

ทั้งสองคุยกันได้สักพัก ป้าเฉินก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารของกุนกุน แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่เห็นฉี่ทูพูดคุย ทำตัวสนิทสนมกับหญิงสาวถึงขนาดบิดจมูกเธอด้วยท่าทางหมั่นเขี้ยว

“อะแฮ่ม กุนกุน อาหารมาแล้วรีบทานตอนกำลังร้อนๆเถอะ”

หญิงสาวดึงหน้าตัวเองให้พ้นจากมือของฉี่ทู และหันมากอดเอวเอาใจป้าเฉินที่อุตส่าห์ยกอาหารมาให้

“อือหืออ กลิ่นหอมจังค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“กุนกุน หลังจากทานเสร็จก็ออกไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านก็ดีนะ วันนี้อากาศดี แถมเจียทิงกับเจียเวิน แล้วก็พวกสัตว์เลี้ยงของเธอกำลังเล่นอยู่ที่นั่นรอเธออยู่ด้วย”

“งั้นฉันขอออกไปทานในสวนเลยได้มั้ยคะ”

“เอาแบบนั้นก็ได้จ๊ะ งั้นไปพร้อมกับป้าเลยนี่ล่ะ” ป้าเฉินเดินไปยกถาดอาหารส่งให้สาวรับใช้ ก่อนจะหันไปแตะแขนเธอเป็นสัญญาณให้เธอลุกตามมา

“ฉันไปก่อนนะคะ พี่ยี่ทู”

ยี่ทูพยักหน้าให้และส่งยิ้ม ก่อนจะมองเธอเดินออกจากไปจนลับตา

ที่บริษัทฮาวเหยียน บนชั้นที่ 100 พื้นที่ในส่วนของผุ้บริหาร ยี่ทูกำลังรายงานเรื่องที่ได้รับคำสั่งมาให้สืบกับผู้เป็นเจ้านาย

“นายน้อยครับ นี่เป็นรูปและข้อมูลที่เจ้านายให้ผมสืบครับ”

ฮาวเหยียนเชอที่ทำหน้านิ่ง รับแฟ้มนั้นมาเปิดดูก่อนจะถามว่า

“รูปพวกนี้ถ่ายเมื่อวานใช่มั้ย”

“ครับนายน้อย ผู้หญิงคนนี้ถูกฆาตกรรมในห้องน้ำที่สวนสัตว์ ที่เดียวกับที่นายน้อยพากุนกุนไปเมื่อวานนี้ครับ ทางตำรวจยืนยันว่าเธอถูกฆาตกรรมโดยฆาตกรคนเดียวกันกับเหยื่อรายก่อนหน้านี้แล้ววิธีที่ฆาตกรทำร้ายเหยื่อก็ยังเหมือนกับรายอื่น”

ยี่ทูมองรูปพวกนั้นแล้วรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา แต่เจ้านายเขายังสามารถมองเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“แล้วลักษณะเฉพาะของฆาตกรที่ฉันให้ไปสืบล่ะ ได้เรื่องบ้างมั้ย?”

“ยังครับ ผมขอโทษครับ” ยี่ทูก้มหน้าลงรอรับโทษ

“มันชัดเจนว่าผู้หญิงพวกนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับกุนกุนเลย แต่พวกเธอถูกฆ่าบริเวณใกล้เคียงกับที่กุนกุนอยู่ ยี่ทูทำไมนายถึงคิดว่าฆาตกรพยายามทำให้เหยื่อแต่งตัวเหมือนกุนกุน แถมยังอยู่รอบๆตัวกุนกุน”

“ผมคิดว่าเป้าหมายที่แท้จริงของฆาตกรคนนี้ไม่ใช่กุนกุนครับ.....”

“เป็นฉันสินะ” ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงเรียบ ในขณะที่ในมือยังคงถือรูปผู้หญิงพวกนั้นอยู่ ทำให้เดาอารมณ์ของเขาไม่ออก

P.S. ทำไมเรื่องมันดูลึกลับแบบนี้ล่ะ

      หายไปนานไม่รู้คนจะลืมอิเชอกับกุนกุนไปมั้ย 555+ ไม่อยากแก้ตัว่างานเยอะ แต่งานเยอะมากกกกกกกก