Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 42
หยวนกุนกุนได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาที่เต็นท์ของเธอ
ทำให้เธอเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว
ก่อนนอนยี่ทูแอบเล่าเรื่องปิศาจร้ายน่ากลัวให้เธอฟัง มันเป็นปิศาจที่ชอบกินเนื้อคนจะคอยออกมาจับเหยื่อตอนดึกๆวิธีการของมันคือ
มันจะเรียกคนให้ออกมาหามันเอง
“ออกมา” ฮาวเหยียนเชอที่เดินมาถึงหน้าเต็นท์ก็ส่งเสียงเรียกทันที
กุนกุนรีบกอดเสี่ยวหยวนไว้แน่น เธอคิดว่าปิศาจตัวนั้นกำลังเรียกเธออยู่แน่ๆ
เมื่อฮาวเหยียนเชอไม่ได้ยินเสียงตอบกลับของเธอ
เขาเลยตัดสินใจเปิดซิปที่ประตูเต๊นท์ออก
“ไม่ ไม่
อย่าเข้ามานะ” กุนกุนรีบส่งเสียงร้องออกไปเมื่อได้ยินเสียงซิปเปิดออก
ฮาวเหยียนเชอนิ่วหน้าเมื่อเห็นกุนกุนร้องไห้ เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ
“อย่าเข้ามานะ
อย่ากินฉันเลย ฉันเป็นแค่เด็กคนนึงมีพ่อแม่ต้องดูแล มีนายน้อยที่ต้องคอยรับใช้
แล้วยังมีสัตว์เลี้ยงอีกหลายตัวอีก ถึงฉันจะอ้วนเนื้อเยอะแต่
แต่ฉันเกลียดการอาบน้ำมากที่สุด เพราะฉะนั้นฉันตัวเหม็นมาก
มีคนเคยบอกว่ากินเนื้อที่มีไขมันไม่ดี คุณอย่ากินฉันเลยนะ
หรือว่าถ้าคุณอยากกินเนื้อคนจริงๆไปหานายน้อยของฉันดีกว่า
เขามีแต่กล้ามเนื้อแถมยังหน้าตาหล่อมากอีกต่างหากร่างกายของเขาก็สะอาด
รสชาติต้องอร่อยมากแน่ๆ ฉันรับรองว่าไม่โกหกคุณไปหาเขาแทนเถอะนะ” กุนกุนร่ายเหตุผลยาวเท่าที่สมองของเธอจะคิดออกมาได้
“เธอนี่ให้เกียรติยกย่องฉันจริงๆเลยนะ”
เมื่อกุนกุนได้ยินเสียงนั้นเธอตัดสินใจคลานออกมาจากถุงนอนและจับตัวฮาวเหยียนเชอไว้แน่น
“นายน้อย!! คุณนี่เอง
โอยย คุณทำฉันกลัวแทบตาย ฮืออ” ฮาวเหยียนเชอไม่สามารถบังคับร่างกายของเขาได้
เขานั่งลงและดึงกุนกุนให้ขึ้นมานั่งบนตักและกอดเธอไว้ กุนกุนเลยนั่งพิงร้องไห้อยู่ที่อกของเขา
“ฉันคิดว่าคุณเป็นปิศาจ
ฮือออ...”
“เงียบซะที
เธอนี่เสียงดังน่ารำคาญจริงๆ” ฮาวเหยียนเชอพูดพลางตบหลังกุนกุนเบาๆ
สัตว์เลี้ยงของเธอที่ไปนั่งรวมกันที่มุมเต้นต่างพากันจ้องมองเจ้านายที่น่าสงสาร
จะมีก็แต่เสี่ยวหยวนที่เลียเท้าของเธอเป็นการปลอบใจ หยวนกุนกุนอุ้มเสี่ยวหยวนขึ้นมากอดไว้
ทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องกอดเธอไว้อีกชั้นนึง
“เธอร้องไห้พอหรือยัง
?”
กุนกุนเช็ดหน้าของเธอกับเสื้อของฮาวเหยียนเชอ
“วางมันลงได้แล้ว”
กุนกุนยอมวางเสี่ยวหยวนลงตามคำสั่งของเขา
“นายน้อย นี่มันดึกมากแล้ว
คุณออกมาข้างนอกมาทำให้ฉันกลัวทำไมคะ?”
“เธอว่าอะไรนะ ?”
ฮาวเหยียนเชอผลักเธอกลับไปที่ถุงนอนทันที
“เธอนั่นล่ะมาทำอะไรที่นี่ฮะ
?”
“ฉันก็มานอนที่นี่ไงคะ”
“ห้องนอนในบ้านของเธอไม่มีหรือไง
ทำไมถึงต้องออกมานอนในสวนแบบนี้” กุนกุนหยิบหมอนขึ้นมากอดก่อนจะตอบว่า
“ก็คุณบอกเองว่าไม่ให้ฉันเอาเพื่อนเข้าไปนอนข้างในด้วย
เพราะงั้นฉันเลยต้องออกมากางเต๊นท์นอนในสวนกับพวกมันแทนไงละคะ”
“ใครเป็นเจ้าของเต็นท์นี้?”
ฮาวเหยียนเชอแทบจะกัดฟันถาม
“พี่ยี่ทูค่ะ”
“แล้วใครเป็นเจ้าของตะเกียงนั้น?”
“พี่เจียเหวินค่ะ”
“ดี!!”
“คุณโกรธเหรอคะ??”
“เธอคิดว่าไงล่ะ?”
“คุณดูเหมือนโกรธเลยค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอเขกหัวกุนกุนแทนคำตอบ
“โอ๊ะ เจ็บนะคะ
คุณเขกหัวฉันอีกแล้วนะ” กุนกุนโถมตัวลงใส่ฮาวเหยียนเชอเป็นการห้ามไม่ให้เขาออกจากเต็นท์
ฮาวเหยียนเชอที่มีกุนกุนทับตัวอยู่ด้านบนรู้สึกแปลกๆในหัวใจ
“นายน้อย
อย่าเพิ่งไปเลยนะคะ”
“ทำไมฉันจะออกไปไม่ได้?”
“นะคะ อย่าไปเลย
ฉันกลัวมากจริงๆ คุณนอนที่นี่เป็นเพื่อนฉันได้มั้ยคะ ฉันจะเป็นหมอนให้คุณเอง”
“ฉันไม่ได้อยากให้เธอมาเป็นหมอนให้ฉันซะหน่อย”
“ทำไมล่ะคะ?” กุนกุนถามพร้อมกับดึงแก้มตัวเอง “ดูฉันสิมีเนื้อเยอะมากพอจะเป็นหมอนนุ่มนิ่มให้คุณเอง”
P.S. นายน้อยอยากได้หมอนมั้ยคะ
?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น