Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 51
เจียเถานั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆกุนกุน
“มีอะไรหรือเปล่า
เธอดูผิดหวังที่เจอพี่นะ”
“เปล่าค่ะไม่มีอะไร”
“เด็กโง่
พี่พูดเล่นต่างหากไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอก”เธอเอื้อมมือไปลูบหัวกุนกุน
“แล้วทำไมเธอมานั่งตรงนี้ล่ะ
นี่นายน้อยปล่อยให้เธอมีเวลาว่างแล้วเหรอ?”
“ใช่ค่ะ
เขาบอกให้ฉันทำอาหารให้เขาก็พอส่วนเวลาที่เหลือเขาให้เป็นเวลาว่างส่วนตัวของฉัน”
จู่ๆเจียเถาก็ถามคำถามขึ้นมาว่า “เธอชอบนายน้อยหรือเปล่า?”
“ค่ะ...” กุนกุนตอบเสียงเบาส่วนเจียเถาเองก็ตกใจเหมือนกันเพราะไม่คาดว่ากุนกุนจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองและกล้าตอบเธอตรงๆแบบนี้
“เธอชอบนายน้อยที่ตรงไหน?”
“ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนอารมณ์ร้ายแต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดเขา
ถ้าฉันไม่มีความสุขทำไมฉันต้องรู้สึกอยากเจอเขาด้วยละคะ
ฉันชอบกลิ่นตัวที่เป็นแบบเฉพาะของเขา ชอบนิ้วมือและความอบอุ่นเวลาที่เขาจับมือฉัน
ฉันว่านิ้วของฉันคงไม่พอนับเหตุผลถ้าจะบอกว่าฉันชอบเขาที่ตรงไหน”
“ถ้าเธอชอบเขานี่แหละคือปัญหา”
เจียเถาพูดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นกุนกุนทำหน้ามีความสุขเวลานึกถึงเรื่องของนายน้อย
“ทำไมละคะ?”
“ก็เพราะนายน้อยที่น่าสงสารคนนั้นเขา....เกลียดเธอนะสิ”
กุนกุนรู้สึกตัวชาทันทีที่ได้ยินว่าฮาวเหยียนเชอเกลียดเธอ “เธอรู้มั้ยว่าตัวเธอน่ะเป็นถึงนายหญิงน้อยของตระกูลหยวนเลยนะและเธอมาเป็นคนใช้ที่นี่ทำไม”
“ก็คุณพ่อของฉันอยากให้ฉันได้เรียนรู้วิธีการดูแลตัวเองและคนรอบข้างบ้าง”
“แล้วเธอไม่สงสัยเหรอว่าทำไมเธอต้องมาเป็นคนใช้ที่นี่แทนที่จะไปบ้านอื่น”
“ฉัน...ฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
เจียเถาดึงหญ้าในสนามเล่นเหมือนไม่รู้สึกอะไรก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันจะบอกความจริงกับเธอให้ที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะพ่อของเธอทำข้อตกลงกับพ่อของนายน้อยเอาไว้นะสิ
ความจริงแล้วนายน้อยเขาไม่ได้อยากให้เธอมาอยู่ที่นี่ด้วยหรอก
แต่ก็เพราะพ่อของเขาบังคับไว้เขาเลยต้องจำใจยอมให้เธออยู่ที่นี่
ตั้งแต่เด็กแล้วนายน้อยเป็นพวกไม่ชอบให้ใครมาบังคับในสายตาของเขาเธอมันน่ารำคาญที่สุด”
กุนกุนต้องช็อคอีกครั้งที่ได้ยินว่าเธอเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับคนที่คฤหาวน์ตระกูลฮาวเหรอ
“นี่กุนกุนเธออย่าเสียใจไปเลยนะ
รู้ความจริงแบบนี้แล้วก็ไม่ต้องเก็บมาคิดมากให้เจ็บใจหรอก
พี่จะแนะนำให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอตอนนี้คือเธอต้องอยู่ห่างๆนายน้อยไว้”
น้ำตาของกุนกุนไหลออกมาไม่หยุดแค่คิดว่าเขาเกลียดเธอและมองว่าเธอเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับเขา
“อย่าร้องไห้ไปเลยกุนกุนพี่เข้าใจนะว่าเธอชอบเขา
แต่เขาเกลียดเธอ พี่เป็นห่วงว่าเธอจะเจ็บใจมากไปกว่านี้ถ้าคอยแต่ไปตามเขาทั้งวัน”
“พี่เจียเถาไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ
ฉันจะไม่ไปตามเขาทั้งวันแน่ๆ ขอบคุณที่บอกความจริงกับฉันนะคะ”
“แน่นอนว่าฉันต้องบอกเธอแน่ๆเพราะเธอเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่ไงจ๊ะ”
“งั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ”
“ไปเถอะจ๊ะ”
“บายค่ะ” กุนกุนลุกขึ้นและเดินเข้าไปในบ้านโดยมีพวกเพื่อนสัตว์เลี้ยงของเธอเดินตาม
เจียเถามองกุนกุนเดินเข้าไปจนลับตาด้วยสายตาเคียดแค้น
----- ตอนเย็น-----
หยวนกุนกุนทำอาหารเย็นและยกไปเสริฟ์ไว้ที่โต๊ะอาหารเหมือนอย่างเคยแต่ที่ต่างไปคือเธอไม่ได้เดินไปเรียกฮาวเหยียนเชอที่ห้องแต่กลับเดินไปที่ห้องของตัวเองแทน
หลังจากที่กุนกุนเดินออกจากห้องทานอาหาร ชายหนุ่มก็เดินเข้ามานั่งทางอาหารของตัวเองเงียบๆ
คุณเฉินและเหล่าสาวใช้คนอื่นๆต่างรับรู้ถึงบรรยากาศที่แปลกออกไป
ทุกอย่างมันเหมือนย้อนไปวันเก่าๆก่อนที่กุนกุนจะเข้ามาอยู่ที่นี่
7
วันผ่านไปทั้งฮาวเหยียนเชอและกุนกุนต่างก็มีเจตนาที่จะหลบเลี่ยงการเจอหน้ากัน
เช้าวันที่ 8
กุนกุนเดินไปเคาะประตูห้องทำงานเขาและโค้งคำนับให้แบบที่สาวใช้คนอื่นทำเป็นปกติแต่เธอไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนก่อนจะเอ่ยทักขึ้น
“นายน้อย...”
“อืม....” ฮาวเหยียนเชอตอบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ
“ฉันจะมาบอกคุณว่า
พรุ่งนี้โรงเรียนของฉันจะเปิดเทอมใหม่แล้ว
ฉันคงไม่สามารถกลับมาทำอาหารกลางวันให้คุณได้ คุณจะอนุญาตมั้ยคะ?”
“ฉันเข้าใจล่ะ”
“ขอบคุณนะคะนายน้อย”
กุนกุนพูดก่อนจะก้มโค้งคำนับและเดินออกไป
ฮาวเหยียนเชอวางเอกสารลงบนโต๊ะเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู
เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเตะประตูจนพังก่อนจะเดินออกไปที่โรงรถ
“นายต้องเปลี่ยนประตูอีกแล้วล่ะ”
เจียทูหันไปบอกยี่ทู
“เมื่อวานฉันเพิ่งเปลี่ยนไปเองนะ
นี่ต้องเปลี่ยนประตูอีกกี่บานเนี่ยกว่าพวกเขาจะเข้าใจกันได้”
P.S. คิดซะว่ามารไม่มี
ความหวานไม่เกิดแล้วกันนะคะ คำถามต่อไปคือยี่ทูต้องเปลี่ยนประตูอีกกี่บาน 55555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น