Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 68
เธอตัดสินใจคุยกับเขาอีกที
หันไปดึงชายเสื้อของเขา และพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
“นายน้อย
คุณยังโกรธฉันอยู่เหรอคะ”
ฮาวเหยียนเชอแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“ฉันผิดเอง คุณอย่าโกรธฉันเลยนะคะ”
เขาคิดว่าเธอคงจะสำนึกผิดแล้ว
เลยยอมพูดขึ้นมา “ผิดยังไง”
“คือ..ก็ผิด...”
ความจริงแล้วเธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผิดตรงไหน
เมื่อเห็นว่ายัยเด็กโง่ยังไม่รู้ความผิดของตัวเอง
ฮาวเหยียนเชอเลยส่งเสียงเย้ยหยันในลำคอก่อนจะดึงมือเธอให้ออกจากเสื้อของเขา
“ฉัน .. ฉัน..
ไม่ควรส่งเสียงดังรบกวนตอนคุณนอน” ฮาวเหยียนเชอรอให้สมองของเธอทำงานมากกว่านี้
“เอ่อ.ไม่ใช่..
งั้นฉันก็. ก็ไม่ควรจะนอนชิดกับเตียงคุณมากไปโดยที่คุณยังไม่อนุญาต” ในที่สุดเธอก็โดน ฮาวเหยียนเชอเคาะหัวไป 1 ที
“ฉันขอสั่งไม่ให้เธอกินข้าวเช้าของวันนี้เป็นการลงโทษ
เดินไปที่ห้องเบอร์ 15 เดี๋ยวนี้เลย”
สาวน้อยไม่คิดจะเถียงเธอลูบหัวตัวเองก่อนจะวิ่งออกไปทันที
เวลา 11 โมงเช้า
ในห้องทำงานของฮาวเหยียนเชอ มีหญิงสาวสวมแว่นในชุดทำงานกำลังยืนรายงานตัวรอรับคำสั่งจากเจ้านาย
“จำไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ด่า
พูดจารุนแรงหรือทุบตีกุนกุนเด็ดขาด”
“ค่ะ คุณฮาว
ฉันสัญญาว่าจะอ่อนโยนกับเธอ”
“เจียทู
พาครูไปที่ห้องเบอร์ 15 ตั้งแต่นี้ไปห้องเบอร์ 15 จะเป็นห้องเรียนของกุนกุน”
“ครับ นายน้อย”
เจียทูรับคำสั่งก่อนจะกันไปบอกกับ ครูทันทัน ที่ยืนอยู่ว่า “เชิญตามผมมาครับ คุณทัน”
ในห้องเบอร์ 15
ที่กุนกุนมารอตั้งแต่เช้า เธอกำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา
ในใจก็คิดถึงเหตุผลไปด้วยว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรผิดฮาวเหยียนเชอถึงโกรธเธอ
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเธอรีบเด้งตัวขึ้นมา
“กุนกุน” เจียทูเอ่ยทักทายก่อนที่จะเดินนำผู้หญิงอีกคนเข้ามาในห้อง
“พี่เจียทู สวัสดีค่ะ”
“กุนกุนนี่คือคุณครูของเธอ
ครูทันทัน ส่วนครูทันครับนี่กุนกุนลูกศิษย์ของคุณ” เจียทูแนะนำให้หญิงสาวทั้งสองรู้จักกันก่อนจะพูดอธิบายต่อว่า
“อ้อ กุนกุน นายน้อยบอกว่านับตั้งแต่นี้ไป ห้องนี้จะเป็นห้องเรียนของเธอนะ”
“สวัสดีค่ะ พี่ทัน”
กุนกุนรีบส่งยิ้มทักทายประจบ
หญิงสาวที่มาใหม่ก็ถูกชะตาสาวน้อยตรงหน้าไม่น้อย
“สวัสดีจ๊ะ กุนกุน”
เมื่อทั้งสองทำความรู้จักกันแล้ว เจียทูก็ขอตัวออกมา “ทำให้เต็มที่นะกุนกุน”
“ขอบคุณค่ะ พี่เจียทู”
เธอส่งยิ้มและโบกมือกลับไปให้
เมื่อเจียทูออกไปแล้ว
ครูสาวก็หันมาส่งยิ้มและพร้อมที่จะเริ่มบทเรียนทันที
“กุนกุน
เรามาเริ่มเรียนกันเถอะนะจ๊ะ”
“เอ่อ พี่ทันคะ
ฉันมันพวกหัวช้า ถ้าฉันไม่เข้าใจตรงไหน พี่อย่าโกรธฉันเลยนะคะ”
“พี่จะโกรธเธอทำไม
ไม่ต้องคิดมากไปหรอก พี่จะสอนเธอช้าๆและมั่นใจว่าเธอจะต้องเรียนรู้และเข้าใจสิ่งที่มีเตรียมมาอย่างแน่นอน”
กุนกุนยิ้มตอบในใจก็คิดว่า
ทันทันใจดีกว่าที่เธอคาดคิดไว้ซะอีก
เวลา 5 โมงเย็น
ครูสาวปิดหนังสือเรียน “เอาละ เราเรียนบทที่
1 จบเรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณพี่ทันมากค่ะ”
ทันทันเห็นหน้ากุนกุนซีดๆเลยรีบถามขึ้นมาว่า
“กุนกุนเป็นอะไรหรือเปล่า
รู้สึกไม่สบายตรงไหนมั้ย?”
เสียงท้องร้องของกุนกุนแทนคำตอบได้เป็นอย่างเดียว
เธอรีบเอามือจับท้องก่อนจะยิ้มเขินๆให้ทันทัน
“เปล่าค่ะ ฉันแค่หิว
แหะๆ” ทันทันถอนหายใจโล่งอกก่อนจะยิ้มออกมา
เธอคิดว่ากุนกุนจะไม่สบายเพราะการสอนของเธอ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเจ้านายคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ
หญิงสาวหันไปรื้อกระเป๋าหยิบช็อคโกแลตขึ้นมากล่องนึงก่อนจะส่งให้เธอ
“นี่สำหรับเธอจ๊ะ”
“ขอบคุณค่า” ด้วยความหิวกุนกุนรีบรับมาแกะห่อและหยิบกินทันที
ทันทันยิ้มให้กุนกุนก่อนจะบอกว่า “งั้นเจอกันวันพรุ่งนี้นะจ๊ะ”
กุนกุนเดินไปส่งคุณครูสาวที่รถและรีบเดินไปหาฮาวเหยียนเชอที่ห้องทำงานทันที
เมื่อเดินมาถึงห้องทำงาน
เธอก็เห็นเจ้านายหนุ่มนั่งทำหน้าเครียดอยู่เลยเดินคอตกเข้าไปใกล้ๆแล้วถามเสียงเบาว่า
“นายน้อย
คุณยังโกรธฉันอยู่เหรอคะ?” ถึงแม้ท่าทางของกุนกุนจะดูน่ารักและน่าสงสารแค่ไหนแต่
ฮาวเหยียนเชอก็ยังแกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอ
“ถ้าคุณยังโกรธอยู่สงสัยฉันคงได้หิวตายแน่ๆ”
จบประโยคกระเพาะเธอก็ส่งเสียงดังขึ้นมาได้จังหวะเหมือนกับบังคับได้พอดี
เป็นการพิสูจน์ว่าเธอพูดความจริง
และเสียงนั้นก็เรียกร้องความสนใจของฮาวเหยียนเชอให้เงยหน้ามาคุยกับได้
“มานี่ซิ” กุนกุนเดินไปหาเขาตามคำสั่งและนั่งลงบนตักเขาโดยอัตโนมัติ
เขาลูบท้องที่ว่างเปล่าของเธอก่อนจะขมวดคิ้ว
“ถ้าหิวทำไมไม่หาอะไรกิน”
“ก็คุณบอกเองว่าไม่อนุญาตให้ฉินกินอะไรได้”
“ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าไม่อนุญาตให้เธอกิน”
ฮาวเหยียนเชอถามก่อนจะดึงหูซ้ายของเธอ
“เมื่อเช้าคุณเป็นคนบอกเอง.......”
P.S. เดี๋ยวนี้นั่งบนตักเขาโดยไม่เคอะเขินเลยนะจ๊ะลูกกกก
ภาพประกอบเค้าก้อหาไปเรื่อยหวังจะช่วยบิ้วให้อ่านสนุกมากขึ้น credit to the owner เลยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น