Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 97
“ฉันไปก่อนนะฉิงฉิง” กุนกุนโบกมือลา
“บายจ๊ะ กุนกุน”
ฮาวเหยียนเชอจับมือกุนกุนเดินผ่านฝูงชนที่ตั้งใจยืนดูเหตุการณ์อย่างไม่ยอมให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียวออกไปที่ด้านหน้าของโรงแรม
ส่วนหลัวฉิงฉิงเดินกลับเข้าไปในงานนั่งทานอาหารอย่างมีความสุข
แต่ไม่มีแขกคนไหนกล้าเข้าไปช่วยหยูเฉิงซูที่นั่งหมดสภาพในชุดราตรีเพราะทุกคนค่างกลัวว่าเรื่องจะเข้าไปถึงหูฮาวเหยียนเชอแล้วพวกเขาก็จะเดือดร้อนตามไปด้วย
เจ๋าหลงเฟินเจ้าของงานรีบวิ่งมาหาฮาวเหยียนเชอได้ทันก่อนที่เขาจะกลับไป
“คุณฮาวครับ
ผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่จริงๆครับ”
หยวนกุนกุนจำได้ว่าพ่อเคยสอนไว้
โลกนี้มันไม่มีความยุตธรรมหรอก
ฮาวเหยียนเชอเป็นคนเตะคนอื่นแท้ๆแต่เจ๋าหลงเฟินกลับต้องเป็นฝ่ายขอโทษซะเอง
“ได้โปรดรับคำขอโทษจากผมด้วยนะครับ”
เจ๋าหลงเฟินโค้งตัวลงด้วยความสุภาพ
แม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่หัวใจแทบกระเด็นออกมาเพราะสายตาที่เย็นชาของฮาวเหยียนเชอ
กุนกุนคิดว่ามันคงจะไม่เหมาะสมถ้าจะให้คนที่อายุมากกว่า 45
ปีแบบเจ๋าหลงเฟินมาโค้งคำนับให้กับคนที่มีอายุอ่อนกว่า
“เชอคะ....” เธอกระตุกมือเขาและเรียกเสียงเบา
ฮาวเหยียนเชอกันไปสบตาเธอเนือยๆก่อนจะหันกลับมาพูดกับคนที่ยังโค้งตัว 45
องศาอยู่ตรงหน้า
“คุณเจ๋าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก
มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“คุณฮาวนี่ช่างเป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์ได้ดีจริงๆ
ขอบคุณมากครับ”
แผ่นหลังของเจ้าของงานเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อจากการเกร็ง
เขาโล่งใจทันทีที่ผู้ชายร้ายกาจอย่าง
ฮาวเหยียนเชอไม่เอาเรื่อง
นี่เขาต้องขอบคุณสาวน้อยที่ยืนข้างๆเขาสินะ
“เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ เชอ”
“อืม”
ฮาวเหยียนเชอจูงมือกุนกุนไปที่รถหรูที่ติดเครื่องรออยู่
โดยมียี่ทูเปิดประตูให้ ทั้งคู่จึงก้าวเข้าไปนั่งที่เบาะหลังของผู้โดยสาร
คืนนั้นหลังจากกลับถึงคฤหาสน์
กุนกุนที่โดนเรียกตัวมาสั่งสอนที่ห้องทำงานของฮาวเหยียนเชอได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่เงียบๆ
“เธอไม่มีอะไรจะอธิบาย?”
“มันเป็นความผิดของคุณหยูนี่คะ
หล่อนเข้ามาหาเรื่องด่าและตั้งใจจะเข้ามาทำร้ายฉิงฉิงก่อน”
“เธอไม่จำเป็นต้องรับบทฮีโร่ผู้พิทักษ์ทุกครั้งที่เห็นคนทะเลาะกัน”
เขาพูดเสียงต่ำแถมยังแค้นใจ
หยูเฉิงซูไม่หายแม้จะจัดการเธอไปแล้วก็ตาม
“แต่ฉิงฉิงเคยช่วยฉันไว้ตอนทีเรื่องที่โรงเรียนนะคะ”
“เขามีความสามารถปกป้องตัวเอง
แล้วเธอคิดว่าเธอทำแบบเขาได้หรือไง?”
“ไม่ได้ค่ะ” กุนกุนตอบเสียงเบา
“แล้วทำไมเธอต้องเอาตัวเองไปยุ่งเรื่องของคนอื่นด้วยฮะ?”
หญิงสาวได้แต่เงียบและนั่งคอตก
“ถ้ารู้ว่าตัวเองอ่อนแอวันหลังก็อย่าทำตัวเป็ยฮีโร่เข้าใจมั้ย?
ไปนอนได้แล้ว” เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และมองเขาแว๊บนึงด้วยตาที่เคลือบด้วยน้ำตาก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอน
“ออกมา” ฮาวเหยียนเชอพูดกับฮาวเหยียนหมิงที่เดินออกมาจากเงามืดในห้อง
“พี่นี่ยังเฉียบคมเหมือนเดิมเลยนะ
ผมนึกว่าคนที่อยู่ในห้วงความรักแบบนี้จะใจอ่อนหรือไม่ก็ไม่เป็นตัวของตัวเองไปบ้างแล้ว”
“ฮึ!!” ฮาวเหยียนเชอแค่นเสียงรำคาญ
“นี่พี่ปฏิบัติกับผู้หญิงน่ารักอย่างเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน
ทำเธอร้องไห้ซะน่าสงสารเลย”
“คนทีปกป้องตัวเองไม่ได้ก็ต้องหลีกเลี่ยงปัญหา”
“ก็เพราะเธอมีพี่ไงล่ะ แล้วเธอต้องดูแลตัวเองทำไมกัน
จริงมั้ย?”
“นี่นายมานี่เพราะจะมาสอนเรื่องการดูแลผู้หญิงของฉันหรือไง
ฮะ?”
“ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอกน่า
ที่มานี่ก็แค่จะมาเตรียมงานศพให้พี่ไง ฮ่าฮ่า” ฮาวเหยียนเชอถอนหายใจกับการยอกย้อนของน้องชาย
ก่อนจะเดินออกจากห้องฮาวเหยียนหมิงยังคงกวนไม่เลิก เขาแกล้งเลียนดัดเสียงเป็นผู้หญิง
“ทำไมทำตัวน่าเกลียดแบบนี้นะ
พี่รู้ไม่รู้วิธีการเอาใจผู้หญิงเลยหรือไง” จบประโยคฮาวเหยียนเชอก็ปิดประตูกระแทกอย่างแรง
นั่นทำให้คนเป็นน้องชายหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาไม่เคยเห็นพี่ชายในมุมนี้มาก่อน
การมาครั้งนี้มีเรื่องสนุกแถมยังน่าสนใจจริงๆ
ในห้องนอนกุนกุนที่เดินจ๋อยกลับมาก่อน
เข้าไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดนอน แต่เธอล็อคตัวเองอยู่ในนั้นและร้องไห้ออกมา
เธอแค่อยากจะช่วยฉิงฉิงเพราะฉิงฉิงเคยช่วยเธอมาก่อนก็แค่นั้นเอง
แต่ฮาวเหยียนเชอกลับดุเธอเหมือนเธอทำอะไรผิดร้ายแรง
กุนกุนรู้สึกว่าเธอไม่มีค่าพอที่จะยืนเคียงข้างคนเข้มแข็งแบบฮาวเหยียนเชอได้
“หยวนกุนกุน ออกมา”
กุนกุนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งและเปิดประตูห้องน้ำออกมาเผชิญหน้ากับฮาวเหยียนเชอที่ยืนมองหญิงสาวโดยที่ใบหน้าเธอเป็นสีชมพูระเรื่อดูออกว่าผ่านการร้องไห้มา
“เธอจะขังตัวเองอยู่ในนั้นจนตายเลยหรือไง?”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วจะล็อคประตูห้องน้ำทำไม?”
“ฉันขอโทษค่ะ” กุนกุนตอบเสียงแผ่วเบา
P.S. 2 ตอนดีกัน 2 ตอนทะเลาะกัน
แปรปรวนยิ่งหนักนิยายเรื่องนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น