Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks,
trungtnguyen123.org]
บทที่ 34
ในห้องมืดที่อากาศอับชื้นและหนาวเย็น
กุนกุนนั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง
เธอให้เหตุผลกับตัวเองว่าเธอกับฮาวเหยียนเชอคงเข้ากันไม่ได้ ทำไมเขาต้องคอยหาเรื่องและโกรธเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากันด้วย
ทำเหมือนกับว่าเธอไปเหยียบนิ้วเท้าของเขาทุกครั้งเวลาที่อยู่ด้วยกัน
เธอเองไม่เคยคิดที่จะไปยั่วยุหรือไปกวนใจกวนอารมณ์เขาเลยด้วยซ้ำแต่เธอกลับต้องโดนเขาพูดจาทำร้ายจิตใจและกลั่นแกล้งสารพัดแถมยังโต้ตอบอะไรไม่ได้ด้วย
เธอสาบานกับตัวเองไว้เลยว่าจะอยู่ให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด
ถึงแม้ว่าเธอจะใกล้ตายก็จะไม่พูดกับคนแบบนั้นอีก
กุนกุนนั่งกอดขวดน้ำร้อนที่ป้าเฉินให้ไว้กับเธอก่อนจะออกไป
“พี่ตู....ช่วยฉันด้วย”
กุนกุนพูดขึ้นอย่างอ่อนแรง
20.10 น.
ฮาวเหยียนเชอยังคงนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง
“นายน้อยคะ นายน้อย !!”
เฉินเจียทิงเสี่ยงตะโกนเรียกฮาวเหยียนเชออยู่หน้าห้อง
“เข้ามา”
เมื่อได้รับคำอนุญาตเฉินเจียทิงเปิดประตูห้องเข้าไปแต่ในห้องมืดมากทำให้เธอไม่กล้าเดินไปไกล
ได้แต่ยืนอยู่ใกล้ๆกับประตู
“มีปัญหาอะไร”
“นายน้อยคิดว่าร่างกายของกุนกุนจะทนอยู่ในห้องมืดได้นานแค่ไหนกันคะ
เธอก็เป็นแค่เด็กสาวคนนึงเท่านั้น”
“แล้วเธอเคยเห็นเด็กสาวที่ดีแต่ทำลายข้าวของไปทั่วแบบนี้มั้ยล่ะ”
“โธ่..นายน้อยคะ
ตอนกุนกุนอยู่ที่บ้าน เธอแทบจะเป็นเจ้าหญิงเลยด้วยซ้ำ
ครอบครัวของเธอไม่เคยปล่อยให้เธอทำอะไรแบบนี้
เธอดูคนอื่นดูแลมาทั้งชีวิตมันก็เป็นธรรมดาที่เธอจะทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง
แต่ฉันเห็นว่ากุนกุนก็เริ่มปรับตัวและเรียนรู้มากขึ้นแล้วนะคะ”
“การพัฒนาของผู้หญิงคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“นายน้อย
กุนกุนทำอะไรผิดนักเหรอคะ ความจริงนายน้อยน่าจะปล่อยให้กุนกุนได้ใช้เวลาว่างส่วนตัวบ้างนะคะ”
“ถ้าเธอจะมาพูดแค่นี้ก็ออกไปได้ละ
ฉันเห็นว่าเธอเป็นลูกสาวของป้าเฉินหรอกนะถึงไม่ได้จับเธอโยนออกไป”
“กุนกุนกำลังไม่สบายค่ะ”
เจียทิงพูดเบาๆก่อนจะก้มหน้าเดินออกไป
ฮาวเหยียนเชอที่นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลาที่คุยกับเจียทิง
หันไปมองพระจันทร์นอกหน้าต่าง
“ถ้าเกิดยัยลูกบอลเป็นไข้จริงๆ
?? เห้อ... อ่อนแออะไรแบบนี้” ฮาวเหยียนเชอตัดสินใจลุกจากเตียงและมุ่งหน้าไปที่ห้องมืด
เมื่อไปถึงห้องมืด
ฮาวเหยียนเชอด่านฝ่าความมืดเข้าไปที่มุมห้องที่กุนกุนนั่งขดตัวกอดขวดน้ำร้อนอยู่ พอไปถึงตัวของหญิงสาวเขาจับไปที่หน้าของกุนกุนทันที
ความร้อนแผ่ออกมาจนเขาต้องนิ่วหน้า
"หยวนกุนกุน!!"
ฮาวเหยียนเชอเรียกพร้อมกับเขย่าตัวสาวน้อยเบาๆ
แต่ด้วยเพราะฤทธิ์ไข้กุนกุนจึงยังไม่รู้สึกตัว
"หยวนกุนกุน!!
ตื่น ได้ยินฉันมั้ย" ฮาวเหยียนเชอตัดสินใจย่อตัวอุ้มกุนกุนกลับไปที่ห้องนอน
และเรียกให้สาวใช้คนอื่นตามหมอมาดูอาการทันที
23.15 น.
เมื่อคุณหมอมาถึงคฤหาสน์ตระกูลยังไม่ทันตั้งตัวเขาโดนสาวใช้หลายคนลากให้ไปตรวจอาการของกุนกุนทันที
ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นายน้อย คุณหมอเลยเป็นเกราะและเป็นฮีโร่ในเวลาเดียวกัน
“เธอเป็นยังไงบ้าง” ฮาวเหยียนเชอถามทันทีที่เห็นหมอตรวจอาการของกุนกุน
“เธอแค่มีไข้เท่านั้นครับ
ผมให้ยาลดไข้เธอไปแล้ว เอ่อ... อาการเธอน่าจะดีขึ้นอีก 4-5 ชม.” คุณหมอตอบตะกุกตะกักเมื่อเห็นสีหน้าของฮาวเหยียนเชอ
“อืม ออกไปได้แล้ว !”
“ครับ ครับ นายน้อย” คุณหมอรีบรับคำเก็บของอย่างรวดเร็วและแทบจะวิ่งออกจากห้องไป
ฮาวเหยียนเชอยังเฝ้ากุนกุนอยู่ที่เตียงนอน
เขามองหน้าเธอที่ซีดขาวและแทบจะไม่มีแรง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกผิดแบบนี้
เขาได้แต่โทษตัวเองที่ทำให้เธอไม่สบาย ความจริงฮาวเหยียนเชอตั้งใจจะให้ปล่อยให้กุนกุนนอนพักผ่อนแต่ร่างกายกลับปฏิเสธไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวไปไหน
ตอนนี้เขาได้แต่คิดว่าตัวเองแปลกไปตั้งแต่กุนกุนก้าวเข้ามาในชีวิตเขา ฮาวเหยียนเชอตัดสินใจนอนลงข้างๆกุนกุน
ลูบผมเธออย่างแผ่วเบาจนผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
กุนกุนลืมตาตื่นขึ้นมาสะลึมสะลือ
เธอบิดตัวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าแล้วลงจากเตียงตั้งใจจะไปห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน
เมื่อเดินไปถึงห้องน้ำเธอต้องขยี้ตาอีกครั้งแลถามด้วยน้ำเสียงเหมือนคนละเมอว่า
“คุณ
..คุณคือนายน้อยเหรอคะ”
ฮาวเหยียนเชอที่กำลังเปลือยกายแช่น้ำอยู่ในอ่างอาบน้ำลืมตาขึ้นมาก่อนจะบอกว่า
“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ”
หลังจากจบประโยคนั้น 2-3
วินาทีต่อมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ฮาวเหยียนเชอค่อยๆลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำอย่างช้าๆ
เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว และหันไปสมใส่เสื้อผ้า เขาทำทุกอย่างด้วยความสบายใจ
แต่ทุกการกระทำของฮาวเหยียนเชอนั้น
เขาทำต่อหน้ากุนกุนที่ยืนเป็นใบ้พร้อมกับสีหน้าเหมือนคนกำลังฝันอยู่
(ถ้าเป็นเราจะทำไง 555555+ - ผู้แปล)
เมื่อฮาวเหยียนเชอแต่งตัวเสร็จจึงเดินมาจับหน้าผากกุนกุนเพื่อวัดไข้
และรู้สึกได้ว่ายัยลูกบอลของเขายังมีไข้อยู่แน่ๆ กุนกุนหน้าแดงขึ้นทันทีเธอพยายามที่จะหลบสัมผัสจากมือของเขา
“ไปล้างหน้าล้างตาซะแล้วรีบออกมาข้างนอกเร็วๆ”
ฮาวเหยียนเชอผละออกจากกุนกุนและออกไปยืนรอข้างนอกห้องน้ำปล่อยให้กุนกุนยังยืนงงอยู่ในนั้นคนเดียว
กุนกุนที่แต่งตัวเสร็จนานแล้วแต่ยังไม่กล้าออกมาจากห้องน้ำ
ทำให้ฮาวเหยียนเชอที่รอนานทนไม่ไหวเขาตัดสินใจเข้าไปอุ้มกุนกุนออกมาเองและวางเธอลงบนเตียง
เมื่อถึงเตียงกุนกุนเหลือบไปเห็นคุณหมอยืนรออยู่
ด้วยความที่เธอไม่ถูกกับคนใส่เสื้อกาวน์สีขาว เธอเลยรีบซ่อนตัวใต้ผ้าห่มทันที
“ออกมา”
“ไม่เอาค่ะ ไม่ออก
ฉันไม่เอาเข็มฉีดยานะคะ”
“ก็ดี ถ้าเธอไม่ยอมออกมาฉันจะให้เขาเตรียมเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ที่สุดมาจัดการเธอ
” เมื่อนึกถึงขนาดของมันทำให้กุนกุนยอมโผล่หน้าออกมานั่งรอคุณหมอบนเตียง
แต่พอเธอเห็นเข็มฉีดยาอาการกลัวก็กลับมาอีกทำให้เธอร้องไห้ลั่นห้องทันที
“คุณผู้หญิงครับ
ช่วยยืนแขนซ้ายออกมาและกำมือไว้แน่นๆให้ผมหน่อยครับ”
“ทำตามที่หมอบอกเร็วๆเข้า”
ฮาวเหยียนเชอคอยยืนกำกับอยู่ข้างเตียง
กุนกุนยอมยืนแขนซ้ายไปให้หมอในขณะที่มือขวาของเธอจับเสื้อของฮาวเหยียนเชอไว้แน่นตลอดเวลาที่หมอฉีดยา
“เรียบร้อยแล้วครับ”
คุณหมอส่งยิ้มไปให้กุนกุนที่น่าสงสารใจจริงเขาเยากจะหยิกแก้มและปลอบโยนเธอ
แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าของฮาวเหยียนเชอที่ส่งสายตามาว่าพร้อมที่ฆ่าเขาโดยไม่ลังเลหากเผลอไปจับแก้มกุนกุนเข้า
คุณหมอจึงตัดใจได้อย่างรวดเร็ว
“ผมไปก่อนนะครับ”
ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ตอบรับและไม่ขอบคุณคุณหมอสักคำ
ทำเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น
P.S. งานนี้ยี่ทูต้องเสียพนันสินะ
5555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น