อ่านเอาบันเทิงกันแล้วกันเนอะ อย่าซีเรียสมาก
Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 86
น่าหลิวติงตูเป็นคนพากุนกุนกลับไปส่งที่บริษัท ปกติแล้วเธอจะหอมแก้มพี่ชายเธอก่อนจะลา
แต่จู่ๆเธอก็นึกถึงเรื่องจูบที่คาเฟ่ได้เลยตัดสินใจทำแค่โบกมือให้แทน
“บายค่ะ อย่าทำงานหนักมากไปนะคะ”
ติงตูจงใจก้มหน้าแตะจูบที่ริมฝีปากเธอในขณะที่เธอโบกมือลาเขา
“อย่าลืมเรื่องที่พี่บอก
พี่จริงจังไม่ได้ล้อเล่นนะกุนกุน”
สาวน้อยรีบเอามือปิดปากเธอทันทีก่อนจะรีบพยักหน้ารับคำ
“เธอรีบไปเถอะ” ติงตูบอกและลูบผมนุ่มของเธอ
ส่งสัญญาณให้เธอรีบเดินเข้าไปก่อนที่เขาจะอดทนไม่ไหวพาเธอกลับไปกับเขา
“บายค่ะ พี่ตู”
น่าหลิวติงตูมองเธอเดินเข้าไปในตึกพลันคิดถึงสิ่งฮาวเหยียนเชอพูด
การจะอยู่กับใครสักคนถึง 300 ปีมันนานมากขนาดไหนนะ
ถ้าฮาวเหยียนเชอรักกุนกุนและเธอก็รักเขาแล้วสิ่งที่เขาลงทุนทำทุกอย่างเพื่อเธอมันจะมีความหมายอะไร?
ที่ชั้น 100 เมื่อลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหารไต่มาถึงปลายทาง
กุนกุนก็รีบวิ่งออกมาและตรงไปที่ห้องทำงานทันที ระหว่างทางเธอภาวนาให้ฮาวเหยียนเชอยังไม่กลับมาจากข้างนอก
แต่โชคไม่ดีที่คำขอของเธอไม่เป็นผล ฮาวเหยียนเชอกระชากประตูออกมาเห็นกุนกุนยืนหอบหายใจอยู่ข้างหน้า
รอบกายพลันหยุดนิ่งพนักงานที่อยู่ในชั้นนั้นต่างรับรู้ถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของเจ้านาย
“นาย..นายน้อย คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
กุนกุนถามตะกุกตะกักเพราะยังหอบหายใจอยู่
“เธอตายแน่”
กุนกุนถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติเพราะคำขู่ของเขาแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
เมื่อเธอโดนเขาดึงเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงปิดประตูกระแทกอย่างแรง
เหล่าพนักงานต่างพากันสงสารในชะตากรรมของเธอถึงแม้พวกเขาอยากจะช่วยเธอมากแค่ไหนก็ตามแต่ไม่มีใครกล้าเอาชีวิตไปเสี่ยง
ทำได้แต่ช่วยกันภาวนาให้เธอรอดชีวิตกลับมาอย่างปลอดภัยเท่านั้น
ด้านหลังประตูห้องที่ถูกปิดอย่างแรง
กุนกุนกำลังยกมือปกป้องศีรษะของตัวเองพร้อมทั้งขอโทษไปด้วย
“นายน้อย ฉันผิดไปแล้วค่ะ ฉันขอโทษ
อย่าตีฉันเลยนะคะ”
“เธอ-ไป-ไหน-มา”
“คือ ฉัน...ฉัน” ความจริงแล้วเธออยากจะบอกความจริงกับเขาไปว่าเธอไปกินของหวานมา
แต่เธอจำคำสั่งของเขาและสัญญาของตัวเองได้ว่าจะไม่แอบกินของหวานลับหลังเขา
เธอเลยเลือกที่จะโกหกและนั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์
“ไปไหนมา!”
“ฉัน..ไปเดินเล่นมาค่ะ ไม่ได้แอบไปกินอะไรมาเลยนะคะ”
“เดินเล่น?”
“ค่ะ ใช่ค่ะ ไม่ได้กินอะไรเลยด้วย”
กุนกุนรีบยืนยันแถมยังยกมือทำท่าสาบาน
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจคำแก้ตัวของเธอ
ยัยเด็กนี่กล้ามากที่ยังจะปกป้องผู้ชายคนนั้นอีก เขาดึงปลายผมของเธอที่มัดไว้ก่อนจะลากมาที่ห้องนอนส่วนตัวของเขาซึ่งอยู่เชื่อมกับห้องทำงาน
เขาผลักเธอลงบนเตียงและคร่อมตัวเธอไว้ใต้ร่างที่เต็มไปด้วยความเครียดตั้งแต่ได้ยินเสียงของน่าหลิวติงตูออกมาจากโทรศัพท์ของเธอแล้ว
แค่คิดว่าเธอทำเพื่อผู้ชายคนอื่นความโกรธของก็พลุ่งพล่าน
เขาจงใจกัดริมฝีปากล่างของเธอจนได้รสชาติเลือดฝาดๆของเธอติดปลายลิ้น
“โอ๊ย....ฮืออออ” กุนกุนส่งเสียงร้องออกมาเมื่อเจ็บและรู้ว่าริมฝีปากตัวเองโดนกัดจนเลือดออก
ชายหนุ่มโกรธจนหน้ามืดเขาเมินต่อเสียงร้องของเธอ
มือใหญ่ฉีกทึ้งชุดของเธอออกจนเป็นเศษผ้า
“คุณ...คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ” แม้จะมีแรงน้อยนิดแต่เธอก็พยายามขัดขืน
ร่างกายของกุนกุนที่เหลือแต่เศษผ้าติดตัวเผยให้เห็นชุดชั้นในตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
แต่ฮาวเหยียนเชอก็ยังไม่หยุดมือ เขาดึงเสื้อในของเธอออกและโยนมันทิ้ง
จับข้อมือเธอกดไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียว
“ไม่นะคะ” กุนกุนส่ายหน้าพยายามร้องขอความเห็นใจแถมยังหน้าแดงที่เกิดจากความกลัวและความอายผสมกัน
เขาใช้มืออีกข้างขยำไปที่หน้าอกของเธอโดยไม่ปราณี
“นายน้อย ฉันเจ็บนะคะ” หูของเขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นเขาลากมือลงไปที่กางเกงชั้นในของเธอและดึงมันออกอย่างง่ายดาย
ตอนนี้เองที่กุนกุนกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวอย่างสุดหัวใจ
“นายน้อย ฉันยอมแล้วค่ะ
ฉันขอโทษที่โกหกคุณ ฉันไม่ได้ไปเดินเล่นแต่ฉันไปกินของหวานมา ฮืออออ” หญิงสาวหวาดกลัวจนต้องรีบละล่ำละลักอธิบาย
ถึงแม้ว่าฮาวเหยียนเชอจะหยุดการกระทำอันจาบจ้วงเมื่อสักครู่แต่ดวงตาของเขายังคงมองเธอด้วยความแข็งกร้าว
จนเขาเริ่มได้สติและมองเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาที่ฉ่ำไปคลอด้วยน้ำตาทำให้เขาผละมือออกจากหน้าอกเธอ
“ฉันขอโทษจริงๆค่ะ พี่ตูมาหาฉัน
เขาชวนฉันออกไปหาอะไรทาน
แต่ฉันไม่อยากกลับมาทำงานสายเลยชวนเขาไปที่คาเฟ่ใกล้บริษัท ของหวานที่นั่นอร่อยมาก
ฉันขอโทษที่แอบกินขนมลับหลังคุณ”
ฮาวเหยียนเชอถึงกับสตั๊นท์ไป
เขาไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี เธอยอมโกหกเขาเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอแอบไปกินขนมหวานไม่ใช่โกหกเพื่อปกป้องผู้ชายคนนั้น
ชายหนุ่มยอมปล่อยแขนทั้งสองข้างของเธอหากแต่ตัวเขายังไม่ได้ขยับตัวลุกไปไหน พอแขนเป็นอิสระกุนกุนก็รีบยกมือปิดหน้าอกของตัวเองและร้องไห้ปล่อยโฮออกมา
“เงียบเลยนะ
ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าห้ามไปเจอน่าหลิวติงตูอีก”
“แต่...แต่ฉันยังไม่ได้ตกลงกับคุณเลยนะคะ”
กระแสความโกรธพลุ่งขึ้นมาอีกจนเขาต้องระบายออกมาเป็นไอเย็นผ่านทางปากและจมูก
“ฉันรู้ว่าไม่ควรแอบกินของหวานลับหลังคุณ
แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มารังแกฉันแบบนี้เหมือนกันนะคะ ถ้าคุณทำแบบนี้กับฉันอีก
ฉันจะฟ้องคุณพ่อให้เขาพาฉันกลับบ้าน”
P.S ไอ้นายน้อย
ไอ้โหด ไอ้... !!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น