Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 56
น่าหลิวติงตูบีบเอวกุนกุน
“การที่เธอมีเนื้อเยอะมันไม่ได้ผิดปกติหรอกนะ
พี่ไม่อนุญาตให้เธอลดความอ้วน”
“โอ๊ย.. เจ็บจังค่ะ”
“ไหนๆ เจ็บตรงไหน”
ติงตูถามก่อนจะใช้มือจับเอวสำรวจแผลในขณะที่กุนกุนก็ปล่อยให้พี่ชายสำรวจไปมือก็หยิบช็อคโกแลตเข้าปาก
“กุนกุนเธอชอบพี่มั้ย?”
“ชอบสิคะ”
“แล้วฮาวเหยียนเชอล่ะ?”
กุนกุนไม่ได้ตอบคำถามทำให้ติงตูต้องจับหน้าเธอให้หันมาเพื่อสบสายตาและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นความจริงจากสายตาที่ปิดไม่มิดของเธอ
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้ชอบ”
กุนกุนปฏิเสธก่อนจะบอกว่า “พี่ตูคะ นี่มันก็ 3
ทุ่มแล้วฉันต้องกลับบ้านแล้วค่ะ”
“บ้าน?
ตอนนี้เธอเห็นว่าคฤหาสน์ฮาวเป็นบ้านเธอแล้วเหรอ?”
เขาถามในขณะที่มือก็หยิบครีมทาแก้รอยแผลเป็นมาทาให้ที่หน้าของเธอ
กุนกุนไม่รู้จะอธิบายให้ติงตูฟังยังไง
เมื่อทายาเสร็จก็เดินไปล้างมือที่ห้องน้ำโดยมีกุนกุนเดินตามไป เธอไม่รู้ตัวหรอกว่าเธอดูยั่วยวนมากแค่ไหนเวลาที่ใส่เสื้อเชิ้ตของเขาอีกทั้งต้นขาที่โผล่ออกมาจากชายเสื้อของเขามีผลกับอารมณ์ของเขามากจริงๆ
“พี่ตู ฉันหิวจังเลยค่ะ”
“เธออยากกินอะไรล่ะ
เดี๋ยวพี่โทรสั่งให้คนที่บ้านเอามาให้”
“ให้ฉันทำอาหารให้พี่กินได้มั้ยคะ?”
ติงตูจูงมือเธอพาเดินเขาไปที่ห้องครัว
“ระวังนะกุนกุนอย่าเผลอทำให้ตัวเองเจ็บตัวอีกละ
พี่จะไปอาบน้ำก่อน”
“ได้ค่า”
เที่ยงคืน
เป็นเวลาที่ติงตูขับรถพากุนกุนกลับมาส่งที่คฤหาสน์ตระกูลฮาว
“อย่าลืมทาครีมแก้ช้ำกับแก้รอยแผลเป็นทุกวันนะ”
น่าหลิวติงตูสั่งก่อนที่เธอจะเดินลงรถ
“ฉันจำได้ค่ะ
พี่ตูอย่าลืมโทรไปลาป่วยที่โรงเรียนให้ฉันด้วยนะคะ”
“อืม....เดี๋ยวพี่จัดการให้”
“ฉันเข้าไปข้างในก่อนนะคะ”
กุนกุนหอมแก้มพี่ชายอีกครั้ง
“อืม..เข้าไปเถอะ”
ติงตูขยับไปจุมพิตที่แก้มของสาวน้อยกลับคืน
กุนกุนลงจากรถและหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างใน
ติงตูเองก็มองตามและเผลอเอามือไปสัมผัสรอบจุมพิตที่ กุนกุนฝากไว้ข้างแก้มของเขาและยิ้มตาม
เมื่อกุนกุนเดินเข้าไปที่ห้องโถงก็เจอคุณเฉินและกลุ่มของสาวใข้ที่ต่างยืนรอด้วยความกระวนกระวาย
“กุนกุนกลับมาแล้ว !!”
เป็นเฉินเจียเหวินที่ตะโกนออกมา
“เกิดอะไรขึ้นกุนกุนใครทำร้ายเธอ
!!” ป้าเฉีนรีบเดินเขามาถามด้วยความตกใจที่มองเห็นรอยแผลบนหน้าของเธอ
กุนกุนยิ้มให้อย่างกระอักกระอ่วนและพยายามปิดบังหน้าของเธอ
“ยังจะยิ้มได้อีกนะ
นายน้อยกำลังโกรธใหญ่แล้ว” ป้าเฉินเดินมาจับมือเธอไว้และปวดใจที่เห็นรอยแผลทั้งตัว
“ทำไมละคะ?
เขาโกรธฉันเหรอ ?”
“จะมีใครทำให้นายน้อยโกรธได้อีกล่ะถ้าไม่ใช่เธอ”
เจียเหวินแทรกขึ้นมาเธอรับรู้ชัดเจนว่าตลอด 1 เดือนที่ผ่านมาบรรยากาศรอบตัวของนายน้อยน่ากลัวมากแค่ไหน
ส่วนป้าเฉินก็รีบเตือนให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอกังวลใจจริงๆ ถ้าฮาวเหยียนเชอมาเห็นกุนกุนใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่นถึงแม้คนนั้นจะเป็นพี่ชายเธอเองก็เถอะ
“กุนกุนป้าว่าเธอรีบไปเปลี่ยนชุดก่อนจะเจอนายน้อยดีกว่าเร็วๆด้วยนะ”
“หยวนกุนกุน” เสียงของฮาวเหยียนเชอดังขึ้นมา
ป้าเฉินและกุนกุนหันกลับไปมองพร้อมกันและรู้ว่าสายไปซะแล้วเพราะเจ้าของบ้านยืนรออยู่ที่ชั้นสองมองลงมาด้วยสายตาที่น่าขนลุก
“สวัสดีค่ะนายน้อย”
กุนกุนโค้งคำนับและกล่าวทักทาย
ดวงตาของฮาวเหยียนเชอเปลี่ยนสีทันทีที่เห็นรอยแผลบนหน้าของเธอรวมถึงการที่เธอใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่นด้วย
กุนกุนรู้ทันทีว่าเขาโกรธจริงๆเธอจึงเดินถอยหลังโดยอัตโนมัติ
“นายน้อย...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกลับบ้านดึกนะคะ”
“นี่มันกี่โมงแล้ว”
“เอ่อ...เลยเที่ยงคืนไปแล้วค่ะ”
“ขึ้นมาข้างบน”
ฮาวเหยียนเชอออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดและเดินนำไปที่ห้องทำงาน
กุนกุนได้แต่ก้มหน้ารับกรรมเดินตามขึ้นไปชั้นบน
บรรดาสาวใช้ต่างภาวนาให้กุนกุนปลอดภัย
นาทีต่อมาในห้องทำงาน
หยวนกุนกุนเข้ามาในห้องและได้แต่ยืนก้มหน้าด้วยความหวาดกลัว
“เธอรู้กฎห้ามออกจากบ้านในตอนดึกของที่นี่ใช่มั้ย?”
“รู้ค่ะ.........”
เธอตอบเสียงเบา
“ดี !! งั้นเธอก็น่าจะรู้บทลงโทษสำหรับคนที่ฝ่าฝืนกฎสินะ”
P.S. หลังจากนี้ประตูจะพังอีกมั้ย..........
แต่แหม อยากให้มีพี่ชายบอกว่าไม่ต้องลดความอ้วนแบบนี้บ้างจัง 555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น