Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 52
7 โมงเช้า
หยวนกุนกุนตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปปลุกฮาวเหยียนเชอแต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาสั่งไม่ให้เธอไปปลุกเขาอีก
เธอเลยเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มออกและใส่ชุดสีชมพูแทนและเดินไปห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า
7.30 น.
กุนกุนเดินออกมาข้างนอกตั้งใจจะไปโรงเรียนเองแต่ก็ตกใจและดีใจไปพร้อมกันเมื่อเห็นน่าหลิวติงตูยืนพิงรถรออยู่ข้างหน้าคฤหาสน์
“พี่ตู !!” กุนกุนวิ่งไปกระโดดกอดคอพี่ชายและหอมแก้มด้วยความตื่นเต้น
น่าหลิวติงตูที่อ้าแขนรอรับกุนกุนอยู่แล้วยกเธอขึ้นพร้อมกับหอมแก้มเธอเช่นกัน
“กุนกุนของพี่ผอมลงไปเยอะเลย”
“พี่ตูพูดแบบนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ”
“พี่พูดจริงๆ”
“พี่ตูนี่ดีที่สุดเลยยย”
สองพี่น้องหัวเราะให้กัน น่าหลิวติงตูเดินไปเปิดประตูรถให้กุนกุนเข้าไปก่อนก่อนที่เขาจะตามเข้าไปนั่งข้างๆเธอ
“สวัสดีค่ะลุงจาง” กุนกุนรีบทักคุณลุงคนขับรถทันที
“สวัสดีครับคุณหนู
คุณหนูของผมสวยขึ้นเยอะเลยนะครับ”
“คุณลุงก็หล่อขึ้นเหมือนกันค่ะ”
กุนกุนหัวเราะคิก การกลับมาเจอคนเก่าๆทำให้เธอลืมเรื่องไม่สบายใจไปได้บ้างนิดนึง
“ลุงจางพวกเราไปกันเถอะ”
น่าหลิวติงตูสั่งคนขับรถก่อนจะดึงกุนกุนที่นั่งอยู่ข้างๆให้เข้ามาใกล้ๆ
เมื่อรถหรูเคลื่อนตัวออกไป
ไม่มีใครสังเกตเห็นฮาวเหยียนเชอที่ยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน แน่นอนว่าไม่มีใครเห็นดวงตาของเขาที่เปลี่ยนสีทันทีเมื่อเห็นท่าทีสนิทสนมของน่าหลิวติงตูกับกุนกุน
---- ในรถยนต์คันหรู -----
น่าหลิวติงตูเปิดกล่องอาหารที่เตรียมมาให้กุนกุนก่อนจะแปลกใจเมื่อกุนกุนไม่มีท่าทีสนใจกล่องข้าว
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่ากุนกุน?”
“พี่ตู พี่เกลียดฉันหรือเปล่าคะ?”
“ใช่
เธอน่ะน่าเกลียดมาก” ติงตูตั้งใจจะแหย่เธอเล่น
คำตอบของเขาทำให้กุนกุนก้มหน้าลง
น่าหลิวติงตูเห็นท่าทีแปลกๆของกุนกุนเลยเอื้อมมือไปจับหน้าเธอให้หันมามองเขาและส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้
“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น
แน่นอนว่ากุนกุนของพี่น่ารักที่สุด พี่สามารถมองหน้าเธอไปแบบนี้ได้ตลอดไป”
“จริงเหรอคะ?”
“ใช่สิ ทำไม?
มีอะไรหรือเปล่า?”
“คือ....ฉัน...”
ท่าทางของกุนกุนทำให้เขากระเถิบตัวเข้าไปใกล้อีก
วางกล่องข้าวไว้ข้างๆและโอบเธอไว้พร้อมกับตบหลังของเธอเบาๆ
“ไม่ต้องร้องไห้
มีใครแกล้งเธอหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ ไม่มี”
“พี่ไม่ใช่คนสำคัญของเธอแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ค่ะ
พี่เป็นคนสำคัญสำหรับฉันเสมอ”
“งั้นก็ตอบคำถามพี่มา”
“ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง...คือบางคนไม่ชอบฉันและคิดว่าฉันน่ารังเกียจ”
“ฮาวเหยียนเชอ?”
“ใช่ค่ะ.....”
“นี่เธอเสียใจเพราะว่าเขาเกลียดเธองั้นเหรอ?”
“ใช่ค่ะ”
“ทำไม?”
“พี่จะไม่เสียใจเหรอคะ
ถ้ามีคนไม่ชอบพี่และคิดว่าพี่น่ารังเกียจ”
“เด็กโง่....เลิกร้องไห้ซะแล้วกินข้าวเช้าได้ละ”
“ข้าวปั้นหรือเปล่าคะ”
ติงตูบีบจมูกเธอเบาๆ
“ใช่สิ...คุณแม่ทำให้เธอเป็นพิเศษเลย
อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง?”
กุนกุนพยักหน้าและรับกล่องข้าวมา
เธอยิ้มให้เขาจนลักยิ้มขึ้นทั้ง 2 ข้าง
ติงตูเตรียมถุงมือพลาสติกมาให้เธอด้วยเวลากินมือจะได้ไม่เลอะ
เขาสวมให้กุนกุนและตัวเองด้วย
“รีบกินได้แล้ว”
หญิงสาวเลยหยิบข้าวปั้นมากินตามคำสั่งทำให้ติงตูก็อามรณ์ดีขึ้นมาเหมือนกัน
“กุนกุนฟังพี่นะสิ่งที่คนอื่นพูดมันไม่มีความหมายหรอกนะ
เธอไม่ต้องไปสนใจ เธอมีพ่อแม่แล้วก็พี่ที่รักเธอที่สุด
ในใจของพวกเราเธอคือเจ้าหญิงตลอดไป” น่าหลิวติงตูตั้งใจพูดกับเธอจริงๆจากใจที่เขารู้สึกไม่ว่าใครจะไม่ต้องการเธอแต่แน่นอนว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเธอ
เขาถอดถุงมือออกและลูบผมเธอเบาๆ เมื่อได้ยินพี่ชายพูดแบบนี้แล้วกุนกุนค่อยๆปรับอารมณ์ตัวเองและรู้สึกดีขึ้นอีกครั้ง
P.S. มีใครคิดถึงพี่ชายบ้างมั้ยคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น