Beloved
little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 61
“เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
กุนกุนแอบชำเลืองมองฮาวเหยียนเชอก่อนจะตอบว่า
“เจ็บไปหมดทั้งตัวเลยค่ะ
เหมือนมีใครมาตีฉัน”
“ทำไม มองฉันแบบนี้จะบอกว่าฉันเป็นคนตีเธอหรือไง?”
“เปล่าค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอหยิกแก้มที่แดงของหญิงสาวที่อยู่บนตักอย่างหมั่นเขี้ยว
ใจจริงอยากจะจูบปากยื่นๆนั่นอีกสักทีด้วยซ้ำ ถ้าไม่โดนขัดซะก่อน
“นายน้อยนี่พวกเราอยู่ที่ไหนเหรอคะ”
การตกแต่งของห้องพักฟื้นแบบ VIP ทำให้กุนกุนไม่รู้ว่านี่คือโรงพยาบาล
“โรงพยาบาล” ฮาวเหยียนเชอตอบพร้อมกับแกล้งจี้เอวของเธอ
“ฮ่าๆ
นายน้อยมันจั๊กกะจี้นะคะ พอแล้วๆ” กุนกุนที่นั่งอยู่บนตักของเขาต้องบิดเอวและก้นของเธอให้พ้นมือของเขา
แต่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้ร่างกายบางส่วนของเขาตื่นตัวขึ้นมาด้วยทำให้
ฮาวเหยียนเชอต้องตีก้นของเธอที่ไม่ได้ตั้งใจยั่วยวน
“อย่าขยับ” ฮาวเหยียนเชอพูดติดเสียงสั่น
เขารับรู้ว่าร่างกายของกุนกุนนั่งแข็งทันทีที่มือของเขาสัมผัสที่บั้นท้ายของเธอ
เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีเขินอายและแก้มที่แดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
สาวน้อยนั่งตัวเกร็งในขณะที่มือเรียวของชายหนุ่มก็แกล้งสัมผัสและบีบเบาๆที่ก้นของเธอ
จากแก้มที่แดงลามมาที่ใบหูของเธอและแดงขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่งเขาเปลี่ยนจากการบีบเบาๆมาเป็นการหยิกนั่นทำให้เธออ้าปากค้างและพูดตะกุกตะกักออกมา
“นายน้อย...คุณ...คุณไม่ควรจะ...”
ยังไม่ทันจบประโยคฮาวเหยียนเชอก็แทรกขึ้นมา
“ทำไมฉันไม่ควรจะอะไร”
กุนกุนอายเกินกว่าจะพูดออกมาได้
ฮาวเหยียนเชอคิดว่าท่าทางอายของเธอน่ารักมากจริงๆ
เขาอยากเห็นเธอหน้าแดงอีกเลยจูบเธออีกครั้ง
แต่ครั้งแกล้งเธอได้ไม่นานก็ต้องถอนจูบออกเพราะมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาขัดจังหวะ
ทำให้กุนกุนตั้งใจจะกระโดดลงจากตกของเขาแต่เมื่อเขารู้สึกว่าก้นของเธอกำลังจะยกออกจากตักก็รีบคว้าเอวเธอไว้ก่อนจะดึงลงมาให้นั่งลงเหมือนเดิม
ฮาวเหยียนเชอส่งเสียงขานรับออกไปอย่างเย็นชา “เข้ามา” เขารู้สึกไม่พอใจจริงๆที่โดนขัดจังหวะเวลาส่วนตัวของเขากับกุนกุน
และเป็นเจียทูที่เป็นหน่วยเสี่ยงตายเดินเข็นรถใส่อาหารเข้ามาให้ห้องพักก่อนจะโค้งคำนับ
“นายน้อยอาหารที่สั่งเรียบร้อยแล้วครับ”
“อืม”
“พี่เจียทู” กุนกุนเห็นว่าเป็นเจียทูเธอเลยส่งยิ้มทักทายและโบกมือให้ ส่วนเจียทูทำได้เพียงยิ้มตอบรับเธอเท่านั้นแม้ในใจอยากจะถามถึงอาการของหญิงสาว
แต่ด้วยสีหน้าและสายตาอำมหิตของเจ้านายที่ส่งมาให้ทำให้เขาต้องเก็บคำถามไว้จากนั้นก็เข็นรถไปยังโต๊ะอาหารพร้อมทั้งจัดโต๊ะให้เรียบร้อย
“ออกไปได้ละ”
“ครับ นายน้อย”
เจียทูทำความเคารพและเข็นรถออกไปพร้อมกับปิดประตูให้
ฮาวเหยียนเชอเลยอุ้มกุนกุนที่นั่งอยู่บนตักขึ้นมาและเดินลงไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน
โดยมีเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนและวางเธอบนตักเขาอีกที
ฮาวเหยียนเชอหยิบจานขึ้นมาเตรียมตักอาหารให้เธอด้วยความเต็มใจ
เขารู้สึกเสียใจกับเวลาที่เสียไปกว่า 1 เดือนโดยไม่มีเธออยู่ข้างๆ
เลยอยากใช้เวลาต่อจากนี้อยู่กับเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
กุนกุนรู้สึกว่าฮาวเหยียนเชอมองเธอแปลกไป
ช่วงที่เขาตักอาหารเพื่อป้อนเธอก็ทำให้เธอลืมความคิดก่อนหน้าไปหมดโดยเฉพาะสายตาของเขาที่ดูมีความสุขที่เห็นเธอกินอาหารได้
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำตอนนี้ได้แต่ทำให้เธอเก็บมาคิดในใจ
“อืม อร่อยจังเลยค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอป้อนอาหารให้เธอเงียบๆเขาดีใจที่กุนกุนชอบอาหารที่เขาสั่งให้เธอ
“นายน้อยไม่กินด้วยกันเหรอคะ
มันอร่อยมากเลยนะคะ”
“ฉันรอให้เธอชิมอาหารทุกจานก่อนฉันถึงจะกินน่ะ”
เขาตอบพร้อมกับตักอาหารอีกคำป้อนใส่ปากให้เธอ
“ทำไมละคะ?”
“ก็ฉันอยากจะดูให้แน่ใจก่อนว่าในอาหารมียาพิษหรือเปล่า
หึหึ” ชายหนุ่มแกล้งเธออีกครั้ง
หยวนกุนกุนหยุดเคี้ยวทันทีเธอกลัวว่าจะโดนยาพิษเขาไป
“ทำไม?
มีอะไรผิดปกติเหรอ? หรือเธอโดนยาพิษ ?” ฮาวเหยียนเชอยังคงแกล้งเธอต่อไป
กุนกุนยอมกลืนอาหารที่อยู่ในปากลงท้อง
เลียริมฝีปากและมองค้อนเขาเบาๆ ทำให้ฮาวเหยียนเชอยิ้มออกมาได้ลองตักอาหารชิมดูบ้าง
“อืม รสชาติดีว่าที่เธอทำซะอีก”
“ใช่ค่ะ” ชายหนุ่มอมยิ้มและตักอาหารอีกคำเพื่อป้อนเธอ แต่กุนกุนลังเลที่จะกินอีก
“ฉันอิ่มแล้วค่ะนายน้อย”
ฮาวเหยียนเชอบีบก้นเธอเบาๆและส่งช้อนไปให้เธอ
“ป้อนฉันหน่อย”
กุนกุนรับช้อนมาแต่โดยดี เธอป้อนอาหารให้เขาและคอยจ้องมองเวลาหน้าตลอดเวลาที่เธอป้อนพลางถามขึ้นมาว่า
“ฉันเป็นตัวปัญหาที่ทำให้แก๊สระเบิดหรือเปล่าคะ?”
“เปล่า”
“แล้วมีใครบาดเจ็บหรือเปล่าคะ
คุณละรู้สึกไม่สบายตรงไหนมั้ยคะ”
“ฉันไม่เป็นไร”
เจ้านายหนุ่มดีใจที่เห็นกุนกุนเป็นห่วงเขา
“แล้วถ้าคุณไม่เป็นอะไรทำไมต้องมาอยู่โรงพยาบาลกับฉันละคะ?”
“เธอไม่ต้องคิดมากไปหรอก
เด็กโง่”
ฮาวเหยียนเชอพูดถูก
กุนกุนเป็นเด็กโง่จริงๆ เขาจะอยู่โรงพยาบาลทำไมถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่ด้วย
ทั้งสองคนผลัดกันกินอาหารเงียบๆ
จนกระทั่งเธอนึกขึ้นได้ว่ามีใครบางคนตามเธอไปห้องครัวด้วย
“เสี่ยวหยวน !!
นายน้อย เสี่ยวหยวนละคะ??”
P.S. โอยยยยยยยย บทจะเกาะติดก็ยิ่งกว่าตุ๊กแกจะคะนายน้อยยยยย
ฉันสำลักความหวานนนน....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น