Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 80
กุนกุนมองหน้าหล่อของเขาที่จงใจแหย่เธอ
ปากน้อยๆของเธอยื่นออกมาอย่างจงใจ นี่เขาเห็นเธอเป็นสัตว์งั้นเหรอ ?
“เธออยากรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นสัตว์ประเภทไหน
ฮึฮึ”
“ไม่อยากรู้หรอกค่ะ”
หางเสียงของเธอกระแทกน้อย ๆ
“หมู หมูน้อย”
แม้สาวน้อยจะไม่อยากฟังแต่เขาไม่ได้สนใจ
ฮาวเหยียนเชอตอบโดยพยายามบังคับไม่ให้เสียงหัวเราะหลุดออกมา
“ฉันไม่อยากเป็นหมูนะคะ!!”
คนไม่อยากเป็นหมูรีบประท้วง
“งั้นเธอเป็นหมาแล้วกัน
เจ้าหมาน้อย”
“ก็ได้ค่ะ”
“เจ้าหมาพันธุ์ปั๊ก”
กุนกุนปล่อยแขนออกจากเอวของเขาและหันหลังให้
นี่เธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่
เธอเป็นแค่ยัยข้าวปั้นตอนแรกแล้วตอนนี้ยังจะเป็นหมาน้อยของเขาอีกเหรอ
ฮาวเหยียนเชอลอบยิ้มก่อนจะตะแคงข้างหันไปหาเธอและกระเถิบเข้าไปใกล้
ก่อนจะเกี่ยวเอวเธอเข้ามาจนแผ่นหลังของเธอชิดติดกับหน้าอกของเขา
และพูดเสียงเบาข้างหูเธอว่า “ฉันไม่อนุญาตให้เธออกไปเจอน่าหลิวติงตูอีก” เขาไม่รู้ตัวเมื่อคำว่าน่าหลิวติงตูออกจากปากของตัวเองนั้น กล้ามเนื้อที่แขนของตัวเองที่กอดเอวเธออยู่เกร็งขึ้นมาชัดเจน
คำสั่งของเขาทำให้กุนกุนนิ่วหน้าจากตอนแรกที่เธอเริ่มเจ็บที่เอว
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ยอม”
สาวน้อยรีบสวนขึ้นมา
“ไม่ยอม?”
เธอหมุนตัวกลับมาทำให้ลำตัวของทั้งสองคนแทบจะไม่มีที่ว่าง
กุนกุนดันตัวออกเล็กน้อยเพื่อจะมองหน้าเขาให้ถนัด
“ค่ะ ไม่ยอม
เขาเป็นพี่ชายของฉันนะคะ แน่นอนว่าฉันอยากเจอพี่ชายบ้าง
คุณจะรู้สึกยังไงถ้ามีคนห้ามไม่ให้คุณเจอครอบครัวของคุณอีก?”
“ฉันไม่สนใจ” ฮาวเหยียนเชอก้มลงประสานสายตากับเธอ สำหรับเขาแล้วตอนนี้มีแค่กุนกุนก็คงพอ
“แต่ฉันสนใจค่ะ
ครอบครัวกับเพื่อนสัตว์เลี้ยงเป็นทุกอย่างสำหรับฉัน
ในโลกนี้ไม่มีใครรักฉันเท่าพวกเขา...” กุนกุนหยุดเว้นวรรคประโยคนิดนึง
เมื่อเห็นท่าทางถมึงทึงของเขา
“รวมถึงนายน้อยด้วย
แม้ว่าคุณจะโมโหร้ายแถมยังชอบแกล้งฉัน
แต่ฉันก็คงเสียใจถ้าวันนึงฉันจะไม่ได้เจอคุณอีก” เธอเช็ดน้ำตาของเธอกับหน้าอกของเขา
แค่คิดว่าจะต้องจากไปหลังจากนี้ 3 ปีก็ทำให้เธอรู้สึกแย่มากแล้ว
ทั้งคู่นิ่งเงียบไปต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก
กุนกุนรอให้ฮาวเหยียนเชอพูดอะไรออกมาบ้างแต่เธอทนความง่วงไม่ไหวชิงหลับไปซะก่อน
ฮาวเหยียนเชอรู้สึกว่าสาวน้อยในอ้อมกอดหลับสนิทแล้ว
เขาดึงเธอเข้ามาให้ใกล้อีกแล้วก้มลงสูดดมกลิ่นหอมจางๆ ที่คอเธอจนเต็มปอด
เขายอมรับว่าหลงรักกลิ่นเฉพาะตัวของเธอ
มันทำให้เขารู้สึกสงบและนอนหลับได้สบายมากขึ้น
เช้าวันรุ่งขึ้น
หยวนกุนกุนลืมตาขึ้นมาก็มองฮาวเหยียนเชอทันที เธอรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่เห็นเขานอนบนเตียงเหมือนเคย
5 โมงเย็นของวันนั้น
กุนกุนเดินไปส่งครูทันได้แค่ที่ประตูใหญ่หน้ามุขของคฤหาสน์
เพราะโดนผู้ดูแลเฉินดักไว้ที่ประตู ก่อนจะถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านายเธอว่า
นายน้อยสั่งลงโทษกักบริเวณไม่ให้เธอออกไปข้างนอกตอนที่เขาไม่อยู่
เมื่อเธอส่งครูทันเรียบร้อยป้าเฉินก็พาสาวน้อยที่ทำหน้าบึ้งไปที่ห้องอาหารและเสริฟ์ของว่างให้กับเธอ
“ป้าเฉินคะ French
ชีสเค้ก นี่มันอร่อยมากๆเลยค่ะ” สายตาของกุนกุนเป็นประกายสดใสร่าเริงทันทีเมื่อได้ชิมของหวานตรงหน้าแทบจะลืมความโกรธเคืองก่อนหน้านี้ไปหมด
“นายน้อยจ้างเชฟชาวฝรั่งเศษมาทำขนมหวานให้เธอโดยเฉพาะน่ะ”
ป้าเฉินเล่าให้ฟังแถมยังมีรอยยิ้มพลายเหมือนจะล้อเลียนเธอ
“แล้วนายน้อยไปไหนเหรอคะ
วันนี้ฉันยังไม่เจอเขาเลย”
“นายน้อยเข้าบริษัท
ทำไมจ๊ะ? เธอคิดถึงเขาเหรอ?”
ป้าเฉินคอยลอบมองท่าทีของกุนกุนและเธอพอใจมาก
“ป้าเฉิน
ป้ายิ้มได้น่ากลัวมากค่ะ” ผู้ดูแลเฉินรีบหุบยิ้มและกลับมาทำท่าทางเข้มงวดเหมือนเดิม
รอจนกระทั่งกุนกุนจัดการกับเค้กตรงหน้าหมด
เมื่อเค้กได้ถูกส่งเข้าท้องหมดแล้วกุนกุนก็รีบหันรีหันขวางไปรอบห้อง
ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ป้าเฉิน
“ฉันขอกินขนมหวานอีกได้มั้ยคะ?”
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ
นายน้อยสั่งไว้ อย่าให้เธอกินเยอะ”
แต่สาวน้อยผู้รักขนมหวานเป็นชีวิตจิตใจยังคงพยายามต่อรอง “แต่ตอนนี้นายน้อยไม่อยู่
ถ้าไม่มีใครพูดเค้าไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณให้ฉันกินขนมอีก ฉันอยากกินพุดดิ้ง นะค้า
น้า”
ผู้ดูแลเฉินถึงกับจนคำพูด
เธอไม่อาจต้านทานระดับความอ้อนของกุนกุนได้
และก็เกือบจะใจอ่อนกับดวงตาใสๆคู่นั้นแล้วถ้าฮาวเหยียนเชอไม่เดินเข้ามาในห้องทานอาหารซะก่อน
เขายืนเลิกคิ้วอยู่ที่หน้าประตูก่อนจะถามว่า
“เธออยากกินพุดดิ้งงั้นเหรอ?”
เสียงของฮาวเหยียนเชอทำให้กุนกุนชะงักและรีบหันไปทางต้นเสียง
พร้อมกับเอ่ยทักเสียงหวาน
“นายน้อย
คุณกลับมาแล้ว” เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปหาเขา
ฮาวเหยียนเชอเดินผ่านเหล่าสาวใช้และป้าเฉินไปที่กลางห้องและจูงมือกุนกุนที่เดินมาพอดีให้ย้อนกลับไปที่หัวโต๊ะ
เขานั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งและดึงเธอให้นั่งลงบนตักอย่างเคยชิน ตั้งแต่กุนกุนมาเก้าอี้ตัวอื่นก็แทบจะไม่ได้ใช้
เมื่อเจ้านายและว่าที่นายหญิงของบ้านนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
สาวใช้ในห้องรวมถึงป้าเฉินก็โค้งเพื่อทำความเคารพและพูดพร้อมกันว่า “สวัสดีค่ะ นายน้อย”
“อืม...” เขาตอบรับแบบขอไปที สายตามัวแต่จดจ้องสาวน้อยนุ่มนิ่มบนตัก
กุนกุนรู้สึกว่าวันนี้
นายน้อยของเธอดูแปลกไป มีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ
ในขณะที่ฮาวเหยียนเชอก็สำรวจแก้มของเธอไปด้วยซึ่งมันดูดีขึ้นไม่บวมช้ำเท่ากับเมื่อวาน
“อ่า!! ฉันรู้แล้ว” เธอทักขึ้นมาเสียงดังเมื่อรู้แล้วว่าอะไรเป็นต้นเหตุให้เขาดูแปลกตาไป
“มีอะไรผิดปกติหรือไง?”
“นายน้อย ผมของคุณ
ทำไม?..” เธอจับเส้นผมของเขาขึ้นมา “ทำไมเป็นสีดำละคะ
ฉันชอบผมสีขาวของคุณมากกว่า” ฮาวเหยียนเชอปล่อยให้เธอเล่นผมของเขาสักพัก
ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมากุนกุนคล้องแขนที่คอของเขาโดยอัตโนมัติ
“เราจะไปไหนกันเหรอคะ?”
“ไปสระผม”
ฮาวเหยียนเชออุ้มเธอผ่านหน้าสาวใช้ที่โค้งคำนับและเดินตรงไปที่ห้องสปา
ที่มีส่วนของเตียงสระผมอยู่ริมสุด เขาปล่อยเธอลงเพื่อให้เธอได้สระผมให้
กุนกุนทำตามโดยไม่อิดออด
“ทำไมคุณต้องย้อมสีผมเป็นสีดำด้วยคะ?”
เธอล้างสีออกพร้อมกับนวดศีรษะให้เขาไปด้วย ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ตอบคำถามเขากำลังดื่มด่ำกับความรู้สึกสบายละผ่อนคลายยามปลายนิ้วของเธอกำลังนวดให้เขาอยู่
“นายน้อย ดูเหมือนว่า
พักนี้อาการปวดหัวของคุณจะหายไปแล้วนะคะ”
P.S. คู่นี้ใครแปลกกว่ากัน - - (ใครนึกหน้าพันธุ์ปั๊กไม่ออก มีภาพปลากรอบค่ะ 555+)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น