บทที่ 107

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

บทที่ 107

คุณหมอพยักหน้า เดินไปที่เตียง หยิบถุงมือขึ้นมาสวม ก่อนจะหันไปหาเจ้าของห้องเมื่อเห็นว่าเขายืนทำหน้า

ทมึงตึงอยู่ข้างเตียง

“คุณฮาวคะ คุณจะยืนดูฉันตรวจคนไข้ที่นี่ด้วยเหรอคะ?”

ฮาวเหยียนเชอหมุนตัวกลับออกไปรอนอกห้อง ปล่อยให้คุณหมอตรวจอาการกุนกุน

20 นาทีต่อมา นรีแพทย์เดินออกมาแจ้งอาการของกุนกุนให้กับฮาวเหยียนเชอ

“นี่เป็นใบสั่งยานะคะ ในนี้ดิฉันให้ครีมและยาแก้ปวด เพื่อลดอาการบวมและบรรเทาอาการปวดที่แผล แล้วก็ให้คนไข้แช่น้ำอุ่นด้วยนะคะ จะช่วยให้ลดอาการเกร็งของกล้ามเนื้อด้วย”

“มันร้ายแรงมากเลยหรือ?”

“ใช่ค่ะ อาการปวดช้ำ ฉีกขาดและเลือดออกที่ช่องคลอดของคนไข้ แสดงให้เห็นว่าช่องคลอดของผู้ป่วยไม่สามารถเข้ากันได้กับขนาดอวัยวะเพศของคุณฮาวค่ะ”

ฮาวเหยียนเชอเลิกคิ้วขึ้น

“พูดง่ายๆก็คือ ขนาดของอวัยวะเพศชายมีขนาดแตกต่างกัน ช่องคลอดของผู้หญิงก็มีขนาดแตกต่างกันด้วยเหมือนกันค่ะ ขนาดช่องคลอดของคนไข้อยู่ในประเภทของผู้ที่มีช่องคลอดขนาดเล็ก ซึ่งต่างกับอวัยวะเพศของคุณฮาวที่จัดอยู่ในประเภทขนาดใหญ่และอีกประการที่ทำให้อาการของผู้ป่วยแย่ขนาดนี้เพราะคุณสอดใส่เข้าไปโดยรุนแรง ไม่มีการหล่อลื่นทำให้ผู้ป่วยเจ็บปวดมากกว่าเดิม” คุณหมออธิบายหน้าตายด้วยความอดทน เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติของสรีระที่แตกต่างกันระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง

“แล้วเธอจะมีอาการบาดเจ็บเรื้อรังหรือเปล่า?”

คุณหมอถอนหายใจออกมาเบาๆ ผู้ชายเกือบทุกคนคิดถึงแค่ความเจ็บปวดทางร่างกายเท่านั้นไม่ได้คำนึงถึงสภาพจิตใจของผู้หญิงหลังจากผ่านเหตุการณ์เลวร้าย

“ร่างกายของคนไข้จะค่อยๆรักษาตัวเองถ้าได้รับการดูแลที่ดี แต่ที่ดิฉันเป็นห่วงคือสภาพจิตใจของคนไข้มากกว่าค่ะ” ฮาวเหยียนเชอพยักหน้าและเดินนำคุณหมอไปที่ประตูห้องนอน พร้อมทั้งเปิดประตูให้นรีแพทย์ก้มตัวลงให้นิดนึงก่อนจะเอ่ยลาอย่างสุภาพ

“ดิฉันขอตัวก่อนค่ะ คุณฮาว” พูดจบเธอก็หันตัวเตรียมจะเดินออกไป แต่มีเสียงต่ำเรียกเธอไว้ก่อน

“รอเดี๋ยวก่อน ฉันจะต้องทำยังไงต่อไปให้ร่างกายของเธอพร้อมสำหรับร่างกายของฉัน?”

“การเล้าโลมให้นานขึ้นและการใช้สารหล่อลื่นจะช่วยได้ค่ะ คุณควรจะอ่อนโยนกับเธอให้มากๆ ระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ ซึ่งจะเป็นผลดีต่อทั้งร่างกายและจิตใจของเธอ”

“อืม...ฉันจะให้คนจัดยาตามใบสั่งของคุณ”

กุนกุนนอนหลับยาวข้ามวันเพราะร่างกายที่เจ็บปวดบวกกับความเครียด เธอตื่นมาอีกครั้งตอนบ่าย 4 โมงเย็นของอีกวัน เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นป้าเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียง

“เธอตื่นแล้วเหรอ” ป้าเฉินรีบประคองหญิงสาวให้นั่งพิงหัวเตียงและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เธอ

“ป้าจะช่วยเธออาบน้ำ ทาครีม แล้วจะทำอาหารที่เธอชอบให้นะจ๊ะ” ป้าเฉินเห็นหน้าซูบเซียวของกุนกุนแล้วรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง

“เธอยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า ให้ป้ายกอ่างน้ำมาให้ล้างหน้าแปรงฟันบนเตียงดีมั้ย?”

ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมากุนกุนเงียบไม่พูดจาใดๆออกมาสักคำ เธอส่ายหน้าเบาๆและพยายามยันตัวลงจากเตียงแต่ร่างกายที่บอบช้ำทำให้เธอยังคงไม่มีแรง ป้าเฉินเลยต้องพยุงเธอไปที่ห้องน้ำ

ในห้องน้ำ

ในขณะที่กุนกุนกำลังแปรงฟันและล้างหน้า ป้าเฉินก็ตรงเข้าไปที่อ่างน้ำเตรียมน้ำอุ่นให้เธอ จากนั้นก็กลับมาพยุงเธอลงไปแช่ ตลอดเวลากุนกุนนิ่งและเงียบจนน่าสงสาร อีกทั้งยังทำหน้าเศร้าแบบพร้อมที่จะร้องห้ออกมาได้ตลอดเวลา สุดท้ายแล้วความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจก็ทำให้เธอปล่อยโฮออกมา หลังจากที่ป้าเฉินช่วยเธอให้ลุกจากอ่างอาบน้ำ

“กุนกุนอย่าร้องไห้เลยนะ เธอเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ป้าปวดใจ นี่รีบทางยาแก้ปวดก่อน”

“ป้าเฉิน ฉันไม่อยากทานยาค่ะ”

“ทำไมล่ะ ถ้าไม่ทานร่างกายเธอจะยิ่งแย่นะ” ป้าเฉินร้อนใจเป็นอย่างมากที่เห็นอาการเธอแย่ลงกว่าเดิม

“ฉันไม่อยากกิน ฮือออ” กุนกุนนั่งลงบนพื้นห้องน้ำและร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ป้าเฉินเลยต้องรีบวางยาลงและปราดเข้าไปพยุงเธอให้ยืนขึ้น

“ก็ได้ๆ ไม่กินก็ไม่กิน ออกไปข้างนอกเถอะ ป้าจะช่วยทาครีมให้”

เธอรีบพากุนกุนกลับไปทีห้องนอน ประคองให้นอนลงบนเตียง

“กุนกุน อ้าขาออกสิ ป้าจะช่วยทายาให้”

“ทำไมคะ?”

“ยานี่จะช่วยให้เธอสามารถมีลูกในอนาคตได้”

หญิงสาวส่ายหน้าปฎิเสธและหันหลังให้ป้าเฉิน คุณแม่บ้านอย่างทำได้แค่พ่นลมหายใจออก เธอไม่ต้องการบังคับฝันใจกุนกุนอีก เลยห่มผ้าให้และหยิบชุดใหม่มาเปลี่ยนให้เธอแทนตัวเดิมที่เปียกเล็กน้อยตอนที่ร้องไห้ในห้องน้ำ

“กุนกุนเปลี่ยนเสื้อผ้านะ ป้าจะไปทำอาหารมาให้แล้วจะกลับมาช่วยเป่าผมให้เธอ”

เมื่อป้าเฉินเดินออกไป กุนกุนหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา กดเบอร์ออกและรอฟังสัญญาณ แต่ก็ไม่มีการตอบรับกลับมา เธอลองพยายามอีก 2-3 ครั้ง แต่ก็ยังเงียบเหมือนเดิม ในเมื่อทำอะไรไม่ได้กุนกุนเลยวางโทรศัพท์ลงและจ้องมองมันเงียบๆ

1 ชั่วโมงต่อมา ป้าเฉินกลับมาพร้อมกับถาดอาหาร เธอเป็นกังวลมากที่เห็นกุนกุนนั่งเหม่อลอยบนเตียงในท่าเดิมเหมือนกับตอนที่เธอออกจากห้องไปเมื่อชั่วโมงก่อน

“กุนกุน ทำไมไม่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ เดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายไปมากกว่านี้อีกนะ”

พอได้ยินคำเตือนจากป้าเฉิน กุนกุนเลยค่อยๆขยับตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำบอกจากนั้นก็สอดตัวลงใต้ผ้าห่ม ป้าเฉินเดินเข้ามาใกล้ๆและแตะบ่าเธอเบาๆ

“กุนกุน ทานอะไรหน่อยนะ แล้วค่อยนอนต่อ”

สาวน้อยยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง

“โธ่..อย่าทำแบบนี้สิ กุนกุน”

ใจจริงป้าเฉินอยากจะดึงผ้าห่มออก แต่เสียงร้องไห้ของกุนกุนใต้ผ้าห่มที่ดังเล็ดลอดออกมา ทำให้เธอไม่อยากหักหาญน้ำใจของเธออีก เธอเลยตัดสินใจวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง และรีบเดินออกมาที่ห้องรับแขก ต่อสายโทรศัพท์หาฮาวเหยียนเชอทันที

“นายน้อยคะ กุนกุนปฎิเสธการดูแลทุกอย่าง เธอไม่ทานยาแก้ปวด ไม่ยอมให้ดิฉันช่วยทายาให้ แถมยังไม่ยอมทานอาหารอีก ดิฉันคิดว่ากุนกุนน่าจะต้องการจิตแพทย์มาเยียวยาจิตใจเธอมากเลยนะคะ”

P.S. เจ็บนี้ใครจะช่วยกุนกุนได้