บทที่ 115 – ไปเดตก๊านนนน

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 115 – ไปเดตก๊านนนน

“ครับ คือผมเช็คดูแล้ว IP Address ของรูปเหยื่อที่มีการ upload มันมาจาก....เอ่อ...จากห้องนอนถัดไปนี่เองครับ”

ฮาวเหยียนเชอหน้าดำคล้ำขึ้นมาทันที เขาสั่งยี่ทูด้วยเสียงเย็นเยียบว่า

“อย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป แล้วไปสืบหาลักษณะเฉพาะของมันมาให้ฉัน”

“แต่ว่านายน้อยครับ......”

ยี่ทูจำเป็นต้องเงียบเสียงลงเพราะสายตาคมที่มองมา

“ครับ นายน้อย” บอดี้การ์ดหนุ่มโค้งรับคำสั่งและเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

หลังจากวันนั้นที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิง ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาอีก จนผ่านไป 7 วัน กลางดึกกุนกุนตกใจตื่นเพราะฝันร้าย ฮาวเหยียนเชอเลยตัดสินใจให้เธอดื่มเลือดเขานิดนึงผ่านทางการจูบ เพื่อให้เธอนอนหลับได้ เขารู้ว่ากุนกุนค่อนข้างเปราะบางเพราะการเลี้ยงดูที่ทะนุถนอมของพ่อกับแม่เธอ คงไม่แปลกที่เธอจะมีปฏิกิริยาอ่อนไหวจนเก็บเรื่องราวต่างๆไปฝันร้าย

“เชอ...เชอ....” หญิงสาวละเมอเรียกชื่อเขา นั่นทำให้ฮาวเหยียนเชอที่กอดเธออยู่ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากและลูบหลังเบาๆจนเธอนอนหลับสนิทได้อีกครั้ง

“ชู่วว ชู่วว ไม่เป็นไร ฉันอยู่ที่นี่แล้ว หลับเถอะนะ”

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา กุนกุนก็สะดุ้งตื่นอีกครั้ง เธอเงยหน้าไปสบตาคนที่จ้องเธออยู่พอดี

“วันนี้เราจะไม่ไปทำงาน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะพาเธอไปข้างนอก”

“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ?” หญิงสาวที่ยังไม่ตื่นเต็มตาถามด้วยอาการงัวเงีย

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง”

กุนกุนลุกไปห้องน้ำตามคำสั่ง โดยมีสายตาคมมองตามอย่างเป็นห่วง

1 ชั่วโมงต่อมา กุนกุนออกมาข้างนอกกับฮาวเหยียนเชอ ทั้งคู่นั่งเคียงข้างกันในร้านอาหารหรู ชายหนุ่มคีบซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานให้สาวน้อยข้างๆ เขาอมยิ้มเมื่อเห็นกุนกุนทำตาโตเมื่อเห็นบรรดาพนักงานในร้านลำเลียงจานขนมหวานมาเสริฟ์ตรงหน้าเธอหลากหลายจาน

“เชอ....ทำไมมีจานขนมหวานเยอะแยะขนาดนี้คะ พวกเราทานไม่หมดแน่ๆ”

“ฮึฮึ...ฉันรู้แล้ว” พูดจบก็คีบขนมจีบกุ้งป้อนเธออีก

กุนกุนเริ่มสงสัยว่าทำไมเขาถึงพาเธอออกมาทานอาหารนอกบ้านในร้านที่มีคนวุ่นวายแบบนี้ ปกติแล้วเขาเกลียดการอยู่ในที่ๆเสียงดังจอแจจะตายไป แต่เสียงพูดคุยกันของคนในร้าน ก็ทำให้เธอลืมเรื่องที่กังวลไปได้

“รีบกินเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว”

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ความอยากอาหารของเธอลดลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้น้ำหนักลดลงไปโดยปริยาย แถมยังดูเหมือนคนไม่สบายตลอดเวลา เธอดูโทรมลงมากถึงขนาดไม่อยากส่องกระจกดูตัวเองเลยด้วยซ้ำ

ฮาวเหยียนเชอที่เห็นเธอทานอาหารได้มากขึ้นก็รู้สึกดีขึ้นมา แต่เขาจำเป็นต้องอดทนกับเสียงวุ่นวายรอบๆตัวอย่างมากเลยทีเดียว

“ผัดเครื่องในจานนี้ก็อร่อยนะคะ คุณลองชิมหน่อยสิคะ”

เธอคีบอาหารจานที่เธอชอบให้เขาอย่างพอใจพร้อมส่งยิ้มให้ ชายหนุ่มค่อนข้างโล่งอกเพราะรอยยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ (แหวะ เลี่ยนนน - ผู้แปล) 

3 ชั่วโมงต่อมา ชายหนุ่มที่ตั้งใจจะเอาใจเธอทั้งวันพาเธอไปสวนสนุกตามที่เธอ แต่เขาเริ่มจะไม่พอใจเมื่อเห็นเธอสนุกมากเกินไปจนลืมให้ความสนใจเขาไปทันที

ต่อมาอีก 2 ชั่วโมง หนุ่มสาวทั่งสองนั่งพักผ่อนอยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ หลังจากเดินเล่นมาราธอนไปถึง 5 ชั่วโมงเต็ม

“ขอบคุณนะคะเชอ ฉันไม่ได้มาเล่นที่สวนสนุกแบบนี้มานานแล้ว คุณดีที่สุดเลยล่ะค่ะ”

กุนกุนสอดแขนตัวเองคล้องเข้ากับแขนของเขาและเอนพิงศีรษะกับไหล่กว้างอย่างสบาย ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็คงมองว่าพวกเขาเป็นคู่รักกัน แต่ในใจของเธอยังคงหวาดหวั่นและไม่แน่ใจว่าเขาจะมองเธอในฐานะไหน คู่รัก สาวใช้ หรือ เลขาฯส่วนตัว

ฮาวเหยียนเชอไม่ได้สนใจต่อสายตาของคนที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาเปิดฝาขวดน้ำเปล่าแล้วยื่นให้เธออย่างเอาใจ

“เธออยากจะไปไหนต่อหรือเปล่า?” เขาถามขึ้นมาเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าเธอดื่มน้ำจนพอใจ

“ฉันอยากไปสวนสัตว์ค่ะ”

พอได้ยินคำว่าสวนสัตว์จมูกของฮาวเหยียนเชอก็กระตุกขึ้นมา เขาเงียบไปนานจนกุนกุนต้องเงยถามด้วยแววตาที่คาดหวังว่า

“คุณไม่อยากไปเหรอคะ?”

และก็แน่นอนว่าไม่มีใครรอดพ้นจากสายตาคู่นั้นของเธอได้ รวมถึงฮาวเหยียนเชอ.........

“ไปกันเถอะ”

1 ชั่วโมงต่อมา ชายหนุ่มและหญิงสาวพากันมาถึงสวนสัตว์ ฮาวเหยียนเชอและกุนกุนเดินจับมือกันเดินดูสัตว์ต่างๆไปรอบๆ แต่ฮาวเหยียนเชอกลับดูเหมือนคนอยากจะอาเจียนออกมาตลอดเวลา

กุนกุนที่ลอบสังเกตอาการของคนข้างๆถามด้วยความเป็นห่วงว่า

“เชอ คุณโอเคมั้ยคะ ทำไมคุณดูเหมือนไม่ค่อยสบายเลย”

“ไม่มีอะไรหรอก”

ปากบอกไม่มีอะไร แต่มือกลับจับกุนกุนไว้แน่น แถมขายาวๆยังรีบก้าวไปที่ร้านอาหารในสวนสัตว์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ฮาวเหยียนเชออยากจะหลบหนีกลิ่นมูลสัตว์ทั้งหลายไปให้พ้นโดยเร็วที่สุด

P.S. ห่างจากเรื่องเครียดออกมาหน่อย ไปตามดูพวกนางเดตกัน

ปูลู ภาพประกอบไม่เกี่ยวอีกแล้ว แต่พาลคิดถึงอิเชอกับกุนกุน อิอิ