Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 155
“ความจริงเปาเปาบอกให้ฉันเลีย จูบ และกัด ทั้งสามอย่าง จะทำให้คุณชอบใจ”
ท่าทางใสซื่อของภรรยาทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาจริงๆ
หลิวเปานี่ร้ายกาจจริงๆ
ฮาวเหยียนเชอเปลี่ยนท่านั่งให้กุนกุน
เขาอุ้มเธอให้นั่งคร่อมบนตักโดยหันหน้าเข้าหาตัวเอง
จากนั้นก็ดันคางของเธอขึ้นให้มาให้เขาสามารถมองเธอได้เต็มๆตา
“เธอเรียนอะไรมาอีก บอกฉันซิ?”
“เปาเปาสอนให้ฉันพูดกับคุณว่า
เรามาเล่นกันเถอะ”
“ตามนั้น งั้นเรามาเล่นกัน”
คนเป็นสามีเริ่มชอบสิ่งที่เพื่อนหล่อนสอน เขาทาบทับริมฝีปากตัวเองลงไปบนปากน้อยของเธอก่อนจะจูบเธอด้วยความกระหาย
แม้กุนกุนจะเพลินไปกับรสจูบแต่เธอก็ยังจำได้ที่เปาเปาบอกให้เธอลูบไล้แผงอกของเขาไปด้วย
ซึ่งทำให้ฮาวเหยียนเชอยิ่งพอใจ เขากระซิบทั้งที่ริมฝีปากยังแนบติดกันว่า
“ข้าวปั้น
ฉันชอบวิธีการที่เธอทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ” เขายืนขึ้นตวัดขาของกุนกุนให้เกี่ยวรอบเอวสอบของเขา
เสียงแหบพร่าเปร่งออกมาเบาๆ “ฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้”
“เชอ แล้วอาหารเย็นละคะ” กุนกุนออดเมื่อเห็นว่าเธอต้องพลาดอาหารมื้อนี้ไปแน่ๆ
“เราค่อยมากินก็ได้”
ฮาวเหยียนเชออุ้มกุนกุนกลับไปที่ห้องนอนอยากรวดเร็วพอๆกับความต้องการของเขาที่มากขึ้น ถ้าหากวันนี้เธอจะโดนคาถาอะไรมาก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาจริงๆ
กุนกุนกอดเกี่ยวลำคอแข็งแรงของสามีไว้แน่น
และเธอก็มองอาหารที่ถูกทิ้งระหว่างเดินทางกลับมาที่ห้องอย่างหิวกระหาย
1 สัปดาห์ต่อมา
กุนกุนที่อ่อนแรงผลิกตัวไปยังฝั่งที่นอนบนเตียง
เธอเรียกสามีด้วยน้ำเสียงที่หมดแรงแกมอ่อนหวาน
“เชอ...”
“หืม?”
ฮาวเหยียนเชอที่กำลังนัวเนียกับด้านหลังร่างกายที่เปล่าเปลือยของเธอขานรับในลำคอในขณะที่ไล่จูบไปยังไหล่กลมเนียนของเธอ
ผิวของเธอช่างนุ่มเนียนทำให้เขาผ่อนคลายได้ทุกครั้ง
“ฉันอยากไปหาเปาเปาค่ะ” กุนกุนตอบอย่างอ่อนแรง
แม้จะได้ยินเสียงของเธอแต่มือเรียวของเขาก็ยังไม่หยุด เขาเลื่อนมือจากสะโพกไปที่หน้าอกและกอบกุมจนเต็มมืออีกทั้งยังเคล้นคลึงจนกุนกุนเริ่มหายใจติดขัด
“ไปทำไม?”
“ฉันคิดถึงเพื่อนค่ะ”
“ไม่ให้ไป”
เขาเพิ่มแรงมากขึ้นรวมถึงบีบยอดอกเธอจนกุนกุนต้องห่อตัว
ทำให้แผ่นหลังของเธอติดชิดกับแผงอกแน่นของเขา
กุนกุนพยายามแกะมือของเขาออกและผลิกร่างเธอให้หันมาเพื่อมองหน้าเขา
เธอมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร
“ทำไมละคะ?
ฉันอยากให้เปาเปาสอนฉันทำอาหารที่อร่อยๆ ฉันจะได้มาทำให้คุณทานบ้าง”
“อาหารที่เธอทำก็ไม่ได้รสชาติแย่”
เขาดึงเธอให้เขามาแนบชิดอีกจนไม่มีช่องว่างให้อากาศรอดผ่าน
ก่อนจะใช้มือสางเส้นผมนุ่มของเธออย่างที่ชอบทำเป็นประจำ “เธอไม่จำเป็นต้องเรียนอาหารจานใหม่ๆหรอก”
“แต่ถ้าคุณให้ฉันไปหาเปาเปา
คุณจะไปกับฉันก็ได้นะคะ ฉันสัญญาจะไม่สร้างปัญหาให้คุณเลย”
ฮาวเหยียนเชอชอบน้ำเสียงของเธอเวลาที่ออดอ้อนเขาอย่างอ่อนหวาน
จริงใจหากเปาเปาจะสอนให้กุนกุนเรียนรู้เรื่องการทำให้เขามีความสุขมากกว่านี้เขาเองก็ไม่รังเกียจ
“เธออยากไปจริงๆเหรอ?”
“ค่ะ ฉันอยากไปจริงๆ
อยากทำอาหารจานใหม่ๆมาให้คุณลอง”
ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เขาลูบไล้บั้นท้ายของเธอทำให้กุนกุนขนลุกขึ้นมาทันที
“ถ้าเธออยากไป เธอก็คงจะรู้ว่าต้องทำอะไร”
“ตะ
แต่ว่าเราทำไปหลายครั้งแล้วนะคะวันนี้”
“ก็ถ้าเธอไม่อยากทำอีก ก็อยู่บ้านไปละกัน”
ฮาวเหยียนเชอซ่อนแววเจ้าเล่ห์ในตาไว้อย่างมิดชิด
เขาพลิกหันหลังให้กับเธอ จนกุนกุนได้แต่งง
แต่รูปร่างทางด้านหลังของเขาช่างตราตึงในใจเธอ
กุนกุนพยายามค้นความคิดสิ่งที่เปาเปาสอน
เธอขยับเข้าไปหาร่างใหญ่ ใช้แขนโอบรอบเอวหนาของเขา
บดเบียดร่างกายของตัวเองให้แนบชิดทุกส่วน มือเล็กลูบไล่หน้าท้องแกร่งอย่างซุกซน
จากนั้นก็เลื่อนไปที่แก่นกายความเป็นชายของเขาที่มีปฏิกิริยาตอบโต้ทันทีที่เธอสัมผัส
ร่างกายของฮาวเหยียนเชอเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติภายใต้การสัมผัสย่างแผ่วเบาของเธอ
แม้จะดูซุ่มซ่ามไม่เป็นประสา แต่ช่างทรมานเขาได้เป็นอย่างดี
กุนกุนยังไม่ยอมหยุดมือ
เธอเบียดหน้าอกเข้ากับแผ่นหลังของสามีและค่อยๆเลียติ่งหูเขา
ฮาวเหยียนเชอตกอยู่ภายใต้ของเล้าโลมของกุนกุนอย่างเต็มใจ และเป็นครั้งแรกที่เขาถึงกับพูดไม่ออก
และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่กุนกุนรู้สึกอยากสัมผัสเขาไปทุกส่วนทั้งร่างกายของคนที่เธอรัก
เธอไม่รู้เลยว่าฮาวเหยียนเชอแทบจะละลายไปกับสิ่งที่เธอทำ
ฮาวเหยียนเชอหันกลับมาอย่างรวดเร็วและใช้ร่างหนาของตัวเองคร่อมกักขังภรรยาตัวน้อยไว้ใต้ร่างโดยไม่สามารถเอ่ยสิ่งใดออกมาได้
“ฮิฮิ...เชอคุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าหน้าคุณเป็นสีชมพู”
“เธอคิดว่ามันน่าตลกหรือไง”
“ตลกค่ะ อิอิ” กุนกุนตอบเสียงเบาพลางยิ้มล้อเลียนไปด้วย
แต่ฮาวเหยียนเชอไม่ตลกไปด้วยเพราะความต้องการจากการสัมผัสของเธอที่ทำให้เขาปวดร้าวแก่นกายไปหมด
เขาก้มลงไปดูดกลืนยอดอกของเธอแทนคำพูด จนกุนกุนหน้าแดงขึ้นมาบ้าง
เขารอดูผลงานพร้อมกับฟังเสียงครางของเธออย่างบันเทิงใจ
“ฉันหวังว่าเสียงหัวเราะของเธอเมื่อกี้จะเป็นครั้งสุดท้าย”
ฮาวเหยียนเชอขู่เสียงพร่า
หลังจากนั้นทั้งคืน ในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหวานที่ครวญครางดังแทนที่เสียงหัวเราะของกุนกุน
ถัดไปไม่กี่วัน
ฮาวเหยียนเชอก็พาภรรยาไปที่บ้านตระกูลหลงตามสัญญา
“กุนกุน ฉันคิดถึงเธอจริงๆ” หลิวเปาวิ่งออกมารับเพื่อนด้วยหน้าตาชื่นบาน “เธอทำสำเร็จแล้วสินะ”
หลิวเปาพูดถูกปิศาจร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอไม่สามารถต้านทานการยั่วยวนของภรรยาที่น่ารักของเขาได้แน่ๆ
แต่พี่ชายทั้งสองของเธอต่างสงสัยว่าทำไมฮาวเหยียนเชอถึงปล่อยให้สมบัติล้ำค่าของตัวเองออกมาจากห้องนอนได้
เพราะพวกเขาคาดหวังว่าปิศาจร้ายตรงหน้าจะกักขังตัวเองไว้กับข้าวปั้นน้อยอยู่ในห้องนอนสักครึ่งปี
P.S. แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้ // เป็นอาทิตย์เลยค้า 555555555+
