Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 27
หยวนกุนกุนเข้ามาในห้องพร้อมกับถ้วยโจ๊กที่เธอภูมิใจนำเสนอให้กับฮาวเหยียนเชอที่นั่งรออยุ่ที่โต๊ะอาหารเขาเห็นเธอทำหน้าตาตั้งอกตั้งใจสุดก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสมองของกุนกุนเธอได้คิดเรื่องอะไรบ้างมั้ย
เมื่อเช้าที่ผ่านมาเพิ่งจะร้องไห้เสียใจแต่ตอนนี้กลับยืนถือถ้วยอาหารส่งยิ้มให้เขา
“นี่มันอะไร”’
“ก็โจ๊กไงคะ”
แน่นอนว่าฮาวเหยียนเชอรู้ว่ามันคือโจ๊ก “ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันอยากกินโจ๊ก”
หยวนกุนกุนลืมเรื่องเมื่อเช้าหมดเธอก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“ก็ฉันทำข้าวของคุณเสียหายคุณก็เห็นโกรธฉันเลยนิคะ
ฉันเลยตั้งใจทำโจ๊กชามนี้มาเป็นพิเศษให้คุณเลยนะ
นี่รสชาติมันเยี่ยมมากลองชิมดูหน่อยนะคะ”
บรรดาสาวใช้คนอื่นในห้องพากันตกใจรวมถึงเฉินเจียทิงและเฉินเจียเหวินต่างก็ทึ่งในความกล้าของกุนกุนที่กล้าเปลี่ยนเมนูอาหารของนายน้อยที่เข้มงวดเรื่องไดเอ็ดตลอดเวลา
คุณเฉินเองก็ยืนนิ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแต่ในใจเธอมีความสุขมากที่เห็นหยวนกุนกุนและฮาวเหยียนเชอเริ่มเข้ากันได้
“ลองชิมดูหน่อยสิคะถ้าคุณไม่ชอบฉันยินดีจะไปทำอาหารอย่างอื่นมาให้คุณ”
กุนกุนยังคงคะยั้นคะยอ
หลังจากที่เห็นฮาวเหยียนเชอตักโจ๊กคำโตเข้าปากเพื่อชิม
ทุกคนในห้องก็อ้าปากค้างอีกครั้งทำไมนายน้อยไม่โกรธกุนกุนสักนิดแถมยังยอมชิมโจ๊กชามนั้นอีก
“อร่อยใช่มั้ยคะ ?? ”
เธอถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
ฮาวเหยียนเชอยังคงตักโจ๊กในชามกินต่อไปด้วยท่วงท่าสง่างาม
ทันใดนั้นกระเพาะของกุนกุนก็ส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นมาบ้าง
“เธอหิวเหรอ?”
กุนกุนพยักหน้ารับเธอไม่ได้กินอาหารมาเลยทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวันเธอคาดหวังว่าเขาจะใจดีกับเธอบ้างหวังว่าฮาวเหยียนเชอจะเอ่ยปากชวนให้เธอนั่งลงและทานอาหารด้วยกันเหมือนในนิยายที่เธอเคยอ่าน
“งั้นก็หิวต่อไป”
ฮาวเหยียนเชอพูดและจัดการกับชามโจ๊กของเขาต่อโดยไม่สนใจเสียงกระเพาะที่ร้องขึ้นของกุนกุน
สาวน้อยได้แต่ยืนดูเขาทานอาหารต่อไปน่าหลิวติงตูพูดถูกเธอไม่ควรอ่านนิยายมากเกินไปเพราะมันจะทำให้เธอผิดหวังได้
เหล่าสาวใช้พากันสงสารหยวนกุนกุนแต่นับตั้งแต่ที่หยวนกุนกุนเข้ามาเจ้านายของพวกเธอก็พูดคุยมากขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะคุยกับกุนกุนคนเดียวเถอะ
ถึงอย่างไรพวกเธอก็ยังสงสารกุนกุนอยู่ดีเพราะฮาวเหยียนเชอไม่ได้คุยกับเธอดีดีคอยแต่หาทางแกล้งไม่รู้ควรจะดีใจแทนกุนกุนมั้ยที่ได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากเจ้านายน้อยอารมณ์ร้ายคนนี้
ภายนอกฮาวเหยียนเชอตักโจ๊กกินด้วยอาการที่เพิกเฉยกับกุนกุนแต่ในใจกลับคิดว่าวันนี้ช่างสดใสจริงๆ
เขาอารมณ์ดีถึงขนาดมองท้องฟ้าที่เคยเกลียดมาตลอดหลังเสร็จสิ้นมื้ออาหารของเจ้านายกุนกุนก็ต้องพาร่างของเธอเดินตามนายน้อยไปห้องทำงานเธอได้แต่ยืนด้วยอาการอ่อนเพลียแทบจะหมดแรง
“ออกไปข้างนอกก่อน”
ฮาวเหยียนเชอหันมาสั่งบอดี้การ์ดทั้งสองคน
“ครับนายน้อย”
เจียทูและยี่ทูรับคำสั่งพากันเดินออกไปนอกห้อง
ฮาวเหยียนเชอเดินไปใกล้กุนกุนใช้นิ้วมือเรียวยาวเขี่ยที่แก้มของเธอที่กำลังหลับอยู่เขาช่างประทับใจจริงๆที่เธอสามารถยืนหลับได้
“นี่เธอกล้าหลับเหรอ”
“นายน้อย...ฉันง่วงจริงๆนะคะ”
กุนกุนยังสามารถละเมอตอบมาได้แม้ตาจะปิดแล้วก็ตาม
ฮาวเหยียนเชอดึงกุนกุนลงมานั่งที่โซฟาใกล้ๆและจัดการให้เธอนอนบนโซฟาโดยใช้ตักเขาแทนหมอน
เขาใช้โอกาสนี้ก้มพิจารณามองหน้ากุนกุนอีกครั้งใช้มือไล้ไปที่แก้มของสาวน้อยที่หลับสนิทอย่างแผ่วเบา
P.S ควรสงสารนางเอกหรืออิจฉานางเอกดี
555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น