Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 28
เช้าวันถัดมา
เมื่อกุนกุนตื่นขึ้นมาตอนเช้าเธอจำไม่ได้ไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงได้มานอนอยู่บนเตียงสีชมพูหลังใหญ่ในห้องของเธอแต่เมื่อหันไปเจอนาฬิกาหมูที่อยู่บนชุดโต๊ะข้างเตียงก็ตาสว่างขึ้นมาทันทีนี่มัน
8 โมงเช้าแล้ว เธอรีบกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงตอนนี้เธอจะรู้สึกหิวมากก็ตามแต่เธอต้องไปปลุกฮาวเหยียนเชอ
8.30 น. กุนกุนเดินไปถึงห้องนอนของฮาวเหยียนเชอเธอเคาะประตูและก้าวเข้าไปในห้องเพื่อทำหน้าที่ของเธอ
“นายน้อยคะ ตื่นได้แล้วค่ะ!”
“เงียบเสียงหน่อยได้มั้ย” ฮาวเหยียนเชอที่เหมือนจะตื่นแล้วส่งเสียงขึ้นมาเขาลุกขึ้นมาจากเตียงและเดินไปห้องน้ำ กุนกุนยังคงส่งยิ้มไปให้เขาเดินตามเขาไป
“นายน้อยคะเช้านี้อยากทานอะไรคะ”
“มีอะไรบ้างล่ะ”
“มีโดนัทกับสลัดผักหรือจะเป็นเบคอนดีมั้ยคะ”
“เอามาอย่างละจานแล้วกัน”
“แล้วคุณอยากดื่มนมถั่วเหลืองด้วยมั้ยคะมันจะดีต่อผิวสุขภาพคุณมากเลยแต่ความจริงผิวของคุณก็ดีมากอยู่แล้ว ฉันไม่อยากให้คุณดื่มกาแฟเลยเพราะมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ เอ๊ะ หรือจะดื่มช็อคโกแลตร้อนดีคะ”
ฮาวเหยียนเชอยืนแปรงฟันที่อ่างล้างหน้า “นายน้อยได้ยินที่ฉันพูดมั้ยคะ?”
เขาหันไปมองกุนกุนอย่างเย็นชาในขณะที่ยังแปรงฟันอยู่
“โอ๊ะ ขอโทษทีค่ะ คุณกำลังแปรงฟันอยู่ไม่ควรพูดออกมาไม่งั้นยาสีฟันคงกระเด็นเลอะเทอะไปทั่วแน่ๆ” กุนกุนหัวเราะแปร่งๆแก้เก้อและเดินออกมายืนรอเจ้านายที่ข้างๆเตียงนอน สักพักฮาวเหยียนเชอก็ทาภารกิจส่วนตัวเสร็จเขาเดินออกมาในขณะที่กุนกุนก็ไปรออยู่ที่ประตู
“หรือนายน้อยจะดื่มชานมร้อนๆดีมั้ยคะ”
“น้ำเปล่า” ฮาวเหยียนเชอเดินนำกุนกุนออกมาเธอจึงได้แต่เดินตามเขาไปที่ห้องอาหารเช่นเคย
หลังจากมื้อเช้าฮาวเหยียนเชอเดินกลับมาที่ห้องเพื่อทำงานตากปกติแต่ทำไปได้สักพักเขาก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นมา เจียทูที่สังเกตเห็นอาการของเจ้านายจึงนำยาแก้ปวดมาให้เขา 2 เม็ด แต่กุนกุนที่เห็นก็เดินเข้ามาชิงยาไปจากมือของฮาวเยียนเชอ
“นายน้อยปวดหัวเหรอคะ?”
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจคำถามของเธอเขาลุกขึ้นมาหยิบยาแก้ปวดเองที่ลิ้นชักอีก 2 เม็ด กุนกุนก็เดินเข้ามาแย่งจากมือของเขาไปอีกตอนนี้อาการปวดหัวของเขาเพิ่มมากขึ้น
“หยวนกุนกุนเธออยากตายหรือไง ฮะ !”
กุนกุนส่ายหน้าแน่นอนว่าเธอยังไม่อยากตาย
“เอายามาให้ฉัน” ความปวดหัวเริ่มมากขึ้นอีก
“นายน้อยคะกินยาแก้ปวดมันไม่ดีให้ฉันช่วยคุณด้วยวิธีธรรมชาติดีกว่านะคะ”
“ฉันบอกว่าเอายามาให้ฉัน!!”
ถึงแม้กุนกุนจะหวาดกลัวกับเสียงตวาดแต่เธอก็ยังซ่อนยาไว้ข้างหลัง ฮาวเหยียนเชอสติหลุดเขาเดินเข้าไปใกล้กุนกุนและบีบคอเธอทันที กุนกุนตกใจเธอรีบจับมือของเขาและพยายามหายใจเข้าปอดแต่เธอสู้แรงของเขาไม่ไหวน้ำตาเริ่มไหลออกมา
“นายน้อยครับ!! ปล่อยกุนกุนเถอะครับ ”เจียทูและยี่ทูที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็ตกใจพยายามจะส่งเสียงเรียกเจ้านายแต่ทั้งคู่ไม่กล้าเข้าไปแตะต้องตัวฮาวเหยียนเชอเพื่อช่วยหญิงสาว
ไม่กี่วินาทีต่อมา ฮาวเหยียนเชอก็รู้สึกตัวได้สติเขาปล่อยออกจากคอกุนกุนทำให้สาวน้อยร่วงไปนั่งลงบนพื้นและไออย่างหนักทันที เธอสูดหายใจเข้าปอดและเช็ดน้ำตาออกไม่มีใครคิดว่าเธอจะลุกขึ้นมายืนตรงหน้าฮาวเหยียนเชออีกครั้ง
“ยาแก้ปวดมันจะทำร้ายร่างกายของคุณระยะยาวให้ฉันช่วยคุณเถอะนะคะ”
ฮาวเหยียนเชอเองก็คิดไม่ถึงที่เห็นท่าทางของเธอ
“ออกไปก่อน”
เขาหันไปสั่งเจียทูและยี่ทูที่มีสีหน้าไม่สบายใจ เมื่อทั้งคู่ออกไปกุนกุนจึงกล้าเดินไปจับแขนของฮาวเหยียนเชอและพาเขาไปที่ห้องสปา
ห้องสปา
ฮาวเหยียนเชอนอนลงบนเตียงนวดกุนกุนเทน้ำมันหอมระเหยลงบนมือก่อนจะค่อยๆนวดคลึงที่ขมับของเขา
“ฉันไม่รู้ว่านายน้อยเครียดเรื่องอะไรหรอกนะคะแต่ถ้าคุณไม่คิดถึงมันคุณก็จะไม่ปวดหัว”
ฮาวเหยียนเชอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาที่มีคนมานวดให้ตั้งแต่เกิดมาร่างกายของเขาก็ปฏิเสธการเข้าใกล้หรือสัมผัสจากคนอื่นมาโดยตลอด
“นายน้อยอยากลองเล่นเกมส์ทายปัญหากับฉันดูมั้ยคะ” ฮาวเหยียนเชอยังคงหลับตาไม่ตอบคำถามในขณะที่กุนกุนก็ยังคงนวดศีรษะให้เขาช้าๆไปเรื่อยๆ
“ทำไมผู้ชายชาวจีนถึงกินได้เยอะกว่าผู้ชายชาวญี่ปุ่นคะ?” กุนกุนเริ่มถามคำถามของเธอ
“ก็เพราะโลกนี้มีผู้ชายจีนเยอะกว่าผู้ชายญี่ปุ่น”
“ว้าวว!! นายน้อยทำไมคุณฉลาดจังเลยคะ”
“แล้วทำไมคำถามของเธอถึงได้โง่จังล่ะ”
กุนกุนทำปากยื่นเธอพยายามไม่สนใจคำกระแหนะกระแหนของเขา
“นายน้อยอยากฟังเรื่องตลกมั้ยคะ” ถึงปากจะถามแต่มือก็ยังคงทำหน้าที่นวดได้ดี
ฮาวเหยีนเชอที่กำลังผ่อนคลายกับการนวดของเธอไม่ได้สนใจจะตอบคำถาม
“ฟังดีดีนะคะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องตลกที่น่าเศร้า” ฮาวเหยียนเชอลืมตาขึ้นมาเขาเริ่มสงสัยกับเรื่องที่กุนกุนกำลังจะเล่า เธอเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นานมาแล้วมีปิศาจร้ายน่ากลัวตนนึงเขาร้ายกาจมากจนไม่มีใครสามารถฆ่าเขาได้แต่ความจริงแล้วปิศาจตนนี้ก็มีจุดอ่อนอยู่เหมือนกันจนวันนึงเขาก็รู้จุดอ่อนของตัวเองนั่นทำให้เขาตายอย่างทรมานนั่นก็คือ..ตดของเขานั่นเอง !!” หลังจากเล่าจบกุนกุนก็หัวเราะเสียงดังให้กับเรื่องตลกของตัวเอง แต่เธอเห็นฮาวเหยียนเชอยังคงเงียบอยู่ไม่ได้ตลกไปกับเรื่องเล่าของเธอเลยสักนิด
“นายน้อยไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกเหรอคะ?”
“มีแต่คนโง่ที่คิดเรื่องโง่ๆแบบนี้ได้” พูดจบเขาก็หลับตาลงอีกครั้งเสียแรงที่อุตส่าห์ตั้งใจฟัง
กุนกุนไม่เข้าใจว่านายน้อยไม่รู้จักการหัวเราะหรือเรื่องของเธอไม่ตลกจริงๆ ทำไมเธอถึงไม่สามารถทำให้เขาหัวเราะได้ตอนที่เธอเล่าให้ที่บ้านฟังทุกคนต่างหัวเราะกับเรื่องตลกของเธอทั้งนั้น
P.S. ฉันว่าพระเอกน่ากลัวเกินไป -*-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น