Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 110
ฮาวเหยียนเชอหลับตาลงและกอดเธอแน่นขึ้น กุนกุนเองก็กอดคอเขาไว้แน่นเช่นกันเพื่อไม่ให้ตัวเองผลัดจมน้ำ
ร่างกายที่เปล่าเปลือยของทั้งคู่แนบสนิทกันอย่างไม่มีที่เล็ดลอด
นั่นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แต่ไม่พูดอะไรออกมา
เมื่อครบกำหนดฮาวเหยียนเชอก็อุ้มเธอขึ้นมาจากอ่างน้ำ
เดินตรงไปที่ฝักบัวและล้างน้ำเปล่าให้เธอ จากนั้นก็น้ำร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาวกลับไปส่งที่เตียง
ส่วนตัวเขาก็เดินเปลือยกายกลับไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างยาสมุนไพรออกเช่นกัน
หลังจากล้างกลิ่นติดตัวออกหมดแล้วก็แต่งตัวและเดินกลับมาที่เตียง
ก็เห็นกุนกุนห่อตัวเองด้วยเสื้อผ้าหนาหลายชั้นจนเหมือนมนุษย์เอสกิโมนั่งอยู่บนเตียง
“เธอหนาวเหรอ มีไข้หรือเปล่า?”
“เอ่อ ค่ะ ค่ะ”
“แล้วทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนี้ล่ะ?”
“มันคือ เอ่อ...เหงื่อจากการเป็นไข้ค่ะ”
“งั้นฉันจะเสียสละร่างกายของตัวเองเป็นเครื่องทำความร้อนให้เธอเอง”
“คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอกค่ะ” กุนกุนพยายามใส่ถุงมือลายคิตตี้ของตัวเองไว้
“ถอดพวกมันออกให้หมดซะ”
กุนกุนขดตัวไปชิดกับพนักหัวเตียงทันที
“ถ้าเธอไม่ยอมถอดด้วยตัวเอง
ฉันก็มีวิธีของฉันในการถอดมันเอง”
กุนกุนมองแววตาที่มั่นคงของ เธอรู้ว่าเขาทำแน่ๆ
เลยตัดสินใจถอดถุงมือ ผ้าพันคอ หมวก แจ็คเก็ตขนสัตว์ เสื้อกั๊กขนสัตว์ จนเหลือแค่เสื้อนอน
แต่ท่อนล่างยังเต็มไปด้วยกางเกงอีกหลายชั้น
“กางเกงด้วย”
“ไม่ค่ะ”
สิ้นเสียงปฏิเสธของเธอ ฮาวเหยียนเชอก็คลานขึ้นไปบนเตียง
จับขาเธอไว้แน่นก่อนจะถอดกางเกงขนสัตว์และอีกหลายตัวของเธอออก
กุนกุนพยายามสะบัดตัวหนีพร้อมทั้งผลักหน้าอกเขา
ในขณะที่มือของเขาก็กำลังจัดการทำเสื้อผ้าที่เธอขนมาใส่ภายในเวลาอันสั้นได้อย่างน่าแปลกใจ
“อย่าทดสอบขีดความอดทนของฉัน”
“อย่ามายุ่งกับฉัน คุณมันไม่ใช่คน”
“ซึ่งนั่นหมายความว่า เธอไม่ควรจะแหย่ฉัน”
ใต้กางเกงขนสัตว์นั้น ยังมีกางเกงยีนส์
เลคกิ้งอีกหลายชั้น จนสุดท้ายก็เป็นกางเกงขาสั้นที่เข้าชุดกับเสื้อนอนของเธอ
“คุณพ่อ ช่วยหนูด้วย”
“ถึงเธอจะเรียกเทวดา
นางฟ้าที่ไหนมาก็ไม่มีประโยชน์”
ฮาวเหยียนเชอโยนเสื้อผ้าทั้งหมดลงไปกองที่พื้น
“ฉันให้เวลาเธอ 3 วินาที หยุดร้องไห้ซะ
ถ้ายังไม่หยุดฉันจะทำให้เธอร้องไห้ทุกวัน ถึงแม้ว่าฉันจะต้องตีเธอด้วยก็ตาม
ตกลงจะหยุดร้องไห้มั้ย?”
กุนกุนพยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นเสียงสะอื้น
“ตกลงว่าเมื่อคืนเธอไปไหนมา”
“ฉันไปซื้อของกับคุณแม่แล้วกลับมาทานมื้อเย็นที่บ้าน”
“แล้วหลังจากนั้นไปไหนอีก?”
“พี่ตูพาฉันออกไปทานไอศกรีม....แต่ว่า…”
“นั่นหมายความว่าเมื่อคืนเธอโกหกฉัน”
“ตอบคำถามฉันมา” เมื่อไม่ได้ยินคำตอบฮาวเหยียนจึงถามซ้ำอีกครั้ง
“ใช่ ฉันโกหกคุณ แต่ว่า...”
“เมื่อวานวันอะไร?” ชายหนุ่มเปลี่ยนคำถามโดยไม่ได้ให้เธอตั้งตัว
“วันศุกร์ค่ะ”
“แล้วฉันเคยบอกเธอไว้ว่ายังไง?”
“คุณอนุญาตให้ฉันทานไอศกรีมได้อาทิตย์ละ
1 ครั้ง”
“งั้นคำพูดของฉันคงเป็นแค่สายลมผ่านหูเธอสินะ?”
“ไม่ใช่ค่ะ แต่...”
ฮาวเหยียนเชอไม่ฟังคำอธิบายเค้าตั้งท่าต่อว่าเธอต่อ “การกินไอศกรีมมันมีความสำคัญกับเธอมากเลยหรือไง
หรือเธอกับเขากินไอศกรีมกันแบบที่ต้องถอดเสื้อผ้าแล้วและเปลี่ยนรอยกัดบนกันอย่างงั้นเหรอ?”
ชายหนุ่มดึงเสื้อนอนของเธอลงมาทำให้เห็นรอยฟันบนเนินอกของเธอ
“คือ
พี่ตู....เขา...มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะคะ”
“ถ้าเธอบอกไม่ใช่
แล้วการจูบลาที่หน้าประตูบ้านล่ะ เธอจะบอกว่ามันเป็นธรรมเนียมหรือไงฮะ?”
“คุณเห็น....”
“ฉันไม่ได้แค่เห็น แต่เห็นชัดเจนเลยล่ะ
ทำไมพวกเธอสองคนไม่ทำแบบที่เราทำกันในรถไปเลยล่ะ” เพราะความหึงหวงทำให้ฮาวเหยียนเชอพ่นคำประชดและต่อว่าเธอออกมาได้อย่างไหลลื่น
กุนกุนได้แต่ก้มหน้าและนิ่งเงียบโดยไม่ตอบคำถามใดๆ
ฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นจากเตียงอย่างฉันพลัน
เขาเดินไปที่ประตูและเตะมันอย่างแรงจนประตูกระเด็น
จากนั้นก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีก หญิงสาวทำได้แต่ดันตัวเองลงไปใต้ผ้าห่มและร้องไห้ออกมา
เธออยากให้คนที่เธอชอบเป็นน่าหลิวติงตูแทนที่จะเป็นคนใจร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอ
1 อาทิตย์ต่อมา
กุนกุนกลายเป็นหญิงสาวที่เงียบลงจนผิดปกติ เธอจะพูดก็ต่อเมื่อมีคนถามเธอเท่านั้น
เวลาทั้งวันเธอทำแค่นอนบนเตียงและดูโทรทัศน์
วันจันทร์ถัดมาเวียนมาถึง หยวนติงหลิวผู้เป็นพ่อโทรมาหากุนกุนบอกว่าน่าหลิวติงตูกำลังจะย้ายไปอยู่ที่ปารีส
เขาฝากข้อความให้กุนกุนผ่านพ่อบุญธรรมว่า เขาอยากให้เธอมีความสุขและเขาจะซื้อช็อคโกแลตจากปารีสมาฝากให้ถ้าได้กลับบ้าน
แต่เธอรู้ว่าน่าหลิวติงตูจะไม่กลับมาอีกแล้ว
ฮาวเหยียนเชอรับรู้พฤติกรรมและท่าทีที่เปลี่ยนไปของกุนกุน
เขาไม่อยากจะโมโหเธอเลยทำได้แค่เก็บความกระอักกระอ่วนและความไม่สบายใจไว้
การเปลี่ยนแปลงของกุนกุนเหมือนเป็นจุดเล็กๆที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงในอนาคต
เปรียบได้กับทฤษฎีผีเสื้อกระพือปีก
เขาไม่สามารถระบายความโกรธของตัวเองลงกับกุนกุนได้
เพราะฉะนั้นคนที่รับกรรมโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่คือเหล่าพนักงานที่บริษัทและสาวใช้ที่บ้าน
ทั้งหมดต่างโดนลูกหลงกันถ้วนหน้า บางคนถึงกับเข้าวัดสวดมนต์ขอพรกับเทพยดาให้มาใส่ผีร้ายที่สิ่งอยู่ในตัวเจ้านายพวกเขา
P.S. ใส่เค้าเป็นชุดเลยนะอีเชอออ
ไม่ปล่อยให้กุนกุนตอบเลย อีบ้า ประตูมันถูกหรือยังไง เตะเอาเตะเอา ว่าแต่ไล่ผีหน่อยก็ดี
5555555555+ // อินแรงไป๊
เมื่อไรจะฟังกุนกุนบ้าง กุนกุนน้อยซึมแบบนี้ไม่ดีเลย
ตอบลบอีกไม่กี่ตอนค่ะ อีเชอจะง้อนางเอกละ อิอิ
ลบเห็นด้วยนะน่าจ้างหมอผีมาไล่ผีอีเชอนะ แกจะได้เย็นลงบ้าง สติมา...สติมาอีเชอ...ฮิ...ฮิ...
ตอบลบงืออ ดีกันไวๆน้า
ตอบลบงืออ ดีกันไวๆน้า
ตอบลบน่าสงสารกุนกุน โถ่วว
ตอบลบคืออยากพากุนๆหนีจัง
ตอบลบขอบคุณค่ะ
ตอบลบต้องเป็นสุดยอดหมอผีจอมขมังเวทย์เลยนะถึงจะไล่ผีบักเชอได้