Beloved
little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 62
“มันตายแล้ว” ช้อนในมือกุนกุนร่วงลงบนพื้นทันที
“ตาย...
ตายแล้วเหรอคะ” กุนกุนถามเสียงแผ่ว
“ถ้ามันตายก็แปลกละ.....”
ฮาวเหยียนเชอเฉลยก่อนหยิบช้อนสะอาดอีกคันมาตักอาหารกินเองหน้าตาเฉย
“คุณเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นได้ยังไงคะ
หือ??” เธอร้องไห้ออกมา
อารมณ์เสียและโกรธเกินกว่าจะทนนั่งอยู่บนตักเขาได้เลยพยายามจะลงให้ได้
“อยู่นิ่งๆนะ”
ฮาวเหยียนเชอโยนช้อนลงบนโต๊ะ “เลิกร้องไห้ด้วย”
เขาเกลียดที่เธอร้องไห้เพราะคนอื่นถึงแม้ว่ามันจะเป็นหมาก็เถอะ
เขาเป็นคนเดียวในโลกที่สามารถทำให้เธอร้องไห้ได้
“คุณนั่นแหละผิด
แล้วยังจะมาขึ้นเสียงใส่ฉันอีก” กุนกุนเริ่มเถียงเสียงดังกลับ
“ก็แล้วเธอคิดจะทำอะไรล่ะ”
เขาลอบหยิกบั้นท้ายของเธอ
“โอ๊ย
อย่าหยิกได้มั้ยคะ มันเจ็บนะ” กุนกุนบ่นปากยื่น
“จูบฉัน” ฮาวเหยียนเชอสั่งเสียงเรียบนั่นยิ่งทำให้เธอปากยื่นปากยาวออกมา
แต่ก็ยอมจุมพิตที่แก้มของเขา
และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางพอใจเลยชี้มาที่ปากตัวเองทำให้กุนกุนต้องรีบส่ายหน้า
“จูบ-ฉัน-เร็วๆ”
ชายหนุ่มที่ยอมเป็นเก้าอี้กำลังเรียกร้องค่าตอบแทนเขาพูดเน้นๆที่ละคำ
ทำให้กุนกุนได้แต่ยื่นหน้าเธอเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา
หัวใจเธอยิ่งเต้นแรงมากขึ้น เมื่อริมฝีปากทั้งสองเกือบจะสัมผัสกัน
กุนกุนก็เหลือบขึ้นไปเห็นดวงตาสีม่วงของเข้มเป็นประกายระริกสว่างและสวยกว่าปกติ
“นายน้อย...ดวงตาของคุณสวยมากจริงๆ”
กุนกุนละเมอกระซิบออกมา
ฮาวเหยียนเชอขัดใจที่กุนกุนขัดจังหวะเขา
มือของเขายกขึ้นมาเขกหัวเธอโดยอัตโนมัติ ก่อนจะอุ้มเธอกลับไปที่เตียงคนไข้
ส่วนตัวเขาเดินไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินกลับไปนอนบนเตียงเดียวกับกุนกุนอีกครั้ง
และดึงเธอเข้ามากอด
“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องไปโรงเรียนอีกแล้วนะ”
“ทำไมล่ะคะ?” จบคำถามกุนกุนก็ยกมือบังหัวของตัวเองไว้ก่อน
“ไม่มีเหตุผล”
ฮาวเหยียนเชอตอบพร้อมกับลูบผมเธอเล่นแบบที่เขาชอบทำ
“แล้วคุณพ่อฉันจะยอมเหรอคะ”
“ฉันจัดการเอง”
“แล้ว...พี่ตู..อ่า...”
ฮาวเหยียนเชอกระตุกผมเธอทันทีที่ได้ยินชื่อนั้นออกจากปากเธอ
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่อนุญาตให้เธอพูดชื่อนั้นออกมา”
“เจ็บนะคะ
ปล่อยผมฉันก่อนอย่าดึงไว้แบบนี้สิคะ” กุนกุนรีบกระตุกเสื้อของเขา
“ฮึ !!” เขายอมผ่อนแรงดึงแต่ก็ยังเล่นผมเธอเหมือนเดิม ส่วนหญิงสาวก็ยอมให้เขาเล่นผมของเธอต่อไป
ลึกๆแล้วเธอเองก็รู้สึกดีที่ได้ใกล้ชิดเขาแบบนี้ แต่ไม่รวมถึงการที่เขาชอบแกล้งเธอ
“นายน้อย ขอบคุณนะคะ”
“เธอไม่ต้องขอบคุณที่ฉันแกล้งเธอ”
“ฉันไม่ได้ขอบคุณเรื่องนั้นหรอกค่ะ”
เธอลูบแผลที่แขน “หลังจากเรื่องที่เกิดในห้องน้ำฉันก็ไม่อยากจะไปโรงเรียนอีก”
ฮาวเหยียนเชอดึงให้เธอเข้ามากอดเพราะรับรู้ว่าหญิงสาวคงจะยังตกใจไม่น้อยก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อคลุมทั้งสองไว้
“คุณจะนอนที่นี่เหรอคะ”
“เลิกถามแล้วหลับตานอนซะ”
เธอรีบหลับตาลงทันทีกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจแถมยังเผลอเบียดตัวเข้าไปใกล้เพื่อหาไออุ่นที่อกของเขาโดยไม่รู้ตัว
นั่นทำให้เธอไม่เห็นรอยยิ้มของเขาที่มองเธอด้วยความเอ็นดู
เช้ามืดยังไม่ทันที่กุนกุนรู้สึกตัว ฮาวเหยียนเชอก็อุ้มเธอออกมาจากโรงพยาบาลโดยที่เธอยังคงหลับอยู่เพราะยาที่หมอให้เธอก่อนนอน
เมื่อถึงคฤหาสน์หรูเจ้านายหนุ่มก็เป็นคนอุ้มเธอกลับไปนอนที่ห้องนอนสีชมพูท่ามกลางเสียงซุบซิบของสาวใช้ที่รอรับ
เวลาสายๆกุนกุนลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นสภาพห้องที่คุ้นเคยก็รู้ว่าเธอกลับมาบ้านแล้ว
แต่เธอกลับมาได้ยังไงล่ะ?
หันไปมองรอบๆห้องก็เห็นนาฬิกาที่ผนังโชว์เวลาสำหรับอาหารเช้าพอดี
หญิงสาวตัดสินใจลุกจากเตียงเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปห้องครัว
เมื่อเสร็จภารกิจและเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นบรรดาสัตว์เลี้ยงตัวน้อยรวมไปถึงเสี่ยวหยวนยืนรอเธออยู่หน้าห้อง
“เสี่ยวหยวน
ขนที่หัวเธอหายไปไหนหมด?”
มันเห่าตอบอย่างน่าสงสาร
กุนกุนเลยอุ้มมันขึ้นมาและเดินตรงไปยังห้องทำงานของนายน้อยทันที
P.S.
คิดว่ากุนกุนจะโดนกินเมื่อไหร่คะ 5555+
ตัวติดกันขนาดนี้....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น