Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 59 You’re Mine
“ผมก็แค่หวังว่านายน้อยจะมีชีวิตที่มีความสุขได้เหมือนกับนายใหญ่”
“ถ้านายรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ทำไมนายไม่ปกป้องชีวิตของเธอให้ดีกว่านี้ ฮะ!!”
“มันเป็นความผิดของผมเองครับ
ผมสมควรจะถูกลงโทษ”
ยี่ทูตอบพร้อมกับหลับตาลงอย่างเตรียมใจ แต่โชคดีเป็นของยี่ทูที่กุนกุนตื่นมาได้จังหวะถูกเวลาพอดี
ฮาวเหยียนเชอหันกลับไปที่เตียงและรีบเดินไปหาเธอก่อนจะลูบหน้าเธอเบาๆ
“กุนกุน” ฮาวเหยียนเชอเรียกเธอหวังว่าเธอจะได้สติซะที
“อย่าส่งเสียงดังกันสิคะ”
ปกติแล้วประโยคแบบนี้ฮาวเหยียนเชอจะต้องเขกหัวเธอแน่ๆ
แต่วันนี้เขาไม่ทำหันกลับไปมองยี่ทูที่ยังนอนอยู่บนพื้น
“ยี่ทู
นายรู้ว่าควรจะทำอะไรต่อจากนี้ อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” ฮาวเหยียนเชอพูดเสียงเย็นชา
“ครับนายน้อย”
“ออกไปได้แล้ว”
เจียทูเดินไปช่วยพยุงยี่ทูขึ้นมาและพากันเดินออกไป
ส่วนเสี่ยวหยวนกำลังยืนอยู่ปลายเตียงของกุนกุนมันกำลังตัดสินใจว่าจะตามทั้งสองคนออกไปดีหรือเปล่าและสายตาของฮาวเหยียนเชอที่หันมามองมันก็ทำให้ตัดสินใจได้เร็วขึ้น
การออกไปข้างนอกคือคำตอบที่ดีสุดมันเลยวิ่งตามบอดี้การ์ดทั้งสองออกไปทันที
ฮาวเหยียนเชอเดินไปปิดประตูและกลับมาที่เตียงเขาตัดสินใจนอนลงบนเตียงคนไข้ของกุนกุน
โดยหันหน้าไปทางเธอทำให้มองเห็นหน้ากุนกุนได้ชัดมากขึ้น
เธอเอื้อมมือไปกอดเอวเขาอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้สึกว่ามีคนนอนด้วยข้างๆ
ฮาวเหยียนเชอปล่อยให้เธอนอนหลับสนิทและขโมยจูบเธอไป 1 ที
เวลา 5 ทุ่ม
กุนกุนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายของเธอปวดร้าวระบมไปหมดทั้งตัว
“เธอตื่นแล้ว...”
ฮาวเหยียนเชอที่มองหน้าของเธอตลอดทักขึ้นมา
แต่กุนกุนลืมตาขึ้นมาเจอนายน้อยอยู่ตรงหน้ากำลังคิดว่าเธอฝันอยู่หรือเปล่าเลยเอานิ้วจิ้มหน้าอกเขาแรงๆ
“นี่เธอกำลังเอาเปรียบฉันอยู่นะ?”
กุนกุนรีบดึงมือเธอกลับทันทีนั่นทำให้ฮาวเหยียนเชอขมวดคิ้วตามท่าทางของเธอ
“นายน้อยนี่คุณจริงๆเหรอคะ?”
“แล้วเธออยากเห็นใครล่ะ”
หญิงสาวรีบปิดหน้าของเธอทันที
เธอไม่อยากให้เขาไม่ชอบหน้าเธอไปมากกว่านี้ กุนกุนพยายามจะดึงตัวเธอออกมาจากอ้อมกอดของเขาแต่ฮาวเหยียนเชอก็ยึดเอวของเธอไว้แน่น
“เธอจะไปไหน” กุนกุนไม่ยอมตอบคำถาม
“ฟื้นขึ้นมาแล้วหูหนวกหรือไง”
“เปล่าค่ะ
ฉันได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ?” ฮาวเหยียนเชอจับผมเธอทัดหูให้อย่างอ่อนโยน
“ไม่มี”
“ฉันจำได้ว่า
ได้ยินเสียงระเบิด” กุนกุนค่อยๆนึกถึงเหตุการณ์ขึ้นมาได้ก็เริ่มตัวสั่น
“อืม
แก็สในห้องครัวระเบิดออกมาน่ะ” เมื่อเขาพูดจบกุนกุนก็จำความรู้สึกร้อนมากจากไฟที่ปะทุได้เขาเลยกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เธอปลอดภัยแล้วล่ะ”
“นายน้อย...” เธอเงยหน้าสบตาเขาพร้อมกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา
“ให้ฉันกลับบ้านเถอะนะคะ”
“ไม่ได้”
“ทำไมละคะ
ฉันรู่ว่าพ่อของคุณบังคับคุณให้ยอมรับฉันให้อยู่ที่บ้าน
ฉันจะไปคุยกับพ่อของฉันเองให้เขาส่งฉันไปที่อื่นแทน
นี่เป็นทางออกที่ดีสุดสำหรับทุกคนนะคะ”
“ไม่” คำตอบของเขาทำให้กุนกุนพลิกตัวไปอีกด้าน หลังของเธอสัมผัสกับหน้าอกของเขาทำให้เขาได้ยินเสียงเธอร้องไห้เบาๆ
ฮาวเหยียนเชอหมุนตัวเธอให้หันหน้ากลับมาหาเขา
“ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ทำไมคุณไม่ให้ฉันกลับบ้านละคะ
ในเมื่อคุณเกลียดฉัน หรือว่าคุณสนุกนักหรือไงทีได้แกล้งฉันแบบนี้”
พูดจบเธอก็ก้มหน้าร้องไห้ลงบนฝามือตัวเอง และเป็นฮาวเหยียนเชอที่ดึงมือเธอออกพร้อมกับผลิกตัวเขาขึ้นมาคร่อมทับเธอไว้ตรึงมือของเธอไว้บนเตียง
เขาก้มหน้าลงจูบเธออย่างหนักหน่วงใช้ลิ้นแทรกให้เธอเปิดปากออกโดยการนำที่ช่ำชองกุนกุนเผยอปากเธอออกโดยไม่รู้ตัว
ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้และใช้แรงน้อยๆผลักเขาออก ฮาวเหยียนเชอดันมือของเธอขึ้นไปไว้เหนือศีรษะและกดไว้ด้วยมือข้างเดียว
เขาก้มหน้าลงจูบเธออีกครั้งจนรู้สึกได้ว่ากุนกุนหายใจไม่ออกจึงผละหน้าออกมาให้เธอได้สูดอากาศหายใจ
เขาลูบแก้มสีแดงเรื่อของเธออย่างหลงใหลก่อนจะเสียริมฝีปากเธออีกครั้ง และพูดว่า
“หยวนกุนกุน เธอเป็นของฉัน”
P.S. บรรยายไม่ถูก
อร๊ายยยยย -///////- นายน้อย S ได้กว่านี้อีกนะคะ อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น