Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 22
ฮาวเหยียนเชอนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวสายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวเหมือนกำลังมองดูตัวตลกถือถาดอาหารมาให้เขา หยวนกุนกุนเองก็รับรู้ถึงสายตากดดันเธอพยายามอย่างหนักในการประคองถาดอาหารไม่ให้หล่น แต่มันก็เป็นธรรมชาติที่จะเกิดอุบัติเหตุจะเกิดกับมนุษย์เราเมื่ออยู่ในอาการประหม่าหรือวิตกกังวลสาวน้อยสะดุดขาตัวเองทำให้จานไข่ออมเล็ตในถาดกระเด็นขึ้นไปในอากาศแล้วปลิวตกลงมาบนหน้าอันหล่อเหลาของฮาวเหยียนเชออย่างเหมาะเจาะในขณะที่ร่างกลมของกุนกุนล้มลงไปที่หน้าอกของเขา บรรดาคนรับใช้ในคฤหาสน์ต่างยืนจ้องตาแข็งและตื่นตระหนกที่นายน้อยของพวกเขาไม่ได้เตะเจ้าก้อนกลมที่อยู่บนหน้าอกเขาออกไปทันที ในความทรงจำของฮาวเหยียนเชอไม่เคยมีใครแตะต้องสัมผัสหรือทำอันตรายเขาได้แต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเขาไม่จับหยวนกุนกุนโยนออกไปนอกหน้าต่าง หญิงสาวที่รู้สึกได้ว่าตอนนี้มือทั้งสองอยู่บนหน้าออกของเจ้านายอารมณ์ร้ายก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
“อ่า....” หยวนกุนกุนกำลังจะร้องไห้ออกมา
“หุบปากของเธอซะ” เหยียนเชอสั่งเมื่อเห็นว่าเจ้าก้อนกลมกำลังจะร้องไห้
เธอรีบพยุงตัวเองขึ้นมาและวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังของผู้ดูแลบ้านอย่างคุณเฉิน ฮาวเหยียนเชอไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องไม่พอใจที่เห็นกุนกุนแสดงท่าทางหวาดกลัวราวกับกำลังวิ่งหนีปิศาจร้าย กุนกุนที่อยู่ด้านหลังพยายามยึดเกาะชุดทำงานของคุณเฉินไว้แน่นในขณะที่สายตาก็เหลือบมองฮาวเหยียนเชอเกรงว่าเขาจะลุกขึ้นมาทุบตีเธอ
“มานี่...” นายน้อยของบ้านเปิดปากพูดอีกครั้งแต่กุนกุนก็ยังแสร้งแกล้งทำว่าเธอไม่ได้ยินเสียงที่เขาเรียก
“อย่าให้ฉันต้องเรียกเธอเป็นครั้งที่สองนะ” ชายหนุ่มเริ่มใช้วิธีการขู่แบบที่เค้าถนัด
คุณเฉินหันกลับไปพยักหน้าเป็นสัญญาณให้กุนกุนทำตามที่เขาบอก
“นายน้อยฉันขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ อย่าตีฉันเลย” ฮาวเหยียนเชอไม่ได้พูดสิ่งใดแต่มองไปที่จานใส่เบคอนและถ้วยบะหมี่ที่กุนกุนยกมาเสริฟ์ก่อนหน้าที่จะทำไข่ออมเล็ตตกใส่เขา
“เอ่อ..ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแตะหน้าอกของนายน้อยนะคะ คือ หน้าอกของคุณก็ไม่ได้นิ่มมากออกจะแข็งด้วยคุณคงไม่เจ็บมากใช่มั้ยคะ”
“ทุกคนออกไปให้หมด” ฮาวเหยียนเชอเอ่ยคำสั่งสาวใช้ทุกคนขานรับและรีบเดินออกไปทันที
กุนกุนเองก็เช่นกันเธออยากจะรีบหายตัวออกไปพร้อมกับคนอื่น
“เธออยู่ที่นี่”
กุนกุนยังใช้แผนเดิมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น
“เจ้าลูกบอลกลมผมยาวฉันบอกว่าให้อยู่ที่นี่ !!”
กุนกุนมองไปที่แผ่นหลังบอบบางของสาวใช้คนอื่นแล้วได้แต่ผิดหวังที่ไม่มีใครเหมือนลูกนอกจากเธอจึงทำได้แต่หยุดนิ่งก้าวขาไม่ออก
“มานี่สิ” หญิงสาวหันหลังกลับมาและเดินไปที่โต๊ะที่ฮาวเหยียนเชอนั่งรออยู่อย่างช้าๆ เมื่อสาวน้อยไปยืนอยู่ใกล้พอเกือบจะถึงตัวเขา ฮาวเหยียนเชอเอื้อมมือไปจับเอวของกุนกุนและดึงเธอเข้าโดนไม่ทันตั้งตัวทำให้ตอนนี้เธอลงไปนั่งแหมะบนตักของเขา
“ฮือ....” กุนกุนตั้งท่าสะอื้นพร้อมที่จะร้องไห้ทันที
“ปิดปากของเธอเดี๋ยวนี้นะ”
สาวน้อยร่างอวบที่ตอนนี้ได้นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มรีบเอามือปิดปากเธอทันที ฮาวเหยียนเชอไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากกอดและสัมผัสร่างกายของกุนกุนอย่างลืมตัวเขาได้แต่คิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงนุ่มนิ่มไปหมดราวกับตุ๊กตาผ้ากำมะหยี่ กุนกุนที่แปลกใจกับท่าทีของเขาต้องเอ่ยออกมาว่า “มันจั๊กจี้นะคะ” เขามองหน้าเธอนิ่งในใจกลับมีคำถามผุดขึ้นมามากมายว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกรังเกียจที่จะสัมผัสร่างกายของเธอ หญิงสาวจ้องหน้าเข้ากลับทำให้ต้องแอบเช็ดน้ำลายที่มุมปาก
“สัมผัสฉันสิ”
“อะ อะไรนะคะ”
“ฉันบอกให้เธอสัมผัสตัวฉัน”
“ถ้าฉันแตะตัวคุณ คุณจะเตะฉันออกไปเหมือนลูกบอลมั้ยคะ”
“ฉันไม่รู้”
“ไม่เอาค่ะงั้นฉันจะไม่แตะต้องตัวคุณ”
“ถ้ายังไม่สัมผัสฉันตอนนี้ ฉันจะโยนเธอออกนอกหน้าต่าง” เขาเริ่มขู่เธออีกครั้ง
อย่างเลี่ยงไม่ได้กุนกุนค่อยๆยกมือขึ้นไปสัมผัสหน้าฮาวเหยียนเชอด้วยอาการลังเลแต่น่าแปลกที่เขายังไม่มีท่าทีจะตีเธอกุนกุนเลยกล้าที่จะลงน้ำหนักมากขึ้นอีกนิดจนเธอเริ่มรู้สึกอิจฉาผิวที่ราบลื่นของเขาขึ้นมา การสัมผัสของเธอทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องประหลาดใจกับร่างกายของตัวเองที่ยอมให้สาวน้อยคนนี้สัมผัสอย่างอิสระราวกับเธอเป็นเจ้าของไม่รู้สึกรังเกียจสัมผัสนั้นเลยสักนิด
เพราะฮาวเหยียนเชอไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายเธอทำให้หยวนกุนกุนบีบเล่นแก้มของเขาไปด้วยแต่ทันทีที่เขารู้สึกตัวก็ผลักเธอลงจากตักและหล่นไปกระแทกพื้นทันที ด้วยความตกใจที่โดนผลักลงพื้น กุนกุนร้องไห้ขึ้นมา
“โอ๊ย..ฮืออ”
“ออกไปได้แล้ว บอกให้คนอื่นเข้ามาแทนเธอด้วย” เมื่อตั้งสติได้ฮาวเหยียนเชอก็ออกคำสั่งทันที
กุนกุนเดินออกไปพร้อมกับสาปแช่งฮาวเหยียนเชอปิศาจรูปหล่อแต่อารมณ์ร้ายไปเบาๆตลอดทาง เมื่อเปิดประตูจึงพบกับคุณเฉินผู้ดูแลที่ยืนรออยู่หน้าห้องเธอจึงบอกคำสั่งของฮาวเหยียนเชอว่า “คุณเฉินคะนายน้อยเรียกหาสาวใช้คนอื่นให้เข้าไปแทนฉันค่ะ” ได้ยินดังนั้นสาวใหญ่ผู้ดูแลจึงส่งสาวใช้รูปร่างบอบบางหน้าตาสวยเข้าไปหาฮาวเหยียนเชอ
ครึ่งนาทีต่อมาเธอได้ยินเสียงเหมือนร่างคนกระแทกกับโต๊ะอย่างรุนแรงตามด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของหญิงสาว “คุณเฉินคะเรียกหมอเถอะค่ะ” สาวใช้อีกคนรีบพูดขึ้นมา ใจจริงคุณเฉินเองก็รู้สึกสงสารกับสาวใช้คนนี้อยู่ไม่น้อยแต่เธอสงสัยมากกว่าว่าทำไมหยวนกุนกุนสามารถแตะตัวนายน้อยแล้วรอดกลับมาได้
P.S. จะเอาไงคะพ่อพระเอก เป็นไบโพล่าห์มั้ยคะ 555555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น