Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 76
“”พี่ตู!!” กุนกุนที่เห็นพี่ชายโดนเตะออกไปอย่างแรงร้องออกมาอย่างตกใจ
เธอพยายามสะบัดตัวให้หลุดแต่แรงที่จับอยุ่ที่คางทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้
“ปล่อยฉันนะ!!
คุณทำร้ายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง โอ๊ย!! คุณกำลังทำฉันเจ็บนะ”
น่าหลิวติงตูยันตัวขึ้นมาจากพื้น
เขาเช็คเลือดที่กระอักออกมาจากมุมปากออก
“แก!! ปล่อยกุนกุนเดี๋ยวนี้นะ”
ฮาวเหยียนเชอตอบกลับไปอย่างเย็นชา “แล้วทำไมฉันต้องปล่อย”
ติงตูลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหากุนกุนเขาดึงแขนเธอออกมาทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องปล่อยคางออกและจับแขนของเธออีกข้างไว้
ทำให้ตอนนี้กุนกุนยืนอยู่ระหว่างผู้ชายทั้งสองที่ยืนจ้องหน้ากันแขม็งพร้อมที่จะใส่กันทุกเมื่อ
“ถ้าแกกล้าดึงเธอออกไป
รับรองว่าฉันไม่แคร์ว่าเธอจะแขนขาดหรือเปล่า หึ!!” เสียงขู่และแรงที่เพิ่มขึ้นที่แขนของเธอในด้านที่ฮาวเหยียนเชอจับแทบจะทำให้น้ำตาไหลออกมา
และมองหน้าเขาด้วยสายตาแทบจะไม่เชื่อว่าเขาไม่คิดจะเป็นห่วงเธอเลย
ติงตูใช้จังหวะที่กุนกุนมองหน้าฮาวเหยียนเชออยู่
เขาขยับตัวทันทีตั้งใจพุ่งเข้าไปชกหน้าเขา
แต่คนที่มีความเร็วกว่าคนปกติอย่างฮาวเหยียนเชอหลบได้ทันที
เขาผลักกุนกุนไปอีกด้านให้พ้นทางทำให้เธอล้มไปกระแทกพื้นอย่างแรงจนเกิดแผลถลอกที่แขนและขา
เมื่อผู้หญิงที่เป็นที่รักของทั้งสองคนอยู่ในระยะที่ปลอดภัยพอสมควร
ทั้งคู่จึ่งเริ่มต่อสู้กันอย่างจริงจัง
และดูเหมือนติงตูที่จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบซะมากกว่า
กุนกุนทำอะไรไม่ถูกเธอมองฮาวเหยียนเชอสลับกับติงตูที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือดด้วยความตกใจ
เธอพยายามยืนขึ้นและตะโกนออกไปสุดเสียง
“อย่าสู้กันนะคะ”
การต่อสู้ที่รุนแรงต่อหน้าทำให้เสียงห้ามของเธอแทบจะไม่มีประโยชน์
เธอไม่สามารถทนมองภาพที่ฮาวเหยียนเชอใช้แรงทั้งหมดทำร้ายพี่ชายเธอได้
กุนกุนข่มความเจ็บที่แผลและวิ่งไปยืนตรงหน้าติงตูเอาตัวเธอบังเขาไว้
เพียงเสี้ยวนาทีก่อนที่หมัดของฮาวเหยียนเชอจะลงมาอีกที
แต่ถึงแม้ว่าฮาวเหยียนจะยั้งมือไว้ได้ทันแต่หมัดของเขาก็กระทบกับแก้มของเธอแบบเฉียดๆทำให้กุนกุนกระเด็นออกไปอีกทาง
(โอ๊ยยยยยย
กุนกุนลูกแม่ T_T)
“โอ๊ย.ฮือออ” ทันทีที่เธอรู้สึกตัวความเจ็บก็แล่นเข้ามาที่แก้มของเธอทันทีก่อนจะเช็ดเลือดที่ปากเล็กๆของเธอออก
วินาทีนั้นผู้ชายทั้งสองหยุดนิ่งพร้อมกัน
ฮาวเหยียนเชอกำหมัดของเขาแน่นและเป็นน่าหลิวติงตูที่ตะโกนขึ้นมาก่อน
“กุนกุน!!” คนเป็นพี่ชายได้สติรีบวิ่งไปหาหญิงสาวและพยุงเธอขึ้นมา
ในใจมีแต่ความร้อนรอนที่เห็นผู้หญิงที่เขารักยอมเอาตัวเองปกป้องเขาจนบาดเจ็บขนาดนี้
ทางด้านฮาวเหยียนเชอได้แต่ยืนนิ่งมองกุนกุนเช็ดเลือดที่ปาก
มือที่กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกลงไปในฝ่ามือสายตาเครียดเปลี่ยนเป็นสีแดง
นี่เธอยอมเลือกที่จะเสี่ยงอันตรายเพื่อปกป้องผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ
“กุนกุนเธอได้ยินพี่มั้ย
ลืมตาขึ้นมาสิ กุนกุน!!” เสียงตะโกนที่ดังออกมาของติงตูร้อนรนมาก
เขาตวัดตา
มองฮาวเหยียนเชอแล้วตะคอกออกมา
“ถ้ากุนกุนเป็นอะไรไป
ฉันจะฆ่าแก!!!!”
“ฉันจะรอ” ฮาวเหยียนเชอตอบกลับมาเหมือนไม่ยินดียินร้าย แต่ในใจแทบจะลุกเป็นไฟ
“แก!!” ติงตูปล่อยกุนกุนลงกับพื้นลงแต่จังหวะที่เขาจะหันกลับไปฟสดปากกับฮาวเหยียนเชออีกรอบ
มือของกุนกุนก็ดึงแขนของเขาไว้ทั้งๆงที่ยังหลับตาอยู่
“พี่ตู...อย่า...อย่าทำเขานะคะ”
เธอพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างอ่อนแรง
เสียงของเธอที่แผ่วเบาแต่ฮาวเหยียนเชอกลับได้ยินชัดเจนแทบจะแช่แข็งเขาเอาไว้
“กุนกุน
เธอเป็นยังไงบ้าง” น่าหลิวติงตูได้แต่กำหมัดแน่นแต่เขาก็ฝืนความโกรธของตัวเองหันมาหาหญิงสาวทันที
“ฉันเจ็บ...
พาฉันกลับบ้านนะคะ” ชายหนุ่มไม่รอช้าเขาอุ้มกุนกุนขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วเดินตรงไปที่รถด้วยความเร็ว
“หยวนกุนกุน
เธออยากจะรู้มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอก้าวขาออกไป?” เสียงของฮาวเหยียนเชอดึงขึ้นมาไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เธอไป
แต่ติงตูก็ยังไม่หยุดเดิน
“ปล่อย..ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ
พี่ตู” ดวงตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นมาในขณะที่มองหญิงสาวในอ้อมแขน
แต่ก็ตัดสินใจวางเธอลงช้า ในขณะที่ฮาวเหยียนเชอเองก็เดินเข้ามาให้เธอ
“ส่งมือมาให้ฉัน”
กุนกุนที่ทรงตัวอย่างโอนเอนใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดเปิดเปลือกตาขึ้นมา
เธอเห็นเงาของฮาวเหยียนเชอลางๆตรงหน้าจึงยืนมือออกไป
คนที่ปฏิญาณกับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกรีบจับมือเธอ
เมื่อมือทั้งสองแตะกันก็เป็นฮาวเหยียนเชอที่ลอบถอนหายใจออกมา
เขาย่อตัวลงและดึงมือเธอทำให้ร่างของกุนกุนเข้าสู่อ้อมอกเขาโดยง่ายก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาหันหลังเตรียมจะมุ่งหน้าไปทางตัวคฤหาสน์
“กุนกุน..นี่เธอจะกลับไปกับเขาอย่างงั้นเหรอ”
ติงตูถามหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ
เธอโดนเขาทำร้ายขนาดนี้แล้วยังจะกลับไปกับเขาง่ายๆแบบนี้อีกเหรอ
“เขาเป็นเจ้านายของฉันค่ะ...”
เธอตอบกลับไปเสียงเบาในขณะที่หน้าของเธอซุกอยู่ที่หน้าอกของฮาวเหยียนเชอ
กุนกุนรู้สึกได้ว่าแขนของเขาเกร็งขึ้นมาตอนที่ติงตูถามเธอเมื่อกี้
“แล้วถ้าเขาไม่ได้เป็นเจ้านายของเธอล่ะ”
“แต่ตอนนี้เขาเป็นค่ะ”
น่าหลิวติงตูรู้ทันทีว่าเขาได้เสียหัวใจของกุนกุนให้ผู้ชายคนนี้ไปแล้ว
เขาอยากย้อนเวลากลับไปได้ก่อนที่กุนกุนจะเปิดรับฮาวเหยียนเชอเข้ามาในหัวใจเธอ
เมื่อได้ยินพี่ชายเงียบไป
เธอก็ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะอธิบายให้เขาฟังยังไง ฮาวเหยียนเชอก้าวขาเดินออกไปด้วยความเร็วเหมือนลมพัด
ติงตูเดินกลับไปที่รถ
เขากำลังเรียบเรียงความคิดที่กระเจิดกระเจิงในหัวโดยไม่ได้สนใจบาดแผลของตัวเอง
ใจจริงเขาจะตามเธอเข้าไปถามให้รู้เรื่อง
ว่าในหัวใจของเธอจะมอบโอกาสให้เขาได้บ้างมั้ย
แต่เขาก็ขี้คลาดและยอมรับกับตัวเองว่ากลัวจะได้ยินคำตอบที่ทำให้เขาเสียใจมากกว่าเดิม
“กุนกุน ทำไม
ทำไมเธอไม่รอพี่ ทำไมเธอถึงเปิดใจให้คนอื่นในตอนที่พี่ยอมรับกับตัวเองว่าพี่รักเธอ
!! กุนกุนมันสายไปแล้วใช่มั้ย พี่คงจะเป็นได้แค่พี่ชายของเธอ
แค่นั้นจริงๆเหรอ?”
ในคฤหาสน์
บรรดาสาวใช้ต่างก้มหน้าไม่กล้าสบตาเจ้านายหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมกับอุ้มว่าที่นายหญิงในอ้อมแขน
รังสีเยือกเย็นและอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากตัว
และเป็นคุณเฉินที่วิ่งเข้ามาหานายน้อยที่ตกใจแทบจะล้มเมื่อเห็นใบหน้าที่บวมช้ำอย่างน่ากลัวของกุนกุน
“นายน้อย...หน้าของกุนกุน..ทำไม”
เธอเอ่ยถามออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“เธอทำตัวเอง”
ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงเย็น
เขาไม่ก้มหน้ามองคนในแขนที่ได้แต่กำเสื้อของเขาแน่นด้วยความเสียใจ
แต่ผู้ดูแลบ้านเฉินก็เห็นสายตาที่เจ็บปวดของเจ้านายตัวเอง
ฮาวเหยียนเชออุ้มกุนกุนเดินผ่านแม่บ้านไปที่ห้องนอนและวางร่างบอบช้ำของเธอลงกับเตียง
ไม่กี่นาทีต่อมาป้าเฉินก็วิ่งมาพร้อมถุงประคบที่ใส่น้ำแข็งไว้หุ้มด้วยผ้าขนหนูอีกชั้น
เธอยื่นให้ฮาวเหยียนเชอ
เขามองแก้มของกุนกุนที่บวมช้ำอย่างชัดเจนและน่ากลัวแม้แต่สัมผัสเบาๆก็คงเจ็บ
ชายหนุ่มบนเตียงทำเป็นไม่สนใจสายตาน่าสงสารของกุนกุนเขาวางถุงน้ำแข็งประคบให้เธอ
ทันทีที่แก้มของเธอสัมผัสกับถุงประคบความเจ็บก็กลับมาอีกระลอก
หญิงสาวพยายามหน้าหน้าหนีมือของเขาแต่ฮาวเหยียนเชอก็จับศีรษะของเธอไว้ด้านหลังและดันถุงประคบเข้าไปที่แก้มเธออีก
“ไม่เอาค่ะ ไม่เอา
มันเจ็บ ฮืออ” กุนกุนพยายามร้องขอความเจ็บระบมที่แก้มทำให้น้ำตาไหลอกมาอย่างง่ายดาย
“ถ้าเธอกล้าหันหน้าหนีอีกครั้งละก็....”
หญิงสาวยอมรับในชะตากรรมตัวเองอย่างไม่มีทางเลือกเมื่อรู้ว่าหนีไปไหนไม่ได้
เธอเลยนอนลงบนเตียงนิ่งๆ โดยมีถุงประคบวางตามลงมา
“ถือมันไว้เอง”
เธอจับถุงประคบตามคำสั่ง
ส่วนฮาวเหยียนเชอก็สำรวจแผลถลอกที่แขนกับขาของเธอก่อนจะหันไปที่กล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลและหยิบยาออกมาทาที่แผลให้กุนกุน
หญิงสาวสะดุ้งเมื่อแผลของเธอโดนยา
มันแสบขึ้นมาทันที กุนกุนลองจะชักเท้ากลับแต่ฮาวเหยียนเชอก็จับของของเธอไว้แน่น
“ไม่ทาได้มั้ยคะ
มันเจ็บไปหมดเลย”
ฮาวเหยียนเชอไม่นำพากับคำขอร้องของเธอ
เขายังคงทายาที่แขนกับขาของเธอต่อไป
P.S. ฉันสงสารกุนกุน T_T
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น