Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 119 แต่งงานกันเถอะ
เมื่อเห็นฮาวเหยียนเชอลงจากรถ
เหล่าสัตว์เลี้ยงของกุนกุนต่างรับรู้ได้ว่าคนที่ใหญ่กว่าพวกมันมาถึงแล้ว
เลยค่อยๆถอยตัวลงจากกุนกุนและวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง หญิงสาวที่นั่งหงอยอยู่ทั้งวัน
ดีใจที่เห็นเขากลับบ้าน เธอรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มทันที
“คุณโกหกฉันนะ ไหนสัญญาแล้วไงคะว่าจะรีบกลับบ้าน” เมื่อวิ่งไปเข้าไปใกล้ก็รีบบ่นออกมา
“ใช่แล้ว นายเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้เลย
ทำให้กุนกุนต้องคิดถึงจนทนไม่ไหวต้องออกมารอที่หน้าประตูแบบนี้” ฉี่ทูที่เห็นฉากคู่รักงอนตรงหน้าก็พูดแทรกขึ้นมา
ก่อนละลุกขึ้นแล้วเดินวางมาดยียวนมาหาทั้งคู่
กุนกุนเดินเข้าไปกอดเอวของฮาวเหยียนเชอไว้แถมยังซุกหน้าของเธอลงไปที่แผ่นอกเขาอีกด้วย
“โอเคๆ ฉันจะให้พวกเธออยู่ตามลำพังไม่กวนเวลาส่วนตัวพวกเธอละ
ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอกน่ากุนกุน
อ้อ..แต่สาวน้อยคืนนี้เธอจะต้องดูแลเจ้านายของเป็นอย่างดีนะ ฮ่าฮ่า”
“เชอ พี่ฉี่ทูเขาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ
พูดจาอะไรแปลกๆ”
พอตั้งใจจะเงยหน้าคุยกับคนที่เธอรอมาทั้งวันก็นึกได้ว่า
เธอยังโกรธเขาอยู่ที่กลับบ้านช้า เลยรีบปล่อยมือจากเอวและถอยห่างออกมา ก่อนจะทำท่าขึงขังต่อว่าชายหนุ่มอีกว่า
“คุณโกหก ฉันรอคุณตั้งนาน”
ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับเธอ
เขายกกล่องอาหารของเฟิงตูตูขึ้นมาตรงหน้า
“คุณแม่เธอฝากกล่องอาหารนี่มาให้เธอด้วย”
“คุณแม่ฉันเหรอคะ?”
“อืม...ใช่”
กุนกุนรับกล่องอาหารนั้นมา
เธอเปิดมันออกและพอแน่ใจว่าเป็นอาหารของแม่เธอจริงๆ เธอก็มองเค้าด้วยแววตาที่สงสัย
“แล้วทำไมคุณถึงมีกล่องอาหารจากแม่ฉันละคะ
คุณไปเอามาได้ยังไง?”
ฮาวเหยียนเชอจูงมือเธอให้เดินตามเขาไปที่ห้องนอน
กุนกุนเลยทำได้แค่ถือกล่องอาหารด้วยมืออีกข้างและเดินตามเขา
ในห้องนอน
ฮาวเหยียนเชอปลีกตัวไปอาบน้ำก่อนในขณะที่กุนกุนนำเอากล่องอาหารไปเก็บไว้ในตู้เย็นที่อยู่ในห้องนอน
หลังจากอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็เดินเช็ดผมออกมาเจอกุนกุนที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง
“ทำไมเธอไม่กินล่ะ?”
เขาเดินไปนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนจะใช้มือวัดไข้ที่หน้าผาก
“เธอรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”
กุนกุนส่ายหน้าและทำหน้าเหมือนพร้อมจะร้องไห้ได้ตลอดเวลา
“บอกความจริงมาเร็วๆ ว่าเธอเป็นอะไร”
“คุณไปที่บ้านพ่อกับแม่ฉันทำไมคะ?”
ฮาวเหยียนเชออมยิ้ม เขาลูบผมของเธอเบาๆ
“เธอคิดว่าไงล่ะ?”
“คุณไปบอกให้พวกท่านมารับฉันกลับบ้านใช่มั้ยคะ?” น้ำเสียงของเธอแฝงด้วยความกังวล
ฮาวเหยียนเชอถึงกับถอนหายใจออกมา
ก่อนจะจับหน้าเธอไว้และพูดเสียงหนักแน่นว่า
“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนั้น”
ประโยคของเขายิ่งทำให้กุนกุนดูสับสน เขาเลยตัดสินใจพูดต่อว่า
“แต่งงานกันเถอะ”
แค่ประโยคสั้นๆ ก็ทำให้เธอถึงกับตาโตขึ้นมาทันที นี่เธอฝันไปหรือเปล่า
ฮาวเหยียนเชอลูบแก้มเธอเบาๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นก็ปิดไฟและดึงเธอไปนอนในอ้อมกอดเขาเหมือนเดิม
ตรงข้ามกับกุนกุนที่ไม่สามารถข่มตาให้นอนได้ตลอดทั้งคืนแม้จะอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและคุ้นเคย
คืนต่อมา กุนกุนนั่งอยู่บนตักของฮาวเหยียนเชอพร้อมด้วยขอบตาที่ดำคล้ำคล้ายหมีแพนด้า
เธอได้แต่คิดถึงประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับเธอเมื่อคืน ส่วนฮาวเหยียนเชอที่ทำตัวเป็นพนักพิงให้เธออยู่นั้นก็ทำหน้าเครียด
ทำไมยัยข้าวปั้นของเขาท่าทำเหมือนเสียใจหลังจากที่เขาบอกเรื่องแต่งงาน
นี่เธอไม่อยากแต่งงานกับเขาหรือไง?
“คุณรักฉันหรือเปล่าคะ?” ในที่สุดเธอก็ถามเขาในเรื่องที่เธอคิดมาทั้งคืน
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ” ฮาวเหยียนเชอเองก็ตอบเสียงเรียบ
“งั้นทำไมคุณถึงอยากแต่งงานกับฉัน”
คำถามถัดมาของเธอทำให้คนพูดน้อยต้องใช้เวลาคิดหาเหตุผลมารองรับ
“ฉันอยากจะรับผิดชอบเธอ”
คำว่ารับผิดชอบทำให้กุนกุนตัวสั่นทันที
เมื่อคิดถึงคืนนั้น เธอไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนั้นได้
แต่เพราะคำตอบของเขาทำให้เธอตอบกลับเขาไปว่า
“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ”
“ฉันก็ไม่ได้ถามความคิดเห็นของเธอ”
“ถ้าคุณอยากแต่งงานกับฉัน
คุณก็จำเป็นต้องถามความเห็นของฉันสิคะ”
ฮาวเหยียนเชอเริ่มมีโมโหที่เห็นว่ายัยตัวน้อยยืนกรานปฎิเสธเขา
เพราะความพาลทำให้เขาจับแขนเธอแน่น
“อ๋อ
หรือเธอจะรอน่าหลิวติงตูให้กลับมาเพื่อจะทำเรื่องคืนนั้นให้จบใช่มั้ย ฮะ!!”
“นี่คุณ....”
“เธอ-ต้อง-แต่งงาน-กับ-ฉัน”
ถ้อยคำประชดประชันทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา แต่กุนกุนพยายามกัดริมฝีปากตัวเองไม่ปล่อยให้น้ำตาไหล
ฮาวเหยียนเชอเห็นท่าทางน่าสงสารของเธอ เลยปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระ
ทำให้กุนกุนรีบลุกขึ้นมาจากตักเขา
“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ”
“เธออยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย
อยากจะรู้สินะว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอไม่แต่งงานกับฉัน”
กุนกุนไม่สนใจเธอเดินสะบัดหน้าหนีไปทางประตูห้อง
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” ฮาวเหยียนเชอขู่ แต่ก็ยังบังคับเสียงไม่ให้เผลอตะคอกเธอ
แต่กุนกุนก็ยังคงเดินต่อไป
ทำให้เขาทุบโต๊ะข้างเตียงอย่างดัง
“ปัง!!! เธอกล้าจะก้าวขาออกไปจริงๆใช่มั้ย”
“ฉันไม่อนุญาตให้เข้าห้องน้ำเลยเหรอคะ?”
กุนกุนหันมาตอบก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปก่อนที่น้ำตาจะไหล
และเร็วเกินกว่าฮาวเหยียนเชอจะตั้งตัวได้ทัน
P.S. แต่งไม่แต่งดีน้า //
อิเชอปากแข็งจนน่าตีปาก // ตอนนี้ความจริงน่าจะหวานดันขมตอนท้ายซะงั้น
ใกล้ปีใหม่แล้ววว ใครไปเที่ยวไหนเดินทางปลอดภัยและมีความสุขกับช่วงเวลานี้กันทุกคนนะคะ
^^
