Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 54
“ใช่
พวกเรากำลังมีปัญหา” กุนกุนหันไปตอบหลัวฉิงฉิง
“หลัวฉิงฉิง
นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอไม่ต้องมายุ่ง” หัวหน้าแก๊งค์พูดขึ้น
“ลี่ลี่ที่รัก
เธอดูยัยสารเลวพวกนี้สิ มันเหมือนกำลังดูถูกความฉลาดของพวกเราอยู่นะ”
“ใช่ หลัวฉิงที่รัก”
ฉิวลี่ลี่พูดก่อนะยิ้มอย่างเย็นชาไปยังกลุ่มเด็กผู้หญิงที่ยืนล้อมกุนกุนอยู่
ส่วนหลัวฉิงฉิงมองหัวหน้ากลุ่มหัวจรดเท้า
“ลี่ลี่ ฉันเคยได้ยินว่าเครื่องสำอางจะช่วยทำให้คนดูดีขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเครื่องสำอางจะใช้กับคนพวกนี้ไม่ได้สินะ”
“พวกแก!!” ยัยหัวหน้าแก๊งค์ตวาดขึ้นมา
“ฉันว่าแป้งที่หน้าของเธอกำลังจะแตกออกมานะไปเรียกครอบครัวของเธอมาเก็บเศษแป้งพวกนี้ไปดีกว่าเงินทั้งนั้น”
ฉิวลี่ลี่ตอบอย่างไม่สนใจกับเสียงตวาดนั้น
“ฉิวลี่ลี่ระวังปากเธอด้วย”
“เมื่อกี้ฉันยกย่องเธอต่างหาก
เธอไม่ชอบเหรอ?”
“อย่าคิดนะว่าพวกเธอจะมีชื่อเสียงแล้วมาดูถูกคนอื่นได้”
หัวหน้าแก๊งค์กัดฟันพูด
“พวกฉันไม่กลัวแกหรอกนะ
ถ้าจะให้สู้กันจริงๆฉันรับรองว่าล้มพวกแกได้แน่ๆ ” ผู้หญิงผมสั้นพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัว
หลัวฉิงฉิงหัวเราะขึ้นเสียงดังจากนั้นจึงตบมือเป็นจังหวะเพื่อส่งสัญญานออกไป
1 ครั้ง จากนั้นซูฉวนฉวนก็เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มเด็กผู้หญิงอีกกลุ่มนึง
ฉิวลี่ลี่แสร้งทำท่าทางอ่อนแอก่อนจะวิ่งไปหาซูฉวนฉวนและพูดว่า “ฉวนฉวน พวกนี้จะทำร้ายฉันกับฉิงฉิงด้วยล่ะ”
(ขอขัดจังหวะนิดผู้แปลขอปาดเหงื่องงกับชื่อของพวกนาง-*-)
กลุ่มเด็กผู้หญิงด้านหลังซูฉวนหยิบอาวุธออกมาถือในมือ
ทำให้พวกที่ล้อมรอบกุนกุนไว้ค่อยๆถอยหลังไปช้าๆ
“นี่.. นี่
พวกแกจะทำอะไรอะ จะทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นเหรอ” 1 ใน 5
สาวตัวร้ายพูดตะโกนขึ้นมา
“ฉันไม่เหมือนพวกเธอหรอกนะ
เราเป็นนักสู้ที่มีเกียรติ พวกเราจะสู้กันตัวต่อตัว ใครอยากจะเป็นคนแรกก็ออกมา
เชิญ!!!”
เด็กสาวทั้งหมดเงียบปากของตัวเองต่างพากันมองหน้ากันเอง
“ไม่มีใครกล้า?
ฉันนะเป็นพวกใจกว้างนะงั้นฉันจะออมมือให้พวกเธอก็แล้วกันกัน”
หลัวฉิงฉิงไม่รอให้ใครตอบคำถามของเธอ……….
ผัวะ !!
พลั๊ก !!
ตุบตุบ !!
กรี๊ดดด โอ๊ยยย
10 นาทีต่อมา
กลุ่มเด็กสาวใจร้ายที่น่าสงสารต่างพากันร้องไห้โอดครวญกันอยู่ในห้องน้ำ
หลัวฉิงฉิงจบการต่อสู้ของเธอด้วยการโยนถังน้ำใส่ผู้หญิงกลุ่มนั้น
กรี๊ดดดดด
“ฉันหวังว่ารสชาติยาที่พวกเธอจะได้กินหลังจากนี้จะช่วยพัฒนาสมองของเธอมากกว่านี้นะ”
หลัวฉิงฉิงพูดก่อนจะหันหลังและส่งยิ้มให้เพื่อนๆของเธอที่ยืนดูผลงานด้วยความพอใจ
“เพื่อนๆที่รัก
พวกเราไปกินไอศครีมกันเถอะ”
“หลัวฉิงฉิง อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆฉันจะไปฟ้องครูใหญ่”
หัวหน้าแก๊งค์ยังไม่หยุดปากของเธอทั้งๆที่สภาพแทบดูไม่ได้
“รีบไสหัวไปฟ้องเลยนะ
แล้วเตรียมบอกลาขากับแขนของเธอไว้เลย เพราะฉันจะไม่เก็บพวกมันไว้ให้เธอได้ใช้อีก!!”
หลัวฉิงฉิงพากุนกุนออกจากห้องน้ำ ทำให้ซูฉวนฉวนกลัวฉิวลี่ลี่เดินตามออกมา
เมื่อมาถึงด้านนอกกุนกุนส่งยิ้มเหนื่อยอ่อนไปให้กลุ่มคนที่มาช่วยเธอไว้
“ขอบคุณมากนะที่ช่วยฉันไว้”
“เธอคือกุนกุนใช่มั้ย
ดูเธอสิว่าอ่อนแอแค่ไหนแน่นอนว่าพวกเราต้องปกป้องคนที่อ่อนแอกว่าเราอยู่แล้ว
ว่าแต่เธอพักที่ไหนฉันจะพาเธอไปส่ง” หลัวฉิงฉิงถาม
“เอ่อ...ขอบคุณมากเลยนะ...”
กุนกุนตอบพร้อมกับกอดหลัวฉิงฉิงไว้แน่นและร้องไห้ออกมาทำให้หลัวฉิงฉิงต้องกอดเธอกลับและตบหลังเธอเบาๆ
“ไม่ต้องกลัว
เธอปลอดภัยแล้ว”
“ฉันเจ็บไปทั้งตัวเลย”
กุนกุนบอกด้วยเสียงแผ่วเบาปนสะอื้น
น่าหลิวติงตูที่เดินตามหากุนกุนไปทั่ว
เดินมาเจอพวกเธอพอดี
“กุนกุน??” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆก็ต้องตกใจที่เห็นสภาพของเธอแทบดูไม่ได้
ติงตูทำหน้าเครียดขึ้นมาทันทีแน่นอนว่าคนที่ทำกับกุนกุนแบบนี้จะต้องชดใช้
“พี่ตู..” กุนกุนหันไปทางเสียงเรียกก็เห็นติงตู
เธอร้องไห้ออกมาทำให้ติงตูต้องรีบวิ่งเข้ามาหาและดึงเธอไปกดไว้แน่น
“ใครทำร้ายเธอ”
เขาถามเสียงเครียด
“กลุ่มเด็กผู้หญิงทำร้ายฉันค่ะแต่หลัวฉิงฉิงกับเพื่อนมาช่วยฉันไว้”
“พี่ถามว่าใครเป็นคนทำ
!!”
P.S.
1. จะว่ากุนกุนโชคดีได้มั้ย
มีคนมาช่วยตลอด
2. ชื่อเพื่อนๆกลุ่มใหม่
ชวนให้คนแปลงงมาก
3.
ถามว่ายัยพวกที่มาหาเรื่องจะโดนอะไรอีกมั้ย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น