Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 58 You’re Mine
เมื่อเดินมาถึงห้องครัว
กุนกุนรู้สึกแปลกใจปกติแล้วห้องครัวจะไม่ปิดประตูไว้ เสี่ยวหยวนที่เดินตามหลังมาวิ่งตัดหน้ากุนกุนไปดมที่ประตูด้วยสัญชาตญาณทันที
ทันใดนั้นมันก็วิ่งกลับมาที่เจ้านายใช้ปากดึงชุดของกุนกุนให้ออกห่างจากประตู
กุนกุนเห็นท่าทีแปลกๆของมันก็นั่งย่อตัวนั่งลงห่างจากประตูพอสมควรและลูบหัวเพื่อปลอบใจเพราะคิดว่าเสี่ยวหยวนกำลังอ้อนเธออยู่
“เสี่ยวหยวนเป็นเด็กดีนะ
พี่สาวจะทำอาหารอร่อยๆให้เธอกิน”
ไม่ทันจบประโยคดี
“ตู้มมมมม.....”
เสียงระเบิดดังมาจากห้องครัว ปลุกให้ทุกคนในคฤหาสน์ตื่น
คุณเฉินเป็นคนแรกที่วิ่งมาถึงห้องครัวที่เต็มไปด้วยไฟแลบออกมา เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นร่างของคนสองคนนอนอยู่หน้าประตูห้องครัว
เธอเห็นเด็กผู้ชายกำลังเอาตัวเองบังไอร้อนจากไฟที่พวยพุ่งออกมาให้กับกุนกุน
ความสนใจของเธอมุ่งไปที่กุนกุนโดยไม่ทันสนใจว่าเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ฮาวเหยียนเชอวิ่งมาถึงห้องครัวเป็นคนที่สองเลือดในกายแทบจะแข็ง เมื่อเห็นกุนกุนนอนสลบไม่ได้สติอยู่หน้าห้องครัวที่กำลังลุกไหม้
เขาตรงไปผลัดเด็กผู้ชายคนนั้นออกและดึงตัวกุนกุนขึ้นมากอด
“กุนกุน กุนกุน
ตื่นมาพูดกับฉันสิ!!”
“นายน้อยคะ
พากุนกุนไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ ฉันจะจัดการตรงนี้เอง”
เขารีบอุ้มเธอขึ้นมา ส่วนเจียทูที่วิ่งตามมาด้วยก็ตรงเข้าไปอุ้มร่างของเด็กผู้ชายขึ้นมาและรีบวิ่งกันไปที่รถทันที
ยี่ทูที่กำลังจะวิ่งตามคนทั้งสองไปที่รถเหลือบไปเห็นเฉียงเจียเถายืนร้องไห้อยู่ที่มุมตึก
เขาเดินเข้าไปหาเธอและตบหน้าเธอแรงจนเลือดกบปาก “เธอจะต้องตายอย่างทรมานที่สุด”
ยี่ทูแทบจะกัดกรามพูดก่อนจะวิ่งตามไปที่รถ
ส่วนเจียเถายืนกำมือแน่นเธอเช็ดคราบเลือดออกจากปากเธอเงียบๆ
---โรงพยาบาล—
ฮาวเหยียนเชอนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินตั้งแต่มาถึงและส่งกุนกุนเข้าไปโดยไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลย
นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเจ็บจนเหมือนร่างกายแทบจะฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆเมื่อเห็นกุนกุนไม่ได้สตินอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาระหว่างทางที่มาโรงพยาบาล
เขารู้ตัวทันทีว่าคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ
เมื่อประตูของห้องฉุกเฉินเปิดออก
เตียงของกุนกุนก็ถูกเข็นออกมาโดยพยาบาล
ฮาวเหยียนเชอรีบเดินเข้าไปยืนข้างเตียงและกุมมือเธอไว้ เขาไม่ถามอะไรออกมาเพียงแค่มองหน้าคุณหมอแค่นั้นก็ทำให้แพทย์เจ้าของไข้ต้องรีบแจ้งอาการทันที
จากสายตาของเขาไม่ต้องบอกคุณหมอก็คิดได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับกุนกุนฮาวเหยียนเชอคงได้ฝังหมอคนนี้ลงไปพร้อมๆกับเธอแน่ๆ
“เอ่อ..อาการโดยรวมตัวนี้ยังคงทรงตัว
ไม่มีบาดแผลหรืออาการอะไรร้ายแรงครับ แต่ตอนนี้คงจะยังไม่ได้สติ”
“เมื่อไหร่เธอจะฟื้น?”
“ก็น่าจะเป็นคืนนี้หรือไม่ก็อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้เช้าครับ”
“ถ้าเธอไม่ฟื้นขึ้นมาวันพรุ่งนี้เช้า
ฉันจะฆ่านายเอง”
ขู่หมอเสร็จก็เดินตามพยาบาลที่เข็นเตียงกุนกุนไปที่ห้องพักฟื้น
VIP ของโรงพยาบาล
ความจริงแล้วกุนกุนไม่ได้รับบาดเจ็บโดยตรงแต่คนที่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ
ตอนนี้พักอยู่อีกห้องใกล้ๆกับห้องของกุนกุน
เด็กผู้ชายคนนั้นตื่นมาก็จับผมของตัวเองทันที
เขาได้รับบาดแผลจากแรงระเบิดที่ศีรษะทำให้ต้องเย็บถึง 15 เข็ม
“ผมว่าแล้วว่าต้องโดนโกนผมแน่ๆ”
เด็กชายทำปากยื่นพลางจับแผลที่มีผ้าก็อตปิดอยู่
“หมอจะเย็บแผลให้นายยังไงถ้าไม่โกนผมออก”
ยี่ทูตอบ
“กุนกุนของผมอยู่ที่ไหน
เธอปลอดภัยมั้ย?”
“กุนกุนของนาย?
ระวังคำพูดหน่อย อย่าให้เขาคนนั้นได้ยินนายเรียกกุนกุนแบบนี้อีกนะ จะหาว่าไม่เตือน”
ยังคงเป็นยี่ทูที่พูดแหย่เด็กชาย
“กุนกุนปลอดภัยดี
เธอพักอยู่ห้องข้างๆนายนี่ละ นายน้อยกำลังดูแลเธออยู่” เจียทูอธิบายต่อ
“ผมไปหาพี่สาวได้มั้ยครับ”
“อืม
ก็คงได้แต่หลังจากนายเปลี่ยนร่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมก่อน”
นาทีต่อมา ยี่ทู เจียทู
พร้อมกับสุนับที่ถูกโกนจนที่หัวออกอีก 1 ตัว ก็พากันเดินไปที่ห้องพักของกุนกุน
---- ห้องพักฟื้น VIP ของกุนกุน----
ฮาวเหยียนเชอยังคงนั่งอยู่ข้างๆคอยลูบผมเธอ
เขาหัวเราะเบาๆให้กับความโง่ของตัวเอง
กุนกุนได้ใจเขาไปทั้งๆที่เขายังไม่ยอมรับความจริงด้วยซ้ำ ฮาวเหยียนเชอก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูเธอ
“กุนกุนต่อไปนี้เธอเป็นของฉันแล้วนะ หลังจากนี้ฉันยอมยกอิสระของฉันให้เธอ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฮาวเหยียนเชอได้ยินเสียงเคาะประตูแต่ก็ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าเธอ “เข้ามา”
เจียทู
ยีทูและเสี่ยวหยวนเดินเข้ามาในห้องของกุนกุน
เมื่อเสี่ยวหยวนเห็นเจ้านายของมันนอนอยู่บนเตียงก็ทำท่าจะวิ่งกระโดดขึ้นไปบนเตียงเพื่อจะดูเธอใกล้ๆ
แต่สายตาอำมหิตของฮาวเหยียนเชอที่ยืนคุมอยู่ข้างทำมห้มันไม่กล้าทำอะไรนอกจากนอนหมอบอยู่บนพื้น
เสี่ยวหยวนส่งเสียงเห่าเบาๆ เหมือนจะขออนุญาตให้เขาขึ้นไปบนเตียงของกุนกุน
ฮาวเหยียนเชอเลิกสนใจเสี่ยวหยวนและหันกลับมาลูบผมกุนกุนต่อ จู่ๆยี่ทูก็พูดขึ้นมาว่า
“นายน้อยครับ
ผมขอรับโทษเหตุการณ์อันตรายที่เกิดขึ้นวันนี้ผมมีส่วนที่ต้องรับผิดชอบด้วยครับ”
ฮาวเหยียนเชอละสายตาจากกุนกุนและหันมามองหน้ายี่ทูช้าๆ
“ผมปิดบังนายน้อยเรื่องคนร้ายจากอุบัติเหตุที่สระว่ายน้ำ
ผมรู้ว่าใครเป็นก่อเรื่อง แต่ที่ผมยังไม่บอกนายน้อยเพราะผมคิดจะใช้คนๆนั้นช่วยทำให้นายน้อยกับกุนกุนสนิทกันมากขึ้น
ผมไม่ระวังมากพอไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขนาดนี้”
วินาทีต่อมาฮาวเหยียนเชอเคลื่อนไหวตัวเองอย่างรวดเร็วจนขนาดเสี่ยวหยวนก็มองไม่ทัน
เขาเตะยี่ทูอย่างแรงจนกระเด็นไปชนกำแพงละกระอักเลือดออกมา ยี่ทูเองก็ไม่ส่งเสียงร้องอะไรออกมาทำแค่เช็ดเลือดออกจากปากและก้มหน้ารับผิด
เรื่องที่เกิดขึ้นเขาเองก็ไม่สบายใจเขายอมรับว่าประมาทเลินเล่อเองที่ไม่จับตาดูคนๆนั้นไว้ให้มากกว่านี้ปล่อยให้ก่อเรื่องจนทำให้กุนกุนอันตรายเกือบถึงตาย
“นายน้อยครับ!!”
เจียทูไม่แปลกใจกับการกระทำของนายน้อยแต่เขาก็เป็นห่วงเพื่อนเหมือนกัน
“ยี่ทู
ถึงแม้ว่าฉันจะฆ่านายไม่ได้ แต่ฉันก็ทำให้นายเจ็บปวดได้เหมือนกัน
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กล้าจะวางแผนบ้าบอเล่นตลกกับฉันแบบนี้ !!!”
เพราะว่ากุนกุนต้องบาดเจ็บทำให้ฮาวเหยียนเชอเจ็บปวดแทบเป็นบ้าเมื่อรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาสาเหตุมาจากคนใกล้ตัวยิ่งทำให้เขาโกรธจนอยากจะฆ่าคน
P.S. มีใครว่างพายี่ทูไปหาหมอมั้ยคะ
งานนี้กระอักเลือดเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น