เม้นได้แต่อย่าด่าแรง เค้าอ่อนแอ 5555+
Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 48
กุนกุนเสียใจมาก
เมื่อวานมันยังแอบมากินถั่วในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของเธออยู่เลย แต่มาวันนี้เธอกลับต้องมาอุ้มร่างของมันที่ตายแล้วในมือแทน
ฮาวเหยียนเชอไม่อยากเห็นเธอถือร่างที่ตายแล้วของมันไว้นาน
“วางมันลงเถอะ”
ใบหน้าที่ขาวซีดของกุนกุนหันไปมองฮาวเหยียนเชอเงียบๆแต่เธอก็ยังไม่ได้วางมันลงตามที่เขาสั่ง
“ฉันบอกให้วางมันลงไงล่ะ”
เขาสั่งอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิมทำเอาคุณเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆกลัวว่าฮาวเหยียนเชอจะทำร้ายกุนกุนถ้าเธอยังคงดื้อดึงไม่ปล่อยมันลง
เธอตัดสินใจวางมันลงบนพื้นและหันไปจ้องหน้าเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า
“คุณเป็นคนทำใช่มั้ยคะ?”
ฮาวเหยียนเชอมองเธออย่างเย็นชากลับไป
“กุนกุนอย่าพูดอะไรไร้สาระ
มานี่ไปกับป้าเฉิน” คุณเฉินเดินมาจับแขนเธอไว้
กุนกุนดันมือของเธอออกและมองฮาวเหยียนเชอด้วยสายตากล่าวหา
“ทำไมคะ??
คุณทำมันทำไมคุณบอกว่าจะบีบคอมันให้ตายถ้าคุณเห็นมันอีกแล้วคุณก็ฆ่ามันจริงๆอย่างงั้นเหรอคะ
คุณมันเป็นปิศาจร้าย ใจร้าย ทำไมต้องฆ่าเสี่ยวปี่ด้วย ฮือ....” ฮาวเหยียนเชอได้แต่ยืนมองเธอร้องไห้แลเดินเข้ามาทุบตีที่หน้าอกเขา
“คุณเป็นปิศาจฉันเกลียดคุณ
เอาเสี่ยวปี่คืนมานะ ตอบฉันสิว่าทำไมคุณต้องฆ่าเสี่ยวปี่ด้วย คุณเป็นฆาตกร”
“หยวนกุนกุนเธออยากตายหรือไง”
เขาถามกลับเสียงนิ่งๆ ดวงตาของฮาวเหยียนเชอเปลี่ยนสีอย่างช้าๆ
“ใช่ฉันอยากตาย
ถ้าคุณกล้าก็ฆ่าฉันเลยสิ คุณจะบีบคอฉันให้ตายเหมือนที่ทำกับเสี่ยวปี่ก็ได้
ฉันตายไปก็คงไมมีความหมายอะไรกับคุณ เอาสิ ฆ่าฉันเลย”
คุณเฉินที่เห็นกุนกุนอาละวาดไปไกล เธอเดินเข้าไปดึงกุนกุนออกมาและตบหน้าไป
1 ครั้งทำให้กุนกุนล้มลุงไปบนพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“อย่าลืมสถานะของตัวเองเธอเป็นแค่สาวใช้กล้าดียังไงถึงมาทำท่าทางไม่เคารพนายน้อยแบบนี้”
กุนกุนเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาเย็นชาของป้าเฉินที่มองเธออยู่ทำให้เธอนิ่งเงียบไป
“ป้าเฉิน.....”
“เหอรั่ว เหอนี่
จับเธอไปขังไว้ในห้อง ห้ามใครพาเธอออกมาถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากนายน้อย” สาวใช้ทั้งสองเมื่อได้รับคำสั่งเดินไปพยุงกุนกุนขึ้นมาและประคองเธอเข้าไปในห้องจากนั้นจึงล็อคประตูห้องไว้
ข้างนอกห้องนอนสีชมพูคุณเฉินกำลังโค้งคำนับต่อหน้าฮาวเหยียนเชอ
“นายน้อยฉันขอโทษนะคะ
ฉันผิดเองที่สอนเธอได้ไม่ดี” ฮาวเหยียนเชอมองป้าเฉินอยู่ครู่นึงก็เดินกลับไปที่ห้องทำงาน
“เหอรั่ว เหอนี่
เอาชิปมั้งค์นี่ไปฟังไว้ที่สวนเถอะ”
ที่ห้องทำงานยี่ทูกับเจียทูกำลังรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฮาวเหยียนเชอฟัง
“นายน้อยครับ
สัตว์เลี้ยงของกุนกุนทุกตัวกำลังเล่นอยู่ในสวนแต่พวกเราหาเสี่ยวปี่ไม่พบครับ”
ฮาวเหยียนเชอโยนเอกสารในมืออย่างแรงลงบนโต๊ะทำงาน
“หาต่อไปจนกว่าจะเจอ”
“นายน้อยผมได้ยินว่าเมื่อเช้าร่างของเสี่ยวปี่นอนตายอยู่หน้าห้องของกุนกุน...”
“ที่ตายนั่นไม่ใช่เสี่ยวปี่หรอก”
“ขออนุญาตเถอะครับแต่นายน้อยรู้ได้ยังไงว่านั้นไม่ใช่เสี่ยวปี่”
ยีทูรีบถามกลับ
“นายสองคนตายได้มั้ยล่ะ”
ฮาวเหยียนเชอถามกลับ
“ไม่ได้ครับ” ยี่ทูตอบเสียงเบา
“ถ้างั้นมันก็ตายไม่ได้เหมือนกัน”
“นายน้อย...กำลังจะบอกว่า”
เป็นเจียทูที่พูดออกมาด้วยตกใจ
“อืม
ไม่ใช่แค่มนุษย์หรอกที่สามารถเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ได้ ฮาวเหยียนเชวียให้พวกมันดื่มเลือดของเขาเพราะฉะนั้นสัตว์พวกนั้นจะไม่มีวันตาย”
ผู้เป็นเจ้านายตอบเสียงเรียบ
“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมสัตว์เลี้ยงของกุนกุนมีนิสัยแปลกๆ...นายน้อยหรือว่านายใหญ่ส่งพวกมันไปให้กุนกุนครับ?”
เจียทูถาม
“ไปถามเขาเองสิ”
ฮาวเหยียนเชอตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป พ่อของเขามักทำอะไรโดยไม่บอกเสมอ
“เจียทูนายว่านายน้อยอารมณ์ไม่ดีมั้ย”
“ดูจากสีหน้าเมื่อกี้ก็ต้องบอกว่าใช่”
“นายรู้มั้ยว่าทำไมกล้องวงจรปิดถึงจับภาพคนฆ่าชิปมั้งค์ตัวนั้นไม่ได้?”
“ทำไม?”
“เพราะฉันเป็นคนลบบางส่วนจากกล้องออกไปนะสิ!”
ยี่ทูตอบด้วยความมั่นใจ
“หือ?นายนะเหรอ?ทำไม?”
“ฉันยังไม่อยากให้นายน้อยรู้ว่าใครเป็นคนทำเพราะคนๆนั้นยังเป็นประโยชน์กับเราอยู่”
“ประโยชน์ในทางไหน ?”
เจียทูยังไม่เข้าใจ
“ก็ประมาณว่าจะทำให้นายน้อยกับกุนกุนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นนะซิ”
“นายหมายความว่ายังไงกันแน่เนี่ยยี่ทู?
พูดมาให้ชัดๆซิ”
“นายน้อยจำเป็นต้องก้าวผ่านอารมณ์รุนแรงของตัวเองไปให้ได้เพื่อยอมรับว่าเขารักกุนกุนเข้าแล้ว
แต่ฉันรู้ว่าถึงแม้เขาจะรู้ตัวแต่ฉันคิดว่านายน้อยก็ต้องปฏิเสธความรู้สึกนั้นอยู่ดี
เพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องมีบางอย่างมากระตุ้นให้เขายอมรับว่าเขารักกุนกุน” ยี่ทูอธิบายแผนการของตัวเองยาวเหยียด
“ถ้านายน้อยรู้
นายไม่รอดแน่ๆ”
“ฉันไม่กลัวถ้าวันนั้นมาถึงฉันจะวิ่งไปหลบอยู่ฝั่งนายใหญ่เอง”
ยี่ทูยืดอกภูมิใจในความคิดของตัวเอง
P.S นอกจากเจียเถาจะวุ่นวายแล้วก็มียี่ทูนี่ละเจ้าแผนการนัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น