Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 50
หยวนกุนกุนตัดสินใจทิ้งตัวลงบนพื้นและเริ่มร้องไห้
เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องชะงักเท้าและหันหลังเดินกลับมาเขกหัวเธอไป
1 ครั้ง
“เธอกำลังเรียกใคร”
“ก็คุณไม่สนใจฉันนิคะ”
“แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นใคร?”
ฮาวเหยียนเชอถามเสียงห้วนก่อนจะใช้เท้าสะกิดที่ก้นของกุนกุน
“ลุกขึ้น” กุนกุนเงยมองหน้าเขาด้วยสายตาน่าสงสาร
“ฉันบอกให้ลุกขึ้น”
“แต่ขาของฉันชาไปหมดแล้วค่ะ”
เขาไม่อยากเขกหัวเธออีกครั้งเลยได้ดึงตัวเธอขึ้นมาและช่วยพยุงให้เธอเดินกลับห้องนอนชมพูโดยไม่พูดอะไรสักคำตลอดทางที่ไปส่ง
“ไปอาบน้ำซะ” กุนกุนที่รู้ว่าตัวเองผิดก้มหน้ามองเท้าตัวเอง
ฮาวเหยียนเชอเลยต้องจับคางของเธอให้เงยหน้าขึ้น “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?”
กุนกุนเลยส่งเสียงกระซิบกระซาบตอบกลับไป
“เธอพูดว่าอะไรนะ?”
“ฉันบอกว่าถ้าคุณอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน
ฉันจะไปอาบน้ำค่ะ” พูดจบเธอเห็นฮาวเหยียนเชอยกแขนขึ้นมาเลยรีบเอามือป้องกันศรีษะของตัวเองไว้ก่อนจะวิ่งไปห้องน้ำทันที
ฮาวเหยียนเชอแทบจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่ายัยลูกบอลวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้วเขาเลยเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากลิ้นชักและนั่งรอเธอบนเตียง
กุนกุนใช้เวลาในอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วมากจนแทบจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ผมยังไม่แห้งเพื่อออกมาดูว่าเขายังอยู่ในห้องเธอหรือเปล่า
เธอโล่งใจเมื่อเห็นเขายังนั่งรออยู่ที่เตียง
“ไปเป่าผมซะ” กุนกุนเดินไปเป่าผมที่โต๊ะเครื่องแป้งตามคำสั่งอย่างรวดเร็วและเดินกลับมานั่งลงบนเตียง
ฮาวเหยียนเชอเลยหันไปหยิบครีมมาทาที่แก้มของเธอที่บวม
“โอ๊ย...” เพราะเขาลงน้ำหนักมือเยอะไปทำให้กุนกุนสะดุ้งร้องขึ้นมา
เมื่อทายาเสร็จฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นและเตรียมจะก้าวขาออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำกุนกุนเลยต้องดึงเสื้อของเขาเอาไว้
“นายน้อยคุณจะไปไหนคะ”
ฮาวเหยียนเชอหันกลับมามองกุนกุนอย่างเย็นชา
“เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษนะคะ
ฉันไม่ควรจะไปกล่าวหาคุณแบบนั้นเลย
ฉันเข้าใจผิดเพราะสิ่งที่คุณเคยพูดกับฉันก่อนหน้า.......”
“ปล่อยเสื้อฉัน”
กุนกุนไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้า
ฮาวเหยียนเชอเหลือบมองมือที่กำเสื้อของเขาไว้แน่นก่อนจะดึงมือของเธอออกและพูดว่า
“ต่อไปเธอมีหน้าที่แค่ทำอาหาร
3 มื้อ เวลาที่เหลือคือเวลาว่างของเธอ”
กุนกุนถามกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า
“คุณหมายความว่าต่อไปนี้ฉันไม่ต้องอยู่กับคุณตลอดเวลาเหรอคะ”
“อย่าเข้าใจผิด
เธอเป็นแค่สาวใช้มาโดยตลอด ไม่ได้มีสิทธิ์มาอยู่กับฉัน”
จบประโยคของเขาทำให้เธอต้องยกมือจับหน้าอกตัวเองทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บข้างในใจ
ในขณะที่มองดูฮาวเหยียนเชอเดินไกลออกไปจากห้องนอนของเธอ เธอควรจะดีใจไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องคอยตามเขาตลอดและรองรับอารมณ์แปรปรวน
แต่ในใจของเธอตอนนี้มันกลับไม่เชื่อฟัง สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้มันเหมือนมีคนเอาเข็มนับร้อยมาทิ่มแทงหัวใจของเธอ
ฝั่งฮาวเหยียนเชอที่เดินกลับไปที่ห้องทำงานหยิบแก้วไวน์และรินไวน์แดงกินเต็มแก้ว
ตั้งใจจะให้มันไหลเข้าไปในหัวใจจะได้ไม่ต้องเอาแต่คิดถึงยัยข้าวปั้นแบบนี้
เขาไม่อยากมีจุดอ่อน
เขาไม่สามารถปล่อยให้กุนกุนมาคอยทำให้เขาเป็นห่วงตลอดเวลาเหมือนที่เป็นอยู่เวลาไม่เห็นเธอในสายตาหรือความรู้สึกที่อยากดูแลเธอเหมือนเธอเป็นคนสำคัญของเขาก็ไม่ต้องการ
แม้กระทั่งลึกๆในใจความรู้สึกของเขามันมากถึงการต้องการให้เธออยู่กับเขาตลอดไป
เขาคิดมากแต่ก็ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงได้แต่ปากแก้วไวน์ในมือทิ้งลงบนพื้นและหลับตานั่งพิงกับเก้าอี้เพื่อหาวิธีจัดการกับความรู้สึกนั้น
แต่ถึงจะคิดยังไงก็มีแต่ความรู้สึกกระวนกระวายเข้ามาตลอดแค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเธอ
“ยัยอ้วน
ทำไมเธอน่าเกลียดแบบนี้” เขาได้แต่พึมพำกับตัวเอง
ด้านนอกคฤหาสน์
กุนกุนกำลังนั่งในสวนที่ฮาวเหยียนเชอสร้างขึ้นมาใหม่ให้กับสัตว์เลี้ยงของเธอด้วยจิตใจที่เลื่อนลอยในขณะที่มือก็ลูบขนของเสี่ยวหยวนไปด้วย
“กุนกุน” เจียเถาเดินมาจากไหนไม่รู้เข้ามาเขย่าไหล่ของเธอที่กำลังเหม่อลอยจนไม่ได้ยินเสียงเรียก
“อ้าว
พี่เจียเถาเองเหรอคะ” กุนกุนหันกลับไปทักเมื่อได้ยินเสียงเรียกครั้งที่
2
P.S ความดราม่าจะเริ่มเกิดเพื่อให้ทั้งสองได้รู้ใจของตัวเอง
คนแปลก็กล้ำกลืน คนอ่านก็ฝืนๆอ่านช่วงนี้หน่อยนะคะ 5555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น