Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 109
เมื่อสาวใช้ทั้งหมดออกจากห้องไป
ฮาวเหยียนเชอก็นั่งลงข้างเตียงและหยิบชามโจ๊กขึ้นมาเพื่อป้อนเธอ กุนกุนปิดปากของเธอแน่น
มองเขาเงียบๆ เธอเดาไม่ออกเลยว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก
เขาบังคับให้เธอกินโจ๊กที่เขาป้อนจนหมดชาม
จากนั้นก็เช็ดปากให้เธอก่อนจะยื่นยาให้
“กินยาแก้ปวดซะ แล้วไปแช่น้ำสมุนไพร”
กุนกุนส่ายหน้าไม่รับ
“ฉันสั่งไม่ได้ขอความเห็นจากเธอ”
หญิงสาวทนไม่ไหว เธอผลักหน้าอกเขาให้ออกห่างจากเธอไป 1
ที
“ฉันไม่อยากทำ” แม้จะอ่อนแรงแต่ก็ยังฝืนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“นี่เธอเจ็บคอด้วยเหรอ?”
“ใช่แล้วทำไม ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น”
“เธอต้องแช่น้ำ”
“ไม่”
“เลิกเถียงซะทีได้มั้ย
เสียงแหบๆของเธอกำลังทำร้ายแก้วหูฉันอยู่”
“คุณเองก็ไม่ควรจะมาออกคำสั่งกับฉันเหมือนกัน”
“อ๋อ...แล้วทำไมไม่เรียกพี่ติงตูของเธอให้ออกมาปกป้องล่ะ”
ความโกรธที่โดนเธอโกหกยังคงอยู่เลยพูดชื่อนั่นออกโดยตั้งใจประชดชันเธอ
กุนกุนปิดปากและสะบัดหน้าเพื่อกลั้นน้ำตาหันไปอีกทาง
ฮาวเหยียนเชอเห็นดังนั้นก็ยิ่งหัวเสีย หุนหันออกจากห้องไป
เมื่อคนใจร้ายออกจากห้องไป เธอจมอยู่ในความคิดด้านมืดของเขาอีกครั้ง
ตอนนี้เธอไม่มีพี่ชายคอยปกป้องอีกแล้ว
น่าหลิวติงตูเคยเป็นคนเดียวที่รักและคอยดูแลเธอมาตั้งแต่เธอ 5 ขวบ
ตอนนี้เธอไม่มีใครที่เชื่อใจและไว้ใจได้อีกแล้ว
ตกเย็นฮาวเหยียนเชอกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง
กุนกุนที่ร้องไห้จนหลับไปนอนฟุบอยู่บนเตียง
ชายหนุ่มเลยเดินไปนั่งที่ข้างเตียงและสะกิดเรียกเธอเบาๆ
“หยวนกุนกุน”
“อืม...” หญิงสาวละเมอตอบรับกลับมา
ฮาวเหยียนเชอเลยช่วยประคองเธอให้นั่งพิงกับหัวเตียง
เมื่อเธอได้สติลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าใครกำลังมองเธออยู่ เธอก็นิ่งเงียบมองตอบกลับไปโดยไม่เอ่ยอะไร
ฮาวเหยียนเชอถอนหายใจออกมา แต่ก็หันไปที่โต๊ะข้างเตียงและหยิบถ้วยชาสมุนไพรขึ้นมาป้อนเธอ
เหตุการณ์ซ้ำกับการป้อนอาหารกลางวัน
“รสชาติแย่มาก ฉันไม่อยากกิน”
“ต้องกิน” และฮาวเหยียนเชอก็สามารถบังคับเธอให้ทานยาจนหมดถ้วยได้อีกครั้ง
กุนกุนที่ไม่มีแรงจะต่อต้านได้แต่ดื่มยาสมุนไพรเข้าไปและนอนหลับไปอีกรอบ
เวลา 23.00 น.
กุนกุนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกโล่งๆแปลกๆ
เลยก้มมองดูตัวเองและก็พบว่าเธอกำลังเปลือยกายอยู่ในอ้อมกอดของฮาวเหยียนเชอ
“กรี๊ดดดดด” แม้จะไม่มีเสียงแต่กุนกุนก็ยังตะเบงเสียงร้องออกมา
“เงียบนะ ฉันจะพาเธอไปแช่น้ำ
ถ้าไม่อยากโดนดี ก็อยู่เฉยๆ”
เมื่อได้ยินคำว่าแช่น้ำ กุนกุนก็ผวากอดคอเขาอย่างลืมตัว
เธอไม่อยากแช่น้ำเพราะมันทำให้ความทรงจำตอนที่โดนผลักตกน้ำย้อนกลับมาทุกครั้ง
“ถ้าเธอยังไม่ยอมแช่น้ำดีๆและไม่หยุดร้องไห้
ฉันจะจัดการเธอแน่ๆ”
“ไม่”
ฮาวเหยียนเชออุ้มเธอมาถึงที่อ่างน้ำ แกะมือเธอออกจากคอ วางเธอลงและถอดเสื้อผ้าตัวเอง
ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งสองอยู่ในร่างเปลือยกายทั้งคู่
ฮาวเหยียนเชอไม่ปล่อยให้เธอต่อต้านอีก เขาเดินลงไปแช่น้ำสมุนไพรพร้อมๆกับเธอ
กลิ่นสมุนไพรที่เหมือนกับมูลสัตว์พุ่งตรงเข้าไปที่จมูกของทั้งคู่ทันที
เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องยอมลงมาแช่น้ำพร้อมๆกับกุนกุน
เขาไม่สามารถตัดใจส่งเธอกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหยวนได้
“ฉันไม่อยากแช่น้ำแล้วฉันอยากจะออกไปข้างนอก”
น้ำสมุนไพรเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายของเธอและมันทำให้เธอค่อนข้างเจ็บปวด
“รออีก 30 นาที”
“แต่ฉันอยากออกไปแล้ว”
ฮาวเหยียนเชอหลับตาลงและกอดเธอแน่นขึ้น
กุนกุนเองก็กอดคอเขาไว้แน่นเช่นกันเพื่อไม่ให้ตัวเองผลัดจมน้ำ
ร่างกายที่เปล่าเปลือยของทั้งคู่แนบสนิทกันอย่างไม่มีที่เล็ดลอด
นั่นทำให้เธอรุ้สึกแปลกๆ แต่ไม่พูดอะไรออกมา เมื่อครบกำหนดเวลาฮาวเหยียนเชอก็อุ้มเธอขึ้นมาจากอ่างน้ำ
เดินตรงไปที่ฝักบัวและล้างน้ำเปล่าให้เธอ จากนั้นก็น้ำร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาวกลับไปส่งที่เตียง
ส่วนตัวเขาก็เดินเปลือยกายกลับไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างยาสมุนไพรออกเช่นกัน
หลังจากล้างกลิ่นติดตัวออกหมดแล้วก็แต่งตัวและเดินกลับมาที่เตียง
ก็เห็นกุนกุนห่อตัวเองด้วยเสื้อผ้าหนาหลายชั้นจนเหมือนมนุษย์เอสกิโมนั่งอยู่บนเตียง
P.S. แค่แช่น้ำด้วยไม่ได้ลบล้างความผิดได้นะอีเชอออออ
อย่าดุกุนกุนนะอิเชอ กุนกุนน้อยของฉันเป็นผู้หญิงบอบบางนะ
ตอบลบฟินนนนจังง
ตอบลบปูเสื่อรอไรท์น่าาาาาา
ตอบลบขอบคุณค่ะ...สนุกมากรอตอนต่อไปนะ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบเฮอ~~ค่อนรู้สึกดีขึ้นหน่อย😧
ตอบลบอยู่ในโหมดดราม่าก็ฟินได้ แบบนี้ก็ได้เหรอ?
ตอบลบขอบคุณค่ะ
ตอบลบบักเชอแก่ผิดต้องง้อขอโทษหวานๆ