Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 21
ฮาวเหยียนเชอมองหญิงสาวตรงหน้า เธอมีผิวขาวราวกับหิมะรูปป่างค่อนข้างกลม ชุดยูนิฟอร์มของสาวใช้ที่เธอใส่นั้นมันเหมือนกับแผ่นสาหร่ายที่ห่อข้าว ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็เหมือนสาวน้อยโง่เขลา นี่สินะลูกสะใภ้แบบที่พ่อกับแม่เขาต้องการ
กลับกันกับหยวนกุนกุนเธอกำลังมองผู้ชายตรงหน้าที่ยิ่งมองก็ยิ่งหล่อโดยเฉพาะเวลาที่เขาลืมตาขึ้นมาดวงตาสีม่วงของเขาเป็นประกายน่าค้นหา มันเหมือนกับเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนในความทรงจำของเธอ
“คะ ? คุณจะเปลี่ยนฉันให้เป็นกระดาษยังไง”
“หึ! ฉันก็จะตัดแขนขาของเธอออก ควักลูกตาออกมา ตัดลิ้น ตัดหู ตอกหัวเธอเข้ากับกำแพงไงล่ะ”
จบประโยคนั้นหยวนกุนกุนแข้งขาอ่อน เธอปล่อยไม้ดูดส้วมทิ้งและนั่งลงร้องไห้ทันที
“ฮือออ....พี่ทิง....พี่เหวิน” ฮาวเหยียนเชอเป็นปิศาจร้ายที่น่ากลัวแต่กลับรูปงามแทบลืมหายใจ เขาตัดสินใจเรียกใครก็ได้มาเอาตัวผู้หญิงตรงหน้าออกไปซะที เธอกล้ามากที่มานั่งร้องไห้ต่อหน้าเขา
เฉินเจียทิงและเฉินเจียเหวินได้ยินเสียงร้องไห้ของกุนกุนทั้งคู่รีบวิ่งเข้ามาในห้องทันที ภาพแรกที่ทั้งสองเห็นคือกุนกุนกำลังร้องไห้อย่างน่าสงสารบนพื้นข้างตัวมีไม้ดูดส้วมทิ้งไว้อยู่
“นายน้อย...” พี่น้องตระกูลเฉินโค้งทำความเคารพและรอรับคำสั่ง
กุนกุนเมื่อเห็นเจียทิงและเจียเหวินวิ่งมาในห้องเธอก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังทันทีแต่ยังแอบโผล่หน้าออกมาตรงช่วงไหล่ของหญิงสาวทั้งคู่เธอมองไปที่เขาด้วยอาการตัวสั่นไม่หาย
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” ฮาวเหยียนเชอถามอย่างเย็นชา
“เธอชื่อหยวนกุนกุนค่ะมาทำงานเป็นสาวใช้ที่นี่วันแรก ถ้าเธอทำให้นายน้อยรำคาญได้โปรดยกโทษให้เธอเถอะนะคะ” ถึงแม้ตอนนี้เจียทิงจะหวาดกลัวกับอารมณ์ของนายน้อยมากแต่เธอก็ยังปกป้องกุนกุนอย่างสุดความสามารถในขณะที่กุนกุนจะแอบอยู่ข้างหลังของหญิงสาวแต่ก็ยังตัวสั่นและร้องไห้ออกมา
“หุบปากเงียบเลยนะถ้าเธอไม่หยุดร้องไห้ฉันจะเย็บปากเธอเอง” สาวน้อยรีบปิดปากของเธอทันทีความกลัวของเธอตอนนี้เป็นอะไรที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน
“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปซะที”
“ค่ะ นายน้อย” เจียทิงรีบรับคำสั่ง เธอโล่งใจที่หยวนกุนกุนยังมีชีวิตอยู่
ฮาวเหยียนเชอกำลังมองก้อนกลมที่เดินออกไปจากห้อง เขาเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุด โง่เขลา ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้
15 นาทีต่อมาทั้งสามคนเดินกลับมาที่ห้องของกุนกุนสองพี่น้องกำลังกอดกุนกุนที่กำลังร้องไห้อยู่บนเตียง
“ฉันอยากกลับบ้าน ฮืออ” เจียทิงลูบหลังหญิงสาวเพื่อปลอบเธอ
“กุนกุนนายน้อยก็แค่อารมณ์ร้ายไปบ้างชอบทรมานและลงโทษคนที่ขัดคำสั่งอย่างรุนแรงเท่านั้นเองนอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้ว อย่าร้องไห้ไปเลยนะ”
“ถ้าสิ่งทีพี่พูดบอกว่าเขาไม่น่ากลัวบนโลกนี้ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวไปไปกว่านี้แล้วล่ะค่ะ”
“ลองคิดดูก่อนว่าเธอได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่าทำไมเธอถึงจะเอาไม้ดูดส้วมนั่นไปปลุกนายน้อยล่ะ”
“ก็ฉันไม่รู้ว่าจะปลุกเขายังไงแล้วนิคะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น พี่ทิงเป็นคนบอกฉันเองว่าอย่าแตะต้องตัวนายน้อยแล้วฉันเองก็ยังไม่ได้ใช้ไม้เขี่ยเขาเลยด้วยซ้ำ”
“ชู่..เงียบซะเถอะไม่ต้องร้องไห้แล้วนี่นายน้อยยังใจดีนะที่ไม่ได้ทำโทษอะไรเธอเลย ถ้าเป็นคนอื่นมาร้อวไห้ต่อหน้านายน้อยป่านนี้โดนจับโยนไปโบยข้างนอกแล้ว”
“โบยเหรอคะ!! ฮือออ ฉันอยากกลับบ้าน”
“กุนกุนถ้าเธอทำตัวดีจะไม่มีใครโบยเธอแน่ๆ”
“พี่ทิงคะ ให้หนูไปเป็นสาวใช้ให้คนอื่นแทนได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้หรอกทำอย่างงั้นไม่ได้เธอต้องเป็นสาวใช้ส่วนตัวของนายน้อยคนเดียว”
“ทำไมต้องเป็นฉันคนเดียวล่ะคะฉันไม่อยากไปเจอเขาอีกไม่อยากโดนเขาฉีกออกเป็นชิ้นๆ”
“เธอเปลี่ยนไม่ได้หรอกสาวใช้และพ่อบ้านทุกคนของที่นี่ต้องฟังคำสั่งของคุณเฉินคนเดียวเท่านั้นไม่มีข้อยกเว้น”
“นี่กุนกุนเลิกร้องไห้เถอะนายน้อยก็แค่ทำให้เธอกลัวเขาแค่นั้น เขาไม่ทำอะไรเธอไปมากกว่านั้นหรอก” เจียเหวินปลอบพร้อมทั้งยื่นแอปเปิ้ลให้เธอ
“จริงเหรอคะ” แม้ในใจจะยังกลัวแต่เธอก็กัดแอปเปิ้ลในมือกิน
“แน่นอนสิฉันพูดความจริงเชื่อพี่สาวคนนี้เถอะ” ตอนนี้กุนกุนช่างเหมือนกับกวางน้อยขี้กลัวจริงๆ
“นี่พวกเราสายแล้วล่ะ เธอต้องไปดูแลอาหารมื้อเย็นของนายน้อยนะกุนกุน” เจียเหวินพูดพลางหยิบเศษแอปเปิ้ลไปทิ้งขยะให้
“แล้วฉันจะต้องปรนนิบัติเขายังไงคะต้องป้อนข้าวให้ด้วยมั้ย”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกจ๊ะ เธอก็แค่ต้องยกถาดอาหารไปที่ห้องนายน้อยแล้วรอจนกว่าเขาจะทานเสร็จเธอถึงจะยกถาดอาหารออกมาแค่นั้นเอง”
ฮาวเหยียนเชอนี่แปลกคนนะเวลากินข้าวทำไมต้องให้คนไปยืนเฝ้าด้วยกุนกุนได้แต่คิด
P.S เป็นยังไงคะการเจอกันของพระนางสมกับที่รอคอยกันมั้ย อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น