Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 78
หยวนติงหลิวมองหน้าลูกชายอย่างครุ่นคิด
“อืม
ถ้าลูกต้องการอย่างงั้นก็ได้”
“ผมขอโทษนะครับ”
“แต่พ่อมีเงื่อนไข ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
บริษัทหยวนก็จะเป็นของลูก พ่อเชื่อมั่นในความสามารถของลูก”
“ผมขอบคุณพ่อจริงๆนะครับ
ว่าแต่พ่อครับ ฮาวเหยียนเชอ เขาเป็นคนธรรมดาหรือเปล่าครับ” ติงตูถามเสียงเรียบแต่ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นมาเมื่อพูดชื่อแสลงหู
เขาสงสัยตั้งแต่เห็นดวงตาของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนสี
“อะไรทำให้ลูกคิดว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา”
คนเป็นลูกชายไม่ตอบ
ก้มหน้าจิบไวน์ที่ถือไว้นานแล้วแทน
ในขณะที่หยวนติงหลิวก็มองหน้าลูกชายบุญธรรมก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“อืม..ถ้าเขาเป็นแค่คนธรรมดา
ลูกคงไม่เจ็บหนักขนาดนี้กลับมาสินะ”
“แต่ผมคิดว่ามันเป็นต่อสู้ที่สูสีดีเหมือนกันครับ”
ติงตูอธิบายก่อนจะขยับกรามที่โดนหมัดของหมอนั่นต่อย
ทันใดนั้นเฟิงตูตูก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร
แถมยังส่งสายตาไม่พอใจไปให้ทั้งสองคนพ่อลูกทันทีที่ก้าวขาเขามาในห้อง
เธอเดินไปวางถาดอาหารลงตรงหน้าหยวนติงหลิว ส่งค้อนให้และลากแขนลูกชายไปทำแผลที่ห้องนั่งเล่น
ซึ่งหยวนติงหลิวก็ต้องรับผิดชอบอาหารจานนั้นให้หมด ทั้งๆที่ความจริงแล้วไม่หิวเลยสักนิด
แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ภรรยาเขาคงไม่ยอมแยกตัวไปแน่ๆ
กินอาหารไปพลางก็คิดถึงลูกสาวของเขา เธอช่างเหมือนแม่ของเธอซะจริงๆ
กุนกุนสามารถเป็นเด็กโง่ที่มีความสุข แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
กลับมาที่ห้องนอนใหญ่ในคฤหาสน์ตระกูลฮาว
คุณเฉินเดินเข้ามาในห้องที่มีกุนกุนนั่งเหม่อลอยพร้อมกับแก้มที่บวมตุ่ยในข้างนอนอยู่บนเตียง
“กุนกุน”
“ป้าเฉินเหรอคะ”
เธอหันหน้าไปตามเสียงเรียก
ป้าเฉินเดินเข้าไปหาเธอที่เตียงก่อนจะสำรวจแผลรอยช้ำบนหน้าของเธอ
“เล่าให้ป้าฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“วันนี้พี่ตูมาหาฉันค่ะ
ฉันไม่รู้ว่านายน้อยเดินตามออกมา พอเขามาถึงก็โกรธฉันใหญ่โต เขาเคกหัวฉันไป 1 ที
พี่ตูเห็นเลยจะดึงฉันออกมา แต่เขาก็เตะพี่ชายฉันซะกระเด็น แล้วพวกเขาก็สู้กัน
ฉันไม่อยากเห็นพี่ชายโดนทำร้ายเลยวิ่งเขาไปเอาตัวขวางไว้
ก็เลยได้แผลกลับมาที่แก้มแบบนี้ล่ะค่ะ” กุนกุนเล่าจบก็ชี้ไปที่แก้มของเธอ
แล้วเช็ดน้ำตาเพราะเวลาที่เธอพูดมันทำให้กระตุ้นความเจ็บขึ้นมาอีกได้เป็นอย่างดี
ป้าเฉินที่ฟังเหตุการณ์ทั้งหมดจากคำบอกเล่าของกุนกุนต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจกับเจ้านายของเธอกับหญิงสาวแก้มบวมตรงหน้า
“น่าหลิวติงตูมีความสัมพันธ์ยังไงกับเธอ?”
“ทำไมทุกคนถามคำถามเหมือนกันหมดเลยล่ะคะ
? เขาเป็นพี่ชายของฉันค่ะ”
“แต่เขาเป็นลูกบุญธรรมของพ่อแม่เธอใช่มั้ย?”
“ใช่ค่ะ” กุนกุนยังไม่เข้าใจเรื่องของพี่ตูเกี่ยวตรงไหน ในเมื่อพี่ตูก็เป็นพี่ชายในความคิดของเธอ
ผู้สูงวัยกว่า
ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาเป็นครั้งที่สองติดกัน
และตั้งใจอธิบายให้เธอฟังอย่างตั้งใจว่า
“กุนกุน เธออายุ 18
แล้วนะ เธอต้องมีระยะห่างระหว่างเธอกับผู้ชาย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายของเธอก็ตาม
แต่เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ เธอไม่ควรจะกอดหรือหอมแก้มเขาอย่างตามใจชอบเหมือนที่เคยทำ
ถ้าเธอเอาคำว่าพี่ชายออกไป เขาก็เป็นแค่ผู้ชายคนนึง ส่วนเธอก็เป็นผู้หญิง
ถ้าพวกเธอไม่ใช่คู่รักกันก็ควรจะรักษาระยะห่างความใกล้ชิดกับเค้าบ้าง
เธอโตแล้วนะไม่เด็ก อายุ 5 ขวบ 10 ขวบ อีกแล้ว”
ป้าเฉินอธิบายอย่างช้าๆ
หวังว่าเธอจะเข้าใจเรื่องของความสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชายว่ามันไม่ควรจะเป็นแบบเดิมอีก
“แล้วนายน้อยละคะ
เขาจูบที่ริมฝีปากของฉันด้วยซ้ำ”
“แต่มันไม่เหมือนกัน
อนาคตเธอจะต้องเป็นภรรยาของเขา จะต้องเป็นนายหญิงของที่นี่”
“เอ๊ะ !! ใครบอกป้ากันคะ ทำไม...ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” หญิงสาวไม่เคยคิดถึงสถานะทั้งสองแบบตามที่ป้าเฉินพูดมาก่อนเพราะฮาวเหยียนเชอเน้นย้ำกับเธอว่าเธอคือสาวใช้ของเขาเท่านั้น
“เห้อ กุนกุน
บอกป้ามาสิว่า เธอชอบนายน้อยหรือเปล่า” และก็ถึงตาของสาวน้อยบ้างที่ต้องพ่นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะทำปากยื่นและตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชันทั้งๆที่แก้มยังบวมเป่งว่า
“ถ้าเขายอมขอโทษฉันก็จะชอบเขาค่ะ
แต่ถ้าเขาไม่ยอมฉันก็จะไม่ชอบเขาเหมือนกัน”
ป้าเฉินมองหน้าบวมๆที่เหมือนลูกโป่งแล้วได้แต่ส่ายหน้า
นี่ถ้าไม่เจ็บตัวเธอจะหยิกแก้มของยัยเด็กคนนี้ให้หายหมั่นเขี้ยวเลย
“แล้วทำไมเธอถึงอยากให้นายน้อยขอโทษล่ะ”
“ก็เขาทำร้ายพี่ชายของฉันนี่คะ”
“เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า
ร่างกายของนายน้อยจะปฏิเสธการสัมผัสของทุกคน
เพราะฉะนั้นร่างกายของเขาเลยตอบโต้พี่ชายเธอโดยอัตโนมัติเพราะเขาไปถูกตัวนายน้อยก่อนไงล่ะ”
“ฉันนึกว่าที่คุณบอกคือเรื่องล้อเล่นซะอีก
ถ้าเป็นเรื่องจริงแล้วทำไมนายน้อยถึงไม่เตะฉันออกนอกหน้าต่างตอนฉันสัมผัสเขาล่ะคะ?”
“เธอไม่รู้เหรอว่านายน้อยปฏิบัติกับเธอเป็นพิเศษ
จริงอยู๋ถึงแม้บางทีมันจะพิเศษมากไปก็ตาม แต่เธอไม่รู้เหรอว่านายน้อยชอบเธอ”
ในที่สุดป้าเฉินก็ทำสำเร็จ
เธอยอมเสียเวลาอธิบายยืดยาวจนตอนนี้เธอเห็นแววตาและท่าทางร่าเริงของกุนกุน
คงจะเข้าใจได้ซะทีว่านายน้อยชอบเธอมากแค่ไหน
“เอาล่ะ
ป้าเห็นเธอมีความสุขก็ดีใจไปด้วย มานี่มา ยื่นแก้มมาป้าจะทายาให้”
กุนกุนดีใจที่รู้ว่าฮาวเหยียนเชอชอบเธอแทบจะไม่ได้ฟังที่ป้าเฉินบอกเธอเรื่องทายา
เธอนั่งนิ่งๆให้ป้าเฉินจัดการจนเสร็จแล้วเดินออกไป
จนเธอลืมไปว่าเธอควรจะถามอะไรอีก
P.S. ขอบคุณป้าเฉินค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น