Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 98
“ทำไมเธอต้องทำหน้าเหมือนฉันแกล้งเธอ?”
กุนกุนไม่ตอบทำเพียงถอยหลังออกมา 1
ก้าวก่อนจะกลั้นใจพูดสิ่งที่คิด
“คุณพูดถูกฉันอ่อนแอจนดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วจะไปปกป้องคนอื่นได้ยังไงใช่มั้ยละคะ
ถึงแม้ฉันจะดูแลตัวเองไม่ได้แต่ฉันก็ไม่ได้ขอให้คุณช่วยนี่คะ
ฉันเป็นคนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นแถมยังไม่รู้ความสามารถของตัวเอง
ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้คุณลำบากใจ ครั้งหน้าคุณไม่ต้องช่วยฉันนะคะ
ฉันจะได้รับผลการตัดสินใจของฉันเอง”
“แปะ แปะ แปะ” ฮาวเหยียนเชอปรบมือให้กับความใจกล้าของเธอ
“ดีใจด้วยหยวนกุนกุน วันนี้เธอกล้าหาญมาก
ฉันควรจะให้รางวัลเธอ”
เธอเริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปเลยขยับถอยหลังไปอีกก้าว
“ทำไมต้องถอยหนีฉันด้วย กลัวฉันหรือไง?”
เขาค่อยๆย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ
“นายน้อย...” กุนกุนถอยหลังจนชิดกำแพงทำให้หมดหนทางจะหนี
ฮาวเหยียนเชอก้าวถึงตัวเธอและกักตัวไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง
ความจริงเขาโกรธที่เธอประมาทและหุนหันพลันแล่นทำอะไรไม่คิดแต่เขาก็ไม่อยากจะระบายลงกับเธอ
“ฉัน ...ฉันรู้ค่ะว่าฉันไม่มีประโยชน์
ไม่คู่ควรที่จะอยู่ข้างๆคุณ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะปกป้องตัวเองและคนอื่นได้
แต่ฉันก็ทนยืนเฉยๆดูฉิงฉิงโดนด่า คุณพูดถูกฉันอ่อนแอ ฉันขอโทษนะคะ ฮึก...”
กุนกุนทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมา
เวลานี้เธอเหมือนเด็กทำผิดที่โดนผู้ใหญ่ดุ ความโกรธของ
ฮาวเหยียนเชอลดลงทันที
เขาคิดว่าการที่เธอดูอ่อนแอนี่ละทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้น
“ฉันขอโทษนะคะ” เธอสะอึกสะอื้นแต่ก็ยังพยายามจะเอ่ยคำขอโทษออกมา
“เธออยากให้ฉันลงโทษเธอมั้ย?”
“ก็ได้ค่ะ”
ฮาวเหยียนเชออุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นห้องนำและเดินกลับไปที่เตียง
“เด็กขี้แย เธอนี่เสียงดังจริงๆ” เขาวางเธอลงบนเตียงเช็ดน้ำตาให้และกอดเธอไว้
“น่าเกลียดจริงๆ” มือที่กอดอยู่เลื่อนลงไปหยิกก้นเธอ
“แถมยังโง่ด้วย
ทำไมถึงเป็นเด็กโง่ยอมอยู่เฉยๆให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันทำร้ายเธอ?
ถ้าอยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ เธอก็ควรจะไปหาคนที่เขาช่วยเธอได้สิ
ไม่ใช่เอาตัวเองเข้าไปแล้วเจ็บตัวมาแบบนี้ เข้าใจมั้ย?”
“ความจริงแล้วตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะออกไปขอความช่วยเหลือ
แต่ฉันกลัวว่าฉิงฉิงจะถูกทำร้ายซะก่อน อีกอย่างตรงนั้นฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน...”
“เธอไม่รู้จักตรงนั้น?” เขาหยิกก้นเธออีกที “แล้วทำไมไม่รู้จักไปตามหาฉันล่ะ”
“ก็ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น
ฉันเลยไม่กล้าไปหาคุณ”
“เธอไม่รู้จักวิธีขอร้องให้ฉันช่วยหรือไง?”
เขาเปลี่ยนจากหยิกก้นเป็นงับหูของเธอแทน
“ถ้าฉันขอร้องคุณจะช่วยฉันเหรอคะ?”
“ก็แล้วแต่อารมณ์....”
กุนกุนบ่นพึมพำเสียงเบา “งั้นก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะขอร้องหรอกค่ะ
ฉันอยู่กับคุณมานานไม่เคยเห็นคุณอารมณ์ดีเลย”
“ว่าไงนะ?”
“เอ่อ...เปล่าค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากของทั้งคู่คลอเคลียกันเบาๆ
“เด็กอ้วน ดูหน้าเธอสิ แดงหมดเลย หึหึ”
ฮาวเหยียนเชอแหย่เมื่อเห็นแก้มเธอแดงระเรื่อน่าหมั่นเขี้ยว
“ฉันไม่ได้คิดอะไรแปลกๆเลยนะคะ” เธอรีบปฎิเสธสิ่งที่อยู่ในจินตนาการเธอ
“เธอคิดอะไรอยู่?”
ในที่สุดริมฝีปากของฮาวเหยียนเชอก็แตะสัมผัสเบาๆ
หลอกล่อให้เธอตอบสนองเขา และกุนกุนก็ทำตามแบบที่ใจเขาคิด ชายหนุ่มยิ้มออกมาและกดจูบลงไปอีกครั้ง
โดยครั้งนี้เขาไม่ปล่อยให้กุนกุนคอยนาน ทั้งคู่แลกจูบกันอย่างลึกซึ้ง
จนฮาวเหยียนเชอถอนจูบออกมาและพูดกับเธอเบาๆว่า
“ตอนนี้ฉันไม่ได้อารมณ์ไม่ดี”
P.S. ตอนนี้สั๊นน สั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น