Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 46
ที่ห้องนอนของกุนกุน
เมื่อฮาวเหยียนเชออุ้มเธอมาถึงห้องนอน
กุนกุนยังคงปฏิเสธที่จะปล่อยแขนออกจากคอของเขา
“ปล่อยฉันก่อนแล้วไปอาบน้ำซะ”
“ไม่ค่ะ”
ป้าเฉินที่เดินตามหลังมาตบหลังเธอเบาๆ
“กุนกุนฟังป้าเฉินนะ
ให้ป้าช่วยเธออาบน้ำดีมั้ย”
“ไม่เอาค่ะ”
“ถ้าเธอไม่ยอมปล่อยงั้นฉันจะเข้าไปช่วยเธออาบน้ำเองเอามั้ย?”
จบประโยคกุนกุนจึงยอมปล่อยแขนออกมาโดยมีฮาวเหยียนเชอช่วยประคองให้เธอยืน
“กุนกุนเธอเปียกไปหมดทั้งตัวแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับป้านะ”
หญิงสาวยังคงยืนนิ่งจับชายเสื้อของฮาวเหยียนเชอที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องไว้
เขาค่อยๆดึงมือเธอออกและเดินตามเข้าไปในห้องด้วย
“ป้าเฉิน........”
กุนกุนหันไปเรียกผู้ดูแลบ้านด้วยสายตาหวาดกลัว
เธอคงจะกลัวน้ำจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ป้าเฉินต้องลูบหัวเธอเบาๆก่อนจะปลอบว่า
“ไม่ต้องกลัว เธอจะไม่เป็นไร”
เมื่อเห็นกุนกุนยอมเดินตามป้าเฉินไปเปลี่ยนชุด
ฮาวเหยียนเชอเลยเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกเพราะอุ้มกุนกุนมาตลอดทางของเขาที่ห้องบ้าง
และเดินไปสอบสวนยี่ทูกับเจียทูที่รอเขาอยู่แล้วในห้องทำงาน
“เกิดเรื่องนี้ได้ยังไง”
“นายน้อย
ผมมีไม่รู้เรื่องจริงๆนะครับ” ยี่ทูรีบรายงาน “ผมกับเจียทูเราเพิ่งกลับมาจากบริษัท
พวกเราเดินผ่านสระว่ายน้ำก็ได้ยินเสียงเจียเถาตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่
พอมองไปทางสระว่ายน้ำก็เห็นกุนกุนผลุบๆโผล่ๆอยู่ในสระ ผมเลยบอกให้เจียทูไปตามนายน้อยแล้วตัวผมก็กระโดดลงไปช่วยกุนกุนก่อนที่เธอจะจมน้ำ”
“แล้วนายฉีกชุดของเธอออก
?”
“เอ่อ.. ครับ”
“ผายปอดแบบเม้าทูเม้าด้วย
?”
“เอ่อ.. ครับ”
ฮาวเหยียนเชอไม่ถามต่อเขาเดินไปที่ประตูห้องก่อนจะระบายอารมณ์เตะประตูอย่างแรงจนพังก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เจียทู นายคิดเหมือนฉันมั้ย
นายน้อยมีวิธีการทำลายล้างสิ่งของได้เจ๋งจริงๆว่ามั้ย ตั้งแต่กุนกุนมาที่นี่
นี่เป็นประตูบานที่ 2 แล้วนะที่ถูกนายน้อยทำพัง”
“ไปเปลี่ยนประตูซะเถอะอย่าพูดมาก”
เจียทูบอกเพื่อน
“ก็ได้ๆ เห้อออ
เป็นคนดีนี่มันยากจริงๆ” ยี่ทูพูดก่อนจะหัวเราะด้วยความสงสารตัวเอง
ในห้องนอนสีชมพู
ป้าเฉินช่วยเธออาบน้ำและเป่าผมให้จนตอนนี้เธอดูเหมือนกระต่ายสีขาวขนฟูฟ่อง
กุนกุนสวมชุดนอนลายการ์ตูนและปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงเพื่อเตรียมตัวนอน ฮาวเหยียนเชอเดินกลับมาที่ห้องนอนของเธอเห็นกุนกุนนั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทางน่าสงสาร
“ป้าเฉินออกไปก่อน”
ผู้ดูแลบ้านโค้งคำนับและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูให้
เมื่อเห็นว่าป้าเฉินเดินออกไปแล้ว เขาเลยเดินไปนั่งลงบนเตียง
“เธอนี่มีความสามารถจริงๆ
ฉันแค่บอกให้เธอหยิบนาฬิกาแต่ดันเดินไปตกสระน้ำแถมยังเกือบจะจมซะอีก”
ฮาวเหยียนเชอมองหน้าเธอก่อนจะพูดประชด
ทำให้กุนกุนต้องหลบสายตาก้มหน้ามองมือของตัวเอง
“ฉันได้ยินว่าปกติแล้วคนอ้วนมักจะลอยน้ำไม่จมง่าย
แต่เธอ..........”
“แต่ฉันเป็นข้อยกเว้นค่ะ”
“ยังดีนะ
ที่เธอเข้าใจตัวเอง ฮึ” ฮาวเหยียนเชอแค่นเสียงแต่ก็ยังยิ้มให้เธอก่อนจะหันไปเห็นแก้วที่ใส่นมอุ่นวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงที่ป้าเฉินคงจะเตรียมไว้ให้
กุนกุนปาดน้ำตาออกเบาๆฮาวเหยียนเชอจึงจับหน้าเธอให้เงยขึ้นมา
“เธอคิดว่าการร้องไห้ช่วยแก้ปัญหาได้เหรอไง” เขาหยิบแก้วนมมาวางไว้ในมือของเธอ
“ดื่มให้หมด”
กุนกุนทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเธอดิ่มจนหมดและยื่นแก้วเปล่ากลับไปให้เขา
ฮาวเหยียนเชอรับแก้วและยิ้มให้กับคราบนมที่ริมฝีปากเธอ “ทำไมคราวนี้ไม่เลียริมฝีปากแล้วล่ะ”
ก่อนจะหยิบทิชชู่เช็ดคราบนมที่ปากให้เธอ
“บอกฉันมาสิว่าเธอตกลงไปในสระได้ยังไง”
“ฉันเดินไปหยิบนาฬิกาของคุณที่สระว่ายน้ำแล้วบังเอิญเจอพี่เจียเถา
เราสองคนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ แต่เธอเดินสะดุดแล้วเผลอผลักฉันตกลงไปในสระ
จากนั้นพี่ยี่ทูก็มาช่วยฉัน ฮือ....”
“เงียบซะไม่ต้องร้องไห้แล้ว”
“คุณพูดถูกฉันไม่มีประโยชน์จริงๆ
นาฬิกาคุณก็ตกลงไปในสระว่ายน้ำด้วย แต่มันเป็นอุบัติเหตุนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจ
ฉันจะกลับบ้านไปบอกให้คุณพ่อซื้อนาฬิกามาเปลี่ยนให้นะคะ” กุนกุนขอโทษพร้อมน้ำตา
ฮาวเหยียนเชอเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา
“เธอนี่ยิ่งร้องไห้ยิ่งน่าเกลียดจริงๆ”
เขาพูดก่อนจะดึงตัวเธอมากอด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น