บทที่ 108

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

บทที่ 108

 “นายน้อยคะ กุนกุนปฎิเสธการดูแลทุกอย่าง เธอไม่ทานยาแก้ปวด ไม่ยอมให้ดิฉันช่วยทายาให้ แถมยังไม่ยอมทานอาหารอีก ดิฉันคิดว่ากุนกุนน่าจะต้องการจิตแพทย์มาเยียวยาจิตใจเธอมากเลยนะคะ”

“อืม งั้นรอฉันก่อน ฉันจะกลับบ้าน”

“นายน้อยจะกลับมากี่โมงคะ ตอนนี้อาการของกุนกุนไม่ปกติเลย ฉันกลัวว่าเธอ....”

“ฉันกำลังกลับบ้าน” ฮาวเหยียนเชอพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะวางสายตัดไป ป้าเฉินเองก็วางโทรศัพท์และนั่งพิงที่โซฟาอย่างอ่อนใจ

20 นาทีต่อมา ฮาวเหยียนเชอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีป้าเฉินรออยู่

“นายน้อย คุณกลับมาแล้ว ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดีคะ”

“ไปอุ่นอาหารมาใหม่และเอาไปให้ฉันที่ห้อง” สั่งงานจบก็เดินตรงไปที่ห้องนอนทันที

ในห้องนอน

กุนกุนนอนอย่างสิ้นหวังและหมดหวังอยู่บนเตียง ผู้ชายที่สำคัญในหัวใจของเธอทั้งสองคนต่างก็ทำร้ายเธอภายในคืนเดียว คนนึงเป็นผู้ชายที่เธอรักมาตั้งแต่เด็กกับอีกคนคือฮาวเหยียนเชอ คนที่ชอบแกล้งเธอก็จริงแต่เขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเธออย่างรุนแรงเหมือนกับครั้งนี้ เขาสร้างบาดแผลทั้งทางร่างกายและจิตใจให้กับเธออย่างแสนสาหัส

กุนกุนอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้าย เธอกำลังสูญเสียน่าหลิวติงตูไป เพราะเขาไม่แม้แต่จะรับสายโทรศัพท์เธอ ถ้าเธอไม่ได้ก้าวขามาที่คฤหาสน์ตระกูลฮาว ป่านนี้เธอคงแต่งงานมีลูกกับน่าหลิวติงตูไปแล้ว แต่ถ้าเธอไม่ได้มาที่นี่ก็คงไม่ได้เจอกับฮาวเหยียนเชอ แต่ผลที่ได้ตอนนี้ล่ะ? เธอจมอยู่ในความคิดของตัวเองได้สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างแรง ผู้ชายคนที่ทำร้ายเธอเดินเข้ามาถึงเตียงด้วยความรวดเร็วและดึงผ้าห่มออก

“เธออยากจะเจอหน้าฉันมากใช่มั้ยถึงได้ทำตัวประชดประชันแบบนี้?”

กุนกุนเงียบไม่ตอบโต้ เธอยังคงหันหลังนอนกอดตัวเองแน่น

“หยวนกุนกุน มันคงจะดีสำหรับเธอถ้าเธอยอมให้ความร่วมมือ”

เธอเลือกที่จะหลับตาและก้มศรีษะลงชิดกับหัวเข่า

ฮาวเหยียนเชอโน้มตัวลงไปที่เตียง แล้วจับหน้าเธอให้เงยขึ้นมา

“ลืมตาขึ้นมาแล้วคุยกับฉัน”

เธอลืมตาขึ้นมาสบตากับดวงตาสีม่วงที่แฝงด้วยความห่วงใย แต่เธอรู้สึกว่าเขามองเธอเหมือนว่าเธอเป็นคนทำผิด ทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างน่าสงสาร

“ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย ตอบมาสิ”

กุนกุนปิดตาลงอีกครั้งและปฏิเสธที่จะพูดคุยกับเขาแม้แต่คำเดียว

“นายน้อยคะ” ป้าเฉินยื่นมาเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยได้ทันเวลา

เป็นป้าเฉิน เฉินเจียทิง และ เฉินเจียเหวิน ที่เดินถือถาดอาหารและยาเข้ามาในห้อง

กุนกุนที่ได้ยินเสียงป้าเฉินก็ลืมตาขึ้นมาทันที เธอมองไปที่พวกเขาอย่างขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร

“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ จะพูดหรือไม่พูด” ฮาวเหยียนเชอทำได้แต่แค่ส่งเสียงขู่ออกไป เขารับมือกับกุนกุนที่นิ่งเงียบแบบนี้ไม่ได้

“นายน้อย อย่าทำแบบนี้กับกุนกุนเลยนะคะ” เฉินเจียทิง เอ่ยปาก เธอทนไม่ไหว ไม่สามารถทนเห็นกุนกุนโดนรังแกได้อีก

“ออกไป!!”

ผู้หญิงทั้งห้องต่างพากันตกใจกลัวเสียงขู่กรรโชกของฮาวเหยียนเชอ และเป็นเฉินเจียทิงอีกครั้งที่รวบรวมความกล้า

“นายน้อย ความจริงไม่ต้องทำแบบกับเราก็ได้มั้งคะ”

ชายหนุ่มที่พยายามควบคุมสติ หันขวับไปทางสาวใช้ที่กล้าพูดเตือน เขาเดินจากเตียงไปยืนตรงหน้าเธอก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“สถานะของเธอคืออะไรถึงได้มาพูดกับฉันแบบนี้” เฉินเจียทิงเงียบปากเธอทันที

ด้านกุนกุนที่นอนนิ่งอยู่ไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อนและโดนลูกหลงไปด้วย เธอพยายามลุกจากเตียง แต่ไม่สามารถทรงตัวได้ทำให้เธอผลัดตกลงบนพื้น ฮาวเหยียนเชอที่ได้ยินเสียงร้องของกุนกุนก็รีบหมุนตัวกลับมาและอุ้มเธอกลับไปที่เตียง

“ถ้าเธอยังยืนด้วยตัวเองไม่ได้ ก็อย่าคิดจะลุกจากเตียง” กุนกุนไม่ตอบเธอทำเพียงแค่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากออก ฮาวเหยียนเชอจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ เขาเห็นรอยนูนบนหน้าผากของเธอ

“ป้าเฉินมาทายาให้เธอ”

“ได้ค่ะ นายน้อย”

หญิงสาวแกะมือของเขาออกและคดตัวเองลงไปใต้ผ้าห่ม

“ถ้าเธอไม่ยอมให้ป้าเฉินทายาให้ ภายใน 15 นาทีนี้ ฉันจะเป็นคนทาให้เธอเอง”

ฮาวเหยียนเชอพูดเสียงหนักแน่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือแต่สาวใช้ทั้ง 3 คนกับกุนกุน

20 นาที ต่อมา ชายหนุ่มเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้ง เขาเข้ามาทันเห็นกุนกุนกอดป้าเฉินร้องไห้อย่างหนัก

“ทุกคนออกไป”

เมื่อได้ยินเสียงจากคนที่ไม่อยากได้ยิน เธอยิ่งกอดป้าเฉินแน่นกว่าเดิม

“ออกไป!!”

กุนกุนรีบส่ายหน้า เธอไม่อยากอยู่กับเขาสองคน ฮาวเหยียนพ่นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะเข้าไปดึงแขนเธอออกมา ป้าเฉินได้แต่ส่งสายตาเห็นใจให้กับเธอ แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้เช่นกัน ป้าเฉิน เฉินเจียทิง เฉินเจียเหวินได้แต่พากันรีบเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมมองกุนกุนจนลับตา

เมื่อสาวใช้ทั้งหมดออกจากห้องไป ฮาวเหยียนเชอก็นั่งลงข้างเตียงและหยิบชามโจ๊กขึ้นมาเพื่อป้อนเธอ กุนกุนปิดปากของเธอแน่น มองเขาเงียบๆ เธอเดาไม่ออกเลยว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก

P.S. อ่อนโยนเป็นมั้ยล่ะ พ่อเอ้ยยยยยยย