Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 70
เมื่อเห็นท่าทางของเธอที่ยอมรับคำสั่งของเขา
ฮาวเหยียนเชอก็เริ่มรู้สึกพอใจเล็กน้อยก่อนจะเริ่มถามคำถามต่อไป
“เธอชอบครูคนใหม่หรือเปล่า?”
“ชอบค่ะ” กุนกุนรีบตอบแถมยังส่งยิ้มให้พอเห็นว่าฮาวเหยียนเชอเริ่มอารมณ์ดี
“ครูทันให้ช็อคโกแลตฉันด้วย”
“แล้วถ้าเค้าไม่ได้ให้ช็อคโกแลต
เธอจะชอบเขามั้ยเนี่ย” ชายหนุ่มถามแถมดึงจมูกเธอ 1 ที
“ชอบสิคะ” ฮาวเหยียนเชอเล่นผมยาวของเธออย่างผ่อนคลาย
“ตอนนี้ฉันนอนได้ยังคะ?”
กุนกุนถามคนข้างๆพร้อมกับหาวออกมา
“อืม” เจ้านายหนุ่มตอบและหันหลังไปผิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะหันกลับมาลูบแก้มยุ้ยๆของเธอเบาๆ
“นอนได้แล้วล่ะ” สาวน้อยกอดเอวของเขาแน่นใบหน้าของเธอซุกอยู่ที่อกและผล็อยหลับอย่างรวดเร็วฮาวเหยียนเชอก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากนูนและมองเธอหลับด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
แน่นอนว่ากุนกุนไม่ได้เห็นสายตานั้น
หลังจากวันนั้น
เหล่าสาวใช้ก็เริ่มคุ้นเคยกับภาพที่ฮาวเหยียนเชอมักจะแสดงความรักกับว่าที่นายหญิงน้อยของบ้านในอนาคตตลอดเวลาที่เธอเลิกเรียนแล้ว
บางครั้งบางคราวก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของกุนกุนและเสียงตวาดของฮาวเหยียนเชอดังขึ้นมา
แต่พวกเธอก็ยังดีใจที่เห็นคนทั้งคู่กลับมาคืนดีกันซะทีหลังจากที่ต้องคอยลุ้นอย่างใจหายใจคว่ำ
บ่ายห้าโมงเย็นของวันหนึ่ง กุนกุนเดินไปที่ห้องทำงานของฮาวเหยียนเชอตามปกติ
เธอเดินเข้าไปดึงเสื้อเขาและส่งยิ้มประจบประแจง พร้อมกับนั่งลงบนตักด้วยความเคยชิน
“นายน้อย
ได้เวลากินของหวานแล้วค่ะ”
“ทำไมถึงต้องรีบร้อนขนาดนี้
หืม?”
“ฉันก็แค่อยากกินค่ะ”
เธอยิ้มจนตาหยี เพราะพวกเธอมีข้อตกลงกันไว้ว่าหลังจากเรียนเลิกเรียน
ฮาวเหยียนเชอจะอนุญาตให้เธอกินช็อกโกแลตได้ เธอตั้งตารอเวลานี้มาทั้งวัน
ฮาวเหยียนเชอหมั่นเขี้ยวกับท่าทางร่าเริงของเธอ
เขาจับหน้าเธอเข้ามาใกล้และมอบจูบอย่างดูดดื่มให้เธอต่อหน้าเจียทูที่รีบก้มหน้าเกือบไม่ทัน
“อืม....” สาวน้อยครางออกมาไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งเธอก็ยังไม่ชิน
ชายหนุ่มจูบเธอจนพอใจและถอนจูบออกมาด้วยความเสียดาย
เขามองเธอที่หน้าแดงระเรื่อแถมริมฝีปากสีแดงสดนั่นยังเจ่อนิดๆมันดูเย้ายวนโดยที่เธอไม่รู้ตัว
กุนกุนอายเพราะฮาวเหยียนเชอจูบเธออย่างลึกซึ้งต่อหน้าเจียทู
ของหวานเดียวที่ชายหนุ่มอยากกินคือริมฝีปากที่แสนหวานของกุนกุน
เขาอ้อยอิ่งไล้เลียริมฝีปากของเธอไปเรื่อยๆทำให้กุนกุนต้องส่งเสียงประท้วงออกมา
“ฉันให้เธอกินของหวานแล้วนี่ไง”
ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงพร่าทั้งที่ยังคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเธอ
กุนกุนใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดผลักอกเขาออกมาก่อนจะบ่นเสียงเบา
“ฉันไม่ได้อยากกินน้ำลายของคุณซะหน่อย”
พูดจบก็ก้มหน้างุด “ฉันอยากกินขนมหวานต่างหาก”
“หึหึ” ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอแต่ก็แสร้งทำหน้าบึ้งและจับหน้าเธอที่ก้มมุดอยู่ให้เงยขึ้นมา
“ฉันไม่ให้เธอกินแล้ว”
และก็เป็นฝ่ายกุนกุนที่ทำหน้าบึ้งสวนกลับมาทันที
เธอรีบใช้จังหวะที่เขาเงียบดันตัวออกมาเล็กน้อยและเปิดลิ้นชักข้างๆโต๊ะเขาหยิบกล่องช็อกโกแลตออกมา
แต่ก่อนจะทันหยิบใส่ปากก็โดนขายหนุ่มตีมือซะก่อน
“โอ๊ย...เจ็บนะคะ”
กุนกุนบ่นปากยื่นพร้อมกับจับมือที่แดงจากการตีของเขา
“ถ้าเธอกล้าหยิบก็ลองดู”
“แต่กล่องนี้เป็นของฉันนะคะป้าเฉินให้ไว้แต่คุณแย่งไปเก็บไว้เอง”
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ
ตั้งแต่หัวจรดเท้าเธอมีส่วนไหนบ้างที่เป็นของฉัน”
“ฉันเป็นของคุณแต่กล่องช็อกโกแลตนี่เป็นของฉันนี่คะ”
“เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองกับฉันนะกุนกุน”
เสียงของเขาเย็นเฉียบขึ้นมา
เธอยอมรับก็ได้ว่าเธอกลัวเกินกว่าจะแย่งชิงกล่องช็อกโกแลตนั้นหลับมา
“ฉันไม่อนุญาตให้กิน”
พูดจบก็เก็บกล่องช็อกโกแลตไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิมทำให้สาวน้อยตาละห้อยด้วยความผิดหวัง
“แต่..แต่ฉันแค่อยากกินนิดเดียวเองไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้”
“คุณผิดสัญญานี่หน่า
คุณบอกเองว่าเลิกเรียนแล้วจะให้กินขนม”
“นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ?”
กุนกุนปิดหน้าแต่ฮาวเหยียนเชอก็ไม่สนใจ
ทันใดนั้นจู่ๆเธอก็รู้สึกปวดท้องน้อยขึ้นมาอย่างกะทันหันเลยกุมท้องเธอไว้
“มีอะไร
นี่พอไม่ได้กินขนมหวานก็ไม่สบายเลยเหรอไง” เขามองเธออย่างจับผิดแต่สาวน้อยปวดท้องเกินกว่าจะเถียงเขากลับได้
“เปล่าค่ะ....ฉันแค่ปวดท้อง”
ฮาวเหยียนเชอเริ่มตกใจกับอาการของเธอ
สีหน้าของกุนกุนทำให้เขาเริ่มใจไม่ดี
“เธอเป็นอะไร”
น้ำเสียงของเขาลดลงแสดงถึงความห่วงใยทันที
กุนกุนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไหลออกมาจากตัวเธอเลอะกางเกงชั้นใน
“บอกฉันมาว่าเธอเป็นอะไร”
เมื่อเห็นว่ากุนกุนยังเงียบเขาเลยถามซ้ำด้วยอาการร้อนรน
แต่สาวน้อยบนตักก็ไม่รู้จะอธิบายกับเขายังไงดี
“เจียทู ไปเรียกหมอมา
!!” ฮาวเหยียนเชอหันไปสั่งบอดี้การ์ดด้วยเสียงดังจนเกือบจะตวาด
ท่าทีของเจ้านายทำให้เจียทูไม่กล้าช้าเขารีบวิ่งออกไปเรียกหมอตามคำสั่ง
“เอ่อ..
ไม่ต้องเรียกหมอหรอกค่ะ”
“เงียบไปเลย
ไม่ต้องพูดอะไร” เขาสั่งพร้อมทั้งอุ้มเธอกลับห้องนอนของพวกเขาด้วยท่าเครียดจนสาวใช้ที่เดินตามเริ่มกลัว
ในห้องนอน
ฮาวเหยียนเชอพยายามที่จะถอดเสื้อผ้าของกุนกุนออก
เพราะเขาอยากจะหาว่าเธอเป็นแผลที่ตรงไหนทำไมถึงมีรอบเลือดเลอะบนกระโปรงเธอ
“นายน้อยคุณกำลังทำอะไรคะ?”
กุนกุนถามเสียงสั่นก่อนจะรีบนอนขดตัวเป็นลูกบอล
“เธอบาดเจ็บที่ตรงไหน?”
“ฉัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ”
กุนกุนตอบเสียงเบาก่อนจะหน้าแดงขึ้นมา
P.S.
ช่วงนี้ก็ดูพวกนางมุ้งมิ้งกันไปเรื่อยๆนะคะ ดีกว่ามีดราม่าแล้วกันเนอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น