Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 95
ฮาวเหยียนเชอพยักหน้าไปทางอาหารเช้าที่วางเรียงรายตรงหน้า
“กินอาหารเช้าได้ละ”
“ว้าว....มีเกี๊ยว ซาลาเปา ปอเปี๊ยะ
กระเพาะปลา ป้าเฉินนี่สุดยอดเลยค่ะ ป้าทำแต่อหารที่ฉันชอบทั้งนั้นเลย” กุนกุนตาลุกวาวให้กับอาหารตรงหน้า
ส่วนฮาวเหยียนเชอก็แอบยิ้มให้กับเธอที่สามารถลืมเรื่องไม่พอใจไปได้ง่ายๆแค่เห็นอาหารที่เธอชอบ
และเขาเองก็มีความสุขที่ได้เห็นเธอป่วนชีวิตเขาแบบนี้ ถึงกับถามตัวเองซ้ำๆว่ามันคืออาการของคนที่มีความรักใช่มั้ย
เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว 3
เดือนแห่งความสลบสุขของฮาวเหยียนเชอและหยวนกุนกุนดำเนินไปด้วยดี
เช่นเดียวกับวันนี้ วันที่ฮาวเหยียนเชอขับรถพาเธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่งหลังเลิกงาน
“เชอคุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ?”
“ไปที่ๆฉันจะทรมานเธอได้ไงล่ะ” ฮาวเหยียนเชอยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“เอ๊ะ.ทำไมละคะ?” กุนกุนตาโต
“ไม่มีเหตุผล”
ระหว่างทางกุนกุนไม่ได้ชวนเขาคุยเหมือนกับทุกวันเพราะเธอตื่นเต้นและหวาดระแวงกลัวว่าเขาจะแกล้งอะไรเธออีก
“เราถึงแล้วล่ะ” ฮาวเหยียนเชอที่เงียบมาตลอดทางด้วยเช่นกันหันหน้ามาบอกเธอเมื่อถึงที่หมาย
กุนกุนรีบส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยอมลงจากรถ
“ฉันขอโทษนะคะ ฉันจะไม่แอบกิน Junk
Food อีกแล้ว” ชายหนุ่มรู้สึกตลกกับท่าทางที่โดนหลอกง่ายจนยอมคายความลับออกมาของเธอ
เขาเปิดประตูลงไปก่อนจะข้ามมาฝั่งกุนกุนและดึงเธอออกมาพาเดินไปที่ร้านขายเสื้อผ้าสตรีสุดหรู
เมื่อเดินเข้าไปในร้านพนักงานทุกคนโค้งเพื่อทำความเคารพทันทีที่เห็นฮาวเหยียนเชอก้าวเท้าเข้ามาในร้านพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง
แน่นอนว่าทุกคนต้องตกใจเพราะไม่เคยมีใครเห็นฮาวเหยียนเชอพาผู้หญิงมาด้วยเลยสักครั้ง
“สวัสดีครับคุณฮาว” ผู้จัดการร้านท่าทางมีเซ็นท์เรื่องแฟชั่นรีบเอ่ยทักทาย
“อืม...วันนี้เธอเป็นของพวกคุณ
จัดการตามสบาย” เขาตอบรับพร้อมดุนหลังกุนกุนให้เดินก้าวไปข้างหน้า
“ได้ครับ คุณฮาว” และพนักงานขายทั้งร้านก็โค้งคำนับพร้อมกันอีกครั้ง
กุนกุนรีบหันไปจับแขนฮาวเหยียนเชอไว้
“นายน้อย คุณจะทรมานฉันจริงๆเหรอคะ”
“ฉันจะไปรอเธอข้างนอก” ฮาวเหยียนเชอยิ้มนิดๆก่อนจะแกะมือเธอออกจากแขน
จากนั้นก็ผลักเธอไปให้ผู้จัดการร้านที่มีพนักวานสาวสวย 3 คน ยืนรออยู่
ทั้งสามเดินมากุนกุนและค่อยๆผลักและดันเธอไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนตัว
3 ชั่วโมงต่อมา
กุนกุนที่มีแก้มสีแดงระเรือเดินออกมาด้วยท่าทางที่เขินอาย
ฮาวเหยียนเชอมองกุนกุนที่อยู่ในชุดราตรีเดรสยาวสีม่วงช่างเข้ากับสีดวงตาของชายหนุ่มเป็นอย่างดีแต่สักพักก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นเมื่อมองเห็นรายละเอียดของชุดที่เน้นรูปร่างของเธอมากเกินไป
ตอนนี้กุนกุนไม่ใช่สาวอวบแบบตอนที่มาคฤหาสน์ใหม่ๆ
รูปร่างของเธอสมส่วนไม่ผอมและไม่อ้วนเกินไป รวมถึงหน้าอกกลมกลึงของเธอ
ทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายเธอดูเหมือนจะเหมาะมือของฮาวเหยียนเชอไปซะหมด
จริงอยู่ที่ชุดนี้สามารถดึงดูดสายตาของเขาไว้ได้เป็นอย่างดีแต่มันก็โชว์สัดส่วนมากเกินความจำเป็น
พนักงานที่ประคองกุนกุนออกมาช่วยหมุนตัวเธอทำให้เขาเห็นส่วนเว้าด้านหลังของชุดที่ค่อนข้างลึกถึงแม้จะมีโบว์สีม่วงผูกไว้อยู่แต่ก็ไม่ได้ช่วยปิดบังอะไรไว้ได้มากไปกว่าทำให้เขารู้สึกอยากดึงโบว์รวมถึงถอดชุดนี้ออกด้วยสองมือของเขาเอง
กุนกุนในชุดนี้ดูดึงดูด เย้ายวนและงดงามแบบสาวสังคมชั้นสูง
อีกทั้งส้นสูงสีม่วงที่ขับเน้นผิวสีขาวของเธอให้ยิ่งเด่นชัด
ในมือถือถุงมือสีม่วงอ่อนไว้ เธออยู่ในคราบของคุณหนูที่ดูเปล่งประกายตามวัย
ฮาวเหยียนเชอพิจารณาทุกส่วนรวมถึงเสื้อผ้าและทรงผมทำให้เขาต้องขมวดคิ้วไม่ใช่เพราะไม่ถูกใจแต่การแต่งหน้าแบบบางบางยิ่งทำให้เธอดูเด็กลงและเป็นธรรมชาติมากขึ้น
กุนกุนยืนให้เขามองจนรู้สึกกระสับกระส่าย
เขามองอยู่นานโดยไม่พูดอะไรมีเพียงการแสดงออกทางสีหน้าที่เธอเดาไม่ออกว่าเขาพอใจหรือไม่
เธอกลัวว่าเขาจะไม่ชอบไม่ถูกใจ ในที่สุดฮาวเหยียนเชอก็เปิดปากออกมาว่า
“ไปเปลี่ยนชุด”
คำสั่งของเขาทำให้กุนกุนคอตกและร้องไห้ออกมาเงียบๆ
เธอเสียใจที่ไม่สามารถทำให้เขาพอใจแบบที่คาดหวังไว้
พนักงานทั้งสามคนก็ตกใจไม่ต่างกัน เพราะพวกเธอเค้นความรู้
ทักษะด้านแฟชั่นออกมาทั้งหมดรวมถึงเลือกชุดที่ดีที่สุดที่คิดว่าเหมาะกับกุนกุน
แน่นอนว่าพวกเธอมั่นใจมากว่าจะได้คำตอบรับด้วยความพึงพอใจในผลงานของพวกเธอ
สาวผมสีน้ำตาลเข้ม 1 ในสามคนของพนักงานเป็นตัวแทนพูดขึ้นมาว่า
“เอ่อ...คุณฮาวคะ
คุณไม่ชอบชุดนี้ที่ตรงไหนหรือเปล่าคะ เรายินดีจะรีบแก้ไขให้เลยค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอตวัดสายตามองพนักงานใจกล้าคนนั้นอย่างเย็นชาจนเธอต้องหลบตาและรีบก้มหน้า
พลันทั้งร้านก็เกิดความเงียบแบบวังเวงขึ้นมา
เมื่อสถานการณ์เข้าขั้นวิกฤติก็มีพนักวานผมบลอนด์ก้าวเข้ามาช่วยแก้ไขด้วยการหยิบผ้าคลุมไหล่สีม่วงมาตู้โชว์และบรรจงคลุมไปไหล่ขาวเนียนของกุนกุนจากนั้นก็ผูกปมเป็นรูปผีเสื้อบดบังหน้าอกและแผ่นหลังของกุนกุนได้พอดี
“แล้วถ้าแบบนี้เป็นยังไงคะคุณฮาว”
ฮาวเหยียนเชอหันไปพยักหน้าให้ยี่ทูก่อนจะเดินจูงมือกุนกุนออกจากร้าน
เมื่อคนที่แผ่ไอเย็นออกไปแล้วพนักงานทั้งร้านถึงกล้าผ่อนลมหายใจของตัวเองออกมา เหตุการณ์เมื่อครู่ทุกคนต่างภาวนาให้ตัวเองมีชีวิตรอดกลับบ้านโดยปลอดภัย
ยี่ทูยิ้มให้กับพนักงานผมบลอนด์คนนั้นและยื่นเช็คให้
“นายน้อยพอใจกับผลงานและทักษะการเลือกชุดของพวกคุณมานะครับ”
ยี่ทูขยิบตาให้อย่างทะเล้น
พนักงานสาวรับเช็คมาก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“คุณฮาวช่างเป็นผู้ชายที่มีรสนิยมจริงๆค่ะ”
ยี่ทูนึกขำกับท่าทางของพนักงานในร้านเขาหันหลังกลับหลังจากจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อย
เมื่อคณะของลูกค้ารายใหญ่ออกจากร้านไป พนักงานผมบลอนด์ก้มมองดูเช็คในมือและก็ตกใจจนเกือบเป็นลมเมื่อเห็นเช็คที่ลงแต่ลายเซ็นไว้แต่ไม่ได้กรอกตัวเลข
เธอถึงกับอุทานออกมาอีกครั้งว่า
“คุณฮาวช่างเป็นผู้ชายที่มีรสนิยมจริงๆ”
พนักงานในร้านคนอื่นต่างกรูเข้ามาหาเธอและตกใจแบบเดียวกับเธอทันทีที่เห็นเช็ค
จนกระทั่งมีคนนึงพูดขึ้นมาว่า
“พี่คะ ทำไมเมื่อกี้พี่ไม่ลองถามคุณฮาวว่าเขาจะอนุญาตให้แฟนสาวของเขาประกวดเวทีนางงามปีนี้ได้มั้ยละคะ?”
“ทำไมเราต้องเสี่ยงถามด้วย
เธอไม่เห็นสายตาของเขาเมื่อกี้เหรอไง
ไม่ต้องถามก็รู้อยู่แล้วว่าคงไม่ยอมให้แฟนออกไปเดินโชว์ความสวยแบบนี้ให้คนอื่นเห็นหรอกย่ะ”
“แต่ฉันว่า เขาแปลกนะคะ
ความจริงเขาควรจะภูมิใจถ้าเห็นแฟนของตัวเองได้รางวัล
ฉันว่าผู้ชายส่วนใหญ่ก็คงจะเป็นแบบนั้นะคะ”
“แล้ววันนึงพวกเธอจะเข้าใจเองล่ะ”
สาวผมบลอนด์พูดขึ้นพร้อมกับมองเช็คในมือสลับกับหน้าประตูที่ฮาวเหยียนเชอเพิ่งก้าวออกไป
P.S.
สายเปย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น