มีความอยากตบพระเอกจัง - -
Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 77
“เธอจะร้องไห้ทำไม?”
“คุณไม่อนุญาตให้ฉันร้องไห้แม้กระทั่งตอนที่ฉันเจ็บเลยเหรอคะ?”
กุนกุนถามออกไปด้วยความกล้า
“เธอพูดว่าอะไรนะ??”
“ฉันพูดว่า....ฉันเจ็บไงคะ”
หลังจากใช้ความกล้าหมดไปกับประโยคคำถามเมื่อครู่
ตอนนี้เธอได้กลับมาเป็นกุนกุนโหมดเดิมเรียบร้อย
“หยวนกุนกุน
นี่เธอกล้ามากเลยนะ” อารมณ์ที่ไม่ปกติของเขาทำให้ยื่นมือไปที่คอของเธอโดยอัตโนมัติ
เขาไม่ได้ใช้กำลังแม้แต่น้อย แค่ส่งไอเย็นออกไปก็ทำให้เธออึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก
“เธอกล้าที่จะออกไปเจอเขา
ลืมสถานะของตัวเองแล้วหรือไงฮะ !!”
“ฉันไม่ได้ลืมว่าฉันเป็นสาวใช้ของคุณแต่ฉันไม่มีสิทธิ์จะไปเจอคนในครอบครัวฉันบ้างเลยเหรอคะ
ทำไมคุณต้องโกรธฉันเรื่องแค่นี้ด้วย?” เธอเริ่มหายใจไม่สะดวกจนเผลอปล่อยถุงประคบลง
ฮาวเหยียนเชอเลยดึงมือออกจากคอเธอและหยิบถุงประคบขึ้นมาวางนาบที่แก้มเธอด้วยแรงที่ไม่น้อย
“โอ๊ย !! ฉันเจ็บ ” ในที่สุดน้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้
ก็ไหลออกมาอยู่ดี
“ครั้งหน้าถ้าเธอกล้าเอาตัวปกป้องเขาอีก
ฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ เข้าใจมั้ย?” คนอารมณ์ร้ายกดน้ำหนักมือลงไปที่ถุงประคบอีกครั้ง
“ถ้าเธอรู้ว่าสถานะของตัวเองควรจะทำตัวยังไง
ก็จำใส่ใจไว้ด้วยว่าเธอเป็นของฉัน เธอไปเจอมันไม่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต จำไว้ !!”
ฮาวเหยียนเชอควบคุมความโกรธของตัวเองแต่คำตอบของเธอกลับทำให้เขาปวดหัวขึ้นไปอีก
“คุณควรจะขอโทษฉันที่ทำร้ายพี่ตูไม่ใช่เหรอคะ?”
“อะ...อะไรนะ?”
“ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นเจ้านายฉันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำร้ายพี่ตูแบบนี้ได้นะคะ”
“แล้วเธอจะทำอะไรถ้าฉันจะกระทืบมันอีก
อ๋อ หรือเธอจะแก้แค้นแทนให้มันหรือไง?” ความอดทนหมดลงทันทีเขาเขวี้ยงถุงประคบลงพื้นอย่างแรง
“นายน้อยนั้นล่ะคนโง่
คุณไม่รู้อะไรถูกอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ” ไม่รู้ว่ากุนกุนไปเอาความกล้าหาญขนาดนี้มาจากไหนถึงกล้าต่อว่าเขาได้
ทันทีที่จบประโยคเธอก็รู้สึกถึงความตึงเครียดระหว่างเธอกับฮาวเหยียนเชออย่างรุนแรง
ฮาวเหยียนเชอเงียบสักพักและสะบัดตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปเตะประตูอย่างแรงจนพังแล้วเดินออกไปปล่อยให้กุนกุนร้องไห้เงียบๆอยู่บนเตียงคนเดียว
ณ คฤหาสน์ตระกูลฮยวน
เฟิงตูตูเกือบเป็นลมเมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายบุญธรรมที่สะบักสะบอมกลับมาพร้อมกับรอยเลือดแห้งกรัง
“ติงตู !! เกิดอะไรขึ้น ลูกไปมีเรื่องกับใครมา”
“แม่ครับ ผมไม่เป็นไร”
“บอกแม่มาเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้น
มานี่เลย แม่จะทำแผลให้”
หยวนติงหลิวที่เดินตามภรรยามาพูดแทรกขึ้นทันที
“ติงตูตามพ่อไปที่ห้องทำงาน”
“มาให้แม่ทำแผลให้ก่อนแล้วค่อยไปคุยกับพ่อ”
นายหญิงของบ้านยังไม่ยอมเกิดแผลอักเสบขึ้นมาจะทำยังไง
“คุณผมหิวแล้ว
ไปเตรียมอาหารให้ผมหน่อย แล้วค่อยยกตามไปที่ห้องทำงาน”
“นี่ฉันไม่ใช่คนใช้ของคุณนะคะ!”
เฟิงตูตูแหวขึ้นมาเสียงดัง
“เถอะน่า ผมหิวแล้ว”
คุณผู้ชายเจ้าของบ้านโอบเอวภรรยาพร้อมกับก้มลงจุมพิตที่หน้าผากต่อหน้าลูกชาย
ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ เดินหน้างอไปที่ห้องครัวตามคำขอของเขา จากนั้นหยวนติงหลิวก็เดินนำน่าหลิวติงตูไปที่ห้องทำงาน
เมื่อไปถึงเขาก้าวไปที่ตู้ไวน์ หยิบขวดไวน์ออกมาและรินให้ตัวเองและลูกชาย
“ถ้าพ่อจำไม่ผิด
วันนี้ลูกไปหากุนกุนมาใช่มั้ย?” ผู้เป็นพ่อเอ่ยเริ่มบทสนทนา
“ครับพ่อ” ติงตูรับแก้วไวน์มา เขาก้มหน้าลงมองแก้วไวน์ในมือแทนการสบตากับผู้เป็นพ่อ
“แล้วไปได้แผลแผลพวกนี้มาได้ยังไง”
หยวนติงหลิวเดินนำไปที่โซฟา
โดยมีติงตูเดินตามไปนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“ฮาวเหยียนเชอครับ”
“เพราะกุนกุน?”
ติงหลิวถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
“ครับ...”
“ติงตู
รู้มั้ยว่าในสายตาพ่อลูกเป็นใคร”
“ผมเป็นลูกของเพื่อนครับ”
“ไม่ใช่ ในสายตาพ่อกับแม่
ลูกคือลูกชายของพวกเรา” สายตาและท่าทางหนักแน่นและจริงใจของหยวนติงหลิวที่ติงตูมองเห็นทำให้เขาเงียบไป
“ติงตู
พ่อรู้ว่าลูกฉลาด พ่อคิดว่าลูกจะรู้ว่าพ่อวางแผนอะไรให้กับลูกในอนาคต
ถ้ากุนกุนไม่ได้แม่ของฮาวเหยียนเชอช่วยชีวิตเอาไว้ แน่นอนว่าพ่ออยากให้ลูกมาเป็นลูกเขย
พ่อรู้มาตั้งนานว่าลูกรักกุนกุนมาก มากกว่าความรักแบบพี่ชาย
พ่อเลยรอให้ลูกค้นหาคำตอบสำหรับหัวใจด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว
ที่ตรงนั้นมันคงจะเป็นของฮาวเหยียนเชอ”
“ผมคิดว่าเมื่อก่อนผมไม่มีอะไรที่จะสามารถดูแลกุนกุนได้
ผมมีแค่สองเปล่าๆ ผมไม่กล้ามอบอนาคตที่มืดมนให้กับกุนกุน พ่อครับ
ให้ผมคืนบริษัทให้พ่อเถอะครับ ผมอยากสร้างทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเอง
ผมอยากทำให้มันมีคุณค่า เหมาะสมกับกุนกุน” น่าหลิวติงตูเงยหน้าขึ้นจากแก้วไวน์
และมองไปที่พ่อบุญธรรมด้วยความแน่วแน่
P.S. ไอ้พระเอกบ้า ขอด่าหน่อยเถอะ //
หรือกุนกุนจะเป็นพวกซาดิสไปแล้ว เสพติดความเจ็บปวด ไม่นะลูก
ทนไอ้พระเอกบ้ามันทำม๊ายยยยยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น