Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 113
เช้าวันรุ่งขึ้น
กุนกุนตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของฮาวเหยียนเชอ เธอขยี้ตาเบาๆและค่อยๆเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจนจำได้ทั้งหมดก็ทำให้เธอรู้สึกเก้อเขินและกระอักกระอ่วน
พอกุนกุนขยับตัวฮาวเหยียนเชอที่ตระคองกอดเธออยู่ก็รู้สึกตัวขึ้นมาด้วย
ทั้งคู่จ้องตากันในความเงียบท่ามกลางอาการเคอะเขิน เธอขยับตัวอีกครั้งมองไปรอบๆตัว
จนเงยหน้าไปที่หัวเตียงก็เห็นรอยร้าว
เธอพูดขึ้นโดยเลี่ยงการสบตากับเขาว่า
“คุณทำมันเหรอคะ?”
“ฉันขอโทษ”
เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ลูบหลังเธอ
แบบที่เขาชอบทำ
“เชอ....”
“อืม.....”
ฮาวเหยียนเชอดีใจที่กุนกุนกลับมาเป็นคนเดิม เพราะการพูดแบบเปิดอกเมื่อคืน
เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนเดิมที่เขารักกลับมาแล้ว
กุนกุนได้ยินเสียงแผ่วเบาของเขาขานรับก็พาลให้ร้องไห้อีกรอบ
เธอกอดคอและซบบนไหล่ของชายหนุ่ม
“ครั้งหน้าอย่าโกหกฉันอีกนะ”
“อืม....”
คนที่เครียดมาตลอดทั้งอาทิตย์อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
เขาไม่เคยคิดว่า เขาจะมีความรู้สึกอยากออกไปดูท้องฟ้าที่สดใสพร้อมกับเธอ ไม่เคยคิดว่าจะมาตกหลุมรักผู้หญิงแบบกุนกุน
ทั้งคู่ลุกจากเตียงและทำกิจวัตรของตัวเอง
จากนั้นก็พากันเดินจูงมือไปที่ห้องอาหาร
“แหม...วันนี้อากาศดีจริงๆ
นายน้อยของทุกคนอารมณ์ดี เพราะการสวดภาวนาของทุกคนเลยนะเนี่ย
ฉันละดีใจแทนพวกเขาจริงๆที่ไม่ต้องคอยหลบพายุอารมณ์อีกแล้ว ฮ่าๆ” ฉี่ทูพูดล้อเล่นขึ้นมาทันทีที่เห็นคู่รักเดินจับมือกันเข้ามาในห้อง
ฉี่ทูยิ้มให้กับกุนกุนที่ถูกฮาวเหยียนเชออุ้มขึ้นมานั่งบนตักและผลัดกันป้อนอาหารตามความเคยชิน
“พี่ฉี่ทู เคยขอพรแล้วเป็นจริงด้วยเหรอคะ?”
กุนกุนหันมาถามหลังจากรับแก้วนมมาจากฮาวเหยียนเชอ
“แน่นอนสิ ลองดูนายน้อยของเธอ
ที่อารมณ์ดีขนาดนี้
คงต้องขอบคุณบรรดาสาวใช้ในบ้านที่ช่วยกันทำบุญแล้วก็สวดภาวนาทั้งวันทั้งคืน ฮิฮิ”
กุนกุนหันไปมองหน้าฮาวเหยียนเชอผู้ซึ่งทำหน้าตายนิ่งสนิทได้เหมือนเดิม
เธอดูไม่ออกจริงๆว่าเขากำลังอารมณ์ดี
“เด็กน้อย
เธอมีพรหรือคำขอที่อยากให้เป็นจริงมั้ยล่ะ?” ฉี่ทูชวนคุยพลางเหล่มองไปทางเพื่อนสนิท
“มีสิคะ มีเยอะเลย”
“อย่างเช่นอะไร?”
กุนกุนยังไม่ตอบ เธอหันไปมองฮาวเหยียนเชอที่กำลังหยิบขนมปังมาป้อนให้เธอ
ฉี่ทูที่เห็นก็รีบยิงคำถามทันที
“เธออยากได้นายน้อยของเธอเหรอ?”
สาวน้อยหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอรีบส่ายหน้าปฎิเสธ
“เธอไม่อยากได้นายน้อย?”
“เปล่าค่ะๆ ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะ”
“อ้าว งั้นเธออยากได้อะไรล่ะ?” เพื่อนผู้รักสนุกของฮาวเหยียนเชอ ยังคงไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ
“ฉัน...ฉัน”
“กินอาหารเช้าซะที” เสียงต่ำของฮาวเหยียนเชอแทรกขึ้นมาแทนคำตอบของกุนกุน
ฉี่ทูหัวเราะออกมาเสียงดัง
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่บรรดาสาวใช้ได้ยินเสียงหัวเราะ
รวมไปถึงบรรยากาศแสนหวานของฮาวเหยียนเชอและกุนกุนอีกด้วย
เสร็จจากมื้อเช้าฮาวเหยียนเชอและกุนกุน
เดินทางไปทำงานที่ออฟฟิสด้วยกันตามปกติ
เวลาเที่ยงวันกุนกุนที่กำลังนั่งทานอาหารกลางวันบนตักของชายหนุ่มก็ถามขึ้นมาว่า
“ทำไมคุณต้องเข้าออฟฟิสมาทำงานด้วยล่ะคะ
เมื่อก่อนฉันเห็นคุณทำงานอยู่บ้านนี่หน่า”
ฮาวเหยียนเชอทัดผมเข้าที่หูของเธอ ก่อนจะตอบว่า
“ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งๆ”
“งั้นทำไมคุณต้องย้อมผมสีดำ
เวลามาทำงานด้วยละคะ? ”
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม เขาตักอาหารป้อนเธอ
ส่วนกุนกุนก็ไม่ได้เซ้าซี้หาคำตอบอีก เธอเองก็ตักอาหารจากจานที่เธอชอบป้อนให้เขา
“อร่อยใช่มั้ยคะ อ้อ...
เชอวันนื้ที่ห้องชงกาแฟ
ฉันได้ยินพวกพี่สาวคุยกันเรื่องที่สืบสวนคดีฆาตกรรมยังคลี่คลายไม่ได้จริงเหรอคะ?”
“อืม...”
“แล้วทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะคะ?”
“ก็เธอไม่ดูข่าวเอง”
“ฉันไม่เห็นคุณดูข่าวเหมือนกัน
ทำไมคุณรู้เรื่องนี้ล่ะ?”
“ฉันก็เพิ่งรู้นี่ล่ะ”
“อ๋ออ”
“เธอกลัวหรือไง?” ฮาวเหยียนเชอถามพร้อมกับลูบผมเธอไปด้วย
“เปล่าค่ะ”
“เธอไม่กลัวเพราะฆาตกรจะไม่พุ่งเป้ามาที่เธองั้นเหรอ?”
“ใช่มั้งคะ ฉันคงปลอดภัย
เพราะเขาคงไม่มาสนใจเหยื่อแบบฉันหรอกค่ะ”
P.S. เค้าดีกันแล้ววว เห้อ เหนื่อย // ความจริงไม่รู้ว่านางขอโทษเรื่องไหนเหมือนกันค่ะ 55555+
หะ ! ฆาตกรรมอัลไล กำพลาดตอนไหนหว่าหรือปริศนาพึ่งโผล่
ตอบลบประเด็นนี้ เพิ่งมีค่ะ ใจเย็นๆ
ลบตกใจ แหะๆ
ลบเขาหวานกันแล้วววววว
ตอบลบม้ายยยยมีประเด็นกุนกุนต้องโดนฆาตกรเล็งไว้แน่ๆเลย
ตอบลบขอบคุณค่ะ
ตอบลบแล้วฆาตกรอะไรมันมาจากไหนอย่ามายุ่งกับกุนกุนของฉานนน
หายโกรธแล้วเหรอ😤
ตอบลบอะไรยังไง
ตอบลบดีงามค่าได้หวานกันซะที
ตอบลบอ้าวฆาตกรอะไรเอ่ย ลุ้นๆๆ ปมมาอีกแล้ววว
ตอบลบ