Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 20
ในขณะที่หยวนกุนกุนง่วนกับกองเสื้อผ้าของเธอก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามาได้เลยค่ะ”
สาวใช้หน้าตาน่ารักสองคนเดินเข้ามาในห้องในมือของคนแรกมีชุดเครื่องแบบส่วนคนถัดมาถือรองเท้าคู่ใหม่
“สวัสดีค่ะคุณหยวน”
สาวใช้ทั้งสองโค้งและทักทายอย่างสุภาพ
หยวนกุนกุนยืนขึ้นทันทีและส่งยิ้มไปให้ทั้งสาวใช้ทั้งสอง
“ไม่ต้องเรียนฉันว่าคุณหรอกค่ะเรียกฉันว่ากุนกุนเฉยๆก็พอแล้วคุณทั้งสองชื่ออะไรเหรอคะ”
“ฉันชื่อ
เฉินเจียทิง เรียกฉันสั้นว่า เจียทิง”
“ส่วนฉันชื่อ เฉินเจียเหวิน
เธอเรียกฉันว่า เจียเหวินก็ได้” หยวนกุนกุนดึงคนทั้งสองที่เพิ่งเข้ามาให้มานั่งบนลงเตียง
“พวกคุณทั้งสองเป็นพี่น้องกันหรือเปล่าคะ”
“ใช่แล้วฉันเป็นน้องสาว”
เจียเหวินตอบคำถามแทน
“พวกเราเป็นลูกสาวของคุณเฉิน”
เฉินเจียติงเสริม “ฉันอายุ 20
ส่วนเจียเหวินอายุ 19 พวกเราทั้งคู่อายุมากกว่าเธอ
งั้นเธอก็เรียกพวกเราว่าพี่สาวแล้วกัน”
“พี่ทิง... พี่เหวิน”
กุนกุนรีบเรียกพี่สาวทั้งสองทันทีเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นแล้วหลังจากที่ได้คุยกับป้าเฉินยังได้เจอพี่สาวใจดีทั้งสองคนอีก
อย่างที่รู้กันไม่มีใครทนความน่ารักของ กุนกุนได้
เจียเหวินรู้สึกเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้ามากๆเธอหยิบแก้มของกุนกุนเล่นๆ “ทำไมแก้มของเธอนุ่มนิ่มแบบนี้น่าหยิกมากจริงๆ”
“นี่เจียเหวินหยุดเล่นซะทีเถอะ”
เจียทิงดึงมือของน้องสาวออกเพื่อไม่ให้แก้มของกุนกุนบอบช้ำไปมากกว่านี้
[ท่าจะไม่ทันแล้วมั้งคะกว่าจะจบเรื่องกุนกุนคงแก้มย้วยแน่ๆ
555+ - ผู้แปล]
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะปกติที่บ้านฉันก็เล่นกันแบบนี้อยู่แล้ว”
หลังจากที่ปรามเจียเหวินได้
เจียทิงก็เริ่มทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงทันที “กุนกุนไปเปลี่ยนชุดเครื่องแบบเถอะคุณเฉินบอกให้พวกเรามาพาเธอไปที่ห้องของนายน้อย”
“ค่ะฉันจะไปเปลี่ยนตอนนี้เลย”
หยวนกุนกุนกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำทันที
คล้อยหลังที่กุนกุนวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เฉินเจียทิงก็ยืนมองดูกองเสื้อผ้าของกุนกุนที่กองอยู่บนพื้นห้องพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
สาวน้อยคนนี้ไม่รู้แม้กระทั่งการจัดการกับข้าวของของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
เมื่อกุนกุนเปลี่ยนชุดเครื่องแบบเดินออกมาเจียเหวินเดินเข้าไปบีบแก้มเธอเล่นอีกครั้ง
“กุนกุนเธอใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมากเลยนี่ถ้าเธอใส่หมวกลูกไม้ด้วยนะเหมือนพวกสาวใช้ในละครทีวีเลยล่ะแล้วนายน้อยก็ต้องแกล้งเธอแน่ๆ”
“พี่เหวินแล้วทำไมฉันจะต้องโดนแกล้งด้วยละคะ”
“ก็เพราะเธอดูไร้เดียงสาน่าแกล้งมากเลย”
“จริงเหรอคะ”
“กุนกุนไม่ต้องไปฟังยัยเจียเหวินพูดเรื่องไร้สาระมานี่เถอะใส่รองเท้าซะเราจะได้ไปห้องนายน้อยซะที” กุนกุนรีบวิ่งไปใส่รองเท้าและตามพี่สาวทั้งสองไปที่ห้องนอนของฮาวเหยียนเชอทันที
ระหว่างทางเดินไปที่ห้องของนายน้อย เจียทิงก็เอ่ยขึ้นว่า
“กุนกุนเดี๋ยวคืนนี้พี่จะมาช่วยเธอจัดห้องเธอนะ”
“แต่จะดีเหรอคะพี่ทิงฉันไม่อยากรบกวนพี่เลยนะคะ”
เจียทิงไม่สามารถทนต่อความน่ารักของกุนกุนได้อีกเธอบีบแก้มสาวน้อยด้วยความหมั่นเขี้ยวเต็มกำลัง
“ไม่ต้องห่วงคืนนี้พี่ว่างเดี๋ยวพี่จะไปช่วยเธอเอง”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ทิง”
กุนกุนที่เดินอยู่ตรงกลางระหว่างสองพี่น้องเกี่ยวแขนทั้งสองไว้แล้วเดินไปด้วยกัน
15 นาทีต่อมาสามสาวเดินไปหยุดหน้าประตูสีม่วงทิ้งระยะห่างเกือบ
2 เมตร บนหน้าประตูมีรอยจารึกภาษาโบราณอยู่
“กุนกุนจำให้ดีนะอย่าแตะต้องตัวนายน้อยเด็ดขาด”
เจียทิงเตือนอีกครั้งกุนกุนพยักหน้ารับฟังคำเตือนของพี่สาวท่องจำคำเตือนไว้ในใจ
เธอเดินก้าวไปที่ประตูห้องนอนของฮาวเหยียนเชอเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นขนาดห้องของเขาที่ใหญ่กว่าห้องของเธอมากถ้าเธอนอนที่นี่คนเดียวคงจะกลัวไม่น้อย
บนเตียงนอนกลางห้องกุนกุนมองเห็นผู้ชายคนนึงที่กำลังหลับสนิทนอนนิ่งเหมือนเจ้าชายนิทรา
หยวนกุนกุนค่อยๆเดินเข้าไปที่เตียงของฮาวเหยียนเชอช้าๆ
ผ้าห่มปกปิดท่อนล่างของลำตัวด้านล่างเอาไว้ เธอนึกอยากจะสัมผัสเส้นผมสีเงินของเขาจริงๆ
จมูกและขนตาของเขายาวกว่าของเธออีกในสายตาของเธอเขาดูสวยกว่าผู้หญิงและดูดีกว่าพี่ชายของเธอซะอีก
กุนกุนจ้องมองความสวยของฮาวเหยียนเชออย่างลืมตัวเป็นเวลานานจนในที่สุดเธอจึงตัดสินใจส่งเสียงปลุกเขา
“นายน้อย
ตื่นได้แล้วค่ะนี่พระอาทิตย์ดินเย็นมากแล้วนะคะ”ฮาวเหยียนเชอยังคงนอนหลับสนิทเหมือนเดิม
“ถ้านายน้อยไม่ตื่นมาทานอาหารเย็นฉันจะเป็นคนกินเองนะคะ”
กุนกุนผิดหวังที่แผนการปลุกของน่าหลิวติงตูที่เคยใช้ได้ผลกับเธอแต่กับฮาวเหยียนเชอใช้ไม่ได้ผล
“นายน้อยฉันเห็นคุณโป๊แล้วนะคะ”
จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ตื่นตอนแรกเธอคิดจะเดินไปเขย่าตัวเพื่อปลุกเขาแต่เธอจำคำเตือนของป้าเฉินกับพี่เจียทิงได้
กุนกุนพยายามมองไปรอบๆเตียงเพื่อจะหาอะไรสักอย่างมาปลุกเขาจนในที่สุดเธอเห็นห้องน้ำไม่รอช้ารีบเดินไปทันที
เมื่อเข้าไปในห้องน้ำก็หาอยู่นานจนกระทั่งเธอเจอ........ไม้ดูดส้วม......
หยวนกุนกุนเดินกลับไปที่เตียงพร้อมกับไม้ดูดส้วมในมือ
ขณะที่เธอกำลังจะใช้ไม้นั่นเขี่ยเพื่อปลุกเขา ก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นทันทีว่า
“ถ้าเธอกล้าเอาไม้ไม้นั่นมาโดนตัวฉันรับประกันได้เลยว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆให้เหมือนเศษกระดาษแน่ๆ”
PS. ไว้อาลัยให้กับความซื่อของกุนกุนด้วยค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น