Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 57
“คุณจะตีฉันเหรอคะ?”
“แล้วทำไมเธอถึงจะโดนตีไม่ได้
เธอต่างจากคนอื่นที่นี่หรือไง ที่นี่ใครทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ”
“ฉันขอโทษที่ฉันกลับบ้านช้าแต่พอดีมันมีเรื่องเกิดขึ้นทำให้ฉันจำเป็นต้องกลับช้า”
“เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นธุระของเธอ
แต่เรื่องที่เธอฝ่าฝืนกฎมันเป็นเรื่องของฉัน”
“คุณพูดค่ะ
คุณเป็นเจ้านายของที่นี่ คุณไม่จำเป็นต้องฟังเหตุผลของคนอื่นก่อนจะลงโทษ”
ฮาวเหยียนเชอก้าวขายาวๆของเขาไปยืนตรงหน้าเธอและบีบคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา
“เธอจะไม่ยอมรับกฎของที่นี่หรือไง?”
“ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกลับบ้านช้านี่คะ”
เขายอมปล่อยคางของเธอออกและเก็บอารมณ์โกรธเข้าไปไว้ข้างใน
เพราะได้ยินคำว่า “บ้าน” ออกจากปากของเธอ กุนกุนถึงกับต้องนวดคางของเธอที่โดนบีบเมื่อกี้โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดน
ฮาวเหยียนเชอลากไปที่ห้องนอนของเธอและผลักเธอลงบนเตียง
“คุณ...คุณจะทำอะไรคะ?”
กุนกุนถามเสียงสั่น
ฮาวเหยียนเชอไม่ฟังเสียงเขาฉีกเสื้อของติงตูที่กุนกุนใส่อยู่ออกเป็นชิ้นๆ
ทำให้กุนกุนที่เกือบจะเปลือยต้องรีบขดตัวปิดบังร่างกายของตนเอง
“ใครทำร้ายเธอ”
เขาถามพร้อมกับโยนผ้าห่มไปที่เท้าของของกุนกุนเธอจึงจีบหยิบขึ้นมาห่อร่างของเธอไว้
“บอกฉันมาว่าใครทำร้ายเธอ”
“เพื่อนร่วมห้องของฉันค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอส่งเสียงแค่นในลำคอก่อนจะพูดว่า
“เธอสมควรโดน ฮี!!”
กุนกุนรู้สึกเสียใจที่เธอไม่มีความสารถที่จะหายตัวไปได้ในตอนนี้
จะได้รีบๆไปจากตรงนี้ซะที
“ต่อไปนี้ถ้าเธอกล้าใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่นอีกฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆเหมือนเสื้อตัวนี้”
เขากัดกรามแน่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไปก็เตะประตูอย่างแรงจนพัง
กุนกุนมองเศษเสื้อที่พื้นแล้วก็ได้แต่ปาดเหงื่อออกอย่างน้อยเขาก็ยังไม่ได้ทำร้ายเธอ
ฮาวเหยียนเชอที่พลุนพลันเดินออกไป
เขาเดินตรงไปยังห้องออกกำลังกายเพื่อออกกำลังกายอย่างหนักหวังจะให้อารมณ์โกรธลดลง
จากนั้นจึงเดินกลับไปอาบน้ำที่ห้องนอนของตัวเอง
เมื่ออาบน้ำเสร็จก็เดินไปนั่งบนเตียงในขณะที่ในหัวก็คิดถึงรอยยิ้มของเธอ
ท่าทางหวาดกลัวของเธอ
รอยแผลบนร่างกายและสุดท้ายร่างกายของเธอที่ใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่น
เขาโกรธจนอยากกินเธอเข้าไปจริงๆ ความคิดต่างๆวนเวียนอยู่ในหัว
และอารมณ์โกรธก็ค่อยๆปะทุมาอีกครั้งเขาเดินขึ้นมาต่อยกำแพงอย่างแรง
นี่เธอไม่รู้วิธีการเข้าหาเพื่อขอให้เขายกโทษจริงๆหรือไง ที่ผ่านมาทำไมต้องหลบหน้า
ทำไมไม่ปลุกเขาเหมือนเคย ทำไมเธอไม่คิดถึงเขาบ้างเลยเหรอ
ความหงุดหงิดทำให้ต้องลุกจากเตียงไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหา
เจียทูกลางดึก
“นายน้อยมีอะไรหรือครับ”
เจียทูที่รับสายเจ้านายด้วยความงงรีบถามทันที
“อืม..
นายไปสืบมาว่าใครทำร้ายหยวนกุนกุนวันนี้”
“ได้ครับนายน้อย”
ฮาวเหยียนเชอแทบไม่รอให้เจียทูวางสายเขากดสายทิ้งและเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นอย่างแรงจนแตกกระจาย
จากนั้นก็เดินไปที่ห้องนอนสีชมพูเงียบๆ
เพื่อให้แน่ใจว่ายัยลูกบอลข้าวของเขานอนอยู่ที่ห้องจริงๆ
----เช้าวันถัดมา----
บรรดาสาวใช้ต่างพากันซุบซิบเรื่องที่นายน้อยทำโทษว่าที่นายหญิงน้อย
สาวใช้ที่เข้าไปทำความสะอาดห้องนอนของกุนกุนเห็นเศษผ้าที่เคยเป็นเสื้อมาก่อน หล่นเกลื่อนอยู่บนพื้นและไหนจะกุนกุนที่เกือบจะเปลือยนอนอยู่บนเตียง
ทุกคนตกใจที่เห็นนายน้อยลงโทษกุนกุนทั้งๆที่เธอเองก็บาดเจ็บอยู่หลายคนพากันไปเข้าครัวเพื่อทำอาหารบำรุงร่างกายมาให้เธอ
ช่วงเวลาที่กุนกุนลาป่วยกับทางโรงเรียน
เธอก็กลับมามีหน้าที่ทำอาหารให้เจ้านายทั้ง 3 มื้ออีกครั้ง
สาวใช้คนอื่นต่างแนะนำไม่ให้กุนกุนโค้งคำนับฮาวเหยียนเชอและยืนรอให้เขาทานอาหารให้เสร็จก่อน
ไม่ใช่เดินหนีกลับไปที่ห้องนอนทันทีแต่เธอก็ปฏิเสธที่จะทำตาม
ตอนเช้ามืดของวันหนึ่งมีใครบางคนแอบลอบเข้าไปในห้องครัวและเปิดเตาแก๊สทิ้งไว้จากนั้นก็เดินออกมาโดยที่ปิดประตูไว้เหมือนเดิม
เวลา 8.00 น.
หลังจากที่กุนกุนให้อาหารสัตว์เลี้ยงของเธอเสร็จแล้วก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าเหมือนเคยโดยมีเสี่ยวหยวนเดินตามเธอไปด้วย
P.S. งานกำลังจะเข้ากุนกุนอีกแล้ว....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น