Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 29
หยวนกุนกุนใช้มือสางเส้นผมยาวสีเงินของเขาในขณะที่เขากำลังหลับตาปล่อยให้เธอนวดศีรษะ
ตอนแรกนึกว่าเขานึกว่าทำสีผมแต่ไม่ใช่เช่นเดียวกับตาสีม่วงของเขาที่ตอนแรกเธอคิดว่าเขาใส่คอนแทคเลนส์
“นายน้อยคะ” หยวนกุนกุนลองเรียกเขาดู
แต่ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ตอบรับเธอเลยเดินไปที่ตู้ข้างๆหยิบผ้าห่มและหมอนออกมา 2 ชุด
จากนั้นจึงเดินไปห่มผ้าให้เขาและยกศีรษะของเขาให้นอนบนหมอนส่วนเธอเดินออกมานอนที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
หลังจากวันนั้นที่กุนกุนนวดศรีษะให้ฮาวเหยียนเชอ
เขาก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้เธออีกนอกเสียจากชื่อเล่นที่เขาเรียกเธอ
“ปลาน้อย” ฮาวเหยียนเชอเรียก
“อย่าเรียกฉันว่าปลาน้อยนะคะที่บ้านเรียกฉันว่ากระต่ายน้อยต่างหาก”
“นี่ปลาน้อยมานวดหลังให้ฉันหน่อย”
ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องฮาวเหยียนเชอยอมรับสัมผัสจากกุนกุนมากขึ้น
กุนกุนทำปากยื่นแถมยังบ่นขมุบขมิบไปเรื่อยแต่ก็ต้องเดินไปนวดหลังให้เขาอยู่ดี
ฮาวเหยียนเชอลอบมองเธอในเงาสะท้อนของกระจกการมองหน้าตาน่ารักของเธอทำให้เขาอารมณ์ดีจริงๆ
สักพักทั้งคู่ได้ยินเสียงเคาะประตู
“เข้ามา”
เมื่อฮาวเหยียนเชออนุญาตเธอเห็นคุณเฉินเดินเข้ามา
“นายน้อยคะ
มีชายหนุ่มชื่อ น่าหลิวติงตู มารออยู่ข้างนอก เขาแจ้งว่าจะขอพบกุนกุนค่ะ”
“พี่ตู ??” กุนกุนรีบปล่อยมือจากไหล่ของฮาวเหยียนเชอที่เธอกำลังนวดอยู่ เธอวิ่งไปหาคุณเฉินและหอมแก้มอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณค่ะป้าเฉิน”
กุนกุนกระซิบตอบ ในขณะที่กุนกุนจะวิ่งออกไปที่ประตู
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ฮาวเหยียนเชอตวาดเสียงดังเสียงของเขาทำให้กุนกุนหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูและหันกลับมามองฮาวเหยียนเชอด้วยอาการสับสน
“ฉันอนุญาตให้เธอออกไปแล้วเหรอ”
ฮาวเหยียนเชอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชากรุ่นไปด้วยความโกรธ
“นายน้อย....”
เสียงของกุนกุนเบาจนแทบจะกระซิบ
“มานี่....” ฮาวเหยียนเชอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆเขาถึงรู้สึกโกรธอย่างรุนแรงขึ้นมา
สายตาของกุนกุนเจ็บปวดเธอแต่ก็ไม่ได้เดินกลับไปเขา ฮาวเหยียนเชอกระแทกแฟ้มรายงานในมือลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง
“ฉันบอกให้มานี่”
ร่างกายของกุนกุนสั่นเทาในขณะที่เดินกลับไปหาเขาช้าๆ
“คุณเฉินช่วยไปบอกคุณน่าด้วยว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาเจอสาวใข้ของฉันแล้วช่วยไปส่งเขาที่รถด้วย”
“ค่ะ นายน้อย”
หยวนกุนกุนดึงแขนเสื้อของฮาวเหยียนเชอไว้เธอมองเขาด้วยหน้าท่าทางน่าสงสาร
“นายน้อย
ฉันคิดถึงพี่ชายจริงๆนะคะ ฉันไม่ได้เจอเขามานานแล้ว
อนุญาตให้ฉันเจอพี่ตูเถอะนะคะสักแปบนึงก็ยังดี”
“ไม่ได้!” เขาตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดและหันไปหาคุณเฉินที่ยังยืนอยู่ที่ประตู “ป้าเฉินทำไมยังไม่ไปอีก”
คุณเฉินเองก็ทำอะไรไม่ได้เธอเสียใจที่เห็นกุนกุนร้องไห้แต่เธอก็ต้องรีบออกไปจากห้องตามคำสั่งของเจ้านาย
“คุณเฉิน......” กุนกุนเรียกเสียงแผ่วเบา
หยวนกุนกุนทิ้งตัวลงบนพื้นห้องและร้องไห้
เธอคิดถึงครอบครัวมากจริงๆทำไมฮาวเหยียนเชอถึงไม่ยอมให้เธอเจอน่าหลิวติงตู
ผู้เป็นเจ้าของบ้านจับแขนและดึงกุนกุนขึ้นมา
“อย่าลืมสถานะของตัวเองเธออยู่ที่นี่ในฐานะสาวใช้ของฉัน
เธอต้องทำตามคำสั่งของฉันถ้าฉันไม่อนุญาตเธอไม่มีสิทธิ์ก้าวเดินออกไปจากฉัน
เข้าใจมั้ย !!”
กุนกุนไม่ได้ตอบยังคงร้องไห้เธอเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเขา
“เข้าใจมั้ยฉันถามทำไมไม่ตอบ” เขายังคงถามอย่างดึงดัน
“ฉันเกลียดคุณ”
น้ำตาของกุนกุนร่วงหล่นบนแขนของฮาวเหยียนเชอ
“ฉันก็เกลียดเธอ”
ฮาวเหยียนเชอปล่อยมือออกจากกุนกุนกลับไปนั่งดูรายงานบนโต๊ะ
หยวนกุนกุนเลยเดินไปที่ประตูห้องตอนนี้เธออยากกลับไปร้องไห้ที่ห้องนอนของเธอ
ฮาวเหยียนเชอที่เห็นกุนกุนเดินไปที่ประตูรีบพูดออกมาว่า
“เธอยังกล้าที่จะก้าวขาออกไปอีกหรือไง?” กุนกุนยืนหันหลังให้เขาหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
“กลับมานี่มานวดหลังให้ฉัน”
กุนกุนเดินก้มหน้ากลับมาที่ด้านหลังของเขา
เธอร้องไห้ในขณะที่ใช้มือน้อยๆทุบหลังเขาแทนการนวด
เจียทูและยี่ทูที่ยืนดูเหตุการณ์ในห้องมาโดยตลอดต่างคิดว่าเจ้านายของเขาช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
หยวนกุนกุนเป็นแค่สาวน้อยอายุ 18 ปี
ที่ออกจากบ้านมาอยู่ข้างนอกคนเดียวเธอมีสิทธิ์ที่จะคิดถึงบ้าน
คิดถึงครอบครัวของเธอเช่นกัน
ฮาวเหยียนเชอวางรายงานลงบนโต๊ะและหันกลับมาเผชิญหน้ากุนกุน
“เธอเป็นอะไรคันตัวหรือไงถึงได้มาตีหลังคนอื่นเขาแบบนี้
ยี่ทูพาเธอกลับที่ห้องแล้วเฝ้าเอาไว้ฉันไม่อนุญาตให้เธอออกจากห้องจนกว่าฉันจะสั่ง”
“ครับนายน้อย”
ยี่ทูรับคำสั่งและพากุนกุนกลับไปที่ห้องนอนของเธอ
เมื่อถึงห้องนอนด้วยความหวังดียี่ทูจึงพูดเตือนว่า
“กุนกุนเชื่อฟังนายน้อยเถอะนะ
อย่าไปทำอะไรให้เขาโกรธ”
“แต่ฉันแค่อยากเจอพี่ชายเองนะคะ”
“กุนกุนฉันหวังดีกับเธอนะ
ถ้าเธออยู่ต่อหน้านายน้อยอย่าเอ่ยชื่อพี่ชายของเธอขึ้นมาอีก”
กุนกุนไม่เข้าใจไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอกับฮาวเหยียนเชอก็เหมือนจะเข้ากันได้ดีแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงทำตัวไม่มีเหตุผลไม่ยอมแม้กระทั่งให้เธอไปเจอน่าหลิวติงตู
P.S. พ่อคนเอาแต่ใจ
พ่อพระเอกกก นี่คือพระเอกจริงๆใช่มั้ย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น