หลายคนเดาออกว่านางเอกเราเป็นอะไร อิอิ
Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks trungtnguyen123.org]
บทที่ 71
“ ยังจะพูดว่าไม่ได้บาดเจ็บอีก ก็ฉันได้กลิ่นเลือดบนตัวเธอ”
กุนกุนยังไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาเข้าใจดี ส่วนฮาวเหยียนเชอก็ใจร้อนอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าเลยตบเตียงเสียงดังด้วยความไม่พอใจ
“บอกฉันมาเร็วๆ !!”
“คือ... ฉัน ฉันเป็นวันนั้นของเดือนค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอพยายามแปลความหมายของคำว่า “วันนั้นของเดือน” เขาเงียบไปสักพักและเข้าใจแล้วว่ามันคืออะไรแต่ก็ยังคงไม่พูด ทำให้กุนกุนขดตัวเป็นลูกบอลอยู่บนเตียงเพราะเธอปวดท้องขึ้นมาอีก กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็จนเขาได้ยินเสียงร้องของกุนกุนเพราะความปวดท้องหนึบที่ท้องน้อย
“แล้วต้องทำยังไง...”
“คุณช่วยเรียกป้าเฉินให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ?”
เจ้านายหนุ่มแทบจะพุ่งตัวออกไปทันทีที่จบประโยคเธอและกลับมาอีกครั้งด้วยความรวดเร็วพร้อมกับคุณเฉินที่ทราบอาการของกุนกุนล่วงหน้ามาแล้วจากคำบอกเล่าแบบร้อนรนของฮาวเหยียนเชอ
“กุนกุน กินยาก่อนเร็ว” ป้าเฉินเข้ามาพร้อมกับยื่นยาและแก้วน้ำให้เธอ สาวน้อยก็รีบรับมาและกินทันที
“ป้าเฉิน.... ” ความปวดยังคงไม่ทุเลาทำให้กุนกุนแทบจะไม่มีแรงตอนนี้หน้าผากและแผ่นหลังของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
“มา...ป้าจะพาเธอไปอาบน้ำอุ่นนะ” ผู้ดูแลบ้านรีบเข้ามาพยุงเธอให้ลุกขึ้นและพาไปที่ห้องน้ำ โดยมีฮาวเหยียนเชอเดินตามตลอด เขาค่อนข้างจะหงุดหงิดเพราะไม่รู้จะช่วยเธอยังไง ชายหนุ่มเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องน้ำ ยิ่งเห็นสาวน้อยตัวงอเพราะความปวดเขายิ่งไม่สบายใจ สักพักเมื่อทั้งคู่ออกมาจากห้องน้ำ ฮาวเหยียนเชอเดินตรงเข้าไปอุ้มกุนกุนและกลับมาที่เตียงก่อนจะวางเธอลงด้วยความอ่อนโยน
“ยัยข้าวปั้น เด็กน้อย เธอเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ยังปวดท้องอยู่ค่ะ” กุนกุนพยายามตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
“ป้าเฉิน ทำไมเธอยังปวดท้องอยู่ล่ะ” ฮาวเหยียนเชอรีบหันไปซักฟอกผู้ดูแลบ้านทันที
“เธอเพิ่งทานยาไป อีกสักพักจะค่อยยังชั่ว เดี๋ยวป้าไปหยิบกระเป๋าน้ำร้อนมาให้เธอประคบนะคะ”
ชายหนุ่มรีบพยักหน้าให้เธอรีบไปหยิบมา เขารู้สึกสงสารกุนกุนมากแถมยังเจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยจับที่ท้องของเธอหวังว่าเธอจะดีขึ้นเร็วๆ เขาไม่รู้มาก่อนว่าผู้หญิงจะปวดท้องทรมานขนาดนี้เวลาเป็นวันนั้นของเดือน
“รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว”
กุนกุนพยักหน้าก่อนจะกอดเอวของเขาแทนคำตอบ ป้าเฉินรีบเดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าน้ำร้อน เธอรีบยื่นให้ฮาวเหยียนเชอทันที
“ นายน้อยคะ...เอากระเป๋าน้ำร้อนวางประคบไว้ที่ท้องน้อยของกุนกุนนะคะ” เขารับมาและประคองกุนกุนให้นั่งพิงกับหัวเตียงและทำตามคำแนะนำของป้าเฉินทันที
“กุนกุนดื่มซุปไก่น้ำขิงนี่หน่อยนะ” ป้าเฉินหันไปหยิบถ้วยซุปจากสาวใช้ที่ยืนถือถาดรออยู่ด้านหลัง
“เดี๋ยวฉันเป็นคนป้อนเธอเอง” ฮาวเหยียนเชอรับถ้วนซุปนั้นมาและค่อยๆป้อนสาวน้อยช้าๆ ส่วนกุนกุนหลังจากที่เธอได้ดื่มซุปไปก็ค่อยยังชั่วขึ้นมานิดนึง
“ป้าเฉินแล้วต้องทำยังไงต่อ” เขาส่งถ้วยซุปคืนและถามต่อด้วยความกังวล และหันไปประคองให้สาวน้อยนอนลงบนเตียงตามด้วยห่มผ้าให้
“นายน้อยพยายามทำให้เธออบอุ่นและปล่อยให้เธอหลับพักผ่อนเดี๋ยวเธอก็จะดีขึ้นค่ะ”
“อืม..ไปได้แล้ว”
“ค่ะ เอ่อ นายน้อยคะ คุณพ่อคุณแม่ของคุณรออยู่ข้างล่าง ให้ดิฉันพาพวกเขามาที่นี่มั้ยคะ?”
เขาขมวfคิ้วทันทีก่อนจะตอบโดยไม่ต้องคิดมาก “ไม่ต้อง ไปบอกให้พวกเขากลับไปด้วย”
“ค่ะ นายน้อย” ผู้ดูแลเฉินรับคำด้วยความอ่อนใจ เพราะนั่นก็เจ้านายใหญ่ส่วนนี่ก็นายน้อย เธอจะลงไปบอกให้พวกเขากลับไปยังไงกัน แต่ถึงจะเหนื่อยใจป้าเฉินก็ทำได้แค่น้อมรับคำสั่งและเดินจากห้องไปเงียบๆ ฮาวเหยียนเชอลุกจากเตียงไปปิดไฟในห้องทั้งหมดและกลับมานอนกอดเธอ
“ฉันปวดท้องจังเลยค่ะ นายน้อย” สาวน้อยเมื่อรู้สึกจากสัมผัสว่าฮาวเหยียนเชอกลับมาก็อ้อนเขาโดยไม่รู้ตัว ที่ผ่านมาเวลาเธอมีประจำเดือน ป้าเฉินมักจะมาอยู่เป็นเธอเสมอแต่ตอนนี้เธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีฮาวเหยียนเชอคอยปลอบอยู่ข้างๆ รู้สึกดีมากกว่าจริงๆ อีกอย่างเวลาที่เขาคอยดูแลเธอแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงจริงๆ ฮาวเหยียนเชอลูบหลังที่เปียกเหงื่อของเธอเพื่อกล่อมให้เธอนอน
“อีกไม่นานเดี๋ยวก็หายปวดแล้ว” ถ้าไม่ใช่กุนกุนก็คงไม่เคยมีใครได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยขนาดนี้แน่ๆ
กุนกุนกระเถิบเข้าหาอ้อมกอดของเขามากขึ้น เมื่อรู้สึกสบายตัวจึงผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ฮาวเหยียนเชอเห็นว่าเธอนอนหลับได้ก็ค่อยโล่งใจ
แต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปลียนสีทันทีเมื่อหันไปเห็นฮาวเหยียนเชวียและฉิวลี่หลัวยืนอยู่ในมุมมืดของห้อง
“ทำไมพ่อกับแม่ถึงมาอยู่ที่นี่” ฮาวเหยียนเชอถามเสียงเบาแต่แฝงด้วยความไม่พอใจ แต่ฉิวลี่หลัวก็ไม่ได้สนใจกับน้ำเสียงกดดันของลูกชาย เธอเดินเข้ามาใกล้เตียงก่อนจะพูดด้วยความดีใจ
“กุนกุน สาวน้อยของป้า” กุนกุนขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาแว่วๆ ฮาวเหยียนเชอรีบตบหลังเธอให้นอนต่อ
“แม่ อย่าปลุกเธอนะครับ ออกไปรอข้างนอกก่อน”
“แต่กุนกุนเป็น....” ไม่ทันพูดจบสามีของเธอก็เดินมาดึงตัวภรรยาให้ออกจากห้องนอน ส่วนฮาวเหยียนเชอก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าแม่ของเดินออกไปแล้ว เขารอให้กุนกุนหลับสนิทอีกครั้งแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินตามทั้งสองคนออกไป
ในห้องทำงาน
ฉิวลี่หลัวประท้วงกับสามีอย่างไม่พอใจ
“กุนกุนเป็นของฉันนะ ฉันจะไปเข้าไปหาเธอ”
“เสี่ยวหลัว กุนกุนไม่ใช่ของเธอนะ” เสียงของเหยียนเชวียดังแทรกขึ้นมา ซึ่งก็ทำให้ภรรยายิ่งอารมณ์ไม่ดี
“แต่กุนกุนเป็นลูกสะใภ้ของฉันนะคะ” บ่นจบประโยคฮาวเหยียนเชอ ก็เดินเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาบูดบึ้งและจ้องมองทั้งคู่อย่างเย็นชา
“พ่อกับแม่มาที่นี่ทำไมครับ”
“เสี่ยวเชอ ลูกสะใภ้ของแม่น่ารักมั้ย?” ฉิวลี่หลัวไม่ได้สนใจคำถามของลูกชาย เธอเปิดประเด็นเรื่องของกุนกุนทันที แต่ฮาวเหยียนเชอก็ไม่ได้คิดจะตอบคำถามเธอเหมือนกัน เพราะน้ำเสียงของฉิวลี่หลัวฟังแล้วภูมิใจมากที่กุนกุนของเธอสามารถชนะใจฮาวเหยียนเชอได้ตามที่เธอหวังไว้ ส่วนฮาวเหยียนเชวียผู้เป็นพ่อ เมื่อเห็นว่าลูกชายไม่สบอารมณ์ที่จะตอบเขายิ่งรู้สึกชอบใจรีบแหย่ต่อทันที
“นี่ลูกให้เธอนอนกับในห้องนอนลูกงั้นเหรอ?”
“แล้วผมทำไม่ได้หรือไงครับ” ฮาวเหยียนเชอเริ่มหงุดหงิดและก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าพวกเขาจะมาทำไมกันแน่ ฉิวลี่หลัวลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเปิดเผยของลูกชาย
“แล้วทำไมกุนกุนถึงสัมผัสตัวลูกได้ล่ะ?” เธอแกล้งทำเสียงดังตกใจ
“แม่ครับ ช่วยลดเสียงลงหน่อยได้มั้ย?” แต่เมื่อเห็นว่าลูกชายไม่สนใจตัวเอง กลับกลายเป็นเธอที่เริ่มน้อยใจ
“ใช่สิ ตอนนี้ลูกมีภรรยาแล้วก็คงไม่ต้องการแม่อีก”
“แล้วที่ผ่านมาผมทำเหมือนต้องการแม่เหรอไง” ฮาวเหยียนเชอได้ทีเลยตอกกลับไปบ้าง ประโยคประชดประชันของลูกชายทำให้ประมุขใหญ่ของบ้านต้องดึงภรรยาเข้ามากอดและลูบผมยาวสีขาวของเธอเพื่อปลอบใจ ก่อนจะหันไปมองฮาวเหยียนเชอด้วยสายตาเยาะเย้ย
“ตอนนี้ลูกแพ้แล้ว” ฮาวเหยียนเชวีบพูดย้ำเสียงจริงจัง
P.S. ครอบครัวช่างสุขสันต์ -*-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น