บทที่ 119 แต่งงานกันเถอะ

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 119  แต่งงานกันเถอะ

เมื่อเห็นฮาวเหยียนเชอลงจากรถ เหล่าสัตว์เลี้ยงของกุนกุนต่างรับรู้ได้ว่าคนที่ใหญ่กว่าพวกมันมาถึงแล้ว เลยค่อยๆถอยตัวลงจากกุนกุนและวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง หญิงสาวที่นั่งหงอยอยู่ทั้งวัน ดีใจที่เห็นเขากลับบ้าน เธอรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มทันที

“คุณโกหกฉันนะ ไหนสัญญาแล้วไงคะว่าจะรีบกลับบ้าน”  เมื่อวิ่งไปเข้าไปใกล้ก็รีบบ่นออกมา

“ใช่แล้ว นายเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้เลย ทำให้กุนกุนต้องคิดถึงจนทนไม่ไหวต้องออกมารอที่หน้าประตูแบบนี้” ฉี่ทูที่เห็นฉากคู่รักงอนตรงหน้าก็พูดแทรกขึ้นมา ก่อนละลุกขึ้นแล้วเดินวางมาดยียวนมาหาทั้งคู่ 

กุนกุนเดินเข้าไปกอดเอวของฮาวเหยียนเชอไว้แถมยังซุกหน้าของเธอลงไปที่แผ่นอกเขาอีกด้วย

“โอเคๆ ฉันจะให้พวกเธออยู่ตามลำพังไม่กวนเวลาส่วนตัวพวกเธอละ ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอกน่ากุนกุน อ้อ..แต่สาวน้อยคืนนี้เธอจะต้องดูแลเจ้านายของเป็นอย่างดีนะ ฮ่าฮ่า”

“เชอ พี่ฉี่ทูเขาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ พูดจาอะไรแปลกๆ”

พอตั้งใจจะเงยหน้าคุยกับคนที่เธอรอมาทั้งวันก็นึกได้ว่า เธอยังโกรธเขาอยู่ที่กลับบ้านช้า เลยรีบปล่อยมือจากเอวและถอยห่างออกมา ก่อนจะทำท่าขึงขังต่อว่าชายหนุ่มอีกว่า

“คุณโกหก ฉันรอคุณตั้งนาน”

ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับเธอ เขายกกล่องอาหารของเฟิงตูตูขึ้นมาตรงหน้า

“คุณแม่เธอฝากกล่องอาหารนี่มาให้เธอด้วย”

“คุณแม่ฉันเหรอคะ?”

“อืม...ใช่”

กุนกุนรับกล่องอาหารนั้นมา เธอเปิดมันออกและพอแน่ใจว่าเป็นอาหารของแม่เธอจริงๆ เธอก็มองเค้าด้วยแววตาที่สงสัย

“แล้วทำไมคุณถึงมีกล่องอาหารจากแม่ฉันละคะ คุณไปเอามาได้ยังไง?”

ฮาวเหยียนเชอจูงมือเธอให้เดินตามเขาไปที่ห้องนอน กุนกุนเลยทำได้แค่ถือกล่องอาหารด้วยมืออีกข้างและเดินตามเขา

ในห้องนอน ฮาวเหยียนเชอปลีกตัวไปอาบน้ำก่อนในขณะที่กุนกุนนำเอากล่องอาหารไปเก็บไว้ในตู้เย็นที่อยู่ในห้องนอน หลังจากอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็เดินเช็ดผมออกมาเจอกุนกุนที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง

“ทำไมเธอไม่กินล่ะ?”

เขาเดินไปนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนจะใช้มือวัดไข้ที่หน้าผาก

“เธอรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”

กุนกุนส่ายหน้าและทำหน้าเหมือนพร้อมจะร้องไห้ได้ตลอดเวลา

“บอกความจริงมาเร็วๆ ว่าเธอเป็นอะไร”

“คุณไปที่บ้านพ่อกับแม่ฉันทำไมคะ?”

ฮาวเหยียนเชออมยิ้ม เขาลูบผมของเธอเบาๆ

“เธอคิดว่าไงล่ะ?”

“คุณไปบอกให้พวกท่านมารับฉันกลับบ้านใช่มั้ยคะ?” น้ำเสียงของเธอแฝงด้วยความกังวล

ฮาวเหยียนเชอถึงกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะจับหน้าเธอไว้และพูดเสียงหนักแน่นว่า

“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนั้น”

ประโยคของเขายิ่งทำให้กุนกุนดูสับสน  เขาเลยตัดสินใจพูดต่อว่า

“แต่งงานกันเถอะ”

แค่ประโยคสั้นๆ ก็ทำให้เธอถึงกับตาโตขึ้นมาทันที นี่เธอฝันไปหรือเปล่า ฮาวเหยียนเชอลูบแก้มเธอเบาๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นก็ปิดไฟและดึงเธอไปนอนในอ้อมกอดเขาเหมือนเดิม ตรงข้ามกับกุนกุนที่ไม่สามารถข่มตาให้นอนได้ตลอดทั้งคืนแม้จะอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและคุ้นเคย

คืนต่อมา กุนกุนนั่งอยู่บนตักของฮาวเหยียนเชอพร้อมด้วยขอบตาที่ดำคล้ำคล้ายหมีแพนด้า เธอได้แต่คิดถึงประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับเธอเมื่อคืน ส่วนฮาวเหยียนเชอที่ทำตัวเป็นพนักพิงให้เธออยู่นั้นก็ทำหน้าเครียด ทำไมยัยข้าวปั้นของเขาท่าทำเหมือนเสียใจหลังจากที่เขาบอกเรื่องแต่งงาน นี่เธอไม่อยากแต่งงานกับเขาหรือไง?

“คุณรักฉันหรือเปล่าคะ?” ในที่สุดเธอก็ถามเขาในเรื่องที่เธอคิดมาทั้งคืน

“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ” ฮาวเหยียนเชอเองก็ตอบเสียงเรียบ

“งั้นทำไมคุณถึงอยากแต่งงานกับฉัน” คำถามถัดมาของเธอทำให้คนพูดน้อยต้องใช้เวลาคิดหาเหตุผลมารองรับ

“ฉันอยากจะรับผิดชอบเธอ”

คำว่ารับผิดชอบทำให้กุนกุนตัวสั่นทันที เมื่อคิดถึงคืนนั้น เธอไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนั้นได้ แต่เพราะคำตอบของเขาทำให้เธอตอบกลับเขาไปว่า

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ”

“ฉันก็ไม่ได้ถามความคิดเห็นของเธอ”

“ถ้าคุณอยากแต่งงานกับฉัน คุณก็จำเป็นต้องถามความเห็นของฉันสิคะ”

ฮาวเหยียนเชอเริ่มมีโมโหที่เห็นว่ายัยตัวน้อยยืนกรานปฎิเสธเขา เพราะความพาลทำให้เขาจับแขนเธอแน่น

“อ๋อ หรือเธอจะรอน่าหลิวติงตูให้กลับมาเพื่อจะทำเรื่องคืนนั้นให้จบใช่มั้ย ฮะ!!”

“นี่คุณ....”

“เธอ-ต้อง-แต่งงาน-กับ-ฉัน”

ถ้อยคำประชดประชันทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา แต่กุนกุนพยายามกัดริมฝีปากตัวเองไม่ปล่อยให้น้ำตาไหล ฮาวเหยียนเชอเห็นท่าทางน่าสงสารของเธอ เลยปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระ ทำให้กุนกุนรีบลุกขึ้นมาจากตักเขา

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ”

“เธออยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย อยากจะรู้สินะว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอไม่แต่งงานกับฉัน”

กุนกุนไม่สนใจเธอเดินสะบัดหน้าหนีไปทางประตูห้อง

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” ฮาวเหยียนเชอขู่ แต่ก็ยังบังคับเสียงไม่ให้เผลอตะคอกเธอ

แต่กุนกุนก็ยังคงเดินต่อไป ทำให้เขาทุบโต๊ะข้างเตียงอย่างดัง

“ปัง!!! เธอกล้าจะก้าวขาออกไปจริงๆใช่มั้ย”

“ฉันไม่อนุญาตให้เข้าห้องน้ำเลยเหรอคะ?”

กุนกุนหันมาตอบก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปก่อนที่น้ำตาจะไหล และเร็วเกินกว่าฮาวเหยียนเชอจะตั้งตัวได้ทัน  

P.S. แต่งไม่แต่งดีน้า // อิเชอปากแข็งจนน่าตีปาก // ตอนนี้ความจริงน่าจะหวานดันขมตอนท้ายซะงั้น

ใกล้ปีใหม่แล้ววว ใครไปเที่ยวไหนเดินทางปลอดภัยและมีความสุขกับช่วงเวลานี้กันทุกคนนะคะ ^^